Saranyakumar
Active member
இந்த பதிவு படிக்கும்போதே மனம் மிகவும் கஷ்டமாக இருக்குது குழந்தையை 🥹🥹ஸ்ரீனி ஒத்துக்குவாளா?
என் காதல் தீரா
- Thread starter Nandhaki
- Start date
Thank you daaஎமோஷனல் அப்டேட்
கௌதம் காதல் ஸ்ரீனிக்கான தவிப்பு அழகு.... 🥹🥹🥹🥹
enna seivalo theriyalaiye
தீரா
55
55நான்கு மாத வயிறு லேசாய் மேடிட்டுருக்க, ஊஞ்சலில் கண் மூடி அமர்ந்திருந்தாள் ஸ்ரீனிகா. அவள் நீண்ட கூந்தல் ஊஞ்சலின் பின் பக்கமாய் மயில் தோகையாய் நிலத்தை தொட்டது. யாரோ அவள் கூந்தலை அளைய கண்ணைத் திறக்கமாலே புன்னகைத்தாள். இப்படி அவள் கூந்தலை அளையும் உரிமை ஒருவனுக்கு மட்டுமே உண்டு. ஆனால் அவன் எதோ வேலை இருப்பதாக கூறி டெல்லி சென்றிருந்தான்.
‘எப்போது வந்தான்’ வியப்புடன் தன்னை தானே கேட்டுக் கொண்டவள் கண்ணைத் திறப்பதற்குள் குளித்து வந்த ஷம்போவாசம் நாசியை நிரட குறுகுறுப்புடன் இதழ்கள் நெற்றியில் பதிந்தது.
“ஸ்ரீகுட்டி வல்லிய சுந்தரமயிட்டு உண்டல்லோ” அவன் குரல் காதில் கிசுகிசுத்தது. பதின்னான்கு நாட்கள் பார்க்கததில் மயங்கி அவன் தலையைக் கோதிக் கொடுத்தவள் சட்டென தள்ளிவிட்டாள்.
“போடா”
பரிதபமாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு அவள் அருகில் அமர்ந்தவன் அடாவடியாய் மடியில் படுத்தான். அன்று கருவைக் கலைப்போமா என்று கேட்டதில் இருந்தே இப்படித்தான் நடக்கிறாள்.
அன்று கருவைக் கலைப்போமா என்று கேட்டதுமே சட்டென விலக கௌதம் தடுக்கவில்லை அவளையே பார்த்திருக்க மறு நொடியே அவன் கன்னத்தில் அடித்து சட்டையை கொத்தாய் பிடித்தாள்.
“மனசாட்சி இல்லை” ‘எத்தனை இலகுவாக கூறிவிட்டான். சிறு உயிர் அவனுடையும் தானே! அதை அழித்து அவள் எப்படி உயிர் வாழ்வாள்’.
“என்னடி இப்பெல்லாம் சட்டென்று கை நீட்டுறா?” அவன் கேட்டதும்தான் தான் செய்த செயல் உறைக்க சற்றுப் பயத்துடன் அவனைப் பார்த்தவாறே கையை எடுக்கப் போக அதை தடுத்து “ஷ்.. நீ என் மனைவி அடிக்க மட்டுமில்லை, அனைத்திற்கும் உரிமை இருக்கு” கண்ணடித்தான்.
‘என்ன இப்படி வெட்கம் கெட்டவனாய் இருக்கிறான்’ மனம் கேட்க குழம்பினாள். அவனுக்கும் வேண்டியது அதுதானே அருகே நெருங்கி அவள் வயிற்றில் கை வைத்து “இப்ப என்ன இந்த பேபி உனக்கு வேணும் அவ்வளவுதானே ஆனா ஒரு நிபந்தனை” என்று நிறுத்தவே என்ன என்பது போல் பார்த்து வைத்தாள்.
போக்கேட்டில் இருந்து அவள் விமான பயண சீட்டை எடுத்தவன் “நீ இங்கிருந்து எங்கும் போக கூடாது. அப்படி போவதென்றால் என் பேபியை என்னிடம் தந்து விட்டுத்தான் போக வேண்டும். இல்லையா கருவை கலைத்து விட்டுப் போ” சலனமின்றி நிபந்தனை விதித்தான்.
ஸ்ரீனிகா சந்தேகமாய் பார்த்தாள். ‘இவனுக்கு தெரியும்! ஆனால் எப்படி?’ ஏனென்றால் திருமணமானவள் என்று அவளுக்குமே மருத்துவர் எச்சரித்திருந்தார். கருத்தரித்தால் கட்டி வளர்வதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் அதிகம். எனவே சீக்கிரமே சிகிச்சை செய்ய வேண்டும் அல்லது கருவைக் கலைக்க வேண்டி வாரலாம்.
எதையோ கேட்க வர அவள் உதட்டின் மீது ஒரு விரலை வைத்து தடுத்தவன் “கீழே எல்லோரும் உனக்காக தான் வெயிட்டிங் வா” என்றான்.
அவன் கையை தட்டி விட்டு மார்புக்கு குறுக்காய் கையைக் கட்டி திரும்பி நின்றாள். அவளுக்கே அவளை நினைத்து ஆச்சரியமாய் இருந்தது. அவனிடம் எத்தனை உரிமையாய் கோபபடுகிறாள். அன்று அவன் மன்னிப்பு கேட்ட போதே இளக தொடங்கிய நெஞ்சம் அடுத்து அவன் செயல்களில் பாகாய் உருகிவிட்டது. அவளின் மூளையில் இருக்கும் கட்டி மட்டும் இல்லாவிட்டால்...
இன்றைய அவனின் தவிப்பில் கரைந்துதான் போய்விட்டாள். அதனால்தான் கருவைக் கலைக்க வேண்டும் என்று சொன்ன போது கூட கோபம் வந்தாலும் அவனைத் தவறாக நினைக்கமால் உண்மை தெரிந்திருக்குமோ என்று ஐயுற்றாள்.
உரிமை நிறைந்த கோபத்தை சந்தோசமும் புன்னகையுமாய் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த கௌதமின் போன் சத்தம் போட பார்வையை அகற்றாமல் காதுக்கு கொடுத்தான்.
யாதவ்தான் “பாஸ் நீங்க சொன்ன மாதிரியே எல்லாம் தயார்” என்றவனிடம் “இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் அங்கே இருப்போம்” போனை கட் செய்துவிட்டு கட்டிலில் இருந்த ஒரு பார்சலை எடுத்து அவள் கையில் கொடுத்தவன் “இதை கட்டிட்டு வா” என்றான்.
ஏதோ மறுத்து சொல்ல வர “இன்னும் ஓர் மூன்று மணி நேரம் நான் சொல்வதை மட்டும் செய் அதன் பின் ஆறுதலாய் பேசலாம். ஹ்ம்ம்” கொஞ்சலாய் பார்த்தான்.
உதட்டை சுளித்து விட்டு வாங்கியவள் இதழ்கள் நொடியில் சிறைப்பட விழித்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“சொல்லியிருக்கேன் இல்லையா? என் முன்னால் உதட்டை சுளிக்கதே என்று” பெருவிரலால் வருடி விலக பார்சலை நெஞ்சோடு அணைத்து பிடித்துக் கொண்டு சற்று முன்னே குனிந்து கேட்டாள் “எப்போதிருந்து..?”.
தன் சட்டையை எடுத்துப் போட்டவாறே திரும்பியன் அவள் ஆர்வம் நிறைந்த முகத்தைப் பார்த்து கன்னத்துக்குள் சிரித்தான்.
“உன்னை முதன் முதலில் கேரளா அலுவலகம் அழைத்துச் சென்றேன் இல்லையா அப்போதிருந்து” நெற்றியில் விளையாட்டாய் ஊதியவாறே சேர்ட் பட்டனைப் போட்டான்.
“கௌதம் கள்ளம் பறைஞ்சில்லா” கழுத்தை வெட்டினாள்.
“ஹ்ம்ம்” என்று அருகே நெருங்க தள்ளிவிட்டு அவளறையினுள் ஓடிவிட்டாள்.
பார்சலை பிரித்துப் பார்த்தால் அழகிய மயில் பச்சை வண்ணச் சேலையும் அதற்குரிய நகைகளும் இருக்க ‘எங்கே போகிறோம். நதியாவின் பிறந்தநாள் வீட்டில் எளிமையாய் செய்வது என்பது ஏற்கனவே எடுத்த முடிவு பின் எங்கே’ யோசித்தவாறே சேலையை அணிந்து கண்ணாடியைப் பார்த்தவள் ஏதோ தோன்ற பின்னாமல் கேரளா பாணியில் விரித்துவிட்டாள்.
எங்கோ கவனமாய் கையில் வைத்திருந்த நான்காய் மடித்த டையில் விரல்கள் அதுபாட்டில் விளையாட கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டு நிமிர்ந்தான்.
மயில் பச்சைபட்டில், நீண்ட கூந்தல் தோகை போல் விரிந்திருக்க, காதில் முத்து வைத்த ஜிமிக்கி, கழுத்தில் டாஸ்கி கோல்ட்டில் முத்தாரம், இடையில் மெல்லிய ஓட்டியனமும், கைகளில் வளையல்களுமாய் மயிலென நின்றவளைப் பார்த்து திறந்திருந்த வாயை மூடி பின் கழுத்தைத் தேய்த்தான் கௌதம்.
தொண்டையை கனைத்து குரலை சரி செய்தவன் கண்களில் அவள் மெட்டியும் கொலுசும் இல்லாத பாதம் படவே “இங்கே வா” என்று அழைத்துச் சென்று அவளைக் கட்டிலில் இருத்தி அவள் முன் மண்டியிட்டு காலைத் தூக்கி மடியில் வைத்தான். அருகேயிருந்த நகைப்பெட்டியில் இருந்து கொலுசை எடுத்தான்.
இன்று காலையில் கடையில் பார்த்த அதே கொலுசு கூடவே மெட்டி.
அழகாய் உதட்டைப் பிதுக்கியவள் “காயம் வருமே அதைப் போட முடியாது” செல்லமாய் குறைபட்டாள்.
“வராது, இது இரண்டிற்கும் மேலாய் வைட் கோல்ட், பிளட்டினத்தை கோட் செய்திருக்கிறேன், சோ வெள்ளி நேரடியாக காலில் படாது. இதேபோல் இன்னொன்று உள்ளே வெள்ளியும் வெளியே பிளாட்டினமும் கலந்து செய்ய சொல்லி இருக்கின்றேன். அது வர சிறிது நாளாகும். அதுவரை இதை பயன்படுத்து” என்றவன் அவள் காலில் கவனமாய் போட்டு தொங்கிய மணிகளை விரலால் சுண்டிவிட்டான்.
அடுத்ததாய் மெட்டியையும் போட்டு விட அவனையே வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்தால் ஸ்ரீனிகா. அவள் சேலைக்கு பொருத்தமாய் அவனும் அதே நிற சேர்ட் அணிந்து மேலே கருப்பு நிற வேஸ்ட் கோட்டும் பண்ட் அணிந்து இடையில் கருநிற பெல்ட், கையில் ரோலெக்ஸ் வாட்ச் மறு கையில் பஞ்சலோக காப்பு, கட்டான உடல் என ஆண்மையின் இலக்கணமாய் இருந்தவனையே ஏக்கத்துடன் பார்த்தது அவள் விழிகள்.
எழப் போனவன் சேட்டை நுனி விரலால் பிடித்து இழுக்க அசையாமல் அவளைப் பார்த்தவனுக்கு அவள் விழியில் தென்பட்ட ஏக்கத்தில் தொண்டையில் கரித்துக் கொண்டு வரும் போலிருந்தது. “என்னடி பார்வையெல்லாம் பலமாய் இருக்கு, இன்னொரு..” என்று வார்த்தையை பாதியில் விட்டாலும் அவன் கண்களில் கார்கால கடலாய் கொந்தளித்த உணர்ச்சியில் மீதி சொல்லாமலே புரிய செந்தாமரையாய் சிவந்தவள் “ச்சு அதில்லை” என்று ஒரு விரலால் சுட்டிக் காட்டினாள் “டை”.
“கட்டி விடு”
வேகமாய் மறுத்து தலையாட்டியவள் அவன் மீண்டும் எழப் போக சம்மதமாய் அவன் கையிலிருந்து வாங்கினாள். தொண்டைகுழி ஏறி இறங்க அவளையே பார்த்திருந்தான்.
“வா போவோம்” கையைப் பிடித்து அழைத்துச் சென்றவனையே ஆயிரம் கேள்வியை தாங்கிப் பார்த்திருந்தது அவள் விழிகள். அவள் கைகளை தன் கைகளுக்குள் பொதிந்து கொண்டவன் “என்னை நம்புகிறாயா?” அவள் கண் பார்த்துக் கேட்டான்.
“என்ன நடந்தாலும் சரி நீ என்னை விட்டுப் போகவும் முடியாது. உனக்கு எதுவும் நடக்கவும் விடமாட்டேன் போதுமா?”.
எத்தனயோ கேள்விகள் அந்தரத்தில் நின்றாலும் அவன் ஒரு வார்த்தையில் உள்ளம் அமைதி கொள்ள தலையை மேல்கீழாய் ஆட்டியவள் தன் வயிற்றை தொட்டுக் கொண்டு அவனைக் கேள்வியாய் பார்க்க அவளிடம் பொய் சொல்ல முடியாமல் “பார்க்கலாம்” என்றான்.
சட்டென கையை உதறி விட்டு வெளியே சென்று விட பரிதபமாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு நின்றான் கௌதம். பணயம் வைக்க வேண்டியது அவன் உயிர் என்றால் கவலையின்றி பணயம் வைத்து விடுவான். அவள் உயிரை வைத்து எப்படி விளையாடுவது.
கீழே இறங்கி வர மொத்த குடும்பமும் தயாராய் நின்றார்கள். அனைவர் முகத்திலும் கேள்விக் குறியுடன்.
ஸ்ரீனிகாவைப் பார்த்ததும் முன்னே வந்த யசோதா கன்னம் வழித்து “நான் நினைச்ச மாதிரியே அழகா வந்திருகிறாடியம்மா” என்று பாராட்ட “அண்ணி சூப்பர்” என்றாள் நதியா. மைதிலியும் அருகே வந்து “அழகாய் இருக்றீங்க, சும்மாவே உங்களை கைக்குள் வைத்திருப்பார் என் கொழுந்தனார். இப்படி வேறு வந்தால்” என்று இழுக்கவே பெண்களிடையே சிரிப்பலை பரவியது.
“ஸ்ரீமா, ஸ்ரீமா” என்று சுற்றி வந்தர்கள் தீப்பும் நிலாவும்.
கேள்வியாய் பார்த்த தந்தைக்கும் தனயனுக்கும் “ஒரு பிசினெஸ் பார்ட்டி” சுருக்கமாய் சொன்னவன் “நீங்கள் அனைவரும் அஜாவுடன் போங்கள். சின்ன வேலை ஒன்று இருக்கு முடித்து விட்டு ஸ்ரீனியை நான் அழைத்து வருகின்றேன்” என்றான்.
“எந்த வேலையாய் இருந்தாலும் நாளை நாம் பேசுகின்றோம்” மகனின் கண்களில் ஒளிந்திருந்த கவலையைக் கண்டு தந்தையாய் கண்டித்தார் அசோகன்.
மௌனமாய் ஏற்றுக் கொண்டவன் அருகே நின்ற ஸ்ரீனிகாவை தேட அவளோ சத்தமின்றி அஜாவின் அருகே சென்றிருந்தாள்.
“ஏட்டா”
“ஸ்ரீகுட்டி சோதரி சுந்தரமாயிட்டு உண்டு”
“ச்சு... எந்தா விசேஷம்”
“பர்த்தாவு பரஞ்ஞில்லே”
“எவ்விடே அ ஸத்யகாரன் விட்டுக் கொடுக்கில்லா”
“அரை மணிகூர் கழிஞால் அறியாம்”
மேலிருந்து கீழாய் பார்த்தவள் “க்கும் நல்ல சாடிகேத்த மூடி” வாய்க்குள் முனகினாள்.
“அஜா” அவள் அஜாவிடம் பேசுவதைப் பார்த்துவிட்டு சத்தமாய் அழைத்தான்.
அவன் தப்பித்த நிம்மதியுடன் “பாஸ்” என்று அருகே வர “இவர்களை அழைத்துக் கொண்டு முன்னால் போ. நான் ஸ்ரீனியுடன் வருகின்றேன். அப்படியே சொல்ல வேண்டியதையும் சொல்லிவிடு” உத்தரவிடவே ஸ்ரீனிகா குறுகுறுவென்று அஜாவைப் பார்த்தாள்.
‘இந்த இருவரும் சேர்ந்து ஏதோ சதி செய்கின்றார்கள், என்னவாய் இருக்கும்’ யோசனையாய் பார்க்க அவள் பக்கம் திரும்பிக் கூட பார்க்காமல் அஜா வெளியே சென்றுவிட்டான். அவனுடன் மீதிப் பேரும் சென்று விட “நாங்கள் எங்கே போகிறோம்?” விசாரித்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“ஒரு அரைமணி நேரம் பொறுத்தால் தானே தெரிகிறது” அலட்சியம் போல் சொன்னான்.
“ஸத்யாகாரன்” வாய்க்குள் திட்டிவிட்டு அமைதியாகிவிட்டாள்.
அருகே அவள் வழமையாக செல்லும் கோவிலில் காரை நிறுத்தி இறங்கிச் செல்ல ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாள் ‘காலைதானே கோவில் சென்று வந்தோம்’. பூக்கடையில் மல்லிகை வாங்கிக் கொண்டு உள்ளே ஏற அவன் போன் சத்தம் போட்டது. காதில் மாட்டியிருந்த ப்ளூடூத்தில் பதிலளித்தான் “சொல்லு யாதவ்” அந்தப் பக்கம் என்ன சொன்னனே “சரி பத்து நிமிடத்தில் அங்கே இருப்போம்”. ஸ்டீரிங் வீலை வளைத்து திருப்பியவாறே வேகத்தை அதிகப்டுத்தினான். இன்று முழுவதுமே அவன் நடவடிக்கை வித்தியாசமாகதான் இருந்தது. இவ்வளவு நேரம் ஊர்வலம் போல் மெதுவாய் காரோட்டினான். இப்போது ரேஸ் ஓடுவது போல் ஒட்டுகின்றான்.
அவன் தன் கையில் தந்த மல்லிகையை தலையில் சூடியவாறே யோசனையுடன் பார்த்தாள் ஸ்ரீனிகா.
கார் ஓர் ஏழு நட்சத்திர ஹோட்டலின் முன் வந்து பிரேக் அடித்து நின்றது. இருவரும் இறங்க அஜாவுடன் நின்ற வலெட் காரை எடுத்துக் கொண்டு பார்கிங் செய்ய சென்றான்.
“நதியாவின் பிறந்தநாளை எளிமையாய் தானே” என்று தொடங்கவே கௌதம் முறைத்தான். “அதில்லை, சுரேஷ் அண்ணாவின் அப்பா சீரியஸ்...” மீண்டுமாய் வாக்கியத்தை பாதியில்விட்டாள்.
சற்று நின்று “என் கைகளை பிடித்துக் கொள், நான் பக்கத்திலேயே இருப்பேன் தைரியமாய் இருக்கனும். கமராவின் பிளாஷ் லைட்டைப் பார்க்காதே, நேராய் பார்” என்றவனையே கண்ணை விரித்து பார்த்தாள் ஸ்ரீனிகா.
அவள் கையை எடுத்து தன் வலது கையை பிடிக்கும்படி வைத்துக் கொண்டவன் “என்ன தைரியமாய் இருப்பாய் தானே” விசாரித்தான். அதிக நேரம் கொடுத்தால் யோசித்து பயந்தாலும் பயபடுவாள் என்று யோசித்தவனாய் “அஜா” உத்தரவாய் அழைத்தான்.
“யெஸ் பாஸ்” என்ற அஜாவையே யோசனையாய் பார்த்தாள் ஸ்ரீனிகா. வழமை போலில்லமால் கருப்பு நிற கோர்ட் சூட்டுடன் கண்ணில் கருப்பு கண்ணாடி, காதில் ப்ளூடூத், இடையில் தூப்பாக்கி வாக்கி சகிதம் நின்றவனை அருகில் நெருங்கவே பயமாய் இருந்தது.
அவள் பார்வையில் ஒரு கணம் மென்மையான ஒரு சிரிப்பைக் கொடுத்தவன் முகம் மீண்டும் இறுகி போக மிரண்ட மானாய் கௌதமிடம் நெருங்கினாள். அவள் கையில் தட்டிக் கொடுத்தான்.
முன்னும் பின்னுமாய் செக்யூரிட்டி கார்ட்ஸ் வர உள்ளே காலடி எடுத்து வைக்கவே கன்ஃவட்டி வெடித்து சிதற பளபளவென கேமரா பிளாஷ்கள் மின்னியது. வெடித்த சத்தத்தில் அவன் மார்பினுள் ஒளிந்தவள் கலர் பேப்பர்கள் விழவே நிமிர்ந்து கௌதமைப் பார்த்தாள்.
“ஹாப்பி பர்த்டே அண்ட் ஹாப்பி வெடிங் அனிவேர்சரி” என்றான்.
சுற்றிலும் பார்க்க யசோதா அசோகனுடன் குடும்பத்தினருடன் சாரதா, ஸ்ரீநிஷா, ஸ்ரீராம், அலுவலகத்தில் வேலை செய்யும் உயர் நிலை பணியாளர்கள் கூடவே அந்த கார் கம்பனிகாரன். அவள் இடையை சுற்றி கையை போட்டு மேடை போல் அமைக்கப்பட்டிருந்த இடத்தை நோக்கி நடக்கவே பிரமிப்பில் இருந்த ஸ்ரீனிகாவும் அவனோடு நடந்தாள்.
மேடை ஏறியதும் அஜா ஒரு மைக்கை கொடுக்க அதைக் கையில் வாங்கியவன் குரல் கம்பிரமாய் ஒலித்தது.
“ஹலோ எவெரிஒன், இன்று என் வாழ்கையில் ஒரு முக்கியமான நாள். அதை உங்களுக்கும் தெரியபடுத்தனும் என்று ஆசைப்படுகின்றேன்” நிறுத்தி அனைவரையும் நிதனாமாய் பார்த்தவன் “ஒரு சில தவிர்க்க முடியாத காரனங்களால் என் திருமணம் பெரிய ஆரவாரமின்றி நடந்திட்டு. எனக்கு திருமணம் முடிந்தது எத்தனை பேருக்குத் தெரியும் என்று தெரியவில்லை. சோ இந்த சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி அனைவருக்கும் என் மனைவியை அறிமுகப்படுத்தலாம் என்று நினைக்கிறேன். மீட் மை வைப் மிஸ்ஸஸ் ஜிகே, ஸ்ரீனிகா கௌதம் கிருஷ்ணா”
அலுவலகத்தில் வேலை செய்யும் அனைவரும் வாயில் கையை வைத்தார்கள். தங்களுடன் சாதரணமாய் சிரித்து பழகி வேலை செய்த ஸ்ரீனிகாவா ஜிகேயின் மனைவி.
“இன்றுடன் எங்களின் திருமணம் முடிந்து ஒருவருடம் முடிகிறது. அது மட்டுமில்லை இன்று என் மிஸ்ஸசின் பிறந்தநாள். கல்யாண நாள் பிறந்தநாள் இரண்டும் ஒன்றாய் வந்திருக்கு அவர்களுக்கு ஏதாவது பெரிய கிபிட் கொடுக்க வேண்டும் இல்லையா?”
மைக்கை சபையை நோக்கி நீட்டினான். அனைவரும் சேர்ந்து ஒ என்று சத்தமிட சிரித்தவாறே “அதான் புதிதாய் நான் ஆரம்பித்து இருக்கும் கார் கம்பனியின் பிப்டி ஒன் பெர்சென்ட் பங்குக்கு சொந்தக்காரி என் மிஸ்ஸஸ்” என்றான்.
ஏற்கனவே பிரமிப்பில் இருந்த ஸ்ரீனிகா திகைத்துப் போய் அவனைப் பார்த்தாள். இதுதான் அந்த கார் கம்பனி தொடர்பான ஒப்பந்தங்களை அவளிடம் தராத காரணமா!
அவள் பிரமித்த நிலையை பார்த்து லேசாய் நெற்றியில் ஊதி விட்டு “அது மட்டுமில்லை, அவள் மாமா ஏமாற்றிய அசாமில் உள்ள அவர்களின் அம்மா வழி பூர்வீக சொத்துகளான தேயிலை தோட்டங்கள், ஆற்றில் இருக்கும் கப்பல்கள், கோவையில் உள்ள அவளின் அப்பா வழித் தாத்தா கொடுத்த மில் அத்தனையும் மீட்டு பரிசாக கொடுக்கின்றேன்” என்று அறிவிக்கவே சபையில் சலசலப்பு கூடியது.
அவனின் மனைவியாக வெளியில் வரும் போது நிச்சயமாய் அவளின் பின்புலம் அலசப்படும் என்பதை உணர்ந்த கௌதம். அதை தவிக்கவும் நெறிமுறையற்ற பிள்ளை என்ற அவளின் பெயரை இல்லமால் செய்யவும் பணத்தையும் அந்தஸ்தையும் கையில் எடுத்திருந்தான்.
அஜா மொத்த மொத்தமாய் சில கோப்புகளைக் கொண்டு வந்து கொடுக்க அதை வாங்கி அவள் கையில் கொடுத்தான். ஸ்ரீனிகாவிற்கு உலகம் கிறுகிறுவென வேகமாக சுற்றும் போலிருந்தது. தனக்கு ஏதாவது நேர்ந்தால் இந்த சொத்துக்கள் அனைத்தும் கௌதமை சேர வேண்டும் என்று எழதி வைத்திருந்தாள். இவை எப்படி இவன் கையில்...
கேள்வியாய் நிமிர்ந்து நோக்க ஒரு நொடி கண்ணில் கோபத்துடன் நோக்கினான் கௌதம்.
‘வேதாளம் முருங்கை மரம் ஏறிட்டே’ வழிந்த அசடை மறைக்க மெலிதாய் புன்கைத்தாள்.
அதற்குள் அருகே வந்த ஜானகி “மேடம்” என்று அழைத்து கையை நீட்ட முழுதாய் பிரமை நீங்காமல் அவள் கையில் அந்தக் கோப்புகளைக் கொடுத்தாள். மனமோ ‘இன்னும் என்னவெல்லாம் தெரிந்து வைத்திருக்கின்றானே!’ மூளையைக் கேட்டது.
அது ‘அவனுக்கு எல்லாமே தெரியும் போல்தான் இருக்கு’ என்றது பதிலுக்கு.
மைக்கை அஜாவின் கையில் கொடுத்து விட்டு அவளை நோக்கி வந்தவனை கண்கள் விரிய நோக்கினாள். இன்னும் என்ன செய்ய போகிறான்!
அவள் முன் ஒற்றைக் காலில் மண்டியிட்டு வலது கையை நீட்ட அவளையறியமாலே அவன் கையில் தன் இடது கையை வைத்தாள். போகேட்டில் இருந்து ஒரு மோதிரத்தை எடுத்து அவள் கையில் போட அதைப் பார்த்தவளுக்கு கண்ணில் நீர் அரும்பியது. அன்று அவன் தேர்ந்தெடுத்த அதே மோதிரம்.
மென்மையாய் போட்டு விட்டவன் “ஐ லவ் யு” அவள் புறங்கையில் இதழ் பதித்தான். தலையை வேகமாய் ஆட்டி அமோதித்தாள். எழும் போதே அவள் உள்ளங் கைகளுக்குள் எதையோ வைக்க திறந்து பார்த்தாள்.
அவள் அவனுக்காய் வாங்கிய மோதிரம். அவள் கபோர்டில் இருந்தது இவனிடம் எப்படி! ஏற்கனவே பெரிய கண்கள் அவளுக்கு ஆச்சரியத்தில் இன்னும் விரிய கௌதம் அதில் கரைந்து போகாமல் இருக்க கஷ்டப்பட்டான். ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாலும் அவன் கையை நீட்ட நடுங்கும் விரல்களால் போட்டுவிட்டாள். நிமிர்ந்து பார்க்க கண் சிமிட்டி சிரித்தான்.
அடுத்தடுத்து கொடுத்த இன்ப அதிர்ச்சியில் உடல் நடுங்க அவன் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு தொங்க வேண்டும் போலிருந்த உணர்வை அடக்க முடியாமல் ஓரடி எடுத்து வைக்கப் போனவள் கைதட்டல்களின் ஒலியில் அப்படியே நின்றாள்.
அவள் நிலை புரிந்தாவனாய் “ப்ளீஸ் என் மனைவி ஓவர் செப்ரைசில் இருக்கிறாள். ஜஸ்ட் கிவ் ஹேர் பியு மினிட்ஸ் டு ரிகவர், அண்ட் டேபிள் அரேஜ்மென்ட் ஆர் கோயிங் ஒன் வீ வில் கட் தி கேக் இன் எ வைல்” அவளையும் அழைத்துக் கொண்டு சற்று தனிமையான இடத்திற்கு செல்ல பாதுகாவலர்கள் வேறு யாரும் அவர்களை தொல்லைப்படுத்தாமல் பார்த்துக் கொண்டனர்.
உடல் நடுங்க நின்றவளைப் பார்த்துக் கேட்டான் “என்னம்மா”
இறுகிப் போய் நின்றவள் அந்த அழைப்பில் இளகி உடைந்தவளாய் பாய்ந்து அவன் கழுத்தை இறுகக் கட்டிக் கொண்டாள். பதிலுக்கு அணைத்தவன் தானும் உணர்ச்சி வசப்பட்டால் இன்னும் உடைந்து விடுவாள் என்பது புரிய “ஷ்.. என் ப்ரோபோஸ் அவ்வளவு மோசமாவா இருந்தது” சிறு கேலியாய் கேட்டான்.
“அதில்லை” கண்ணைத் துடைத்தாள்.
ப்ளூடூதில் “அஜா ஜானகியை வெளியே வெயிட் பண்ண சொல்லு” என்றவன் அதை அணைத்து விட்டு “பார்த்து கண் மையெல்லாம் கரையப் போகுது. நாளை மீடியா முழுக்க ஜிகே பெண்டாட்டி அழுகிறாள் என்று கதை கட்டி விடுவாங்கள்” லேசாய் எச்சரித்தவன் “நீ என் மனைவி என் பெட்டெர் ஹல்ப், உன்னை இன்னொருவர் பேச எப்படி அனுமதிப்பேன். ஹ்ம்ம்” அவளின் கேளாத கேள்விக்கும் பதிலளித்தான்.
அவள் அவனிடம் இருந்து விலக நினைத்த காரணங்களில் இதுவும் ஒன்று. ஆனால் அதையும் அறிந்து இத்தனை நாள் கேள்விக் குறியாய் இருந்த பிறப்பையும் சரியாக்கி சமுதாயத்தில் ஒரு அந்தஸ்த்தில் இருத்திய அவனையே விழி அசையாது பார்த்தவள் அவன் சேர்ட்டை நுனி விரலால் பிடித்தவாறே சொன்னாள் “உங்களுடன் வாழ வேண்டும்”.
உடல் எஃகாய் இறுக சட்டென விலகியவன் “ஜானகி” சத்தமாய் அழைத்தான்.
‘எப்போது வந்தான்’ வியப்புடன் தன்னை தானே கேட்டுக் கொண்டவள் கண்ணைத் திறப்பதற்குள் குளித்து வந்த ஷம்போவாசம் நாசியை நிரட குறுகுறுப்புடன் இதழ்கள் நெற்றியில் பதிந்தது.
“ஸ்ரீகுட்டி வல்லிய சுந்தரமயிட்டு உண்டல்லோ” அவன் குரல் காதில் கிசுகிசுத்தது. பதின்னான்கு நாட்கள் பார்க்கததில் மயங்கி அவன் தலையைக் கோதிக் கொடுத்தவள் சட்டென தள்ளிவிட்டாள்.
“போடா”
பரிதபமாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு அவள் அருகில் அமர்ந்தவன் அடாவடியாய் மடியில் படுத்தான். அன்று கருவைக் கலைப்போமா என்று கேட்டதில் இருந்தே இப்படித்தான் நடக்கிறாள்.
அன்று கருவைக் கலைப்போமா என்று கேட்டதுமே சட்டென விலக கௌதம் தடுக்கவில்லை அவளையே பார்த்திருக்க மறு நொடியே அவன் கன்னத்தில் அடித்து சட்டையை கொத்தாய் பிடித்தாள்.
“மனசாட்சி இல்லை” ‘எத்தனை இலகுவாக கூறிவிட்டான். சிறு உயிர் அவனுடையும் தானே! அதை அழித்து அவள் எப்படி உயிர் வாழ்வாள்’.
“என்னடி இப்பெல்லாம் சட்டென்று கை நீட்டுறா?” அவன் கேட்டதும்தான் தான் செய்த செயல் உறைக்க சற்றுப் பயத்துடன் அவனைப் பார்த்தவாறே கையை எடுக்கப் போக அதை தடுத்து “ஷ்.. நீ என் மனைவி அடிக்க மட்டுமில்லை, அனைத்திற்கும் உரிமை இருக்கு” கண்ணடித்தான்.
‘என்ன இப்படி வெட்கம் கெட்டவனாய் இருக்கிறான்’ மனம் கேட்க குழம்பினாள். அவனுக்கும் வேண்டியது அதுதானே அருகே நெருங்கி அவள் வயிற்றில் கை வைத்து “இப்ப என்ன இந்த பேபி உனக்கு வேணும் அவ்வளவுதானே ஆனா ஒரு நிபந்தனை” என்று நிறுத்தவே என்ன என்பது போல் பார்த்து வைத்தாள்.
போக்கேட்டில் இருந்து அவள் விமான பயண சீட்டை எடுத்தவன் “நீ இங்கிருந்து எங்கும் போக கூடாது. அப்படி போவதென்றால் என் பேபியை என்னிடம் தந்து விட்டுத்தான் போக வேண்டும். இல்லையா கருவை கலைத்து விட்டுப் போ” சலனமின்றி நிபந்தனை விதித்தான்.
ஸ்ரீனிகா சந்தேகமாய் பார்த்தாள். ‘இவனுக்கு தெரியும்! ஆனால் எப்படி?’ ஏனென்றால் திருமணமானவள் என்று அவளுக்குமே மருத்துவர் எச்சரித்திருந்தார். கருத்தரித்தால் கட்டி வளர்வதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் அதிகம். எனவே சீக்கிரமே சிகிச்சை செய்ய வேண்டும் அல்லது கருவைக் கலைக்க வேண்டி வாரலாம்.
எதையோ கேட்க வர அவள் உதட்டின் மீது ஒரு விரலை வைத்து தடுத்தவன் “கீழே எல்லோரும் உனக்காக தான் வெயிட்டிங் வா” என்றான்.
அவன் கையை தட்டி விட்டு மார்புக்கு குறுக்காய் கையைக் கட்டி திரும்பி நின்றாள். அவளுக்கே அவளை நினைத்து ஆச்சரியமாய் இருந்தது. அவனிடம் எத்தனை உரிமையாய் கோபபடுகிறாள். அன்று அவன் மன்னிப்பு கேட்ட போதே இளக தொடங்கிய நெஞ்சம் அடுத்து அவன் செயல்களில் பாகாய் உருகிவிட்டது. அவளின் மூளையில் இருக்கும் கட்டி மட்டும் இல்லாவிட்டால்...
இன்றைய அவனின் தவிப்பில் கரைந்துதான் போய்விட்டாள். அதனால்தான் கருவைக் கலைக்க வேண்டும் என்று சொன்ன போது கூட கோபம் வந்தாலும் அவனைத் தவறாக நினைக்கமால் உண்மை தெரிந்திருக்குமோ என்று ஐயுற்றாள்.
உரிமை நிறைந்த கோபத்தை சந்தோசமும் புன்னகையுமாய் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த கௌதமின் போன் சத்தம் போட பார்வையை அகற்றாமல் காதுக்கு கொடுத்தான்.
யாதவ்தான் “பாஸ் நீங்க சொன்ன மாதிரியே எல்லாம் தயார்” என்றவனிடம் “இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் அங்கே இருப்போம்” போனை கட் செய்துவிட்டு கட்டிலில் இருந்த ஒரு பார்சலை எடுத்து அவள் கையில் கொடுத்தவன் “இதை கட்டிட்டு வா” என்றான்.
ஏதோ மறுத்து சொல்ல வர “இன்னும் ஓர் மூன்று மணி நேரம் நான் சொல்வதை மட்டும் செய் அதன் பின் ஆறுதலாய் பேசலாம். ஹ்ம்ம்” கொஞ்சலாய் பார்த்தான்.
உதட்டை சுளித்து விட்டு வாங்கியவள் இதழ்கள் நொடியில் சிறைப்பட விழித்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“சொல்லியிருக்கேன் இல்லையா? என் முன்னால் உதட்டை சுளிக்கதே என்று” பெருவிரலால் வருடி விலக பார்சலை நெஞ்சோடு அணைத்து பிடித்துக் கொண்டு சற்று முன்னே குனிந்து கேட்டாள் “எப்போதிருந்து..?”.
தன் சட்டையை எடுத்துப் போட்டவாறே திரும்பியன் அவள் ஆர்வம் நிறைந்த முகத்தைப் பார்த்து கன்னத்துக்குள் சிரித்தான்.
“உன்னை முதன் முதலில் கேரளா அலுவலகம் அழைத்துச் சென்றேன் இல்லையா அப்போதிருந்து” நெற்றியில் விளையாட்டாய் ஊதியவாறே சேர்ட் பட்டனைப் போட்டான்.
“கௌதம் கள்ளம் பறைஞ்சில்லா” கழுத்தை வெட்டினாள்.
“ஹ்ம்ம்” என்று அருகே நெருங்க தள்ளிவிட்டு அவளறையினுள் ஓடிவிட்டாள்.
பார்சலை பிரித்துப் பார்த்தால் அழகிய மயில் பச்சை வண்ணச் சேலையும் அதற்குரிய நகைகளும் இருக்க ‘எங்கே போகிறோம். நதியாவின் பிறந்தநாள் வீட்டில் எளிமையாய் செய்வது என்பது ஏற்கனவே எடுத்த முடிவு பின் எங்கே’ யோசித்தவாறே சேலையை அணிந்து கண்ணாடியைப் பார்த்தவள் ஏதோ தோன்ற பின்னாமல் கேரளா பாணியில் விரித்துவிட்டாள்.
எங்கோ கவனமாய் கையில் வைத்திருந்த நான்காய் மடித்த டையில் விரல்கள் அதுபாட்டில் விளையாட கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டு நிமிர்ந்தான்.
மயில் பச்சைபட்டில், நீண்ட கூந்தல் தோகை போல் விரிந்திருக்க, காதில் முத்து வைத்த ஜிமிக்கி, கழுத்தில் டாஸ்கி கோல்ட்டில் முத்தாரம், இடையில் மெல்லிய ஓட்டியனமும், கைகளில் வளையல்களுமாய் மயிலென நின்றவளைப் பார்த்து திறந்திருந்த வாயை மூடி பின் கழுத்தைத் தேய்த்தான் கௌதம்.
தொண்டையை கனைத்து குரலை சரி செய்தவன் கண்களில் அவள் மெட்டியும் கொலுசும் இல்லாத பாதம் படவே “இங்கே வா” என்று அழைத்துச் சென்று அவளைக் கட்டிலில் இருத்தி அவள் முன் மண்டியிட்டு காலைத் தூக்கி மடியில் வைத்தான். அருகேயிருந்த நகைப்பெட்டியில் இருந்து கொலுசை எடுத்தான்.
இன்று காலையில் கடையில் பார்த்த அதே கொலுசு கூடவே மெட்டி.
அழகாய் உதட்டைப் பிதுக்கியவள் “காயம் வருமே அதைப் போட முடியாது” செல்லமாய் குறைபட்டாள்.
“வராது, இது இரண்டிற்கும் மேலாய் வைட் கோல்ட், பிளட்டினத்தை கோட் செய்திருக்கிறேன், சோ வெள்ளி நேரடியாக காலில் படாது. இதேபோல் இன்னொன்று உள்ளே வெள்ளியும் வெளியே பிளாட்டினமும் கலந்து செய்ய சொல்லி இருக்கின்றேன். அது வர சிறிது நாளாகும். அதுவரை இதை பயன்படுத்து” என்றவன் அவள் காலில் கவனமாய் போட்டு தொங்கிய மணிகளை விரலால் சுண்டிவிட்டான்.
அடுத்ததாய் மெட்டியையும் போட்டு விட அவனையே வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்தால் ஸ்ரீனிகா. அவள் சேலைக்கு பொருத்தமாய் அவனும் அதே நிற சேர்ட் அணிந்து மேலே கருப்பு நிற வேஸ்ட் கோட்டும் பண்ட் அணிந்து இடையில் கருநிற பெல்ட், கையில் ரோலெக்ஸ் வாட்ச் மறு கையில் பஞ்சலோக காப்பு, கட்டான உடல் என ஆண்மையின் இலக்கணமாய் இருந்தவனையே ஏக்கத்துடன் பார்த்தது அவள் விழிகள்.
எழப் போனவன் சேட்டை நுனி விரலால் பிடித்து இழுக்க அசையாமல் அவளைப் பார்த்தவனுக்கு அவள் விழியில் தென்பட்ட ஏக்கத்தில் தொண்டையில் கரித்துக் கொண்டு வரும் போலிருந்தது. “என்னடி பார்வையெல்லாம் பலமாய் இருக்கு, இன்னொரு..” என்று வார்த்தையை பாதியில் விட்டாலும் அவன் கண்களில் கார்கால கடலாய் கொந்தளித்த உணர்ச்சியில் மீதி சொல்லாமலே புரிய செந்தாமரையாய் சிவந்தவள் “ச்சு அதில்லை” என்று ஒரு விரலால் சுட்டிக் காட்டினாள் “டை”.
“கட்டி விடு”
வேகமாய் மறுத்து தலையாட்டியவள் அவன் மீண்டும் எழப் போக சம்மதமாய் அவன் கையிலிருந்து வாங்கினாள். தொண்டைகுழி ஏறி இறங்க அவளையே பார்த்திருந்தான்.
“வா போவோம்” கையைப் பிடித்து அழைத்துச் சென்றவனையே ஆயிரம் கேள்வியை தாங்கிப் பார்த்திருந்தது அவள் விழிகள். அவள் கைகளை தன் கைகளுக்குள் பொதிந்து கொண்டவன் “என்னை நம்புகிறாயா?” அவள் கண் பார்த்துக் கேட்டான்.
“என்ன நடந்தாலும் சரி நீ என்னை விட்டுப் போகவும் முடியாது. உனக்கு எதுவும் நடக்கவும் விடமாட்டேன் போதுமா?”.
எத்தனயோ கேள்விகள் அந்தரத்தில் நின்றாலும் அவன் ஒரு வார்த்தையில் உள்ளம் அமைதி கொள்ள தலையை மேல்கீழாய் ஆட்டியவள் தன் வயிற்றை தொட்டுக் கொண்டு அவனைக் கேள்வியாய் பார்க்க அவளிடம் பொய் சொல்ல முடியாமல் “பார்க்கலாம்” என்றான்.
சட்டென கையை உதறி விட்டு வெளியே சென்று விட பரிதபமாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு நின்றான் கௌதம். பணயம் வைக்க வேண்டியது அவன் உயிர் என்றால் கவலையின்றி பணயம் வைத்து விடுவான். அவள் உயிரை வைத்து எப்படி விளையாடுவது.
கீழே இறங்கி வர மொத்த குடும்பமும் தயாராய் நின்றார்கள். அனைவர் முகத்திலும் கேள்விக் குறியுடன்.
ஸ்ரீனிகாவைப் பார்த்ததும் முன்னே வந்த யசோதா கன்னம் வழித்து “நான் நினைச்ச மாதிரியே அழகா வந்திருகிறாடியம்மா” என்று பாராட்ட “அண்ணி சூப்பர்” என்றாள் நதியா. மைதிலியும் அருகே வந்து “அழகாய் இருக்றீங்க, சும்மாவே உங்களை கைக்குள் வைத்திருப்பார் என் கொழுந்தனார். இப்படி வேறு வந்தால்” என்று இழுக்கவே பெண்களிடையே சிரிப்பலை பரவியது.
“ஸ்ரீமா, ஸ்ரீமா” என்று சுற்றி வந்தர்கள் தீப்பும் நிலாவும்.
கேள்வியாய் பார்த்த தந்தைக்கும் தனயனுக்கும் “ஒரு பிசினெஸ் பார்ட்டி” சுருக்கமாய் சொன்னவன் “நீங்கள் அனைவரும் அஜாவுடன் போங்கள். சின்ன வேலை ஒன்று இருக்கு முடித்து விட்டு ஸ்ரீனியை நான் அழைத்து வருகின்றேன்” என்றான்.
“எந்த வேலையாய் இருந்தாலும் நாளை நாம் பேசுகின்றோம்” மகனின் கண்களில் ஒளிந்திருந்த கவலையைக் கண்டு தந்தையாய் கண்டித்தார் அசோகன்.
மௌனமாய் ஏற்றுக் கொண்டவன் அருகே நின்ற ஸ்ரீனிகாவை தேட அவளோ சத்தமின்றி அஜாவின் அருகே சென்றிருந்தாள்.
“ஏட்டா”
“ஸ்ரீகுட்டி சோதரி சுந்தரமாயிட்டு உண்டு”
“ச்சு... எந்தா விசேஷம்”
“பர்த்தாவு பரஞ்ஞில்லே”
“எவ்விடே அ ஸத்யகாரன் விட்டுக் கொடுக்கில்லா”
“அரை மணிகூர் கழிஞால் அறியாம்”
மேலிருந்து கீழாய் பார்த்தவள் “க்கும் நல்ல சாடிகேத்த மூடி” வாய்க்குள் முனகினாள்.
“அஜா” அவள் அஜாவிடம் பேசுவதைப் பார்த்துவிட்டு சத்தமாய் அழைத்தான்.
அவன் தப்பித்த நிம்மதியுடன் “பாஸ்” என்று அருகே வர “இவர்களை அழைத்துக் கொண்டு முன்னால் போ. நான் ஸ்ரீனியுடன் வருகின்றேன். அப்படியே சொல்ல வேண்டியதையும் சொல்லிவிடு” உத்தரவிடவே ஸ்ரீனிகா குறுகுறுவென்று அஜாவைப் பார்த்தாள்.
‘இந்த இருவரும் சேர்ந்து ஏதோ சதி செய்கின்றார்கள், என்னவாய் இருக்கும்’ யோசனையாய் பார்க்க அவள் பக்கம் திரும்பிக் கூட பார்க்காமல் அஜா வெளியே சென்றுவிட்டான். அவனுடன் மீதிப் பேரும் சென்று விட “நாங்கள் எங்கே போகிறோம்?” விசாரித்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“ஒரு அரைமணி நேரம் பொறுத்தால் தானே தெரிகிறது” அலட்சியம் போல் சொன்னான்.
“ஸத்யாகாரன்” வாய்க்குள் திட்டிவிட்டு அமைதியாகிவிட்டாள்.
அருகே அவள் வழமையாக செல்லும் கோவிலில் காரை நிறுத்தி இறங்கிச் செல்ல ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாள் ‘காலைதானே கோவில் சென்று வந்தோம்’. பூக்கடையில் மல்லிகை வாங்கிக் கொண்டு உள்ளே ஏற அவன் போன் சத்தம் போட்டது. காதில் மாட்டியிருந்த ப்ளூடூத்தில் பதிலளித்தான் “சொல்லு யாதவ்” அந்தப் பக்கம் என்ன சொன்னனே “சரி பத்து நிமிடத்தில் அங்கே இருப்போம்”. ஸ்டீரிங் வீலை வளைத்து திருப்பியவாறே வேகத்தை அதிகப்டுத்தினான். இன்று முழுவதுமே அவன் நடவடிக்கை வித்தியாசமாகதான் இருந்தது. இவ்வளவு நேரம் ஊர்வலம் போல் மெதுவாய் காரோட்டினான். இப்போது ரேஸ் ஓடுவது போல் ஒட்டுகின்றான்.
அவன் தன் கையில் தந்த மல்லிகையை தலையில் சூடியவாறே யோசனையுடன் பார்த்தாள் ஸ்ரீனிகா.
கார் ஓர் ஏழு நட்சத்திர ஹோட்டலின் முன் வந்து பிரேக் அடித்து நின்றது. இருவரும் இறங்க அஜாவுடன் நின்ற வலெட் காரை எடுத்துக் கொண்டு பார்கிங் செய்ய சென்றான்.
“நதியாவின் பிறந்தநாளை எளிமையாய் தானே” என்று தொடங்கவே கௌதம் முறைத்தான். “அதில்லை, சுரேஷ் அண்ணாவின் அப்பா சீரியஸ்...” மீண்டுமாய் வாக்கியத்தை பாதியில்விட்டாள்.
சற்று நின்று “என் கைகளை பிடித்துக் கொள், நான் பக்கத்திலேயே இருப்பேன் தைரியமாய் இருக்கனும். கமராவின் பிளாஷ் லைட்டைப் பார்க்காதே, நேராய் பார்” என்றவனையே கண்ணை விரித்து பார்த்தாள் ஸ்ரீனிகா.
அவள் கையை எடுத்து தன் வலது கையை பிடிக்கும்படி வைத்துக் கொண்டவன் “என்ன தைரியமாய் இருப்பாய் தானே” விசாரித்தான். அதிக நேரம் கொடுத்தால் யோசித்து பயந்தாலும் பயபடுவாள் என்று யோசித்தவனாய் “அஜா” உத்தரவாய் அழைத்தான்.
“யெஸ் பாஸ்” என்ற அஜாவையே யோசனையாய் பார்த்தாள் ஸ்ரீனிகா. வழமை போலில்லமால் கருப்பு நிற கோர்ட் சூட்டுடன் கண்ணில் கருப்பு கண்ணாடி, காதில் ப்ளூடூத், இடையில் தூப்பாக்கி வாக்கி சகிதம் நின்றவனை அருகில் நெருங்கவே பயமாய் இருந்தது.
அவள் பார்வையில் ஒரு கணம் மென்மையான ஒரு சிரிப்பைக் கொடுத்தவன் முகம் மீண்டும் இறுகி போக மிரண்ட மானாய் கௌதமிடம் நெருங்கினாள். அவள் கையில் தட்டிக் கொடுத்தான்.
முன்னும் பின்னுமாய் செக்யூரிட்டி கார்ட்ஸ் வர உள்ளே காலடி எடுத்து வைக்கவே கன்ஃவட்டி வெடித்து சிதற பளபளவென கேமரா பிளாஷ்கள் மின்னியது. வெடித்த சத்தத்தில் அவன் மார்பினுள் ஒளிந்தவள் கலர் பேப்பர்கள் விழவே நிமிர்ந்து கௌதமைப் பார்த்தாள்.
“ஹாப்பி பர்த்டே அண்ட் ஹாப்பி வெடிங் அனிவேர்சரி” என்றான்.
சுற்றிலும் பார்க்க யசோதா அசோகனுடன் குடும்பத்தினருடன் சாரதா, ஸ்ரீநிஷா, ஸ்ரீராம், அலுவலகத்தில் வேலை செய்யும் உயர் நிலை பணியாளர்கள் கூடவே அந்த கார் கம்பனிகாரன். அவள் இடையை சுற்றி கையை போட்டு மேடை போல் அமைக்கப்பட்டிருந்த இடத்தை நோக்கி நடக்கவே பிரமிப்பில் இருந்த ஸ்ரீனிகாவும் அவனோடு நடந்தாள்.
மேடை ஏறியதும் அஜா ஒரு மைக்கை கொடுக்க அதைக் கையில் வாங்கியவன் குரல் கம்பிரமாய் ஒலித்தது.
“ஹலோ எவெரிஒன், இன்று என் வாழ்கையில் ஒரு முக்கியமான நாள். அதை உங்களுக்கும் தெரியபடுத்தனும் என்று ஆசைப்படுகின்றேன்” நிறுத்தி அனைவரையும் நிதனாமாய் பார்த்தவன் “ஒரு சில தவிர்க்க முடியாத காரனங்களால் என் திருமணம் பெரிய ஆரவாரமின்றி நடந்திட்டு. எனக்கு திருமணம் முடிந்தது எத்தனை பேருக்குத் தெரியும் என்று தெரியவில்லை. சோ இந்த சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி அனைவருக்கும் என் மனைவியை அறிமுகப்படுத்தலாம் என்று நினைக்கிறேன். மீட் மை வைப் மிஸ்ஸஸ் ஜிகே, ஸ்ரீனிகா கௌதம் கிருஷ்ணா”
அலுவலகத்தில் வேலை செய்யும் அனைவரும் வாயில் கையை வைத்தார்கள். தங்களுடன் சாதரணமாய் சிரித்து பழகி வேலை செய்த ஸ்ரீனிகாவா ஜிகேயின் மனைவி.
“இன்றுடன் எங்களின் திருமணம் முடிந்து ஒருவருடம் முடிகிறது. அது மட்டுமில்லை இன்று என் மிஸ்ஸசின் பிறந்தநாள். கல்யாண நாள் பிறந்தநாள் இரண்டும் ஒன்றாய் வந்திருக்கு அவர்களுக்கு ஏதாவது பெரிய கிபிட் கொடுக்க வேண்டும் இல்லையா?”
மைக்கை சபையை நோக்கி நீட்டினான். அனைவரும் சேர்ந்து ஒ என்று சத்தமிட சிரித்தவாறே “அதான் புதிதாய் நான் ஆரம்பித்து இருக்கும் கார் கம்பனியின் பிப்டி ஒன் பெர்சென்ட் பங்குக்கு சொந்தக்காரி என் மிஸ்ஸஸ்” என்றான்.
ஏற்கனவே பிரமிப்பில் இருந்த ஸ்ரீனிகா திகைத்துப் போய் அவனைப் பார்த்தாள். இதுதான் அந்த கார் கம்பனி தொடர்பான ஒப்பந்தங்களை அவளிடம் தராத காரணமா!
அவள் பிரமித்த நிலையை பார்த்து லேசாய் நெற்றியில் ஊதி விட்டு “அது மட்டுமில்லை, அவள் மாமா ஏமாற்றிய அசாமில் உள்ள அவர்களின் அம்மா வழி பூர்வீக சொத்துகளான தேயிலை தோட்டங்கள், ஆற்றில் இருக்கும் கப்பல்கள், கோவையில் உள்ள அவளின் அப்பா வழித் தாத்தா கொடுத்த மில் அத்தனையும் மீட்டு பரிசாக கொடுக்கின்றேன்” என்று அறிவிக்கவே சபையில் சலசலப்பு கூடியது.
அவனின் மனைவியாக வெளியில் வரும் போது நிச்சயமாய் அவளின் பின்புலம் அலசப்படும் என்பதை உணர்ந்த கௌதம். அதை தவிக்கவும் நெறிமுறையற்ற பிள்ளை என்ற அவளின் பெயரை இல்லமால் செய்யவும் பணத்தையும் அந்தஸ்தையும் கையில் எடுத்திருந்தான்.
அஜா மொத்த மொத்தமாய் சில கோப்புகளைக் கொண்டு வந்து கொடுக்க அதை வாங்கி அவள் கையில் கொடுத்தான். ஸ்ரீனிகாவிற்கு உலகம் கிறுகிறுவென வேகமாக சுற்றும் போலிருந்தது. தனக்கு ஏதாவது நேர்ந்தால் இந்த சொத்துக்கள் அனைத்தும் கௌதமை சேர வேண்டும் என்று எழதி வைத்திருந்தாள். இவை எப்படி இவன் கையில்...
கேள்வியாய் நிமிர்ந்து நோக்க ஒரு நொடி கண்ணில் கோபத்துடன் நோக்கினான் கௌதம்.
‘வேதாளம் முருங்கை மரம் ஏறிட்டே’ வழிந்த அசடை மறைக்க மெலிதாய் புன்கைத்தாள்.
அதற்குள் அருகே வந்த ஜானகி “மேடம்” என்று அழைத்து கையை நீட்ட முழுதாய் பிரமை நீங்காமல் அவள் கையில் அந்தக் கோப்புகளைக் கொடுத்தாள். மனமோ ‘இன்னும் என்னவெல்லாம் தெரிந்து வைத்திருக்கின்றானே!’ மூளையைக் கேட்டது.
அது ‘அவனுக்கு எல்லாமே தெரியும் போல்தான் இருக்கு’ என்றது பதிலுக்கு.
மைக்கை அஜாவின் கையில் கொடுத்து விட்டு அவளை நோக்கி வந்தவனை கண்கள் விரிய நோக்கினாள். இன்னும் என்ன செய்ய போகிறான்!
அவள் முன் ஒற்றைக் காலில் மண்டியிட்டு வலது கையை நீட்ட அவளையறியமாலே அவன் கையில் தன் இடது கையை வைத்தாள். போகேட்டில் இருந்து ஒரு மோதிரத்தை எடுத்து அவள் கையில் போட அதைப் பார்த்தவளுக்கு கண்ணில் நீர் அரும்பியது. அன்று அவன் தேர்ந்தெடுத்த அதே மோதிரம்.
மென்மையாய் போட்டு விட்டவன் “ஐ லவ் யு” அவள் புறங்கையில் இதழ் பதித்தான். தலையை வேகமாய் ஆட்டி அமோதித்தாள். எழும் போதே அவள் உள்ளங் கைகளுக்குள் எதையோ வைக்க திறந்து பார்த்தாள்.
அவள் அவனுக்காய் வாங்கிய மோதிரம். அவள் கபோர்டில் இருந்தது இவனிடம் எப்படி! ஏற்கனவே பெரிய கண்கள் அவளுக்கு ஆச்சரியத்தில் இன்னும் விரிய கௌதம் அதில் கரைந்து போகாமல் இருக்க கஷ்டப்பட்டான். ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாலும் அவன் கையை நீட்ட நடுங்கும் விரல்களால் போட்டுவிட்டாள். நிமிர்ந்து பார்க்க கண் சிமிட்டி சிரித்தான்.
அடுத்தடுத்து கொடுத்த இன்ப அதிர்ச்சியில் உடல் நடுங்க அவன் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு தொங்க வேண்டும் போலிருந்த உணர்வை அடக்க முடியாமல் ஓரடி எடுத்து வைக்கப் போனவள் கைதட்டல்களின் ஒலியில் அப்படியே நின்றாள்.
அவள் நிலை புரிந்தாவனாய் “ப்ளீஸ் என் மனைவி ஓவர் செப்ரைசில் இருக்கிறாள். ஜஸ்ட் கிவ் ஹேர் பியு மினிட்ஸ் டு ரிகவர், அண்ட் டேபிள் அரேஜ்மென்ட் ஆர் கோயிங் ஒன் வீ வில் கட் தி கேக் இன் எ வைல்” அவளையும் அழைத்துக் கொண்டு சற்று தனிமையான இடத்திற்கு செல்ல பாதுகாவலர்கள் வேறு யாரும் அவர்களை தொல்லைப்படுத்தாமல் பார்த்துக் கொண்டனர்.
உடல் நடுங்க நின்றவளைப் பார்த்துக் கேட்டான் “என்னம்மா”
இறுகிப் போய் நின்றவள் அந்த அழைப்பில் இளகி உடைந்தவளாய் பாய்ந்து அவன் கழுத்தை இறுகக் கட்டிக் கொண்டாள். பதிலுக்கு அணைத்தவன் தானும் உணர்ச்சி வசப்பட்டால் இன்னும் உடைந்து விடுவாள் என்பது புரிய “ஷ்.. என் ப்ரோபோஸ் அவ்வளவு மோசமாவா இருந்தது” சிறு கேலியாய் கேட்டான்.
“அதில்லை” கண்ணைத் துடைத்தாள்.
ப்ளூடூதில் “அஜா ஜானகியை வெளியே வெயிட் பண்ண சொல்லு” என்றவன் அதை அணைத்து விட்டு “பார்த்து கண் மையெல்லாம் கரையப் போகுது. நாளை மீடியா முழுக்க ஜிகே பெண்டாட்டி அழுகிறாள் என்று கதை கட்டி விடுவாங்கள்” லேசாய் எச்சரித்தவன் “நீ என் மனைவி என் பெட்டெர் ஹல்ப், உன்னை இன்னொருவர் பேச எப்படி அனுமதிப்பேன். ஹ்ம்ம்” அவளின் கேளாத கேள்விக்கும் பதிலளித்தான்.
அவள் அவனிடம் இருந்து விலக நினைத்த காரணங்களில் இதுவும் ஒன்று. ஆனால் அதையும் அறிந்து இத்தனை நாள் கேள்விக் குறியாய் இருந்த பிறப்பையும் சரியாக்கி சமுதாயத்தில் ஒரு அந்தஸ்த்தில் இருத்திய அவனையே விழி அசையாது பார்த்தவள் அவன் சேர்ட்டை நுனி விரலால் பிடித்தவாறே சொன்னாள் “உங்களுடன் வாழ வேண்டும்”.
உடல் எஃகாய் இறுக சட்டென விலகியவன் “ஜானகி” சத்தமாய் அழைத்தான்.
Saranyakumar
Active member
கெளதம் பண்ணன தப்பையொல்லாம் ஒரளவு சரி பண்ணிட்டான் இப்ப இருக்குற நிலமையில அவன்கூட வாழனும்ன்னு சொல்றையே ஸ்ரீனி கண்டிப்பாக உன் ஆசையை நிறைவேற்றுவான் கெளதம்
Mathykarthy
Well-known member
கௌதம் அசத்திட்டான் 
லவ்லி ப்ரோபோசல் 
அவளோட சொத்துக்களை மீட்டு சமுதாயத்தில அவளை தப்பா பேச முடியாதபடி மிஸஸ் ஜிகே வா மரியாதையோட அறிமுகப் படுத்திட்டான்
எல்லாம் சரியாகும் உன் ஆசைப்படி வாழலாம் ஸ்ரீனி
லவ்லி ப்ரோபோசல் அவளோட சொத்துக்களை மீட்டு சமுதாயத்தில அவளை தப்பா பேச முடியாதபடி மிஸஸ் ஜிகே வா மரியாதையோட அறிமுகப் படுத்திட்டான்
எல்லாம் சரியாகும் உன் ஆசைப்படி வாழலாம் ஸ்ரீனி
தீரா 56
56உடல் எஃகாய் இறுக சட்டென விலகியவன் “ஜானகி” சத்தமாய் அழைத்தான்.
உள்ளே வந்தவளிடம் “ஸ்ரீனியின் மேக்கப் ஒருக்கா பார்த்து சரி செய்யுங்கள்” என்றவன் வெளியே சென்றுவிட்டான்.
“ஷ்... மேடம் கண்ணை துடையுங்கள் மீடியாவில் எங்கே என்று காத்திருப்பார்கள்” அவளுக்கு உதவி செய்தாள் ஜானகி.
இருவருமாய் வெளியே வர அவளை ஒரு பார்வையில் அளந்தவன் நெற்றியில் ஊதி கையை நீட்ட அவளையும் அறியாமல் மலர்ந்த சிறு சிரிப்புடன் தன் கையை அவன் கையில் வைத்தாள்.
“இப்போது என்ன?”
“கேக் கட் பண்ணிட்டு சாப்பிட்டு போவதுதான்”
“ஒஹ்” என்றவள் “அப்ப தியா கேக் கட் பன்றது” கவலையாய் விசாரிக்க “இருவரும் ஒன்றாய் கட் பண்ணுங்கள்” என்றான் கேலியாய்.
“ஒ.. செய்வோமே” என்று தியாவின் கையை பிடிக்க “அண்ணி அண்ணா விளையாடுறான். எனக்கு இன்னொரு கேக் இருக்கு. இது உங்களுக்கான ஸ்பெஷல் டே நீங்கள் என் அண்ணாவுடன் கேக் கட் பண்ணுங்கள் நான் உங்கள் அண்ணாவுடன் கேக் கட் பண்ணுறேன்” பதிலளித்தாள் நதியா.
அதன் பிறகு நிகழ்வு இலகுவாய் சென்றது. கேக்கை கட் செய்து அவன் வாயில் வைக்க வாங்கிக் கொண்டவன் முகம் உணர்ச்சியற்று இருந்தது.
அவளருகே வந்த சாரதா கன்னம் வழித்து “அன்று வேலை அதனால் ரிசப்சனை பெரிதாக வைக்கப் போவதாக் சொன்ன போதும் மனதிற்கு சங்கடமாகவே இருந்திச்சும்மா. இப்பதான் நிம்மதியா இருக்கு. இருவரும் நூறு வருஷம் நல்லா இருக்கணும்” வாழ்த்தினார்.
‘அன்று ஏதோ சொல்லி சமாளித்து இருக்கிறாள்’ தன்னருகே நின்றவளை ஆழ்ந்து பார்த்த கௌதம் அவள் தலையை வருடிவிட்டான். அவள் அவர் காலில் விழுந்து வணங்க தயக்கமேயின்றி கூடவே கௌதமும் வணங்கினான்.
“சாரதாம்மா” சலுகையாய் அழைத்தவளையே இமைக்காது பார்த்தான் கௌதம். “நிஷாவை மன்னிச்சிருங்க” கௌதம் கையை கட்டிக் கொண்டு தோளில் தலை சாய்த்து “இப்ப நாங்கள் இருவரும் சந்தோசமாய் தானே இருக்கிறோம்” கெஞ்சலாய் பார்த்தாள்.
சாரதா கௌதமை பார்க்க கண் மூடி தலையாட்டினான் “இந்த குளறுபடிக்கு காரணம் அலன். அவர் விரும்பியது ஸ்ரீனியை போலவே இருக்கும் ஸ்ரீநிஷாவை ஆனால் கேரளாவில் ஸ்ரீனியை பார்த்து ஸ்ரீநிஷா என நினைத்துவிட்டார். இங்கே வருவார் உங்களுக்கு பிடித்தால்..” என்று நிறுத்தியவனை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“அது சரி மாப்பிளை உங்கள் மாப்பிள்ளை எங்கே சொல்லுங்கள் அவருக்கு ஒரு பாடம் கற்பிக்க வேண்டும்” கையை மடக்கி காட்ட ஸ்ரீனிகா விழித்தாள். இவன் சுரேஷை சந்தித்தால் தன் பொய்கள் எல்லாம் அம்பலத்திற்கு வந்து விடும் என்பதை உணர்ந்தவளாய் “அண்ணா என்ன இருந்தாலும் அவர் வீட்டு மாப்பிள்ளை, இப்படி” எதையோ சொல்லி சமாளிக்கப் பார்த்தவள் அடுத்துக் கேட்ட குரலில் உறைந்து போய் நின்றாள்.
“கௌதம், ஸ்ரீராம்” சுரேஷ்தான் பிளைட்டால் நேராய் ஹோட்டல் வந்திருந்தான்.
விருக் என்று திரும்பிப் பார்த்தவள் கௌதமை சுரண்டினாள்.
அவள் புறமாய் சரிந்தவன் கண்ணில் சிரிப்புடன் கேட்டான் “என்ன?”.
“அது... அண்ணாவிற்கு ஏற்கனவே உங்கள் அத்தானைத் தெரியுமா?”
“என்னைக் கேட்டால் எனக்கு எப்படி தெரியும்”
“ச்சு” அவன் தோளில் அடித்தாள்.
“அது சரி ஸ்ரீராம் ஒருத்தன் மில்லை எழுதி தராவிட்டால் ஒருவன் மனைவி பிள்ளைகளை அம்மா வீட்டில் விட்டு போய் விடுவானாம் உனக்குத் தெரியுமா?” தீவிரமாய் விசாரித்தான் சுரேஷ்.
“அச்சோ” கௌதமின் முதுகில் புதைந்தாள்.
கௌதம் குமிழியிட்ட சிரிப்பை தொண்டைக் குழிக்குள் அடக்கியவாறே தோளுக்கு மேலால் பார்க்க மற்றவர்கள் வாய்விட்டே சிரித்து விட்டார்கள்.
“மேடம் கொஞ்சம் வெளியே வாங்கோ” அழைக்க அவன் முதுகில் இன்னும் புதைந்து கொண்டு மறுத்து தலையாட்டினாள். யாரோ காதைப் பிடித்து இழுக்க சிவந்த முகத்துடன் வெளியே வந்தவள் யாரெனப் பார்க்க ஸ்ரீராம்.
“ஏட்டா” குரலில் மெல்லிய நடுக்கத்துடன் அழைக்க கையை நீட்ட கட்டிக் கொண்டாள் “என் மீது கோபம் போச்சா”.
பதிலுக்கு உச்சி முகர்ந்து “போயே போச்சு” என்றான் ஸ்ரீராம். அருகே நின்ற சுரேஷிடம் காதை பிடித்து மன்னிப்பு கேட்டாள் “சாரி அண்ணா, அந்த மில்..” தொடங்கவே “புரியுதும்மா ஆனா உனக்கு அந்தக் கவலையே தேவையில்லை. கௌதம் அந்த மில்லை விலை கொடுத்தே வாங்கிவிட்டான்” புன்னகைத்தான்.
கண்கள் விரிய திரும்பி கௌதமைப் பார்க்க பண்ட் போக்கேடினுள் கையை விட்டு கண்களில் காதலுடன் புன்னகையில் விகாசித்த அவள் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். மீதி நேரம் சிரிப்பும் கும்மாளமுமாய் கழிந்தது.
ஒரு வழியாய் பார்டி முடிவுக்கு வர அனைவரும் ஒன்றாகவே வீடு வந்து இறங்கினார்கள்.
இடுப்பில் கை வைத்து சாய்ந்து நின்ற நதியா பயணத்தில் களைத்து போயிருந்த சுரேஷ் இருவரையும் கவலையாய் நோக்கியவன் “நீங்கள் இருவரும் சற்று நேரம் ஓய்வு எடுங்கள்” கரிசனையாய் கூற “பரவாயில்லை அண்ணா, இது போல் எல்லோரும் ஒன்றாக இருப்பது அரிது. வேண்டுமானால் நாளை சற்று நேரம் கூடுதலாக படுத்துக் கொள்கிறேன்” என்று சோபாவில் சாய்ந்து அமர்ந்துவிட்டாள்.
அவளையும் யசோதாவையும் யோசனையாய் பார்த்த ஸ்ரீனிகா கிச்சின் செல்லவே பின்னாலேயே வந்தான் கௌதம் “எல்லோரும் அங்கே இருக்கிறார்கள், நீ இங்கே என்ன செய்கிறாய்?”
அவள் பேச்சின்றி தண்ணீரை கொதிக்க வைத்து காபேர்டில் எதையோ தேட “டீ போட போறீயா? நான் எடுத்து தாரேன்” தேயிலை டப்பாவில் கை வைக்க அவன் கையை தட்டிவிட்டவள் கண்ணில் பட்டது அவள் தேடியது. எம்பிப் பார்த்தால் எட்டவில்லை. திரும்பி கௌதமை பார்க்க அவனோ கையை மார்புக்கு குறுக்காய் கட்டி சிரிப்பை வாய்க்குள் அடக்கிக் கொண்டிருந்தான்.
அவள் முறைக்கவே “முறைச்சே மனுசனை ஆப் பண்ணிடு” வாய்க்குள் முணுமுணுத்தவன் “உண்மையில் நான்தான் கோபமாய் இருக்கனும்” என்றவாறே ஹாட் பாக்கை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தான்.
அவள் வெந்நீரை நிரப்புவதைப் பார்த்தவன் கவலையாய் கேட்டான் “கால் வலிக்குதா?”
‘இல்லை’ தலையை மட்டும் ஆட்டி வைத்தாள்.
“ஐயாம் ஓகே, எனக்கு கால் வலியெல்லாம் இல்லை” என்றவனை மேலிருந்து கீழாய் பார்த்து விட்டு வெளியே சென்றவளைப் பார்த்து இருபுறமும் தலையாட்டி காற்றை ஊதிவிட்டு இன்னொரு ஹோட் பாக்கில் சுடு நீர் நிரப்பி எடுத்துக் கொண்டு பின்னே சென்றான்.
ஹாலில் சுரேஷ் நதியா, வத்சலா ராகவன், யசோதா அசோகன் என அனைவரும் ஜோடியாக அமர்ந்திருக்கநதியாவிடம் ஒன்றையும் யசோதாவிடம் ஒன்றையும் கொடுத்துவிட்டு எங்கே இருப்பது என விழித்துக் கொண்டு நின்றவளைப் பார்த்தவனுக்கு மீண்டும் சிரிப்புத்தான் வந்தது.
கோர்ட் எதுவுமின்றி சேர்ட் மட்டும் அணிந்து, சேர்ட் கையை அலட்சியமாய் கை முட்டிவரை ஏற்றி, டை கழுத்தில் லூசாக தொங்க களைத்து போன முகத்துடன் வந்த மகனையே கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் அசோகன்.
ஸ்ரீனிகாவின் கையைப் பிடித்து இழுத்தவாறே நிலத்தில் கால் நீட்டி அப்பாவின் அருகில் அமர்ந்தான். அவள் கையில் ஹோட் பாக்கை கொடுத்தவன் “இது உனக்கு” என்றான்.
காலை குத்திட்டு அமர்ந்து பாதத்திற்கு ஒத்தடம் கொடுத்தவள் வத்சலாவை பார்த்துக் கேட்டாள் “உங்களுக்கும் ஒன்று தரவா அக்கா!”
“நான் எடுத்து வந்திட்டேன்மா” என்று ராகவன் இன்னொரு பாக்கை வத்சலாவிடம் கொடுக்க புன்னகையுடன் தன் பாக்கை நிலத்தில் வைத்து அதன் மேல் கால் வைக்க இதமாய் இருந்தது. கண்மூடி ரசித்தவள் கௌதமை ஒரு விரலால் சுரண்டினாள்.
ஒரு புறமாய் சாய்ந்து அப்பாவின் மடியில் கண் மூடி படுத்திருந்தவன் திறக்கமாலே கேட்டான் “என்ன ஸ்ரீனி”.
“சொல்லுங்களேன்”
“என்ன சொல்ல? எதுவாய் இருந்தாலும் நீயே சொல்லு” என்றான் சோம்பலாய். அந்த விவாகரத்து பத்திரத்தின் பிரதியைப் பார்த்த போதுதான் அவள் பிறந்தநாள் தங்கள் திருமண நாள் இரண்டும் சேர்ந்து இருப்பதைக் கண்டு கொண்டான். வீட்டுக்கு வருவதற்கு முன் குறுகிய நேரத்தில் பார்டிக்கு ஏற்பாடு செய்து, அந்த கார் கம்பனிகாரர்களுடன் பேசி என களைத்துப் போயிருந்தான்.
“நான் எப்படி? நீங்களே சொல்லுங்களேன்”
“என்ன அண்ணி ஏதாவது விசேஷமா?” அவளின் கன்னச் சிவப்பை பார்த்து மகிழ்ச்சியாய் இடையிட்டது நதியாவின் குரல்.
“ராட்சசி” சட்டென எழுந்தவன் உடல் தூக்கிவாரிப் போட்டது அசோகனுக்கு தெளிவாகவே புரிய மகனை அழுத்தமாய் பார்த்தார் அசோகன்.
அவள் புறம் குனிந்தவன் “இப்போது வேண்டாம்” கிசுகிசுத்தான்.
“அச்சோ ஞான் பறைஞில்ல” வராத வெட்கத்தை இழுத்து வைத்து வெட்கபட்டாள்.
“ஸ்ரீனி வேண்டாம்” அவன் ஆழ்ந்த குரல் எச்சரிக்க நிமிர்ந்து கண்களில் ஒரு சவால் பார்வையுடன் அவனை நோக்கினாள்.
‘வேண்டுமென்றே செய்கிறாள், இவளை’ பல்லைக் கடித்தான் கௌதம். தாழ்ந்த குரலில் “இப்ப நீ ஏதாவது சொன்னால் உன் மூளையில் இருக்கும் கட்டி பற்றி எல்லோருக்கும் சொல்லிருவேன் முடிந்தால் சொல்லு” என்றான் பதிலுக்கு.
அதிர்வு இருந்தாலும் பெரிதாய் இல்லை. அவன் தெரிந்து கொண்டான் என்பதை ஏற்கனவே ஓரளவு எதிர்பார்த்திருந்தாள்.
“பரவாயில்ல சொல்லுங்க” அவன் கண்களைப் பார்த்து சவாலிட்டாள். அவள் கவனித்துக் கொண்டுதானே இருக்கிறாள் அவனின் தவிப்பை. அப்படியே விட்டு விட முடியாது இல்லையா?
“சொல்ல மாட்டேன் என்ற தைரியம்” அடிக் குரலில் சீறினான்.
“கிட் வேணுமா என்னிடம் இருக்கு” ஆவலாய் கேட்டாள் வத்சலா.
“உண்மையாவா?” என்று யசோதா நெட்டி முறிக்க “அப்படி எதுவுமில்லை, அவளுக்கு அனிமியா இருந்தது. எதற்கும் நாளை மருத்துவமனையில் பரிசோதித்து விட்டு முடிவு எடுப்போம்” குறுக்கிட்டான் கௌதம்.
“நேரமாகிவிட்டது அத்தான் வேறு நீண்ட தூரம் பயணம் செய்து வந்திருக்கிறார்” என்றவன் யார் பதிலுக்கும் காத்திரமால் ஸ்ரீனியை நொடியில் கையில் ஏந்திக் கொண்டு மேலே சென்றிருந்தான்.
யசோதாவும் இளையவர்களும் நகைக்க நெற்றி சுருக்கி ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருந்த அசோகனை யோசனையாய் பார்த்தார் அவர் மனைவி. அனைவரும் அவரவர் அறைக்குச் சென்று விட “என்ன ஏதாவது பிரச்சனையா?” கேள்வி கனவரிடமிருந்தாலும் பார்வை கௌதமின் அறையை நோக்கி இருந்தது.
“இல்லம்மா இது வேறு. எனக்கு ஒரு அவசர வேலை இருக்கு. இந்த திடீர் பார்டியால் கவனிக்க முடியவில்லை. நீ போய் படும்மா வருகிறேன்” என்று மனைவியை அனுப்பி வைத்துவிட்டு அஜாவின் இலக்கத்தை அழுத்தினார்.
“உன்னுடன் இப்போதே பேச வேண்டும்”
“நீங்கள் எப்போது அழைப்பீர்கள் என்றுதான் காத்திருந்தேன். எங்கே வர” நிம்மதியுடன் கேட்டான் அஜா. அவன்தான் தனியாய் கௌதம் படும் பாட்டை நிதமும் பார்க்கிறானே.
உள்ளே வந்தவளிடம் “ஸ்ரீனியின் மேக்கப் ஒருக்கா பார்த்து சரி செய்யுங்கள்” என்றவன் வெளியே சென்றுவிட்டான்.
“ஷ்... மேடம் கண்ணை துடையுங்கள் மீடியாவில் எங்கே என்று காத்திருப்பார்கள்” அவளுக்கு உதவி செய்தாள் ஜானகி.
இருவருமாய் வெளியே வர அவளை ஒரு பார்வையில் அளந்தவன் நெற்றியில் ஊதி கையை நீட்ட அவளையும் அறியாமல் மலர்ந்த சிறு சிரிப்புடன் தன் கையை அவன் கையில் வைத்தாள்.
“இப்போது என்ன?”
“கேக் கட் பண்ணிட்டு சாப்பிட்டு போவதுதான்”
“ஒஹ்” என்றவள் “அப்ப தியா கேக் கட் பன்றது” கவலையாய் விசாரிக்க “இருவரும் ஒன்றாய் கட் பண்ணுங்கள்” என்றான் கேலியாய்.
“ஒ.. செய்வோமே” என்று தியாவின் கையை பிடிக்க “அண்ணி அண்ணா விளையாடுறான். எனக்கு இன்னொரு கேக் இருக்கு. இது உங்களுக்கான ஸ்பெஷல் டே நீங்கள் என் அண்ணாவுடன் கேக் கட் பண்ணுங்கள் நான் உங்கள் அண்ணாவுடன் கேக் கட் பண்ணுறேன்” பதிலளித்தாள் நதியா.
அதன் பிறகு நிகழ்வு இலகுவாய் சென்றது. கேக்கை கட் செய்து அவன் வாயில் வைக்க வாங்கிக் கொண்டவன் முகம் உணர்ச்சியற்று இருந்தது.
அவளருகே வந்த சாரதா கன்னம் வழித்து “அன்று வேலை அதனால் ரிசப்சனை பெரிதாக வைக்கப் போவதாக் சொன்ன போதும் மனதிற்கு சங்கடமாகவே இருந்திச்சும்மா. இப்பதான் நிம்மதியா இருக்கு. இருவரும் நூறு வருஷம் நல்லா இருக்கணும்” வாழ்த்தினார்.
‘அன்று ஏதோ சொல்லி சமாளித்து இருக்கிறாள்’ தன்னருகே நின்றவளை ஆழ்ந்து பார்த்த கௌதம் அவள் தலையை வருடிவிட்டான். அவள் அவர் காலில் விழுந்து வணங்க தயக்கமேயின்றி கூடவே கௌதமும் வணங்கினான்.
“சாரதாம்மா” சலுகையாய் அழைத்தவளையே இமைக்காது பார்த்தான் கௌதம். “நிஷாவை மன்னிச்சிருங்க” கௌதம் கையை கட்டிக் கொண்டு தோளில் தலை சாய்த்து “இப்ப நாங்கள் இருவரும் சந்தோசமாய் தானே இருக்கிறோம்” கெஞ்சலாய் பார்த்தாள்.
சாரதா கௌதமை பார்க்க கண் மூடி தலையாட்டினான் “இந்த குளறுபடிக்கு காரணம் அலன். அவர் விரும்பியது ஸ்ரீனியை போலவே இருக்கும் ஸ்ரீநிஷாவை ஆனால் கேரளாவில் ஸ்ரீனியை பார்த்து ஸ்ரீநிஷா என நினைத்துவிட்டார். இங்கே வருவார் உங்களுக்கு பிடித்தால்..” என்று நிறுத்தியவனை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“அது சரி மாப்பிளை உங்கள் மாப்பிள்ளை எங்கே சொல்லுங்கள் அவருக்கு ஒரு பாடம் கற்பிக்க வேண்டும்” கையை மடக்கி காட்ட ஸ்ரீனிகா விழித்தாள். இவன் சுரேஷை சந்தித்தால் தன் பொய்கள் எல்லாம் அம்பலத்திற்கு வந்து விடும் என்பதை உணர்ந்தவளாய் “அண்ணா என்ன இருந்தாலும் அவர் வீட்டு மாப்பிள்ளை, இப்படி” எதையோ சொல்லி சமாளிக்கப் பார்த்தவள் அடுத்துக் கேட்ட குரலில் உறைந்து போய் நின்றாள்.
“கௌதம், ஸ்ரீராம்” சுரேஷ்தான் பிளைட்டால் நேராய் ஹோட்டல் வந்திருந்தான்.
விருக் என்று திரும்பிப் பார்த்தவள் கௌதமை சுரண்டினாள்.
அவள் புறமாய் சரிந்தவன் கண்ணில் சிரிப்புடன் கேட்டான் “என்ன?”.
“அது... அண்ணாவிற்கு ஏற்கனவே உங்கள் அத்தானைத் தெரியுமா?”
“என்னைக் கேட்டால் எனக்கு எப்படி தெரியும்”
“ச்சு” அவன் தோளில் அடித்தாள்.
“அது சரி ஸ்ரீராம் ஒருத்தன் மில்லை எழுதி தராவிட்டால் ஒருவன் மனைவி பிள்ளைகளை அம்மா வீட்டில் விட்டு போய் விடுவானாம் உனக்குத் தெரியுமா?” தீவிரமாய் விசாரித்தான் சுரேஷ்.
“அச்சோ” கௌதமின் முதுகில் புதைந்தாள்.
கௌதம் குமிழியிட்ட சிரிப்பை தொண்டைக் குழிக்குள் அடக்கியவாறே தோளுக்கு மேலால் பார்க்க மற்றவர்கள் வாய்விட்டே சிரித்து விட்டார்கள்.
“மேடம் கொஞ்சம் வெளியே வாங்கோ” அழைக்க அவன் முதுகில் இன்னும் புதைந்து கொண்டு மறுத்து தலையாட்டினாள். யாரோ காதைப் பிடித்து இழுக்க சிவந்த முகத்துடன் வெளியே வந்தவள் யாரெனப் பார்க்க ஸ்ரீராம்.
“ஏட்டா” குரலில் மெல்லிய நடுக்கத்துடன் அழைக்க கையை நீட்ட கட்டிக் கொண்டாள் “என் மீது கோபம் போச்சா”.
பதிலுக்கு உச்சி முகர்ந்து “போயே போச்சு” என்றான் ஸ்ரீராம். அருகே நின்ற சுரேஷிடம் காதை பிடித்து மன்னிப்பு கேட்டாள் “சாரி அண்ணா, அந்த மில்..” தொடங்கவே “புரியுதும்மா ஆனா உனக்கு அந்தக் கவலையே தேவையில்லை. கௌதம் அந்த மில்லை விலை கொடுத்தே வாங்கிவிட்டான்” புன்னகைத்தான்.
கண்கள் விரிய திரும்பி கௌதமைப் பார்க்க பண்ட் போக்கேடினுள் கையை விட்டு கண்களில் காதலுடன் புன்னகையில் விகாசித்த அவள் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். மீதி நேரம் சிரிப்பும் கும்மாளமுமாய் கழிந்தது.
ஒரு வழியாய் பார்டி முடிவுக்கு வர அனைவரும் ஒன்றாகவே வீடு வந்து இறங்கினார்கள்.
இடுப்பில் கை வைத்து சாய்ந்து நின்ற நதியா பயணத்தில் களைத்து போயிருந்த சுரேஷ் இருவரையும் கவலையாய் நோக்கியவன் “நீங்கள் இருவரும் சற்று நேரம் ஓய்வு எடுங்கள்” கரிசனையாய் கூற “பரவாயில்லை அண்ணா, இது போல் எல்லோரும் ஒன்றாக இருப்பது அரிது. வேண்டுமானால் நாளை சற்று நேரம் கூடுதலாக படுத்துக் கொள்கிறேன்” என்று சோபாவில் சாய்ந்து அமர்ந்துவிட்டாள்.
அவளையும் யசோதாவையும் யோசனையாய் பார்த்த ஸ்ரீனிகா கிச்சின் செல்லவே பின்னாலேயே வந்தான் கௌதம் “எல்லோரும் அங்கே இருக்கிறார்கள், நீ இங்கே என்ன செய்கிறாய்?”
அவள் பேச்சின்றி தண்ணீரை கொதிக்க வைத்து காபேர்டில் எதையோ தேட “டீ போட போறீயா? நான் எடுத்து தாரேன்” தேயிலை டப்பாவில் கை வைக்க அவன் கையை தட்டிவிட்டவள் கண்ணில் பட்டது அவள் தேடியது. எம்பிப் பார்த்தால் எட்டவில்லை. திரும்பி கௌதமை பார்க்க அவனோ கையை மார்புக்கு குறுக்காய் கட்டி சிரிப்பை வாய்க்குள் அடக்கிக் கொண்டிருந்தான்.
அவள் முறைக்கவே “முறைச்சே மனுசனை ஆப் பண்ணிடு” வாய்க்குள் முணுமுணுத்தவன் “உண்மையில் நான்தான் கோபமாய் இருக்கனும்” என்றவாறே ஹாட் பாக்கை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தான்.
அவள் வெந்நீரை நிரப்புவதைப் பார்த்தவன் கவலையாய் கேட்டான் “கால் வலிக்குதா?”
‘இல்லை’ தலையை மட்டும் ஆட்டி வைத்தாள்.
“ஐயாம் ஓகே, எனக்கு கால் வலியெல்லாம் இல்லை” என்றவனை மேலிருந்து கீழாய் பார்த்து விட்டு வெளியே சென்றவளைப் பார்த்து இருபுறமும் தலையாட்டி காற்றை ஊதிவிட்டு இன்னொரு ஹோட் பாக்கில் சுடு நீர் நிரப்பி எடுத்துக் கொண்டு பின்னே சென்றான்.
ஹாலில் சுரேஷ் நதியா, வத்சலா ராகவன், யசோதா அசோகன் என அனைவரும் ஜோடியாக அமர்ந்திருக்கநதியாவிடம் ஒன்றையும் யசோதாவிடம் ஒன்றையும் கொடுத்துவிட்டு எங்கே இருப்பது என விழித்துக் கொண்டு நின்றவளைப் பார்த்தவனுக்கு மீண்டும் சிரிப்புத்தான் வந்தது.
கோர்ட் எதுவுமின்றி சேர்ட் மட்டும் அணிந்து, சேர்ட் கையை அலட்சியமாய் கை முட்டிவரை ஏற்றி, டை கழுத்தில் லூசாக தொங்க களைத்து போன முகத்துடன் வந்த மகனையே கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் அசோகன்.
ஸ்ரீனிகாவின் கையைப் பிடித்து இழுத்தவாறே நிலத்தில் கால் நீட்டி அப்பாவின் அருகில் அமர்ந்தான். அவள் கையில் ஹோட் பாக்கை கொடுத்தவன் “இது உனக்கு” என்றான்.
காலை குத்திட்டு அமர்ந்து பாதத்திற்கு ஒத்தடம் கொடுத்தவள் வத்சலாவை பார்த்துக் கேட்டாள் “உங்களுக்கும் ஒன்று தரவா அக்கா!”
“நான் எடுத்து வந்திட்டேன்மா” என்று ராகவன் இன்னொரு பாக்கை வத்சலாவிடம் கொடுக்க புன்னகையுடன் தன் பாக்கை நிலத்தில் வைத்து அதன் மேல் கால் வைக்க இதமாய் இருந்தது. கண்மூடி ரசித்தவள் கௌதமை ஒரு விரலால் சுரண்டினாள்.
ஒரு புறமாய் சாய்ந்து அப்பாவின் மடியில் கண் மூடி படுத்திருந்தவன் திறக்கமாலே கேட்டான் “என்ன ஸ்ரீனி”.
“சொல்லுங்களேன்”
“என்ன சொல்ல? எதுவாய் இருந்தாலும் நீயே சொல்லு” என்றான் சோம்பலாய். அந்த விவாகரத்து பத்திரத்தின் பிரதியைப் பார்த்த போதுதான் அவள் பிறந்தநாள் தங்கள் திருமண நாள் இரண்டும் சேர்ந்து இருப்பதைக் கண்டு கொண்டான். வீட்டுக்கு வருவதற்கு முன் குறுகிய நேரத்தில் பார்டிக்கு ஏற்பாடு செய்து, அந்த கார் கம்பனிகாரர்களுடன் பேசி என களைத்துப் போயிருந்தான்.
“நான் எப்படி? நீங்களே சொல்லுங்களேன்”
“என்ன அண்ணி ஏதாவது விசேஷமா?” அவளின் கன்னச் சிவப்பை பார்த்து மகிழ்ச்சியாய் இடையிட்டது நதியாவின் குரல்.
“ராட்சசி” சட்டென எழுந்தவன் உடல் தூக்கிவாரிப் போட்டது அசோகனுக்கு தெளிவாகவே புரிய மகனை அழுத்தமாய் பார்த்தார் அசோகன்.
அவள் புறம் குனிந்தவன் “இப்போது வேண்டாம்” கிசுகிசுத்தான்.
“அச்சோ ஞான் பறைஞில்ல” வராத வெட்கத்தை இழுத்து வைத்து வெட்கபட்டாள்.
“ஸ்ரீனி வேண்டாம்” அவன் ஆழ்ந்த குரல் எச்சரிக்க நிமிர்ந்து கண்களில் ஒரு சவால் பார்வையுடன் அவனை நோக்கினாள்.
‘வேண்டுமென்றே செய்கிறாள், இவளை’ பல்லைக் கடித்தான் கௌதம். தாழ்ந்த குரலில் “இப்ப நீ ஏதாவது சொன்னால் உன் மூளையில் இருக்கும் கட்டி பற்றி எல்லோருக்கும் சொல்லிருவேன் முடிந்தால் சொல்லு” என்றான் பதிலுக்கு.
அதிர்வு இருந்தாலும் பெரிதாய் இல்லை. அவன் தெரிந்து கொண்டான் என்பதை ஏற்கனவே ஓரளவு எதிர்பார்த்திருந்தாள்.
“பரவாயில்ல சொல்லுங்க” அவன் கண்களைப் பார்த்து சவாலிட்டாள். அவள் கவனித்துக் கொண்டுதானே இருக்கிறாள் அவனின் தவிப்பை. அப்படியே விட்டு விட முடியாது இல்லையா?
“சொல்ல மாட்டேன் என்ற தைரியம்” அடிக் குரலில் சீறினான்.
“கிட் வேணுமா என்னிடம் இருக்கு” ஆவலாய் கேட்டாள் வத்சலா.
“உண்மையாவா?” என்று யசோதா நெட்டி முறிக்க “அப்படி எதுவுமில்லை, அவளுக்கு அனிமியா இருந்தது. எதற்கும் நாளை மருத்துவமனையில் பரிசோதித்து விட்டு முடிவு எடுப்போம்” குறுக்கிட்டான் கௌதம்.
“நேரமாகிவிட்டது அத்தான் வேறு நீண்ட தூரம் பயணம் செய்து வந்திருக்கிறார்” என்றவன் யார் பதிலுக்கும் காத்திரமால் ஸ்ரீனியை நொடியில் கையில் ஏந்திக் கொண்டு மேலே சென்றிருந்தான்.
யசோதாவும் இளையவர்களும் நகைக்க நெற்றி சுருக்கி ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருந்த அசோகனை யோசனையாய் பார்த்தார் அவர் மனைவி. அனைவரும் அவரவர் அறைக்குச் சென்று விட “என்ன ஏதாவது பிரச்சனையா?” கேள்வி கனவரிடமிருந்தாலும் பார்வை கௌதமின் அறையை நோக்கி இருந்தது.
“இல்லம்மா இது வேறு. எனக்கு ஒரு அவசர வேலை இருக்கு. இந்த திடீர் பார்டியால் கவனிக்க முடியவில்லை. நீ போய் படும்மா வருகிறேன்” என்று மனைவியை அனுப்பி வைத்துவிட்டு அஜாவின் இலக்கத்தை அழுத்தினார்.
“உன்னுடன் இப்போதே பேச வேண்டும்”
“நீங்கள் எப்போது அழைப்பீர்கள் என்றுதான் காத்திருந்தேன். எங்கே வர” நிம்மதியுடன் கேட்டான் அஜா. அவன்தான் தனியாய் கௌதம் படும் பாட்டை நிதமும் பார்க்கிறானே.
பஞ்சு மூட்டையை தூக்குவது போல் இலகுவாய் தூக்கிச் சென்றவன் சற்று மூர்க்கதனமாய் ஸ்ரீனியை கட்டிலில் விட்டான். மெத்தையில் துள்ளி உருண்டவள் “பார்த்து உள்ள பாப்பா இருக்கு” உதட்டை சுளித்தாள்.
“உனக்கு என்னதான் பிரச்சனை?”
“எனக்கு பாப்பா வேணும்” பிடிவாதமாய் சொன்னாள்.
இயலாமையுடன் முகத்தை அழுத்தி தேய்த்தவன் “சரி என் நிலையில் நீ இருந்தால் என்ன செய்வாய்?” கேட்டான்.
நிச்சயமாய் குழந்தையை விட அவன் உயிரைத்தான் தேர்ந்தெடுப்பாள். அவளுக்கு அவன் நிலை புரிந்தாலும் குழந்தையை விட்டுக் கொடுக்க முடியவில்லை. அவர்கள் காதலின் பரிசு அதோடு....
“எனக்கு குழந்தைதான் முக்கியம். குழந்தையை தான் தேர்ந்தெடுப்பேன்” அவன் முகத்தைப் பார்க்க முடியாமல் திருமூய் கையைக் கட்டிக் கொண்டு வேண்டுமென்றே சொன்னாள். முகத்தில் ஓங்கி அறை வாங்கியது போல் லேசாய் தள்ளடினான்.
“நான் வேணாம்ல்ல” அவன் குரலில் திரும்பிப் பார்த்தவள் அவன் முகத்தில் தென்பட்டுக் கொண்டிருந்த வேதனையில் பேச்சிழந்து பார்க்க அவனே தொடர்ந்தான் “நீயில்லாமா என்னால் முடியாது. எனக்கு நீயும் உன் விருப்பமும் தான் முக்கியம். நாளை எல்லோரிடமும் சொல்லிவிடு” என்றவன் ப்ரெஷ் ஆக வாஷ்ரூம் சென்றான்.
ஸ்ரீனிகா பிரெஷ் ஆகி வந்த போது கண்ணுக்கு மேல் முழங்கையை வைத்து படுத்திருந்தான் கௌதம்.
‘உறங்கிவிட்டானா? கோபமாய் இருக்கிறானா?’ மனம் கேட்க `அருகே அமர்ந்தவள் விரல் நுனியால் அவன் டீசேர்ட்டை பிடித்து இழுத்து அழைத்தாள் “கௌதம்”
கையை விலக்கமாலே தன் மீது இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டவன் “தூங்கும்மா, இன்று களைத்துப் போய் இருப்பாய்” உச்சியில் நாடி பதிக்க என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் “கௌதம் நான்..” தடுமாறினாள்.
“ஓகே எனக்குப் புரியுது. இத்தனை நாள் உன்னை அலட்சியப்படுத்தியதில் உனக்கு நானும் முக்கியம் என்ற எண்ணமே போயிருக்கும். உன்னால் அந்த அளவுக்கு என்னை நேசிக்கவோ உயிராய் நினைக்காவோ முடியாது. பரவாயில்ல விடு உனக்கும் சேர்த்து நான் லவ் பண்ணிட்டு போறேன்” அவன் குரலில் இருந்த வேதனை புரிய செய்வதறியாது விழித்தாள் ஸ்ரீனிகா.
ஒரு வேகத்தில் வார்த்தையை விட்டுவிட்டாள், அதற்காக இப்படியா தன்னைத்தானே வருத்துவான்.
Saranyakumar
Active member
கெளதம் இத்தனை நாள் ஸ்ரீனியை எவ்வளவு டார்ச்சர் பண்ண இப்ப ஸ்ரீனி குழந்தை முக்கியம் சொன்னவுடனே ஏதோ ஸ்ரீனி மேலதான் தப்பு மாதிரி டயலாக் அடிக்கற ஸ்ரீனி உன்ன மன்னிச்சதே பெரிசு 
Thank you sweetieகௌதம் அசத்திட்டான்
அவளோட சொத்துக்களை மீட்டு சமுதாயத்தில அவளை தப்பா பேச முடியாதபடி மிஸஸ் ஜிகே வா மரியாதையோட அறிமுகப் படுத்திட்டான்
எல்லாம் சரியாகும் உன் ஆசைப்படி வாழலாம் ஸ்ரீனி
Thank you sweetieகெளதம் இத்தனை நாள் ஸ்ரீனியை எவ்வளவு டார்ச்சர் பண்ண இப்ப ஸ்ரீனி குழந்தை முக்கியம் சொன்னவுடனே ஏதோ ஸ்ரீனி மேலதான் தப்பு மாதிரி டயலாக் அடிக்கற ஸ்ரீனி உன்ன மன்னிச்சதே பெரிசு
Mathykarthy
Well-known member
அவளுக்காகத் தானே குழந்தை வேணாம்ன்னு சொல்றான் அதை புரிஞ்சும் வேணும்னே அவனை கஷ்டப்படுத்துறா 
ஏற்கனவே அவளுக்கு ஏதாவது ஆகிடுமோ எப்படி காப்பாத்துறதுன்னு ஒவ்வொரு நிமிஷமும் தவிச்சுட்டு இருக்கான் இதுல இவ வேற
ஏற்கனவே அவளுக்கு ஏதாவது ஆகிடுமோ எப்படி காப்பாத்துறதுன்னு ஒவ்வொரு நிமிஷமும் தவிச்சுட்டு இருக்கான் இதுல இவ வேற
thank you sweetie அதானே கௌதம் எவ்வளவு பாவம் கொஞ்சம் கூட பதறாம இருக்கிறா இந்த ஸ்ரீனிஅவளுக்காகத் தானே குழந்தை வேணாம்ன்னு சொல்றான் அதை புரிஞ்சும் வேணும்னே அவனை கஷ்டப்படுத்துறா
ஏற்கனவே அவளுக்கு ஏதாவது ஆகிடுமோ எப்படி காப்பாத்துறதுன்னு ஒவ்வொரு நிமிஷமும் தவிச்சுட்டு இருக்கான் இதுல இவ வேற
தீரா 57
57அவன் மீது முழுமையாக ஏறிப் படுத்து மார்பில் கையை ஊன்ற, அவள் மலர்ப் பாரத்தை உணர்ந்தவன் கண்ணிலிருந்து கையை எடுத்து ஆச்சரியத்துடன் அவளைப் பார்த்தான்.
“கௌதம் கிருஷ்ணா” எரிச்சலுடன் அழைக்க சற்று எம்பி அவள் நாசியை நாசியால் நிரடியவன் “என்னடி” என்றான் கிறக்கமாய்.
“எனக்கு பாப்பா வேணும்”
“அதுதான் சரி என்றேனே” முகத்தை திருப்பினான்.
அவன் முகத்தை பிடித்து தன்னைப் பார்க்க வைத்தவள் “அது சிரிச்சிட்டே சொல்லனும்” நிபந்தனை விதித்தாள்.
“ச்சு” மீண்டும் முகத்தை திருப்பியவன் கை அவள் வயிற்றை வருடியது “எனக்கும் பாப்பா தானே! ஆனா உன் உயிரா?” சொல்லிக் கொண்டிருந்தவனை இடைமறித்தாள் “எனக்கும் தெரியும்”.
லேசாய் முறைக்க “நீங்கள் என் நிலையில் இருந்து யோசித்து பாருங்கள். என்ன முடிவு எடுப்பீர்கள்? உங்களுக்கு பிறகு உங்கள் அம்மா அப்பா பாவம் இல்லையா?” என்றவளை குழப்பமாய் பார்த்தான் “என்ன என் அம்மா அப்பா பாவம்!”.
“எனக்கு ஏதாவது நடந்தால்” சொல்லி முடிப்பதற்குள் வாயை பொத்தி கண்டித்தான் “அபசகுனமா ஏதாவது பேசாதே”.
“உங்களுக்கு என்ன நினைப்பு நான் போனா இன்னொரு கல்யாணம் செய்யாலாம் என்றா? கொன்னுருவேன், ஆவியா வந்தாவது என்னோட கூட்டிட்டு போயிருவேன்” என்றவளையே திகைத்துப் போய் வாய் திறந்து பார்த்திருந்தான் கௌதம்.
“என்ன என்னை விட்டுட்டு புது மாப்பிள்ளை ஆகிற பிளானா?” தலை சாய்த்துக் கேட்க, அவளைக் கீழே தள்ளி அவளுள் புதைந்தவன் அவள் ஏதோ சொல்ல வர அதை தன் தொண்டைக் குழிக்குள் விழுங்கிக் கொண்டான்.
“பாப்பாவுக்கு மூச்சு முட்டும்” தள்ளி விட தன்னைத் தானே நொந்து கொண்டான் கௌதம். அன்று சொன்ன வேறு எதுவும் நினைவில் இல்லை பாப்பாவுக்கு மூச்சு முட்டும் என்பது மட்டும் நினைவு இருக்கு. மீண்டும் அவன் மீது ஏறிப் படுக்க ஒரு புருவத்தை தூக்கினான்.
“ம்ம் இது என் இடம்” என்று மார்பில் சாய்ந்து கொள்ள “ஹ்ம்ம் எத்தனை நாள் இதுபோல் படுக்க முடியும்” ஒரு கையை தலையின் கீழ் வைத்து மறு கையால் அவள் தலையை வருடியவாறே கேலியாய் கேட்டான்.
“ஏன் என் வாணாள் முழுதும்” கண் மூடிச் புன்னகையுடன் சொல்ல அவன் தொண்டைக் குழி ஏறி இறங்கியது. “இங்கே பேபி பம் வருமே” வயிற்றின் அருகே கை கொண்டு வர தட்டிவிட்டாள்.
“பாப்பா வெளியே வரும் வரை கொஞ்ச நாள் உங்களுக்கு விடுதலை. வந்த பிறகு” என்றவளை இடைமறித்தான் “அப்போதும் கஷ்டமே பாப்பா படுக்க கேட்டால்” என்றவனை முட்டைக் கண்ணால் முறைத்தாள்.
“பாப்பாவுக்கு தோள்தான்” பிடிவாதமாய் சொன்னவளை தன்னுடன் அரவணைத்து கொண்டான்.
“கௌதம்” கிள்ளையாய் அழைத்தவளை சற்று எம்பிப் பார்க்க “இல்ல இன்று மேடையில் வைத்து ஏன் கோபப்பட்டீங்க” அவன் சட்டை பொத்தனை கையில் வைத்து சுழற்றினாள். “அதெப்படி சொத்தெல்லாம் எனக்கா? நீயே இல்லமால் அதை வைத்து என்ன செய்ய?” கோபமாய் கேட்க அவனைக் கட்டிக் கொண்டு அவன் கோபத்தை தணிக்க முயன்றாள்.
சற்று நேரம் அமைதியில் கழிய கௌதம் அழைத்தான் “ஸ்ரீனி”
“ம்ம்ம்”
“ஏன் அப்பா அம்மாவிடம் சொல்ல அவசரபட்டாய்? அப்படி உன் விருப்பத்தை மீறி கலைத்து விடுவேனா? எனக்கு இரண்டு மாதமாய் தெரியும் தெரியுமா? உனக்குத் தெரியாமலே செய்திருக்க முடியும் என்னால்” லேசாய் கம்மிய குரலில் கேட்டவனை நிமிர்ந்து பார்த்து ரகசிய புன்னகையுடன் சொன்னாள் “நாளை உங்களுக்கே தெரியும்”.
“கௌதம் கிருஷ்ணா” எரிச்சலுடன் அழைக்க சற்று எம்பி அவள் நாசியை நாசியால் நிரடியவன் “என்னடி” என்றான் கிறக்கமாய்.
“எனக்கு பாப்பா வேணும்”
“அதுதான் சரி என்றேனே” முகத்தை திருப்பினான்.
அவன் முகத்தை பிடித்து தன்னைப் பார்க்க வைத்தவள் “அது சிரிச்சிட்டே சொல்லனும்” நிபந்தனை விதித்தாள்.
“ச்சு” மீண்டும் முகத்தை திருப்பியவன் கை அவள் வயிற்றை வருடியது “எனக்கும் பாப்பா தானே! ஆனா உன் உயிரா?” சொல்லிக் கொண்டிருந்தவனை இடைமறித்தாள் “எனக்கும் தெரியும்”.
லேசாய் முறைக்க “நீங்கள் என் நிலையில் இருந்து யோசித்து பாருங்கள். என்ன முடிவு எடுப்பீர்கள்? உங்களுக்கு பிறகு உங்கள் அம்மா அப்பா பாவம் இல்லையா?” என்றவளை குழப்பமாய் பார்த்தான் “என்ன என் அம்மா அப்பா பாவம்!”.
“எனக்கு ஏதாவது நடந்தால்” சொல்லி முடிப்பதற்குள் வாயை பொத்தி கண்டித்தான் “அபசகுனமா ஏதாவது பேசாதே”.
“உங்களுக்கு என்ன நினைப்பு நான் போனா இன்னொரு கல்யாணம் செய்யாலாம் என்றா? கொன்னுருவேன், ஆவியா வந்தாவது என்னோட கூட்டிட்டு போயிருவேன்” என்றவளையே திகைத்துப் போய் வாய் திறந்து பார்த்திருந்தான் கௌதம்.
“என்ன என்னை விட்டுட்டு புது மாப்பிள்ளை ஆகிற பிளானா?” தலை சாய்த்துக் கேட்க, அவளைக் கீழே தள்ளி அவளுள் புதைந்தவன் அவள் ஏதோ சொல்ல வர அதை தன் தொண்டைக் குழிக்குள் விழுங்கிக் கொண்டான்.
“பாப்பாவுக்கு மூச்சு முட்டும்” தள்ளி விட தன்னைத் தானே நொந்து கொண்டான் கௌதம். அன்று சொன்ன வேறு எதுவும் நினைவில் இல்லை பாப்பாவுக்கு மூச்சு முட்டும் என்பது மட்டும் நினைவு இருக்கு. மீண்டும் அவன் மீது ஏறிப் படுக்க ஒரு புருவத்தை தூக்கினான்.
“ம்ம் இது என் இடம்” என்று மார்பில் சாய்ந்து கொள்ள “ஹ்ம்ம் எத்தனை நாள் இதுபோல் படுக்க முடியும்” ஒரு கையை தலையின் கீழ் வைத்து மறு கையால் அவள் தலையை வருடியவாறே கேலியாய் கேட்டான்.
“ஏன் என் வாணாள் முழுதும்” கண் மூடிச் புன்னகையுடன் சொல்ல அவன் தொண்டைக் குழி ஏறி இறங்கியது. “இங்கே பேபி பம் வருமே” வயிற்றின் அருகே கை கொண்டு வர தட்டிவிட்டாள்.
“பாப்பா வெளியே வரும் வரை கொஞ்ச நாள் உங்களுக்கு விடுதலை. வந்த பிறகு” என்றவளை இடைமறித்தான் “அப்போதும் கஷ்டமே பாப்பா படுக்க கேட்டால்” என்றவனை முட்டைக் கண்ணால் முறைத்தாள்.
“பாப்பாவுக்கு தோள்தான்” பிடிவாதமாய் சொன்னவளை தன்னுடன் அரவணைத்து கொண்டான்.
“கௌதம்” கிள்ளையாய் அழைத்தவளை சற்று எம்பிப் பார்க்க “இல்ல இன்று மேடையில் வைத்து ஏன் கோபப்பட்டீங்க” அவன் சட்டை பொத்தனை கையில் வைத்து சுழற்றினாள். “அதெப்படி சொத்தெல்லாம் எனக்கா? நீயே இல்லமால் அதை வைத்து என்ன செய்ய?” கோபமாய் கேட்க அவனைக் கட்டிக் கொண்டு அவன் கோபத்தை தணிக்க முயன்றாள்.
சற்று நேரம் அமைதியில் கழிய கௌதம் அழைத்தான் “ஸ்ரீனி”
“ம்ம்ம்”
“ஏன் அப்பா அம்மாவிடம் சொல்ல அவசரபட்டாய்? அப்படி உன் விருப்பத்தை மீறி கலைத்து விடுவேனா? எனக்கு இரண்டு மாதமாய் தெரியும் தெரியுமா? உனக்குத் தெரியாமலே செய்திருக்க முடியும் என்னால்” லேசாய் கம்மிய குரலில் கேட்டவனை நிமிர்ந்து பார்த்து ரகசிய புன்னகையுடன் சொன்னாள் “நாளை உங்களுக்கே தெரியும்”.
நீரைக் கொதிக்க வைத்துவிட்டு அதையே சிறு புன்னகையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் ஸ்ரீனிகா. பாலைக் கொதிக்க வைத்தால் அதன் மனத்தில் வயிற்றைப் பிரட்டிக் கொண்டு வந்தது. அதுதான் வெறும் கோப்பி அல்லது தேனீர் குடிப்போம் என்று போடுவதற்கு ஆயத்தம் செய்தாள்.
பின்னிருந்து வலிய கரங்கள் இடையைச் சுற்றிக் கொள்ள காதருகே ஒலித்தது கௌதமின் குரல் “குட் மோர்னிங்”. இன்னும் உறக்கம் மிச்சமிருக்க நாசியால் கழுத்து வளைவில் நிரடி கன்னத்தில் அழுத்தமாய் முத்தமிட்டான்.
தோளுக்கு மேலாய் திரும்பியவள் எம்பிக் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு சொன்னாள் “குட் மோர்னிங்”. ஒரு கணம் உறைந்தவன் அணைப்பு இறுகிப் போனது. குனிந்து அவள் வயிற்றில் முத்தமிட்டு “குட் மோர்னிங் பாப்பா” என்றவனைத் தள்ளிவிட்டாள் “பாப்பா வேணாம் சொன்ன இல்ல, சோ நோ குட் மோர்னிங்”.
சிரித்தவாறே விலகியவன் அவள் தண்ணீர் கொதிக்க வைப்பதைப் பார்த்து புருவம் சுருக்கினான் “ஏன் பால் இல்லையா?”.
“இருக்கு அந்த ஸ்மெல்க்கு வொமிட் வருது” முகத்தை சுளித்தாள்.
சட்டென தூக்கி அடுப்புக்கு பக்கத்தில் இருத்தியவன் “இன்று நான் சாய் போடுறேன் ஸ்ரீகுட்டி” என்றவாறே தேநீர் தயாரிக்க தொடங்கினான். கரம்பு ஏலம் என்று எதையேதையோ போட்டவன் கடைசியாய் சில துளி லெமன் சாறும் பிழிந்து விட்டு அதை ஒரு கப்பில் ஊற்றி “நிறம் மனம் சுவையுடன் கொஞ்சம் லவ்” கண்ணாடித்து கையில் கொடுக்க தலை சாய்த்துப் பார்த்து புன்னகையுடன் டேஸ்ட் பார்த்தாள்.
கண்கள் விரிய “ஹ்ம்ம் யம்மி வேறு இருக்கா?” கப்பை எட்டிப் பார்க்க மூக்கில் சுண்டி “இருக்கு ஆனா இந்த சத்தி எத்தனை நாள் இருக்கும்” கவலையாய் கேட்டான்.
“எனக்கும் தெரியலையே” அப்பாவியாய் கையை விரித்தாள்.
“சிலருக்கு இரண்டு மாதம் இருக்கும் சிலருக்கு பேபி கிடைக்கும் வரை இருக்கும்” என்ற குரலில் இருவருமே திடுக்கிட்டுப் போய் பார்த்தார்கள்.
யசோதா நதியா வத்சலா என பெண்கள் அனைவரும் நின்றார்கள், கூடவே அசோகனும்.
யசோதா கையில் உப்பும் மிளகாயும் எடுத்து இருவருக்கும் சேர்த்து சுற்றிப் போட்டவர் “வள்ளி இதை வெளியே நெருப்பில் போடு” என்று கொடுக்க அசோகன் கௌதமையே அழுத்தமாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.
அவர் பார்வையில் லேசாய் நெளிந்தவன் “அப்பா” என்றான் கவனமாய்.
“எப்போதிருந்து என்னிடம் மறைக்க தொடங்கினாய்?” கடுமையான குரலில் கேட்க குடும்பத்தினர் அனைவரும் அதிர்ந்து போய் நின்றனர். கௌதம் அவருக்கு மட்டுமில்லை வீட்டுக்கே செல்லப் பிள்ளை, இந்த முப்பது வயதினுள் அவனை ஒரு நாள் கூட அதிர்த்து பேசியதில்லை. இருவருக்குள்ளும் அப்படி ஒரு பந்தம். ஏன் ஸ்ரீனிகாவை சொல்லமால் கொள்ளாமல் திருமணம் செய்ததை கூட அவரிடம் சொல்லிவிட்டுதான் செய்தான்.
“அஜா” பல்லைக் கடிக்க “அஜா இல்லை” என்றார் அசோகன் கடுமையான குரலில்.
கண்கள் விரிய ஸ்ரீனிகாவைப் பார்த்தான் கௌதம். சட்டென நேற்று அவள் ‘நாளை உங்களுக்கே தெரியும்’ என்றது நினைவில் மின்னி மறைய அவளைப் பார்க்க அவளோ அப்போதுதான் ரசித்து ருசித்து தேநீர் பருகினாள்.
“ராட்சசி” வாய்க்குள் முணுமுணுத்தவன் “அப்பா இ வில் எக்ஸ்ப்ளைன்” முன்னே வர “யு பெட்டெர் கிவ்” என்றார் கடினமாய்.
பெண்கள் அனைவரும் அப்பாவுக்கும் மகனுக்கும் இடையே நடந்த உரையாடல் புரியாமல் பார்த்திருந்தனர்.
அவனின் ஜிம் அறையினுள் அமர்ந்திருக்க கௌதமையே கூர்ந்து பார்த்த அசோகன் “சொல்லு” என்றார்.
டிரேட் மில்லில் இருந்து இறங்கியவன் “அப்பா என் மீது நம்பிக்கையில்லையா?” பாவம் போல் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு கேட்டான். முடிந்த வரை அவர்களிடம் சொல்லமால் விடுவது என்றுதான் முடிவு எடுத்திருந்தான். ‘இந்த அஜாவும் ஸ்ரீனியும் சேர்ந்து செய்த வேலை’ இப்போது பல்லைக் கடிக்க மட்டுமே முடிந்தது.
‘உங்களுடன் வாழனும்” என்று சொன்ன போது அவன் விலகிச் சென்றதை சரியாகவே புரிந்து கொண்டாள் ஸ்ரீனிகா. அந்த ஒரு கணத்தில் அவன் கண்ணில் வெளிப்படையாக தென்பட்ட தவிப்பு இயலாமை தன் மீதே கொண்ட கோபம் என அனைத்தையும் கண்டிருந்தாள். அதோடு இந்த இரண்டு மாதங்களில் அவன் மெலிவு சகிக்க முடியவில்லை. அவளாவது பாப்பா வந்ததால் மெலிந்திருந்தாள். அனைத்தையும் உள்ளேயே வைத்து மறுகியவனை என்ன செய்வது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தவள் இன்று அவன் அப்பாவின் மடியில் படுத்திருந்ததை பார்த்ததும் முடிவெடுத்துவிட்டாள். எப்படியாவது அசோகனுக்கு இந்த அவனின் மெலிவின் காரணத்தை அறியச் செய்வது என்று.
பார்டியில் இருந்து வரும் போதே அஜாவிடம் நைசாக சொல்லிவிட்டாள் “மாமா கேட்டால் அனைத்தையும் சொல்லுங்கோ ஏட்டா மீதியை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்” என்று.
அதே போல் அவன் குளிக்க சென்ற இடைவெளியில் அசோகனுக்கு போன் எடுத்தவள் “மாமா ஏன் எதுக்கு என்று கேட்காதீர்கள். அஜாவிடம் உடனேயே பேசுங்கள் உங்கள் கேள்விக்கு விடை கிடைக்கும். மீதியை விபரமாக பிறகு சொல்கிறேன்” அவசரமாய் கூறி வைத்துவிட்டாள்.
அவளுக்குத் தெரியும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தால் அசோகனிடம் அனைத்தையும் சொல்லிவிடுவான். மனதுக்கு நெருக்கமான ஒருவரிடம் கிடைக்கும் ஆறுதலை விட வேறு என்ன வேண்டும். அவள் ஆறுதல் கொடுக்க முடியாது என்பதில்லை. ஆனால் அதை அவன் மனம் இலகுவில் ஏற்றுக் கொள்ளாது.
“நம்பிக்கை தும்பிக்கை எல்லாம் இருக்கட்டும் கேட்டதற்கு பதில் சொல்” அழுத்தமாய் கேட்டார்.
தொடை மீது கை முட்டியை ஊன்றி சற்று முன் குனிந்து அமர்ந்தவன் நடுக்கம் வெளிப்படையாகவே தெரியவே “கிருஷ்ணா” என்று அவன் தோளில் கைவைத்தார் அசோகன். அவர் கையின் பலத்தில் ஸ்ரீனியின் விபத்து தொடங்கி அதனால் அவள் மூளையில் ஏற்பட்ட கட்டி இப்போது கருவுற்றதால் ஏற்படக் கூடிய அபாயம் என அனைத்தையும் சொல்லிவிட்டான். மகனின் நிலை முழுதாக புரிய “இங்கே வா” என அணைத்தவர் தோளில் சாய்ந்தவன் உடல் லேசாய் குலுங்கியது.
“ஷ் நீ தைரியமா இருந்தால் தானே அவளும் தைரியமா இருப்பாள் ஹ்ம்” முப்பது வயது மகனை மூன்று வயது குழந்தையைப் போல் தேற்றியாவாறே நிமிர்ந்து பார்க்க தன் பெரிய கண்களால் அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஸ்ரீனிகா தென்பட்டாள்.
அவளை உள்ளே அழைக்க வாயெடுத்தவரை உதட்டில் கைவைத்து குறுக்கே தலையசைத்து தடுத்தவள் வந்த சுவடு தெரியாமல் திரும்பி அறைக்கு வந்திருந்தாள்.
ஜிம்மால் வந்து குளித்து உடை மாற்றி என்று அலுவலகத்திற்கு தயாரானவனை சோபாவில் இருந்து எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் அவள். அவன் திரும்பிப் பார்க்கவே சட்டென போனில் பார்வையைப் பதித்தவளைப் பார்த்து மெல்ல வாய்க்குள் நகைத்தவன் “ஒரு காஃபி கிடைக்குமா” கேட்டான்.
“ஆங்..”
“காஃபி” கையால் ‘கப்’ போல் பிடித்துக் காட்டினான்.
அவனையே திரும்பி திரும்பி பார்த்தவாறே கீழே சென்றவளை புன்னகையுடன் பார்த்திருந்தான். கௌதம். உண்மையில் நேற்றிருந்த வருத்தம் போன இடம் தெரியவில்லை. தனக்காகதான் அப்பாவிடம் பேசியிருக்கின்றாள் என்பது புரிந்ததுமே சந்தோசத்தில் தலைகால் புரியவில்லை. சந்தோசத்தை தேக்கி வைக்க நெஞ்சு கூடு காணாது என்பது போல் பொங்கி வழிந்து கொண்டிருந்தது.
கூடவே அப்பாவிடம் எச்சரித்து இருந்தான் “அப்பா இப்போதைக்கு வேறு யாருக்கும் சொல்ல வேண்டாம். சிலவேளை அதனால் டென்சன் வந்தால் கூடாது. கட்டி ரிமூவ் பண்ணுவதற்கு முன் சொல்வோம். எப்படியும் வீண் மனக் கஷ்டம் தானே” என்றதை அவரும் ஏற்றுக் கொண்டார்.
ஸ்ரீனிகா காஃபியுடன் மேலே வந்த போது வெளியே நின்று யாதவிடம் போனில் உரையாடியவன் கண்ணாடியூடே அவளைப் பார்த்துவிட்டு “ஐ வில் கால் யு பக்” போனை கட் செய்து உள்ளே வந்தான்.
அவன் கையில் கொடுத்துவிட்டு தள்ளி அமர்ந்த ஸ்ரீனிகாவின் அருகே அமர மீண்டும் தள்ளி இருந்தாள். மெல்லிய சினத்துடன் “ச்சு என்ன?” என்றவனிடம் “இல்ல அந்த ஸ்மெல் சத்தி வருது” மூக்கைச் சுருக்கினாள்.
“ஒ’ என்று மெல்லச் சிரித்தவன் “சரி நீ என்ன குடிப்பாய்?” விசாரித்தான்.
“அதான் நீங்க போட்டுத் தந்தீங்களே லெமன் டீ”
“சரி அப்ப இனிமேல் எனக்கும் லெமன் டீயே போடு” என்றவனிடம் “எனக்கு லெமன் டீ போடா வராது” அப்பாவியாய் பொய் சொன்னாள். அவளுக்காக அவன் டீ போட்டுத் தருவது மனதினுள் ரகசியமாய் பிடித்து தொலைத்தது.
அவளைக் கண்டு கொண்டவனாய் தலையில் கை வைத்து ஆட்டி விட அவன் முகத்தையே திரும்பி திரும்பி பார்த்தவளை பார்த்து “கேள்” என்றான் ஒற்றைச் சொல்லாய்?”
“ஆங்”
“இல்ல எதையே கேட்கதானே இவ்வளவு கஷ்டப்படுறாய்? கேள் என்றேன்”
“ஒ.. அது... வந்து...” தயங்கியவள் “யூ ஒகே” கேட்டுவிட்டாள்.
அவள் கண்களையே சில நொடி ஆழ்ந்து பார்த்தவன் ஒரு கையை நீட்டி அழைத்தான் “இங்கே வா”. அருகே வரமால் தண்ணீர் போத்தலை கொடுக்க வியப்பாய் பார்த்தன் கௌதம்.
“முதலில் இதை குடித்து வாய் கொப்பளியுங்கள்” என்றவளைப் பார்த்து “உன் அலப்பறை தாங்க முடியல” நகைத்தாலும் அவள் சொல்லை தட்டாமால் நிறைவேற்றியவன் வெட் டிஷ்ஷுவால் வாயைத் துடைத்து விட்டு அவள் இதழ்களை தொட்டு விடும் தூரத்தில் நெருங்கிக் கேட்டான் “ஏன் கூப்பிட்டேன் என்று நினைத்தாய்? வேண்டுமா?’ குறும்பாய்க் கேட்க அவன் வாயில் கைவைத்து தள்ளிவிட்டாள் ஸ்ரீனிகா.
“அந்த பால் மணத்திற்கு சத்தி வரும்” குழந்தை போல் கூற உச்சி வகிட்டில் முத்தமிட்டு தன்னோடு அனைத்துக் கொண்டவன் “ஐம் ஒகே” என்றான்.
அவளோ அவன் மார்பில் சாய்ந்து வாசம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“இது சத்தி வராதா?” அவள் காதில் ரகசியமாய் கேட்க “வராது” வேகமாய் தலையாட்டி வைத்தவளை நெஞ்சோடு அனைத்துக் கொண்டான்.
“ஸ்ரீனி”
“ஹ்ம்ம்”
“அலுவலகம் போகனும்” மெதுவாய் கூற அவளோ மறுத்து இன்னும் அவனுள் புதைந்தாள். எழுந்த பெருமூச்சை சத்தமின்றி வெளியேற்றியவன் போனை சைலெண்டில் போட்டு விட்டு யாதவிற்கு ஒரு மெசேஜை தட்டி விட்டான் ‘இன்று வர நேரமாகும்’.
அவள் ஆழ்ந்து உறங்கியிருக்க பெட்டில் படுக்க வைத்தவன் நெற்றியில் இதழ் பதித்து சென்றுவிட்டான்.
“அம்மா ஸ்ரீனி உறங்கிறாள் கொஞ்சம் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்” கீழே அம்மாவிடம் சொன்னவன் வெளியே வர அஜா காரின் அருகே அசட்டுச் சிரிப்புடன் நின்றான்.
“டேய் உனக்கு நான் பாஸா இல்லை ஸ்ரீனியா?” அவனிடம் லேசாய் எகிறினான்.
“உங்களுக்கே பாஸ் தங்கச்சி மேடம் அதனால் எனக்கும் தங்கச்சி மேடம் தான் பாஸ்” பயமின்றி சொன்னான் அவன்.
“இரண்டு பேரும் சேர்ந்து செய்யும் அநியாயங்களுக்கு அளவு கணக்கு இல்லமால் போகுது. இருங்கள் ஒரு நாள் இருவருக்கும் சேர்த்துத் தாரேன். இப்ப காரை எடு” என்றவாறே உள்ளே ஏறினான்.
Saranyakumar
Active member
அருமையான பதிவு
Thank you sweetie
தீரா 57 (a)
57 (a)“இரண்டு பேரும் சேர்ந்து செய்யும் அநியாயங்களுக்கு அளவு கணக்கு இல்லமால் போகுது. இருங்கள் ஒரு நாள் இருவருக்கும் சேர்த்துத் தாரேன். இப்ப காரை எடு” என்றவாறே யாதவின் அழைப்பும் வர காதில் வைத்தவாறே ஏறியவன் முகம் தீவிரத்தை தத்தெடுக்க கேட்டான் “அப்போயின்மென்ட் எத்தனை மணிக்கு?” ஒரு பிரபல மருத்துவமனையின் பெயரைச் சொல்லி “இன்னும் ஒரு மணி நேரத்தில் அங்கு இருக்க வேண்டும்” என்றான். அஜாவிடம் திரும்பி “ஒரு மணி நேரத்தில் மருத்துவமனை போக வேண்டும், முடியும்தானே” சந்தேகமாய் கேட்க “ஹைவே போட்டு போயிறலாம்” என்றான் அவன்.
இன்று அமெரிக்காவின் பிரபல மூளை அறுவை சிகிச்சை நிபுணர் ரிச்சார்டுடன் வீடியோ கால் மூலமாய் இங்கிருக்கும் மூளை சத்திர சிகிச்சை மருத்துவர் பேசுவாதாக ஏற்பாடு. உலகின் தலை சிறந்த மூளை சத்திர சிகிச்சை நிபுணர், அவரைத்தான் ஸ்ரீனிகாவின் சிகிச்சைக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தான். அவரிடம் பேசண்டை பார்க்க வேண்டுமா என்று கேட்டதற்கு “இப்போது தேவையில்லை, முதலில் ரிபோர்டை பார்ப்போம்” என்றுவிட்டார். அவரிடம் பேசன்ட் பேச முடியாது முதலில் மருத்துவர் உரையாடி அதன் பின் அவர் சம்மதித்தால் மட்டுமே பேசன்டை பார்ப்பது எல்லாம். நாளில் முக்காவாசி நேரமும் தியோட்டரில் தான் நேரம் கழியும். அவரிடம் அப்போயின்மென்ட் கிடைப்பதே பிரம்ம பிரயத்தனம். எனவே அந்த சமயத்தில் கௌதமும் உடனிருக்க விரும்பினான். சொன்ன நேரத்திற்கு பத்து நிமிடத்திற்கு முதலே வந்துவிட்டவன் குறித்த நேரத்தில் வீடியோ காலில் வந்த ரிச்சர்டை பார்த்தான். அமெரிக்கர்களுக்கே உரிய ஆறடி உயரத்தில் கண்ணோரம் சுருக்கங்கள், கண்ணாடி சால்ட் அண்ட் பேப்பர் தலையுடன் அக்மார்க் மருத்துவராய் புன்னகைத்தார்.
ஸ்ரீனிகா வயது, அவள் கருவுற்ற நிலை அனைத்தையும் கேட்டு அறிந்தவர். முப்பது நிமிடத்திற்கு மேல் அவருக்கு அனுப்பப்பட்ட ரிபோர்டை புரட்டினார். அந்த முப்பது நிமிடமும் மூச்சு விடும் சத்தமும் வெளியே கேட்காமல் கௌதம் ஊசி முனையில் இருந்தான்.
நிமிர்ந்தவர் கண்களில் பட்டது கௌதமின் டென்சன் நிறைந்த முகம் “ஹூ இஸ் திஸ்” புருவத்தை உயர்த்தினார்.
“பெசன்ட் ஹஸ்பன்ட் ஹி வுட் நாட் டிஸ்ராப் அஸ்”
“லுக் ஹொவ் ஹி டென்ஸ் திஸ் இஸ் வை ஐ டிடின்ட் அல்லோவ் ரிலேசன் டு திஸ் மீட்” மெலிதாய் கடிந்தவர் “ஹேய் மன், அஸ் யூ ஆர் ஹியர்” என்று ஆங்கிலத்தில் தொடர்ந்தார்.
“நீங்க இங்கே வந்ததால் உங்களிடமே சொல்கிறேன். அவர்கள் கருவைக் கலைக்க தயாரா?”
உதட்டைக் கடித்தவன் “ஒரு உயிரைக் கொன்று எப்படி தன்னோட உயிரைக் காப்பதிறது என்று ஃபீல் பண்ணுறாங்க” என்றான்.
ஒரு கணம் அவர் கண்ணில் ஆச்சரியம் வந்து போக “இது சத்திர சிகிச்சை மூலம்தான் அகற்றப்பட வேண்டும். வேறு வழியில்லை. இருக்கும் இடம் கொஞ்சம் அபயாமானது. சற்று நிதானித்தவர் “ரிசன்டா இதே இடத்தில் சத்திர சிகிச்சை செய்தேன். பட் அவர்கள் ஏஜ் கண்டிஷன் எல்லாம் மோசம் சோ” அவர் சொல்லிக் கொண்டே வர கௌதம் முகம் காகிதமாய் வெளுத்தது.
Mathykarthy
Well-known member
இந்த டாக்டர் கொஞ்சம் ஹோப் குடுக்குற மாதிரி பேசினா தான் என்ன 
கொஞ்சம் கூட இரக்கமே இல்லல்லஇந்த டாக்டர் கொஞ்சம் ஹோப் குடுக்குற மாதிரி பேசினா தான் என்ன
Mathykarthy
Well-known member
தீரா 58(a)
58(a)அவன் முகத்தைப் பார்த்து தயங்கினாலும் “அறுபது வீதம்தான் சக்சஸ் ரேட். மூளை தொடர்பான சத்திர சிகிச்சையில் அறுபது என்பதே பெரிய அமௌன்ட்தான்” என்றார் ரிச்சார்ட்.
“செய்யாமால் விட முடியாதுதானே” கௌதம் கேட்கவே “யெஸ் செய்யாமல் விட்டால் அதிகம் ஒரு வருடம் அதுவும் கட்டி வளரும் வேகத்தை பொறுத்து. முதலில் இருந்த அளவும் இப்போது உள்ள அளவையும் ஒப்பீட்டுப் பார்த்தால், என் கணிப்பின் படி ஒன்பதாம் மாதம் முடிய முன்னர் இந்த ஒபரேசன் செய்தே ஆக வேண்டும்”.
சற்று நேரம் சிந்தித்தவன் கேட்டான் “நீங்கள் எப்போது செய்யலாம் என்று சொல்கின்றீர்கள்? நாங்கள் எப்போது வரட்டும்?”
“நான் ஒரு மருத்துவராய் இரு பக்கத்தையும் அலசி ஆராய்ந்துதான் இந்த முடிவைச் சொல்றன். இனி எப்போது வேண்டுமானாலும் செய்யலாம். ஆனால் நீங்கள் பேபி வேண்டும் என்று சொல்கின்றீர்கள். சிலவேளை சிகிச்சை செய்யும் போது பேபிக்கு ஏதாவது நடந்தால் அவர்களின் ரிகவேர் பாதிப்படையும். அதே நேரம் அவர்களுக்கு ஏதாவது” என்று சொல்லவே கௌதமின் கை முஷ்டியாய் இறுகியது “நடந்தால் பேபியையும் காப்பாற்ற முடியாது”
“இரு உயிருக்கும் ஆபத்து. அதே நேரம் ஒன்பதாம் மாதம் வரை காத்திருப்பது நல்லதில்லை. மூளைக்குள் அழுத்தம் ஏற்படக் கூடும். ஏழாம் மாதம்தான் சரி, குறைந்தது ஒரு உயிரையாவது காப்பாற்ற முடியும். உங்களுக்கே தெரியும் எக்ஸ்பெக்ட் ஃபொர் பெஸ்ட் பிரிபாயார் ஃபொர் ரோஸ்ட். இப்பொது மூன்றாம் மாதம் முடிகிறது. இன்னும் நான்கு மாதத்தில் ஒரூ கருத்தரங்கிற்காய் இந்தியா வருவேன். பத்து நாட்கள் அங்கேதான். டெல்லி அல்லது சென்னையில் வைத்து செய்யலாம். சில மருத்துவமனைகளின் பெயரை அனுப்புகிறேன் எது என்று நீங்களே சொல்லுங்கள்”.
“இரண்டு இடத்திலும் அரேஞ் செய்கின்றேன்” என்பதோடு முடித்துக் கொண்டான் கௌதம். மேலும் சில நிமிடங்கள் மருத்துவர்கள் இருவரும் ஸ்ரீனிக்கு கொடுக்க வேண்டிய மருந்து தொடர்பாய் பேசினார்கள்.
“ஹேய் யங் மன் தைரியாமாய் இரு” என்பதுடன் விட பெற்றார்.
அதன் பிறகு அவளை கண்ணுக்குள் வைத்துதான் தாங்கினான். சென்னையில் அவளது சிகிச்சைக்கான மருத்துவமனையை ஏற்பாடு செய்தவன் அடுத்து டெல்லி சென்று அங்கேயும் ஒன்றுக்கு இரண்டு இடமாய் தயார் செய்தான். இதற்கிடையில் கம்பனி வேலைகளும் இழுக்கவே அவளிடமும் டெல்லி சென்னை என்று சதா ஓடிக் கொண்டிருந்தவனைப் பார்க்கவே பாவமாய் இருந்தது.
இன்றுதான் டெல்லியில் இருந்து வந்தவன் அவள் விளையாட்டாய் தள்ளிவிட்டதில் சிரித்தவாறே எழுந்து அமர்ந்தான். இன்னும் அவளிடம் மருத்துவர் ரிச்சார்ட் சொன்ன எதையும் சொல்லியிருக்கவில்லை சொல்வதாகவும் இல்லை.
இந்த இரு மாதத்திலேயே அவன் தடை எலும்பு துருத்திக் கொண்டு நின்றதைப் பார்த்த ஸ்ரீனிகா “இன்று அலுவலகம் போகின்றீர்களா?” யோசனையுடன் கேட்டாள்.
“இல்லை ஏன்?” ஆச்சரியமாய் கேட்க பதிலின்றி எழுந்து சென்றுவிட்டாள். அவள் போன திசையேயே வியப்பாய் பார்த்தவன் லப்பை எடுத்து வைத்து சில வேலைகளை செய்ய வள்ளியுடன் திரும்பி வந்திருந்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“இங்கே வையுங்கள்” என்று அவன் முன்னிருந்த மேஜையைக் காட்ட, அதில் ஒரு பெரிய சாப்பாட்டுத் தட்டை வைத்துச் சென்றார் வள்ளி.
“என்ன இது?” ஆச்சரியத்துடன் கேட்டவனுக்கு இடக்காய் பதில் சொன்னாள் “ஹ்ம்ம் சாப்பாடு, இதில் ஒரு துளி கூட மிச்சம் வைக்கக் கூடாது” மிரட்டியவளையே நாடியில் கையூன்றிப் பார்த்தான் கௌதம்.
“அப்படியே மகாராணி” என்றவனுக்கும் மனைவி பரிமாறியதில் பசி வயிற்றைக் கிள்ள அனைத்தையும் காலி செய்து கை கழுவி விட்டுத் தான் கேட்டான் “நீ சாப்பிட்டாயா?”. அவன் கேள்வியில் கலீரென சிரித்தவள் “நல்லவேளை இப்போதாவது கேட்டீங்களே” என்று அவனை பரிகாசம் செய்தவள் “மூன்று மணி வரை நான் சாப்பிடமால் இருந்தாலும் மாமா, அத்தை, வள்ளி, வேலன், என்று நீங்கள் கீ கொடுத்து வைத்திருக்கும் ஒருவரும் விட மாட்டார்களே” என்றாள்.
இத்தனை நாள் மறைந்திருந்த கன்னக் குழி அழகாய் கன்னக் கதுப்பில் குழிய ஒரு விரலால் அதை நிமிண்டினான். ஸ்ரீனிகா பற்றி உண்மை தெரிந்ததும் அவன் நண்பன் சரணை கேள்வியால் துளைத்து எடுத்துவிட்டான். கன்னக் குழி எப்படி வருது? எப்படி போகுது? பிறப்பில் இல்லாமல் இடையில் கன்னக் குழி வருமா?
பதிலுக்கு சரண் “கன்னக் குழி என்பது உண்மையில் ஒருவித குறைபாடு, தசைகளுக்கு இடையே ஏற்படும் இடைவெளி. சில பேர் மெலிந்து மீண்டும் உடம்பு வைக்கும் போது அவர்களுக்கு கன்னக் குழி காணமாலே போயிரும். சிலருக்கு இடையில் வரும். இன்னும் சிலர் பென்சிலை வைத்து நிதமும் அழுத்தி தசைகளிடையே இடைவெளியை ஏற்படுத்தி அதானாலும் கன்னக் குழியை செயற்கையாய் உருவாக்குகின்றார்கள்” என்று விம் டிடர்ஜன்ட் போட்டு விளக்காத குறையாய் விளக்கியிருந்தான்.
கண் மூடிப் திறப்பதற்குள் மூன்று மாதம் முடிந்திருக்க ஸ்ரீனியை விட கௌதம்தான் தவித்துப் போனான். முடிந்த அளவு வேலைகளை வீட்டில் இருந்தே பார்ப்பவன் மிகமிக அத்தியாவசியம் என்றால் தவிர அவளைத் தனியே விட்டு வெளியில் செல்வதே கிடையாது. அன்று அந்த கார் கம்பனிகாரன் உங்களை சந்திக்க வேண்டும் என்று யாதவ் அழைக்க “கடன்காரன் பெரிய தொல்லையா இருக்கிறானே” எரிச்சல்பட்டான் கௌதம்.
பொங்கி வந்த சிரிப்பை அடக்கிய ஸ்ரீனிகா அவன் கையைக் கட்டி கொண்டு தோளில் தலை சாய்த்து அவனை சமாதானப்படுத்தினாள் “சரி கொஞ்ச நேரம்தானே, பேபி வந்த பிறகு பெரிய லீவா எடுப்போம், ஹ்ம்ம்” சமாதானப்படுத்தி அனுப்பி வைத்தாள்.
அவனை அனுப்பி விட்டு குட்டி போட்ட பூனையாய் வீட்டை சுற்றியவள் கையில் சாப்பாட்டை கொடுத்து அலுவலகம் அனுப்பிவிட்டார் யசோதா.
அலுவலகம் வந்தவள் கண்ணில்பட்டான் ரௌத்ரமாய் நின்ற கௌதமும் நெற்றி வியர்வையை துடைத்துக் கொண்டிருந்த மனேஜரும். அவளை வாசலிலேயே கண்டு அழைத்து வந்த யாதவ் கௌதமிடம் அவள் வந்திருப்பதை சொல்லப் போக தடுத்துவிட்டாள் ஸ்ரீனிகா.
“உங்கள் பாஸ்க்கு இவ்வளவு கோபம் வருமா?” கையைக் கட்டிக் கொண்டு புன்னகையுடன் கேட்டவளுக்கு ஒரு உண்மை புரிந்தது. அவனுக்கு தன்னிடம் கோபப்படவே தெரியவில்லை. கண்ணாடியூடே பார்த்தவள் விழிகள் அவனை விழுங்கிக் கொண்டன. மனேஜரிடம் கோபப்பட்டவன் கணத்தில் மாறி புன்னகையுடன் உள்ளே வந்த வெளிநாட்டினரை வரவேற்றான். அவன் அசைவை, அவர்களுடன் அமர்ந்திருந்து பேசுவதை என ரசித்து அவனில் முழ்கியவளை யாதவின் கனைப்பு நிகழ்காலத்திற்கு கொண்டு வர “இதை உள்ளே வைத்து விடுங்கள்” சாப்பாட்டு கூடையை யாதவின் கையில் கொடுத்து விட்டு ஓடிவிட்டாள்.
அவளுக்கென ஒதுக்கப்பட்ட அறையில் இருந்து சில வேலைகளை செய்து கொண்டிருந்தவள் போனில் மெசஜ் வர எடுத்தப் பார்த்தாள். யதாவ்தான் ‘மீட்டிங் முடிந்துவிட்டது. ஒரு பத்து தரம் நீங்கள் இங்கே வந்தீர்களா என்று கேட்டுட்டார்’ என மெசேஜ் அனுப்பியிருந்தான்.
“செய்யாமால் விட முடியாதுதானே” கௌதம் கேட்கவே “யெஸ் செய்யாமல் விட்டால் அதிகம் ஒரு வருடம் அதுவும் கட்டி வளரும் வேகத்தை பொறுத்து. முதலில் இருந்த அளவும் இப்போது உள்ள அளவையும் ஒப்பீட்டுப் பார்த்தால், என் கணிப்பின் படி ஒன்பதாம் மாதம் முடிய முன்னர் இந்த ஒபரேசன் செய்தே ஆக வேண்டும்”.
சற்று நேரம் சிந்தித்தவன் கேட்டான் “நீங்கள் எப்போது செய்யலாம் என்று சொல்கின்றீர்கள்? நாங்கள் எப்போது வரட்டும்?”
“நான் ஒரு மருத்துவராய் இரு பக்கத்தையும் அலசி ஆராய்ந்துதான் இந்த முடிவைச் சொல்றன். இனி எப்போது வேண்டுமானாலும் செய்யலாம். ஆனால் நீங்கள் பேபி வேண்டும் என்று சொல்கின்றீர்கள். சிலவேளை சிகிச்சை செய்யும் போது பேபிக்கு ஏதாவது நடந்தால் அவர்களின் ரிகவேர் பாதிப்படையும். அதே நேரம் அவர்களுக்கு ஏதாவது” என்று சொல்லவே கௌதமின் கை முஷ்டியாய் இறுகியது “நடந்தால் பேபியையும் காப்பாற்ற முடியாது”
“இரு உயிருக்கும் ஆபத்து. அதே நேரம் ஒன்பதாம் மாதம் வரை காத்திருப்பது நல்லதில்லை. மூளைக்குள் அழுத்தம் ஏற்படக் கூடும். ஏழாம் மாதம்தான் சரி, குறைந்தது ஒரு உயிரையாவது காப்பாற்ற முடியும். உங்களுக்கே தெரியும் எக்ஸ்பெக்ட் ஃபொர் பெஸ்ட் பிரிபாயார் ஃபொர் ரோஸ்ட். இப்பொது மூன்றாம் மாதம் முடிகிறது. இன்னும் நான்கு மாதத்தில் ஒரூ கருத்தரங்கிற்காய் இந்தியா வருவேன். பத்து நாட்கள் அங்கேதான். டெல்லி அல்லது சென்னையில் வைத்து செய்யலாம். சில மருத்துவமனைகளின் பெயரை அனுப்புகிறேன் எது என்று நீங்களே சொல்லுங்கள்”.
“இரண்டு இடத்திலும் அரேஞ் செய்கின்றேன்” என்பதோடு முடித்துக் கொண்டான் கௌதம். மேலும் சில நிமிடங்கள் மருத்துவர்கள் இருவரும் ஸ்ரீனிக்கு கொடுக்க வேண்டிய மருந்து தொடர்பாய் பேசினார்கள்.
“ஹேய் யங் மன் தைரியாமாய் இரு” என்பதுடன் விட பெற்றார்.
அதன் பிறகு அவளை கண்ணுக்குள் வைத்துதான் தாங்கினான். சென்னையில் அவளது சிகிச்சைக்கான மருத்துவமனையை ஏற்பாடு செய்தவன் அடுத்து டெல்லி சென்று அங்கேயும் ஒன்றுக்கு இரண்டு இடமாய் தயார் செய்தான். இதற்கிடையில் கம்பனி வேலைகளும் இழுக்கவே அவளிடமும் டெல்லி சென்னை என்று சதா ஓடிக் கொண்டிருந்தவனைப் பார்க்கவே பாவமாய் இருந்தது.
இன்றுதான் டெல்லியில் இருந்து வந்தவன் அவள் விளையாட்டாய் தள்ளிவிட்டதில் சிரித்தவாறே எழுந்து அமர்ந்தான். இன்னும் அவளிடம் மருத்துவர் ரிச்சார்ட் சொன்ன எதையும் சொல்லியிருக்கவில்லை சொல்வதாகவும் இல்லை.
இந்த இரு மாதத்திலேயே அவன் தடை எலும்பு துருத்திக் கொண்டு நின்றதைப் பார்த்த ஸ்ரீனிகா “இன்று அலுவலகம் போகின்றீர்களா?” யோசனையுடன் கேட்டாள்.
“இல்லை ஏன்?” ஆச்சரியமாய் கேட்க பதிலின்றி எழுந்து சென்றுவிட்டாள். அவள் போன திசையேயே வியப்பாய் பார்த்தவன் லப்பை எடுத்து வைத்து சில வேலைகளை செய்ய வள்ளியுடன் திரும்பி வந்திருந்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“இங்கே வையுங்கள்” என்று அவன் முன்னிருந்த மேஜையைக் காட்ட, அதில் ஒரு பெரிய சாப்பாட்டுத் தட்டை வைத்துச் சென்றார் வள்ளி.
“என்ன இது?” ஆச்சரியத்துடன் கேட்டவனுக்கு இடக்காய் பதில் சொன்னாள் “ஹ்ம்ம் சாப்பாடு, இதில் ஒரு துளி கூட மிச்சம் வைக்கக் கூடாது” மிரட்டியவளையே நாடியில் கையூன்றிப் பார்த்தான் கௌதம்.
“அப்படியே மகாராணி” என்றவனுக்கும் மனைவி பரிமாறியதில் பசி வயிற்றைக் கிள்ள அனைத்தையும் காலி செய்து கை கழுவி விட்டுத் தான் கேட்டான் “நீ சாப்பிட்டாயா?”. அவன் கேள்வியில் கலீரென சிரித்தவள் “நல்லவேளை இப்போதாவது கேட்டீங்களே” என்று அவனை பரிகாசம் செய்தவள் “மூன்று மணி வரை நான் சாப்பிடமால் இருந்தாலும் மாமா, அத்தை, வள்ளி, வேலன், என்று நீங்கள் கீ கொடுத்து வைத்திருக்கும் ஒருவரும் விட மாட்டார்களே” என்றாள்.
இத்தனை நாள் மறைந்திருந்த கன்னக் குழி அழகாய் கன்னக் கதுப்பில் குழிய ஒரு விரலால் அதை நிமிண்டினான். ஸ்ரீனிகா பற்றி உண்மை தெரிந்ததும் அவன் நண்பன் சரணை கேள்வியால் துளைத்து எடுத்துவிட்டான். கன்னக் குழி எப்படி வருது? எப்படி போகுது? பிறப்பில் இல்லாமல் இடையில் கன்னக் குழி வருமா?
பதிலுக்கு சரண் “கன்னக் குழி என்பது உண்மையில் ஒருவித குறைபாடு, தசைகளுக்கு இடையே ஏற்படும் இடைவெளி. சில பேர் மெலிந்து மீண்டும் உடம்பு வைக்கும் போது அவர்களுக்கு கன்னக் குழி காணமாலே போயிரும். சிலருக்கு இடையில் வரும். இன்னும் சிலர் பென்சிலை வைத்து நிதமும் அழுத்தி தசைகளிடையே இடைவெளியை ஏற்படுத்தி அதானாலும் கன்னக் குழியை செயற்கையாய் உருவாக்குகின்றார்கள்” என்று விம் டிடர்ஜன்ட் போட்டு விளக்காத குறையாய் விளக்கியிருந்தான்.
கண் மூடிப் திறப்பதற்குள் மூன்று மாதம் முடிந்திருக்க ஸ்ரீனியை விட கௌதம்தான் தவித்துப் போனான். முடிந்த அளவு வேலைகளை வீட்டில் இருந்தே பார்ப்பவன் மிகமிக அத்தியாவசியம் என்றால் தவிர அவளைத் தனியே விட்டு வெளியில் செல்வதே கிடையாது. அன்று அந்த கார் கம்பனிகாரன் உங்களை சந்திக்க வேண்டும் என்று யாதவ் அழைக்க “கடன்காரன் பெரிய தொல்லையா இருக்கிறானே” எரிச்சல்பட்டான் கௌதம்.
பொங்கி வந்த சிரிப்பை அடக்கிய ஸ்ரீனிகா அவன் கையைக் கட்டி கொண்டு தோளில் தலை சாய்த்து அவனை சமாதானப்படுத்தினாள் “சரி கொஞ்ச நேரம்தானே, பேபி வந்த பிறகு பெரிய லீவா எடுப்போம், ஹ்ம்ம்” சமாதானப்படுத்தி அனுப்பி வைத்தாள்.
அவனை அனுப்பி விட்டு குட்டி போட்ட பூனையாய் வீட்டை சுற்றியவள் கையில் சாப்பாட்டை கொடுத்து அலுவலகம் அனுப்பிவிட்டார் யசோதா.
அலுவலகம் வந்தவள் கண்ணில்பட்டான் ரௌத்ரமாய் நின்ற கௌதமும் நெற்றி வியர்வையை துடைத்துக் கொண்டிருந்த மனேஜரும். அவளை வாசலிலேயே கண்டு அழைத்து வந்த யாதவ் கௌதமிடம் அவள் வந்திருப்பதை சொல்லப் போக தடுத்துவிட்டாள் ஸ்ரீனிகா.
“உங்கள் பாஸ்க்கு இவ்வளவு கோபம் வருமா?” கையைக் கட்டிக் கொண்டு புன்னகையுடன் கேட்டவளுக்கு ஒரு உண்மை புரிந்தது. அவனுக்கு தன்னிடம் கோபப்படவே தெரியவில்லை. கண்ணாடியூடே பார்த்தவள் விழிகள் அவனை விழுங்கிக் கொண்டன. மனேஜரிடம் கோபப்பட்டவன் கணத்தில் மாறி புன்னகையுடன் உள்ளே வந்த வெளிநாட்டினரை வரவேற்றான். அவன் அசைவை, அவர்களுடன் அமர்ந்திருந்து பேசுவதை என ரசித்து அவனில் முழ்கியவளை யாதவின் கனைப்பு நிகழ்காலத்திற்கு கொண்டு வர “இதை உள்ளே வைத்து விடுங்கள்” சாப்பாட்டு கூடையை யாதவின் கையில் கொடுத்து விட்டு ஓடிவிட்டாள்.
அவளுக்கென ஒதுக்கப்பட்ட அறையில் இருந்து சில வேலைகளை செய்து கொண்டிருந்தவள் போனில் மெசஜ் வர எடுத்தப் பார்த்தாள். யதாவ்தான் ‘மீட்டிங் முடிந்துவிட்டது. ஒரு பத்து தரம் நீங்கள் இங்கே வந்தீர்களா என்று கேட்டுட்டார்’ என மெசேஜ் அனுப்பியிருந்தான்.
களைப்புடன் வந்து அமர்ந்தான் கௌதம் உடல் ரீதியாக களைப்பின்றி எவ்வளவு நேரம் வேண்டுமானாலும் வேலை செய்ய அவனால் முடியும். ஆனால் மனம் களைத்திருந்தது. வீட்டில் இருக்கும் நேரம் முழுவதும் அவளிடம் தன் கவலையைக் காட்டமால் நடித்துக் கொண்டே இருப்பது அவன் சக்தியை பெரிதும் உறிஞ்சியிருந்தது.
காரணம் சில மாதங்களுக்கு முன்னர் நிகழ்ந்தது. அன்று தன்னை ஜிம்மில் வைத்துப் பார்த்ததை எதிரே இருந்த கண்ணாடியில் கௌதமும் பார்த்திருந்தான். ஆனால் தெரிந்தது போல் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. அன்று அவன் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டு பின்னால் திரிந்தவளைக் காண இதயத்தில் இதமாய்தான் உணர்ந்தான். ஆனால் அன்றிரவே அவளுக்கு தலைவலி வர கௌதம்தான் துடித்துவிட்டான். இரவு முழுதும் வலியில் மார்புக்குள் கன்றுக் குட்டியாய் முட்டி மோதியவளை பிடித்து வைப்பதற்குள் அந்தப் பாடுபட்டுவிட்டான். அடுத்த நாள் முழுதும் உடல் வலியில் அடித்துப் போட்டது படுத்து இருந்தவள் கண்கள் அவனை விட்டு நகரவில்லை.
மருத்துவரிடம் தொடர்பு கொள்ள “அவளை என்ன டென்சன் படுத்தினீர்கள்” என்று கடிந்து கொண்டவர் “அஜாவை அனுப்பி வை மருந்தை அனுப்பிவிடுகிறேன். ஆனால் அவள் உடல் நிலைக்கு எல்லா நேரமும் இதுபோல் கொடுக்க முடியாது. டென்சன் ஆகாமல் பார்த்துக் கொள்” என்றுவிட்டார்.
கண்ணோரமாய் நீர் வழியப் படுத்திருந்தவளை நெருங்கித் துடைத்துவிட்டவன் “என்னடி செய்யுது வலிக்குதா? உன்னை என்னாலா இப்படிப் பார்க்க முடியல” என்றவன் கையைப் பிடித்து கன்னத்தில் வைத்து “என்னால்தானே உங்களுக்கு மனகஷ்டம். இதுக்குத்தான் எல்லாம் செய்திட்டு சரி வந்தால் உங்களிடம் சொல்லுவோம் என்று இருந்தேன். அதற்குள் நானே உளறிட்டேன் இல்லையா?” வருத்ததுடன் கேட்டவளைக் கண்டு ஸ்தம்பித்து நின்றான் கௌதம்.
‘அவர்களை அதிகம் யோசிக்கவிடாதீர்கள். ஸ்ட்ரெஸ் இல்லாத லைவ் ஸ்டைலில் இருந்தால் நல்லது’ மருத்துவரின் குரல் அவன் காதில் எதிரொலிக்க “நேற்றில் இருந்து இதையா யோசிக்கின்றாய்?” மெதுவே கேட்டான்.
கையினுள் தலையாட்டியவள் இதழ்களை நொடியில் சிறையெடுக்க “பாப்பாக்கு மூச்சு முட்டும்” என்று விலக முயன்றவளை தடுத்தவன் “இன்று ஒரு நாள் மூச்சு முட்டினால் பரவாயில்ல விடு” இதழ்களுள் முணுமுணுத்தவன் அவள் நிஜமாகாவே மூச்சுக்கு ஏங்கும் வரை விடவேயில்லை.
“நீ அப்படி தனியாக போய் எல்லாம் செய்திட்டு வந்திருந்தா செத்தே போயிருப்பேன் புரியுதா?” அவள் கண்களை ஆழ்ந்து பார்த்து கேட்க உதட்டைப் பிதுக்கி அழகாய் தலையாட்டினாள்.
“எனக்கு ஒன்று என்றால் நீ யோசிக்க மாட்டியா? அது போலதானே நானும் இதுக்கெல்லாம் வருத்தப் படுவார்களா?” மெல்லிய கண்டிப்புடன் கேட்க அவனையே இமைக்காது பார்த்திருந்தாள் ஸ்ரீனிகா. “இப்போதைய என்னுடைய தேவையெல்லாம் நீ சுகமாகி வரனும் அவ்வளவுதான். எனக்கு வேறு எதுவும் பொருட்டில்லை, போதுமா?” நெஞ்சோடு அணைத்து கொண்டான். “இதையெல்லாம் மண்டைக்குள் போட்டு குழப்பிக் கொள்ளாதே”.
சற்று நேரம் இனிமையான மௌனத்தில் கரைய “ஸ்ரீனி” அழைத்தான்.
“ம்ம்ம்”
“அதை சொல்லேன்” அவன் குரல் கெஞ்சி கொஞ்சியது.
“எதை” களைத்து போயிருந்த முகத்தில் குறும்பு சோபையாய் முகாமிட புன்னகைத்தாள்.
“ச்சு” சற்று விலகியவன் “உனக்குத் தெரியும் என்று எனக்குத் தெரியும் ப்ளீஸ்” குரல் கெஞ்ச அவள் மிஞ்சினாள்.
“சொல்லமாட்டனே” சலுகைக் குரலில் கூறியவள் அவன் தோளில் சாய்ந்து கொண்டாள்.
“ஏண்டி” ஆதங்கமாய் கேட்டவனுக்கு பதிலாய் “என்னை முதல்ல கண்டு பிடிக்கல இல்ல அதலா.... இப்ப சொல்ல முடியாது போடா” என்றுவிட்டாள்.
மிச்சம் செக் செய்யனும் செய்திட்டு நாளைக்கு போடுறேன்
Saranyakumar
Active member
அழகு ஸ்ரீனிக்கு ஏதாவது ஆச்சு ரைட்டருக்கு 
தீரா 58(b)
58(b)யாரோ கதவைத் தட்டும் சத்தம் கேட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தவன் யாதவ் ஒரு கோப்பை வைத்துச் செல்ல மீண்டும் கண் மூடி யோசனையில் ஆழ்ந்தான். யாதவ் பின்னேயே ஆர்வமாய் அறையினுள் வந்த ஸ்ரீனிகா அவனைத் தேட மேசையில் இல்லை. ஒரு பக்கம் முழுதும் கண்ணாடி பதிக்கப்பட்டு கட்டிடங்கள் வெளியே தெரியும்படி இருந்த சோபாவில் கண்மூடி நன்றாக சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தான்.
அத்தனை நேரமிருந்த புன்னகை விடை பெற எழுந்த பெருமூச்சை சத்தமின்றி விட்டவள் அருகே சென்று அவன் சிகையைக் கோதிக் கொடுத்தாள். சட்டென கண் திறந்து பார்த்தவன் தன் உணர்ச்சிகளை மறைக்க முடியாமல் அவள் வயிற்றில் முகத்தைப் புதைத்தான்.
“ஷ்... என்ன இது சிறு பிள்ளைபோல், உங்களுக்கே பேபி வர போகுது” செல்லமாய் கண்டித்தாள்.
அவளிடமிருந்து விலகியவன் “உனக்கு பயமா இல்லையா?” கரகரத்த குரலில் கேட்டான்.
அவனருகே அமர்ந்து கையைக் கட்டிக் கொண்டவள் பின்புறத் தோளில் தலை சாய்த்து “இல்லையே” என்றாள் விளையாட்டாய்.
“எப்படி”
“எப்படி என்றால்... எனக்கு தான் என்னோட வீரர் சூரர் தீரர் என் காதல் தீரன் கௌதம் இருக்கனே அதான்”
அவன் “ச்சு” என்று முகத்தைத் திருப்ப அவன் கன்னங்களைப் பிடித்து வைத்து “உண்மையாதான் சொல்றேன்” என்றவள் கண்ணில் இருந்த தீவிரத்தில் அவளையே பார்த்தபடி இருக்க அவளே தொடர்ந்தாள்.
“ஏன் எப்படி என்று எல்லாம் கேட்டால் எனக்குத் தெரியாது. இங்கே” நெஞ்சை தொட்டுக் காட்டி “ஏதோ சொல்லுது. எனக்கு எதுவும் ஆக நீங்கள் வ்டமாட்டிர்கள். நிச்சயமாய் உங்களுடன் நூறு வருடம் பிள்ளை குட்டி பேரன் பேத்தியுடன் வாழ்வேன் என்று. கடவுள் சிறு வயதிலேயே இல்லாத கஷ்டத்தையெல்லாம் தந்தது இனி வரும் காலம் எல்லாம் உங்களுடன் சந்தோசமாய் இருக்கத்தான்” அவன் கண்களையே ஆழ்ந்து பார்த்து “நல்லதே நடக்கும் என்று நம்புவோம் நல்லதே நடக்கும்” என்று கூற அவள் கண்ணில் தென்பட்ட நம்பிக்கை மெதுவே அவன் கண்ணிற்கும் இடம் பெயர்ந்தது.
சட்டென இறுக்கம் தளர அவள் நெற்றியுடன் நெற்றி முட்டினான். மனம் லேசானது போலிருந்தது. மனம் முழுதும் இதமாய் உணர்ந்தவனுக்கு அன்று தன்னை இதே போல் ஒரு நிலையில் பார்த்து இரவு தலைவலி வந்தது நினைவு வர அவள் மனதை மாற்ற நினைத்தவனாய் குனிந்து வயிற்றில் இதழ் பதித்து “ஹாய் பிரின்சஸ்” என்றான்.
தலையைத் தள்ளிவிட்டவள் “பிரின்சஸ் இல்ல லிட்டில் சம்ப்” முறுக்கிக் கொண்டாள்.
அவள் வயிற்றின் மீதிருந்த கையில் ஏதோ அசைவை உணர்ந்தவனாய் “ஹேய் உள்ள என்னவோ அசையுது” என்றவாறே அவள் அணிந்திருந்த கர்ப்பவதிகள் அணியும் ஆடையின் மேற்புறத்தை விலக்க முயன்றவன் கையைப் பிடித்து மீண்டும் வயிற்றில் வைத்தவள் “பேசுங்கள்” என்றாள்.
“ஆங்” குழப்பமாய் பார்க்க “பேபியோட கதையுங்கள், பிரின்சஸ் சொல்லுங்கோ” என்றாள்.
“பிரின்சஸ்...” மீண்டும் கையின் அடியில் ஏதோ அசைவது போன்ற உணர்வு சட்டென நிமிர்ந்து பார்த்தவன் கண்கள் விரிந்தது. “பேபி” சத்தமின்றி உதடுகள் மட்டும் அசைய கண்ணில் சந்தோசக் கண்ணீருடன் தலையாட்டினாள்.
கண்கள் பனிக்க அவள் கழுத்தைச் சுற்றி கையைப் போட்டுக் கட்டிக் கொண்டான். அவன் நெஞ்சுகூடு நடுங்குவது ஸ்ரீனிகாவிற்கு புரிய மெதுவே முதுகை வருடிக் கொடுத்தாள். தன் உதிரத்தை அவள் வயிற்றில் உணரும் இந்தக் கணம் வரை அவனுக்கு ஸ்ரீனியின் உயிர்தான் முக்கியமாய் இருந்தது. இப்போதோ தன் கையில் உணர்ந்த அந்த சின்னஞ்சிறு உயிரின் ஸ்பரிசம் அதுவும் வேண்டும் என்றது. மனித மனமே மாறுவதுதானே. ஆனால் அவள் உயிரைப் பயணம் வைக்கவும் முடியாது. அந்தக் சிறு உயிரை இழக்கவும் முடியாது தவித்தான்.
அவனை சரியாகப் புரிந்து கொண்ட ஸ்ரீனிகா “கௌதம்” சிறு கண்டிப்புடன் அழைத்தாள். அவனோ விலக மறுத்து முனங்கினான் “சாரி”.
“ஷ்.. ஒகே” அவன் அப்போதும் விலக மறுக்க “டேய் கௌதம் கிருஷ்ணா” அழைக்க சட்டென விலகி அவளை வியப்புடன் பார்த்தான். கடந்த இரண்டு மாதமாய் இப்படி அழைக்கத்தான் கெஞ்சிக் கொண்டிருக்கின்றான். அன்று கேரளாவில் நடந்தது மெலிதாய் நினைவில் இருந்தாலும் மீண்டும் ஒருமுறை அவள் வாயால் கேட்கும் ஆசையில் பின்னும் முன்னும் திரிந்தான்.
அவன் முகம் புன்னகையில் விகாசிக்க உதட்டைக் கடித்தவள் “முதலில் சாப்பிடுங்கள் சாப்பிட்டு என் அலுவலகம் போக வேண்டும்” என்றால் கெத்தை விடாமல். புன்னகையுடன் அவள் கன்னம் பற்றி தலையை முட்டினான் கௌதம்.
காரை அவள் அலுவலகத்திற்கு முன் நிறுத்தி விட்டு அவள் புறக் கதவை திறந்தான் கௌதம். அவனேதான் காரை ஒட்டி வந்திருந்தான். அவள் அலுவலகத்தில் காலடி வைக்க வசந்தும் ஜானகியும் அவளிடம் ஓடி வந்தார்கள்.
அன்றிரவு அலுவலகத்தை வந்து பார்த்த கௌதம் முற்றுமுழுதாக தலைகீழாக மாற்றியிருந்தான். ஏசி, பெரிய மேஜை, அவளுக்கென தனியறை, அறையினுளும் வெளியிலும் இருப்பதற்கு சோபா என அமர்க்களபடுத்தியிருந்தான். ஸ்ரீனிகா கூட அவன் அளப்பறையைப் பார்த்து விட்டு “சாரி சாரின் அலுவலகம் கூட இப்படி இல்லையே” சங்கடமாய் கூற “ஜிகே பெண்டாட்டி அலுவலகம் இப்படித்தான் இருக்கும்” என்றுவிட்டான்.
சில கையெழுத்துகளை போட்டு விட்டு வசந்திடம் “கலோஜ் எப்படி போகுது” என விசாரித்தவாறே அடுத்த வேலைக்கான உத்தரவுகளை வழங்கியவளையே ரசித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் கண்ணில் மின்னல் மின்ன போனை எடுத்து யாதவிற்கு ஏதோ உத்தரவிட்டான். அவன் உத்தரவைக் கேட்ட யாதவ் சிரிப்புடன் “அப்படியே செய்திருவோம் பாஸ்” என்றான் பதிலுக்கு.
சிறு சிரிப்புடன் அமர்ந்திருந்தவனை சந்தேகமாய் பார்த்தவாறே அருகில் அமர்ந்து கேட்டாள் “என்ன?”.
“யாதவ் போன் எடுத்திருந்தான்” புளுகினான்.
யாதவ் பெயரைச் சொல்ல முகத்தை சுருக்கினாள் ஸ்ரீனிகா. அன்று தெரியாத்தனமாக “ஸ்ரீனிகா மேடத்துக்கும் ஒரு அறை ஏற்பாடு செய்வோமா?” என்று கேட்டுவிட்டான். அதிலிருந்து அவனை எதிரி போல் பார்த்து வைத்தாள் ஸ்ரீனிகா.
அவன் சேர்ட் கையை இரு விரலால் பிடித்து “கௌதம்” குழைவாய் அழைத்தாள்.
அவள் கேட்கப் போவது புரிய சிரிப்பை அடக்கியபடி “ஹ்ம்ம்” என்றான்.
“நான் அலுவலகம் வரல”
“ஏன் இந்த இடம் பிடிக்கலையா?” அவள் எதை சொல்கிறாள் என்று தெரிந்தே தெரியாதது போல் கேட்டான். ஒரு கணம் விழித்தவள் “ச்சு அதில்ல, இந்த வேலை ஒகே... அங்கே அந்த கடன்காரன் ஐ மீன் கார்காரன் கம்பனிக்கு” என்றவளை இடைமறித்துக் கேட்டான் “ஏன் உனக்கு பிடிக்கலையா?”.
“அதில்ல...” என்று தயங்கவே அவள் பயம் புரிந்திருந்தாலும் “அதன் ஐம்பத்தொரு வீதம் பங்கு உன்னுடையது. அப்ப நீதானே பார்க்க வேண்டும். குறைந்தது ஷேர்ஹோல்டேர்ஸ் மீட்டிங்காவாது பங்கு பற்றியே ஆக வேண்டுமே” மென்மையாய் கூற அரைகுறையாய் தலையாட்டி வைத்தாள்.
“சரி அசாமில் உள்ள தேயிலைத் தோட்டம், கம்பனி, கப்பல்களை என்ன செய்ய போகிறாய்?” சிறு யோசனையுடன் கேட்க பதிலுக்கு அப்பாவியாய் கேட்டாள் “ஏன் நீங்கள் பார்க்க மாட்டீங்களா?”
“நானா?” வியப்புடன் கேட்டவன் “ஏற்கனவே இங்கே உள்ளவற்றை பார்க்கவே நேரமில்லை, அன்று போன மால், என் கம்பனி, அப்பாவின் கம்பனி, ஐந்து காலேஜ், எஸ்ஜி மால் இவற்றை பார்க்கவே நேரமில்லை. நான் பாவமில்லையா?” அப்பாவியாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு கேட்டவனை இடைமறித்தாள் “ஓர் நிமிடம் எஸ்ஜி மோல்”
“ஹ்ம்ம் அதேதான்”
“அதை எப்போது வாங்கினீர்கள்?”
“வாங்கவில்லை, நாம் சந்தித்த நாளில் இருந்தே அது என்னுடையதுதான். தாத்தாவின் பரிசு, இப்போது நம்முடையது” என்றான்.
“எப்படி”
“அன்று பக்கம் பக்கமாய் கையெழுத்து வைத்தாயே?” கேலியாய் கேட்டவன் “சொத்துகளை எழுதி வாங்கினாலும் தெரியாது” கண்டித்தான்
“நானே தாரேன் என்றுதானே சொல்றேன்” கிள்ளையாய் கெஞ்சினாள்.
லேசாய் முறைத்தவன் “காசை விடு, அது உன் தாத்தா பாட்டியின் உழைப்பு இல்லையா?” கேட்கவே அப்படியானால் இத்தனை நாள் லீசிங்கில் விட்டது போலவே விடுவோம்” விறுக்கான் போக்காய் சொன்னாள்.
அவளின் பிடிவாதம் பற்றி அறிந்தவனாய் “இப்போதைக்கு இப்படியே இருக்கட்டும், பேபி வந்த பின்னர் பார்ப்போம்” கை தேர்ந்த வியாபாரியாய் அப்போதைக்கு முடிவைத் தள்ளி வைத்தான்.
அத்தனை நேரமிருந்த புன்னகை விடை பெற எழுந்த பெருமூச்சை சத்தமின்றி விட்டவள் அருகே சென்று அவன் சிகையைக் கோதிக் கொடுத்தாள். சட்டென கண் திறந்து பார்த்தவன் தன் உணர்ச்சிகளை மறைக்க முடியாமல் அவள் வயிற்றில் முகத்தைப் புதைத்தான்.
“ஷ்... என்ன இது சிறு பிள்ளைபோல், உங்களுக்கே பேபி வர போகுது” செல்லமாய் கண்டித்தாள்.
அவளிடமிருந்து விலகியவன் “உனக்கு பயமா இல்லையா?” கரகரத்த குரலில் கேட்டான்.
அவனருகே அமர்ந்து கையைக் கட்டிக் கொண்டவள் பின்புறத் தோளில் தலை சாய்த்து “இல்லையே” என்றாள் விளையாட்டாய்.
“எப்படி”
“எப்படி என்றால்... எனக்கு தான் என்னோட வீரர் சூரர் தீரர் என் காதல் தீரன் கௌதம் இருக்கனே அதான்”
அவன் “ச்சு” என்று முகத்தைத் திருப்ப அவன் கன்னங்களைப் பிடித்து வைத்து “உண்மையாதான் சொல்றேன்” என்றவள் கண்ணில் இருந்த தீவிரத்தில் அவளையே பார்த்தபடி இருக்க அவளே தொடர்ந்தாள்.
“ஏன் எப்படி என்று எல்லாம் கேட்டால் எனக்குத் தெரியாது. இங்கே” நெஞ்சை தொட்டுக் காட்டி “ஏதோ சொல்லுது. எனக்கு எதுவும் ஆக நீங்கள் வ்டமாட்டிர்கள். நிச்சயமாய் உங்களுடன் நூறு வருடம் பிள்ளை குட்டி பேரன் பேத்தியுடன் வாழ்வேன் என்று. கடவுள் சிறு வயதிலேயே இல்லாத கஷ்டத்தையெல்லாம் தந்தது இனி வரும் காலம் எல்லாம் உங்களுடன் சந்தோசமாய் இருக்கத்தான்” அவன் கண்களையே ஆழ்ந்து பார்த்து “நல்லதே நடக்கும் என்று நம்புவோம் நல்லதே நடக்கும்” என்று கூற அவள் கண்ணில் தென்பட்ட நம்பிக்கை மெதுவே அவன் கண்ணிற்கும் இடம் பெயர்ந்தது.
சட்டென இறுக்கம் தளர அவள் நெற்றியுடன் நெற்றி முட்டினான். மனம் லேசானது போலிருந்தது. மனம் முழுதும் இதமாய் உணர்ந்தவனுக்கு அன்று தன்னை இதே போல் ஒரு நிலையில் பார்த்து இரவு தலைவலி வந்தது நினைவு வர அவள் மனதை மாற்ற நினைத்தவனாய் குனிந்து வயிற்றில் இதழ் பதித்து “ஹாய் பிரின்சஸ்” என்றான்.
தலையைத் தள்ளிவிட்டவள் “பிரின்சஸ் இல்ல லிட்டில் சம்ப்” முறுக்கிக் கொண்டாள்.
அவள் வயிற்றின் மீதிருந்த கையில் ஏதோ அசைவை உணர்ந்தவனாய் “ஹேய் உள்ள என்னவோ அசையுது” என்றவாறே அவள் அணிந்திருந்த கர்ப்பவதிகள் அணியும் ஆடையின் மேற்புறத்தை விலக்க முயன்றவன் கையைப் பிடித்து மீண்டும் வயிற்றில் வைத்தவள் “பேசுங்கள்” என்றாள்.
“ஆங்” குழப்பமாய் பார்க்க “பேபியோட கதையுங்கள், பிரின்சஸ் சொல்லுங்கோ” என்றாள்.
“பிரின்சஸ்...” மீண்டும் கையின் அடியில் ஏதோ அசைவது போன்ற உணர்வு சட்டென நிமிர்ந்து பார்த்தவன் கண்கள் விரிந்தது. “பேபி” சத்தமின்றி உதடுகள் மட்டும் அசைய கண்ணில் சந்தோசக் கண்ணீருடன் தலையாட்டினாள்.
கண்கள் பனிக்க அவள் கழுத்தைச் சுற்றி கையைப் போட்டுக் கட்டிக் கொண்டான். அவன் நெஞ்சுகூடு நடுங்குவது ஸ்ரீனிகாவிற்கு புரிய மெதுவே முதுகை வருடிக் கொடுத்தாள். தன் உதிரத்தை அவள் வயிற்றில் உணரும் இந்தக் கணம் வரை அவனுக்கு ஸ்ரீனியின் உயிர்தான் முக்கியமாய் இருந்தது. இப்போதோ தன் கையில் உணர்ந்த அந்த சின்னஞ்சிறு உயிரின் ஸ்பரிசம் அதுவும் வேண்டும் என்றது. மனித மனமே மாறுவதுதானே. ஆனால் அவள் உயிரைப் பயணம் வைக்கவும் முடியாது. அந்தக் சிறு உயிரை இழக்கவும் முடியாது தவித்தான்.
அவனை சரியாகப் புரிந்து கொண்ட ஸ்ரீனிகா “கௌதம்” சிறு கண்டிப்புடன் அழைத்தாள். அவனோ விலக மறுத்து முனங்கினான் “சாரி”.
“ஷ்.. ஒகே” அவன் அப்போதும் விலக மறுக்க “டேய் கௌதம் கிருஷ்ணா” அழைக்க சட்டென விலகி அவளை வியப்புடன் பார்த்தான். கடந்த இரண்டு மாதமாய் இப்படி அழைக்கத்தான் கெஞ்சிக் கொண்டிருக்கின்றான். அன்று கேரளாவில் நடந்தது மெலிதாய் நினைவில் இருந்தாலும் மீண்டும் ஒருமுறை அவள் வாயால் கேட்கும் ஆசையில் பின்னும் முன்னும் திரிந்தான்.
அவன் முகம் புன்னகையில் விகாசிக்க உதட்டைக் கடித்தவள் “முதலில் சாப்பிடுங்கள் சாப்பிட்டு என் அலுவலகம் போக வேண்டும்” என்றால் கெத்தை விடாமல். புன்னகையுடன் அவள் கன்னம் பற்றி தலையை முட்டினான் கௌதம்.
காரை அவள் அலுவலகத்திற்கு முன் நிறுத்தி விட்டு அவள் புறக் கதவை திறந்தான் கௌதம். அவனேதான் காரை ஒட்டி வந்திருந்தான். அவள் அலுவலகத்தில் காலடி வைக்க வசந்தும் ஜானகியும் அவளிடம் ஓடி வந்தார்கள்.
அன்றிரவு அலுவலகத்தை வந்து பார்த்த கௌதம் முற்றுமுழுதாக தலைகீழாக மாற்றியிருந்தான். ஏசி, பெரிய மேஜை, அவளுக்கென தனியறை, அறையினுளும் வெளியிலும் இருப்பதற்கு சோபா என அமர்க்களபடுத்தியிருந்தான். ஸ்ரீனிகா கூட அவன் அளப்பறையைப் பார்த்து விட்டு “சாரி சாரின் அலுவலகம் கூட இப்படி இல்லையே” சங்கடமாய் கூற “ஜிகே பெண்டாட்டி அலுவலகம் இப்படித்தான் இருக்கும்” என்றுவிட்டான்.
சில கையெழுத்துகளை போட்டு விட்டு வசந்திடம் “கலோஜ் எப்படி போகுது” என விசாரித்தவாறே அடுத்த வேலைக்கான உத்தரவுகளை வழங்கியவளையே ரசித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் கண்ணில் மின்னல் மின்ன போனை எடுத்து யாதவிற்கு ஏதோ உத்தரவிட்டான். அவன் உத்தரவைக் கேட்ட யாதவ் சிரிப்புடன் “அப்படியே செய்திருவோம் பாஸ்” என்றான் பதிலுக்கு.
சிறு சிரிப்புடன் அமர்ந்திருந்தவனை சந்தேகமாய் பார்த்தவாறே அருகில் அமர்ந்து கேட்டாள் “என்ன?”.
“யாதவ் போன் எடுத்திருந்தான்” புளுகினான்.
யாதவ் பெயரைச் சொல்ல முகத்தை சுருக்கினாள் ஸ்ரீனிகா. அன்று தெரியாத்தனமாக “ஸ்ரீனிகா மேடத்துக்கும் ஒரு அறை ஏற்பாடு செய்வோமா?” என்று கேட்டுவிட்டான். அதிலிருந்து அவனை எதிரி போல் பார்த்து வைத்தாள் ஸ்ரீனிகா.
அவன் சேர்ட் கையை இரு விரலால் பிடித்து “கௌதம்” குழைவாய் அழைத்தாள்.
அவள் கேட்கப் போவது புரிய சிரிப்பை அடக்கியபடி “ஹ்ம்ம்” என்றான்.
“நான் அலுவலகம் வரல”
“ஏன் இந்த இடம் பிடிக்கலையா?” அவள் எதை சொல்கிறாள் என்று தெரிந்தே தெரியாதது போல் கேட்டான். ஒரு கணம் விழித்தவள் “ச்சு அதில்ல, இந்த வேலை ஒகே... அங்கே அந்த கடன்காரன் ஐ மீன் கார்காரன் கம்பனிக்கு” என்றவளை இடைமறித்துக் கேட்டான் “ஏன் உனக்கு பிடிக்கலையா?”.
“அதில்ல...” என்று தயங்கவே அவள் பயம் புரிந்திருந்தாலும் “அதன் ஐம்பத்தொரு வீதம் பங்கு உன்னுடையது. அப்ப நீதானே பார்க்க வேண்டும். குறைந்தது ஷேர்ஹோல்டேர்ஸ் மீட்டிங்காவாது பங்கு பற்றியே ஆக வேண்டுமே” மென்மையாய் கூற அரைகுறையாய் தலையாட்டி வைத்தாள்.
“சரி அசாமில் உள்ள தேயிலைத் தோட்டம், கம்பனி, கப்பல்களை என்ன செய்ய போகிறாய்?” சிறு யோசனையுடன் கேட்க பதிலுக்கு அப்பாவியாய் கேட்டாள் “ஏன் நீங்கள் பார்க்க மாட்டீங்களா?”
“நானா?” வியப்புடன் கேட்டவன் “ஏற்கனவே இங்கே உள்ளவற்றை பார்க்கவே நேரமில்லை, அன்று போன மால், என் கம்பனி, அப்பாவின் கம்பனி, ஐந்து காலேஜ், எஸ்ஜி மால் இவற்றை பார்க்கவே நேரமில்லை. நான் பாவமில்லையா?” அப்பாவியாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு கேட்டவனை இடைமறித்தாள் “ஓர் நிமிடம் எஸ்ஜி மோல்”
“ஹ்ம்ம் அதேதான்”
“அதை எப்போது வாங்கினீர்கள்?”
“வாங்கவில்லை, நாம் சந்தித்த நாளில் இருந்தே அது என்னுடையதுதான். தாத்தாவின் பரிசு, இப்போது நம்முடையது” என்றான்.
“எப்படி”
“அன்று பக்கம் பக்கமாய் கையெழுத்து வைத்தாயே?” கேலியாய் கேட்டவன் “சொத்துகளை எழுதி வாங்கினாலும் தெரியாது” கண்டித்தான்
“நானே தாரேன் என்றுதானே சொல்றேன்” கிள்ளையாய் கெஞ்சினாள்.
லேசாய் முறைத்தவன் “காசை விடு, அது உன் தாத்தா பாட்டியின் உழைப்பு இல்லையா?” கேட்கவே அப்படியானால் இத்தனை நாள் லீசிங்கில் விட்டது போலவே விடுவோம்” விறுக்கான் போக்காய் சொன்னாள்.
அவளின் பிடிவாதம் பற்றி அறிந்தவனாய் “இப்போதைக்கு இப்படியே இருக்கட்டும், பேபி வந்த பின்னர் பார்ப்போம்” கை தேர்ந்த வியாபாரியாய் அப்போதைக்கு முடிவைத் தள்ளி வைத்தான்.
“கௌதம் ஸ்ரீம்மா” இருவருமாய் பிரெஷ் ஆகி தேநீர் அருந்தக் கீழே வர யசோதா அழைத்தார்.
“சொல்லுங்கம்மா” என்றவாறே அமர்ந்தவனுக்கு காஃபியும் ஸ்ரீனிகாவிற்கு யூசும் கொடுத்தவர் “ஸ்ரீனிக்கு ஐந்தாம் மாதம் வளைகாப்பு செய்யனும், சாரதாவும் போன் செய்திருந்தார்கள்” என்று ஆரம்பிக்கவே அப்பாவைப் பார்க்கவே அவர் சொல்லு என்பது போல் கண் மூடித் திறந்தார்.
“அம்மா உங்கள் அனைவரிடமும் ஒன்று சொல்ல வேண்டும். அவள் வளைகாப்பு ஒன்பதாம் மாதம் செய்வோம்” என்றான்.
“ஏன் கொழுந்தனாரே அவளை அழைத்துச் சென்று விடுவார்கள் என்றா?” வம்புக்கு இழுத்தாள் வத்சலா.
மெல்லிய முகச் சிவப்புடன் “அது உண்மைதான், ஆனால் அது மட்டும் காரணமில்லை. அவளுக்கு ஒரு ஒபேரேசன் செய்ய வேண்டும். ஏழாம் மாதம்தான் செய்வதாக திட்டம் அதன் பின் வளைகாப்பு செய்வோம்” என்றான் முடிவாய்.
“ஏன்? என்னாச்சு? என்ன ஒபரேசன்” அனைவரும் ஒன்று போல் கேட்டு ஸ்ரீனிகாவை ஆராய்ச்சியாய் பார்த்தார்கள். அருகே வந்தமர்ந்த யசோதா “என்னாச்சுடா? இவன் என்ன சொல்றான்” கன்னம் பற்றிக் கேட்டார்.
“அது வந்து அத்தை, ஒரு சின்ன சத்திர சிகிச்சை அவ்வளவுதான், பயப்பட ஒன்றுமில்லை” என்றவள் கௌதமைப் பார்த்தாள் ‘ஹெல்ப் பண்ணேன்’ என்பது போல். தன் பெரிய வயிற்றை தள்ளிக் கொண்டு வந்த நதியா அண்ணனின் தோளில் ஒரு அடி போட்டு “தள்ளுடா” என்றவள் ஸ்ரீனிகாவின் மறுபுறம் அமர்ந்து அவள் கழுத்து நெற்றியைத் தொட்டுப் பார்த்தாள்.
“என்ன ஒபரசேன் அண்ணி, எங்கே யூஎஸ்சில் போய் செய்வோமா? அத்தை மாமாவிடம் பேசுகின்றேன்” என்று ஆரம்பிக்கவே “ம்ம் அப்படியே ஜெர்மனியிலும் நான் அரேன்ஜ் செய்கிறேன். எந்த இடத்திற்கு விசா கிடைக்கிறதோ அங்கே போவோம்” என்று வத்சலா வர எழுந்து அப்பாவின் மடியில் தலை வைத்துப் படுத்திருந்து தன் குடும்பத்தினரின் அன்பில் திணறிய மனைவியையே ரசித்துப் பார்த்திருந்தான். அவள் விரும்பிய குடும்பம் அன்பு பாசம் அதை தடுக்காது ரசித்திருந்தவன் கண்களில் லேசாய் பொறாமையும் எட்டிப் பார்க்கத்தான் செய்தது. அவளைத் தான் மட்டுமே கொண்டாட வேண்டும்.
தம்பியின் அருகே அமர்ந்த ராகவன் “ஆபத்தா கிருஷ்ணா?” கவலையுடன் விசாரித்தான்.
எழுந்து அமர்ந்தவன் “டொக்டர் ரிச்சர்ட்தான் செய்கிறார், டெல்லி சென்னை இரண்டு இடத்திலும் ஏற்பாடு செய்து இருக்கின்றேன். கிரானியோடோமி (Craniotomy), அறுபது வீதம் சக்சஸ் ரேட்” மெதுவே அவன் காதில் மட்டும் விழும் வண்ணம் கூறியவன் எச்சரிக்கையாய் பெண்களைப் பார்த்தான் கௌதம்.
தலையை அசைத்த ராகவன் தம்பியின் தலையைக் கலைத்துவிட்டான் “யூ ஒகே”.
பெண்களின் கேள்வியை சமாளிக்க முடியாமல் “என்னை விட கௌதமுக்கு தான் நல்லா தெரியும். நான் கேட்க நான் சொல்லும் திகதியில் வந்து ஒபெறேசன் செய்து கொள் என்றுட்டார்” மாட்டி விட்டு யாருமறியாமல் நெளித்துக் காட்டினாள்.
அனைவரும் அவனிடம் திரும்ப “அவளுக்கு பயப்படும் படி ஒன்றுமில்லை. சின்னக் கட்டிதான் கமராவை விட்டு ஊசியாலேயே கரைத்து விடுவார்களாம். அதிகம் டென்சன் ஆகாமல் பார்த்துக் கொண்டாலே போதும்” பாதிப் பொய்யை சொல்லி சமாளித்தான். வேறு விபரங்கள் சொல்லி அவர்களைப் பயமுறுத்த விரும்பவில்லை.
பலதடவைகள் மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுத் தெளிவு பெற்றாலும் அனைவர் முகமும் கவலையை பூசியிருக்க அவர்கள் மனநிலையை மாற்றக் கேட்டாள் ஸ்ரீனிகா “வீணை வாசிக்கவா?”
“ஒ..” என்று தொடங்கிய நதியாவின் குரல் பாதியில் நின்றது, காற்றில் வந்த பியானோவின் சத்தத்தில்.
எட்டிப் பார்க்க ஹாலில் இருந்த பியானோவில் கௌதம் தான் வாசித்துக் கொண்டிருந்தான். ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய் பாடலின் முன் வரும் பியானோ இசை. ஸ்ரீனிகா எட்டிப் பார்க்க தன்னருகே இருந்த கதிரையை நோக்கி கண் காட்டினான்.
அவள் அருகே வந்து அமர கௌதம் பாடத் தொடங்கினான்.
ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய்
அடி நெஞ்சில் வண்ணம் தீட்டுகிறாய்
அன்பெனும் குடையை நீட்டுகிறாய்
அதில் ஆயிரம் மழைத்துளி கூட்டுகிறாய்
ஆச்சரியத்தில் கண்கள் விரிய அருகே அமர்ந்து கன்னத்தில் கைவைத்து பார்த்தவளைப் பார்த்து ஒற்றைப் புருவத்தை உயர்த்தினான் கௌதம்.
இரு நெஞ்சம் இணைந்து பேசிட உலகில்
பாஷைகள் எதுவும் தேவையில்லை
சிறு புல்லில் உறங்கும் பனியில் தெரியும்
மலையின் அழகோ தாங்கவில்லை
உந்தன் கைகள் பிடித்து போகும் வழி
அது போதவில்லை இன்னும் வேண்டுமடி
இந்த மண்ணில் இதுபோல் யாருமிங்கே
எங்கும் வாழவில்லை என்று தோன்றுதடி
ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய்
அடி நெஞ்சில் வண்ணம் தீட்டுகிறாய்
அன்பெனும் குடையை நீட்டுகிறாய்
அதில் ஆயிரம் மழைத்துளி கூட்டுகிறாய்
தூரத்து மரங்கள் பார்க்குதடி
தேவதை இவளா கேக்குதடி
தன்னிலை மறந்து பூக்குதடி
காற்றினில் வாசம் தூக்குதடி
அடி கோயில் எதற்கு? தெய்வங்கள் எதற்கு?
உனது புன்னகை போதுமடி
இந்த மண்ணில் இதுபோல் யாருமிங்கே
எங்கும் வாழவில்லை என்று தோன்றுதடி
ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய்
அடி நெஞ்சில் வண்ணம் தீட்டுகிறாய்
உன் முகம் பார்த்தால் தோணுதடி
வானத்து நிலவு சின்னதடி
மேகத்தில் மறைந்தே பார்க்குதடி
உன்னிடம் வெளிச்சம் கேட்குதடி
அதை கையில் பிடித்து, ஆறுதல் உரைத்து
வீட்டுக்கு அனுப்பு நல்லபடி
இந்த மண்ணில் இதுபோல் யாருமிங்கே
எங்கும் வாழவில்லை என்று தோன்றுதடி
ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய்
அடி நெஞ்சில் வண்ணம் தீட்டுகிறாய்(2)
இன்னும் ஆச்சரியம் விலகாமல் கன்னத்தில் கை வைத்து மெய் மறந்து பார்த்திருந்தவள் நெற்றியில் ஊதிவிட்டான் கௌதம்.
Mathykarthy
Well-known member
Lovely & Emotional ud 🥹🥹🥹🥹
கௌதம்
ஸ்ரீனியை கண்ணுக்குள்ள வச்சு பார்த்துகிறான்
ஸ்ரீனிக்கு சுத்தி அவ ஆசைப்பட்ட சொந்தங்கள் அன்போட அவளைப் பார்த்துக்குறாங்க
ஆபரேஷன் முடிஞ்சு ஸ்ரீனியும் குழந்தையும் நல்லபடியா வரணும்
கௌதம்
ஸ்ரீனியை கண்ணுக்குள்ள வச்சு பார்த்துகிறான்
ஸ்ரீனிக்கு சுத்தி அவ ஆசைப்பட்ட சொந்தங்கள் அன்போட அவளைப் பார்த்துக்குறாங்க
ஆபரேஷன் முடிஞ்சு ஸ்ரீனியும் குழந்தையும் நல்லபடியா வரணும்
வரணும் இல்லLovely & Emotional ud 🥹🥹🥹🥹
கௌதம்
ஸ்ரீனியை கண்ணுக்குள்ள வச்சு பார்த்துகிறான்
ஸ்ரீனிக்கு சுத்தி அவ ஆசைப்பட்ட சொந்தங்கள் அன்போட அவளைப் பார்த்துக்குறாங்க
ஆபரேஷன் முடிஞ்சு ஸ்ரீனியும் குழந்தையும் நல்லபடியா வரணும்
thank you so much dear
தீரா 58
58பாலாய் நிலவு பொழிய அமைதின்றி நிலவை வெறித்துக் கொண்டிருந்தான் கௌதம். இன்னும் ஐந்து நாளில் ஸ்ரீனிக்கு மூளையில் அறுவை சிகிச்சை. அவள் என்னோவோ தைரியமாய்தான் இருகின்றாள் கௌதமுக்கு தான் நித்திரை என்பது அவன் திசையைக் கூட எட்டிப் பார்க்க மாட்டேன் என்று நின்றது.
‘நான் டென்சன் ஆகுவேன் என்று நடிக்கிறாளா?’ என்று கூட யோசித்து சோதித்து கூட பார்த்தான். அவள் சாதாரணமாய் தான் இருந்தாள். இரவு வேளையில் பசியிலோ அல்லது பேபி உள்ளே விளையாடுவதிலோ எழுந்தால் கூட அவனை எழுப்ப மாட்டாள். அவளுக்கும் தெரியும், அவன் தன்னை மறந்து கண்ணயர்வது தவிர உறங்க மாட்டான் என்று. ஆனால் அவள் மெலிதாய் அசைந்தாலே எழுந்து விடுவான்.
ஏதோ தோன்ற திரும்பிப் பார்த்தால் நன்றாகவே வெளியே தெரிந்த ஏழு மாத கருவின் மேல் கைவைத்தவாறே கதவில் சாய்ந்து நின்று அவனைத்தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் ஸ்ரீனிகா. அன்று அவன் மெலிவைக் கவனித்த பின்னர் ஒவ்வொரு நாளும் அவள்தான் சாப்பாடு கொடுக்கிறாள், இன்னுமும் சரியாக் சொன்னால் ஊட்டி விடுகிறாள். இருந்தும் அவன் மெலிந்து கொண்டுதான் போகிறான். உள்ளே அரிக்கும் கவலை உடலையும் அரிக்கின்றதோ! வேகமாக அருகே வந்தவன் தோளைச் சுற்றிக் கையைப் போட்டு அழைத்துச் சென்று ஊஞ்சலில் வசதியாய் அமர வைத்துக் “யு ஒகே! பசிக்குதா? உள்ளே பூட்பால் நடக்குதா?” சிறு முறுவலுடன் கேட்டான்.
அவன் கேள்விகளைக் காற்றில்விட்டவள் “உறங்கவில்லை” கூர்ந்து பார்த்துக் கேட்க சிறிது நேரம் அசைவின்றி வானத்தை வெறித்தவன் தன் சந்தேகத்தை வாய்விட்டே கேட்டுவிட்டான். “உனக்கு பயமாய் இல்லையா?” இத்தனை நாள் அவளைக் குழப்பக் கூடாது என்று கேட்கவில்லை இன்றோ கேட்காமல் முடியவில்லை.
தளிர் விரல்களால் அவன் தலைகோதிக் கொடுக்க கண் மூடி உள்வாங்கியவன் கண்களை மட்டும் திருப்பி கேள்வியாய் நோக்கினான்.
பரிதாபமாய் பார்த்தாள் ஸ்ரீனிகா. எல்லாத்திற்கும் பயந்தவள்தான் ஆனால் அவன் அருகில் இருந்தாலே பயம் அவள் பக்கத்தில் வராது இப்போதோ கண்ணுக்குள் வைத்து பார்த்துக் கொள்ள அவளுக்கு பயம் பக்கத்தில் என்ன கண்ணுக்கு எட்டிய தொலைவிலேயே இல்லை.
‘இல்லை’ என்று தலையாட்டினாள்.
“எப்படி” ஆவேசமாய்க் கேட்டவனை எப்படி சமாதானப் படுத்த என்று தெரியாமல் விழித்தவள் கன்னத்தை அழுத்தமாய் பற்றினான். முன்பெல்லாம் தசையின்றி எலும்பாய் இருந்த அவள் உடல் இப்போது அவனின் முழுதான அன்பிலும், தாய்மையிலும், குடும்பத்தினர் கவனிப்பு என மெருகேறி தளதளவென்று இருக்க அவன் உள்ளங்கையில் அவள் கன்னம் அல்வா துண்டாய் அமுங்கியது.
“எனக்கு நீங்கள் மூவருமே வேண்டும் புரியுதா?” அவளை வலிக்க பிடிப்பதைக் கூட உணரமால் கேட்க தலையாட்டினாள். அவளுக்கு கருவில் இரட்டையர்கள்தான். அதிலும் கௌதமின் குரல் கேட்டுவிட்டால் போதும் இருவரும் உள்ளே போடும் ஆட்டத்தில் இவளால் இருக்கவே முடியாது. அதனால் சிலவேளைகளில் கௌதம் ஏதாவது பேச வந்தால் “இப்போது தான் இருவரும் சற்று அடங்கினார்கள் உங்கள் சத்தம் கேட்டால் மீண்டும் தொடங்கிவிடுவார்கள்” என்று அவன் வாயை மூடிவிடுவாள். வீட்டில் எல்லோரும் விளையாட்டாய் ‘பூட்பால் நடக்குதா?’ என்றே கேட்க தொடங்கிவிட்டார்கள்.
“ப்ரோம்மிஸ்” குழந்தையாய் கைகளை நீட்டினான். அவன் உள்ளங்கையில் இதழ் பதித்து “ப்ரோம்மிஸ், எங்கள் மூவருக்குமே நீங்கள் வேண்டும். நிச்சயமாய் பிழைத்து வருவேன் போதுமா?” என்றாள் பதிலுக்கு.
சிவந்திருந்த கண்கள், மூன்று நாள் தாடியுடன் சோர்ந்திருந்த முகம், தளர்ந்திருந்த உடல் என அனைத்தையும் பார்த்தவள் உதட்டைக் கடித்தாவாறே அவனிடமிருந்து ஏழ “எங்கே?” தானும் எழுந்தான்.
அவன் தோளைப் பிடித்து அழுத்தி இருத்தி ஏதோ சொல்ல வந்தவன் உதட்டில் கை வைத்து தடுத்து “ஷுப் சத்தம் வரக் கூடாது” என்று அதட்டி இருத்திய அழகில் அவனையும் அறியாமல் சிறுபுன்னகை மலர அவளைப் பார்த்தான்.
கீழே இறங்கி வந்தவள் நேரே கிட்சின் சென்று அவனுக்கு பிடித்த விதத்தில் தேநீர் ஊற்றி விட்டு கையை விரித்துப் பார்த்தாள். சிறிது தயங்கி விட்டு மேலே பார்த்தவள் முகம் இறுக அதையும் தேநீரில் போட்டுக் கலக்கினாள். மேலே ஏறி வர மாடிவளைவில் அவளுக்காய் காத்திருந்தான்.
கீழே அவளின் அசமானத்தில் வெளியே வந்த அசோகன் “என்னம்மா தனியா இங்கே என்ன செய்யுறாய்? கௌதம் எங்கே? உள்ளே பூட்பால் நடக்குதா?” கேட்டவரைப் பார்த்து செல்லாமாய் உதட்டை பிதுக்கியவள் நெருங்கிச் சென்று அவர் காதில் ஏதோ சொன்னாள்.
கவலையையும் மீறிய சிறு சிரிப்புடன் மேலே நின்ற கௌதமைப் பார்த்தவர் “சரிம்மா ஏதாவது அவசரம் என்றால் கூப்பிடு வருவேன்” அவள் தலையை வருடி உள்ளே சென்றுவிட்டார்.
மேலே ஏறி வர பாதி வழியிலேயே இறங்கி வந்து அவள் கையிலிருந்த தேநீரை வாங்கியவன் அவள் ஏற உதவியவாறே “அப்பாவிடம் என்ன சொன்னாய்? ஏன் சிரித்தார்?” வினாவினான். கடந்த மூன்று மாதமாகவே அவனைக் கேலி செய்வதையே தலையாய பணியாய் கொண்டிருந்தனர் அவன் குடும்பத்தினர்.
அதிலும் வத்சலாவும் நதியாவும் அடக்கவே முடியாது.
“ஹ்ம்ம்... எதையோ சொன்னேன். முதலில் இதைக் குடியுங்கள்” தேநீரைக் குடிக்க வைத்தாள்.
குடித்தவனுக்கு சில நிமிடங்கள் கடந்தே வித்தியாசம் புரிய “ஏஏய் என்னத்தடி கலந்தாய்” கண்ணைச் சுற்றிக் கொண்டு வர தலையை குலுக்கியவாறே கேட்டான்.
“இரண்டே இரண்டு ஸ்லீப்பிங்க் டப்லேட்” கையில் அபிநயம் காட்டியவளை முடிந்த வரை முறைத்தவன் “உனக்கு ஏதாவது அவசரம் என்றால் எப்படி எழும்புவேன் அறிவில்லை” கோபமாய்தான் சொன்னான். ஆனால் வார்த்தைகள் உறக்கத்தில் முணுமுணுப்பாய் கேட்டது.
அருகே அமர்ந்து சரியாய் படுக்க வைத்தவள் நெற்றில் முத்தமிட்டு “மாமாவிடம் சொல்லிவிட்டேன் முழித்துதான் இருப்பார். இப்ப நேரம் மணி நான்கு நீங்கள் முதலில் நன்றாக உறங்குங்கள். நாளையில் இருந்து மருத்துவமனை அது இது என்று நேரம் போகும்” அவனிடம் கெஞ்சினாள்.
அவள் அமர்ந்திருக்க அவளை நெருங்கிப் படுத்தவன் ஒரு கையை அவளை சுற்றிப் போட்டவாறே “இப்படியே இருக்க முடியாது நீயும் படு” உறக்கத்தில் முனங்கினான். திரும்பிப் பார்க்க அப்போதும் ஆழ்ந்த உறக்கமின்றி விழிகள் அங்குமிங்கும் ஓடிக் கொடிருப்பது புரிய பெருமூச்சை சத்தமின்றி விட்டவள் அவனருகே தலை வைத்துப் படுத்து மெதுவே ஹ்ம் செய்யதபடியே பாடத் தொடங்கினாள்.
ஆராரோ ஆரிரரோ அம்புலிக்கு நேர் இவரோ ஒ... ஒ...
தாயான தாய் இவரோ தங்கரத தேர் இவரோ ஒ... ஒ...
மூச்சு பட்ட நோகுமேன்னு மூச்சடக்கி முத்தமிட்டேன்
நிழலுபட்ட நோகும்மேன்னு நிலவடங்க முத்தமிட்டேன்
தூங்க மணி விளக்கே தூங்கமா தூங்கு கண்ணே
ஆசை அகல் விளக்கே அசையாமல் தூங்கு கண்ணே
ஆராரோ ஆரிரரோ ஆரீரரோ ஆரிரரோ
ஆராரோ ஆரிரரோ ஆரீரரோ ஆரிரரோ
பாடியாவாறே அவன் தலையைக் கோதிக் கொடுக்க வழமை போல் முகத்தில் தென்பட்ட அமைதியின்மை மறைந்து ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்கு சென்றான்.
நன்றாக உறங்கி எழுந்திருந்தவளுக்கு நித்தரை வர மறுக்க அவன் முகத்தைப் பார்த்தவாறே வெகு நேரம் படுத்திருந்தவள் வானம் வெளிக்கவே திரைச்சீலைகளை இழுத்து வெளிச்சம் வரமால் மூடினாள். பேபிஸ்க்காக பாதி பின்னியிருந்த சொக்ஸ்சை எடுத்துக் கொண்டு சோபாவில் அமரப் போனவள் அவன் அவளைத் தேடி படுக்கையில் புரண்டு படுக்க அருகே வந்து அமர்ந்து “பக்கத்திலேயேதான் இருக்கின்றேன், தூங்குங்கள்” செல்லமாய் கோபப்பட்டாள்.
உறக்கத்திலேயே திரும்பி அவள் மீது கையைப் போட்டு பக்கவாட்டில் முகம் புதைத்து மீண்டும் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்தான் கௌதம்.
‘நான் டென்சன் ஆகுவேன் என்று நடிக்கிறாளா?’ என்று கூட யோசித்து சோதித்து கூட பார்த்தான். அவள் சாதாரணமாய் தான் இருந்தாள். இரவு வேளையில் பசியிலோ அல்லது பேபி உள்ளே விளையாடுவதிலோ எழுந்தால் கூட அவனை எழுப்ப மாட்டாள். அவளுக்கும் தெரியும், அவன் தன்னை மறந்து கண்ணயர்வது தவிர உறங்க மாட்டான் என்று. ஆனால் அவள் மெலிதாய் அசைந்தாலே எழுந்து விடுவான்.
ஏதோ தோன்ற திரும்பிப் பார்த்தால் நன்றாகவே வெளியே தெரிந்த ஏழு மாத கருவின் மேல் கைவைத்தவாறே கதவில் சாய்ந்து நின்று அவனைத்தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் ஸ்ரீனிகா. அன்று அவன் மெலிவைக் கவனித்த பின்னர் ஒவ்வொரு நாளும் அவள்தான் சாப்பாடு கொடுக்கிறாள், இன்னுமும் சரியாக் சொன்னால் ஊட்டி விடுகிறாள். இருந்தும் அவன் மெலிந்து கொண்டுதான் போகிறான். உள்ளே அரிக்கும் கவலை உடலையும் அரிக்கின்றதோ! வேகமாக அருகே வந்தவன் தோளைச் சுற்றிக் கையைப் போட்டு அழைத்துச் சென்று ஊஞ்சலில் வசதியாய் அமர வைத்துக் “யு ஒகே! பசிக்குதா? உள்ளே பூட்பால் நடக்குதா?” சிறு முறுவலுடன் கேட்டான்.
அவன் கேள்விகளைக் காற்றில்விட்டவள் “உறங்கவில்லை” கூர்ந்து பார்த்துக் கேட்க சிறிது நேரம் அசைவின்றி வானத்தை வெறித்தவன் தன் சந்தேகத்தை வாய்விட்டே கேட்டுவிட்டான். “உனக்கு பயமாய் இல்லையா?” இத்தனை நாள் அவளைக் குழப்பக் கூடாது என்று கேட்கவில்லை இன்றோ கேட்காமல் முடியவில்லை.
தளிர் விரல்களால் அவன் தலைகோதிக் கொடுக்க கண் மூடி உள்வாங்கியவன் கண்களை மட்டும் திருப்பி கேள்வியாய் நோக்கினான்.
பரிதாபமாய் பார்த்தாள் ஸ்ரீனிகா. எல்லாத்திற்கும் பயந்தவள்தான் ஆனால் அவன் அருகில் இருந்தாலே பயம் அவள் பக்கத்தில் வராது இப்போதோ கண்ணுக்குள் வைத்து பார்த்துக் கொள்ள அவளுக்கு பயம் பக்கத்தில் என்ன கண்ணுக்கு எட்டிய தொலைவிலேயே இல்லை.
‘இல்லை’ என்று தலையாட்டினாள்.
“எப்படி” ஆவேசமாய்க் கேட்டவனை எப்படி சமாதானப் படுத்த என்று தெரியாமல் விழித்தவள் கன்னத்தை அழுத்தமாய் பற்றினான். முன்பெல்லாம் தசையின்றி எலும்பாய் இருந்த அவள் உடல் இப்போது அவனின் முழுதான அன்பிலும், தாய்மையிலும், குடும்பத்தினர் கவனிப்பு என மெருகேறி தளதளவென்று இருக்க அவன் உள்ளங்கையில் அவள் கன்னம் அல்வா துண்டாய் அமுங்கியது.
“எனக்கு நீங்கள் மூவருமே வேண்டும் புரியுதா?” அவளை வலிக்க பிடிப்பதைக் கூட உணரமால் கேட்க தலையாட்டினாள். அவளுக்கு கருவில் இரட்டையர்கள்தான். அதிலும் கௌதமின் குரல் கேட்டுவிட்டால் போதும் இருவரும் உள்ளே போடும் ஆட்டத்தில் இவளால் இருக்கவே முடியாது. அதனால் சிலவேளைகளில் கௌதம் ஏதாவது பேச வந்தால் “இப்போது தான் இருவரும் சற்று அடங்கினார்கள் உங்கள் சத்தம் கேட்டால் மீண்டும் தொடங்கிவிடுவார்கள்” என்று அவன் வாயை மூடிவிடுவாள். வீட்டில் எல்லோரும் விளையாட்டாய் ‘பூட்பால் நடக்குதா?’ என்றே கேட்க தொடங்கிவிட்டார்கள்.
“ப்ரோம்மிஸ்” குழந்தையாய் கைகளை நீட்டினான். அவன் உள்ளங்கையில் இதழ் பதித்து “ப்ரோம்மிஸ், எங்கள் மூவருக்குமே நீங்கள் வேண்டும். நிச்சயமாய் பிழைத்து வருவேன் போதுமா?” என்றாள் பதிலுக்கு.
சிவந்திருந்த கண்கள், மூன்று நாள் தாடியுடன் சோர்ந்திருந்த முகம், தளர்ந்திருந்த உடல் என அனைத்தையும் பார்த்தவள் உதட்டைக் கடித்தாவாறே அவனிடமிருந்து ஏழ “எங்கே?” தானும் எழுந்தான்.
அவன் தோளைப் பிடித்து அழுத்தி இருத்தி ஏதோ சொல்ல வந்தவன் உதட்டில் கை வைத்து தடுத்து “ஷுப் சத்தம் வரக் கூடாது” என்று அதட்டி இருத்திய அழகில் அவனையும் அறியாமல் சிறுபுன்னகை மலர அவளைப் பார்த்தான்.
கீழே இறங்கி வந்தவள் நேரே கிட்சின் சென்று அவனுக்கு பிடித்த விதத்தில் தேநீர் ஊற்றி விட்டு கையை விரித்துப் பார்த்தாள். சிறிது தயங்கி விட்டு மேலே பார்த்தவள் முகம் இறுக அதையும் தேநீரில் போட்டுக் கலக்கினாள். மேலே ஏறி வர மாடிவளைவில் அவளுக்காய் காத்திருந்தான்.
கீழே அவளின் அசமானத்தில் வெளியே வந்த அசோகன் “என்னம்மா தனியா இங்கே என்ன செய்யுறாய்? கௌதம் எங்கே? உள்ளே பூட்பால் நடக்குதா?” கேட்டவரைப் பார்த்து செல்லாமாய் உதட்டை பிதுக்கியவள் நெருங்கிச் சென்று அவர் காதில் ஏதோ சொன்னாள்.
கவலையையும் மீறிய சிறு சிரிப்புடன் மேலே நின்ற கௌதமைப் பார்த்தவர் “சரிம்மா ஏதாவது அவசரம் என்றால் கூப்பிடு வருவேன்” அவள் தலையை வருடி உள்ளே சென்றுவிட்டார்.
மேலே ஏறி வர பாதி வழியிலேயே இறங்கி வந்து அவள் கையிலிருந்த தேநீரை வாங்கியவன் அவள் ஏற உதவியவாறே “அப்பாவிடம் என்ன சொன்னாய்? ஏன் சிரித்தார்?” வினாவினான். கடந்த மூன்று மாதமாகவே அவனைக் கேலி செய்வதையே தலையாய பணியாய் கொண்டிருந்தனர் அவன் குடும்பத்தினர்.
அதிலும் வத்சலாவும் நதியாவும் அடக்கவே முடியாது.
“ஹ்ம்ம்... எதையோ சொன்னேன். முதலில் இதைக் குடியுங்கள்” தேநீரைக் குடிக்க வைத்தாள்.
குடித்தவனுக்கு சில நிமிடங்கள் கடந்தே வித்தியாசம் புரிய “ஏஏய் என்னத்தடி கலந்தாய்” கண்ணைச் சுற்றிக் கொண்டு வர தலையை குலுக்கியவாறே கேட்டான்.
“இரண்டே இரண்டு ஸ்லீப்பிங்க் டப்லேட்” கையில் அபிநயம் காட்டியவளை முடிந்த வரை முறைத்தவன் “உனக்கு ஏதாவது அவசரம் என்றால் எப்படி எழும்புவேன் அறிவில்லை” கோபமாய்தான் சொன்னான். ஆனால் வார்த்தைகள் உறக்கத்தில் முணுமுணுப்பாய் கேட்டது.
அருகே அமர்ந்து சரியாய் படுக்க வைத்தவள் நெற்றில் முத்தமிட்டு “மாமாவிடம் சொல்லிவிட்டேன் முழித்துதான் இருப்பார். இப்ப நேரம் மணி நான்கு நீங்கள் முதலில் நன்றாக உறங்குங்கள். நாளையில் இருந்து மருத்துவமனை அது இது என்று நேரம் போகும்” அவனிடம் கெஞ்சினாள்.
அவள் அமர்ந்திருக்க அவளை நெருங்கிப் படுத்தவன் ஒரு கையை அவளை சுற்றிப் போட்டவாறே “இப்படியே இருக்க முடியாது நீயும் படு” உறக்கத்தில் முனங்கினான். திரும்பிப் பார்க்க அப்போதும் ஆழ்ந்த உறக்கமின்றி விழிகள் அங்குமிங்கும் ஓடிக் கொடிருப்பது புரிய பெருமூச்சை சத்தமின்றி விட்டவள் அவனருகே தலை வைத்துப் படுத்து மெதுவே ஹ்ம் செய்யதபடியே பாடத் தொடங்கினாள்.
ஆராரோ ஆரிரரோ அம்புலிக்கு நேர் இவரோ ஒ... ஒ...
தாயான தாய் இவரோ தங்கரத தேர் இவரோ ஒ... ஒ...
மூச்சு பட்ட நோகுமேன்னு மூச்சடக்கி முத்தமிட்டேன்
நிழலுபட்ட நோகும்மேன்னு நிலவடங்க முத்தமிட்டேன்
தூங்க மணி விளக்கே தூங்கமா தூங்கு கண்ணே
ஆசை அகல் விளக்கே அசையாமல் தூங்கு கண்ணே
ஆராரோ ஆரிரரோ ஆரீரரோ ஆரிரரோ
ஆராரோ ஆரிரரோ ஆரீரரோ ஆரிரரோ
பாடியாவாறே அவன் தலையைக் கோதிக் கொடுக்க வழமை போல் முகத்தில் தென்பட்ட அமைதியின்மை மறைந்து ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்கு சென்றான்.
நன்றாக உறங்கி எழுந்திருந்தவளுக்கு நித்தரை வர மறுக்க அவன் முகத்தைப் பார்த்தவாறே வெகு நேரம் படுத்திருந்தவள் வானம் வெளிக்கவே திரைச்சீலைகளை இழுத்து வெளிச்சம் வரமால் மூடினாள். பேபிஸ்க்காக பாதி பின்னியிருந்த சொக்ஸ்சை எடுத்துக் கொண்டு சோபாவில் அமரப் போனவள் அவன் அவளைத் தேடி படுக்கையில் புரண்டு படுக்க அருகே வந்து அமர்ந்து “பக்கத்திலேயேதான் இருக்கின்றேன், தூங்குங்கள்” செல்லமாய் கோபப்பட்டாள்.
உறக்கத்திலேயே திரும்பி அவள் மீது கையைப் போட்டு பக்கவாட்டில் முகம் புதைத்து மீண்டும் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்தான் கௌதம்.
பெட்டில் அமர்ந்து சோம்பல் முறித்தவன் முதலில் தேடியது ஸ்ரீனிகாவைத்தான். “ஸ்ரீனி” அவசரமாய் எழுந்தவன் வாஷ்ரூமில் சத்தம் கேட்க போய்க் கதவைத் தட்டினான். குளித்து பெரிய பாத் டவலுடன் சொட்ட சொட்ட ஈரத்துடன் முறைத்துக் கொண்டு நின்றாள் அவள். பின் கழுத்தை அழுத்தி விட்டவன் அசட்டு சிரிப்புடன் “அது” என்று தொடங்கவே வயிற்றில் லேசாய் குத்தி “வழியுது போய்க் குளித்து விட்டு வாருங்கள் சாப்பிட்டு செக்கிங் போகணும்”
“என்ன நேரம் இப்ப” இன்னும் தூக்கம் வழியும் குரலில் கேட்க கபோர்டில் இருந்து போட வேண்டிய ஆடையை எடுத்தவாறே சாதரணமாய் சொன்னாள் “காலை பத்து”.
“ஒ” என்றவன் குளிக்க செல்ல “அடுத்தநாள் காலை” சிறு சிரிப்புடன் சொல்ல “என்ன?” அதிர்ச்சியில் கத்திவிட்டான்.
அவன் சத்தத்தில் எடுத்த ஆடை கீழே விழுந்திருக்க “அதை எடுத்து தாருங்கள்” என்றவாறே முகத்தை துடைத்தாள்.
குனிந்து எடுத்தவன் தன் போனைத் தேடி எடுத்து திகதியைப் பார்த்தான். அது அவள் சொன்னது சரி என்றது. ‘முப்பது மணி நேரமா உறங்கினேன்’ தன்னைத் தானே கேட்டுக் கொண்டவன் “ஏன் என்னை எழுப்பவில்லை?” டென்சனாகி போய் “இன்றிரவு ஹோச்பிடல் போக வேண்டும் இல்லையா?” முகத்தை உள்ளங்கையில் அழுத்தித் தேய்த்தவாறே கேட்டான்.
“ம்க்கும்... ஏற்கனவே இரண்டு நாளாய் உறங்கவே இல்ல. இதில் ஹோச்பிடல் போனால் நீங்கள் படுக்கவே மாட்டீர்கள். இப்போது எடுப்பது தான் ரெஸ்ட். மருத்துவமனை போவது இரவு பத்து மணிக்கு இன்னும் முழுதாய் பன்னிரண்டு மணி நேரம் இருக்கு. முதல்ல போய் குளிச்சிட்டு வாங்கோ. இன்னும் எதுவும் சாப்பிடவில்லை” கண்டிப்பாய் கூறி முதுகில் கை வைத்து தள்ளினாள்.
“உடை மற்ற ஹெல்ப்” இழுக்கவே “கவுன்தான் நானே போட்டுக் கொள்வேன்” போகும்படி சைகை செய்ய நெற்றியை தேய்த்தவாறே குளிக்க சென்றான்.
அவள் சொன்னது போலவே அடுத்தடுத்த நாட்கள் முழுதும் கௌதமுக்கு இருக்கவே நேரம் கிடைக்கவில்லை. அவளுடனே அவள் தேவைகளைக் கவனித்தபடி செக்கிங் ஸ்கானிங் என்று சுற்றியவன் இடையிடையே அலுவலக வேலைகளையும் பார்க்கவே வேண்டியிருந்தது. பெரும்பான்மையான வேலைகளை ராகவனும் அசோகனும் பார்த்துக் கொண்ட போதும் சில இன்றியையாத வேலைகளை கௌதமே மேற்பார்வை செய்ய வேண்டி இருந்தது. அவற்றை மருத்துவமனைக்கு வரவழைத்தே கையெழுத்துக்களை இட்டு கட்டளைகளை பிறப்பித்தவன் சிகிச்சைக்கு முதல் நாள் யாதவ் ஜிஎம் இருவருக்கும் தான் திரும்ப சொல்லும் வரை தன்னை தொல்லை செய்யக் கூடாது என்றுவிட்டான்.
அன்று ஸ்ரீனியை ஒரு அண்டி பயோடிக் ஷாம்பூ மூலம் தலை குளிக்க வைத்து தலையில் சத்திர சிகிச்சை மேற்கொள்ளும் இடமான காதுக்கு பின்புறமாய் ஐந்து சென்டிமீட்டர் வட்டத்தில் ஷேவ் செய்து அடுத்ததாய் தியோட்டருக்குள் போக தயாராய் இருந்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“மாமா...” என்றவளை ஆதூரத்துடன் அசோகன் நோக்க “பேசாமல் இவருக்கும் அனஸ்தீசியா போட்டு விடுவோமா?” முழுப் பதட்டத்துடன் நின்றவனைப் பார்த்துக் கேட்டாள் ஸ்ரீனிகா.
அவள் பிரசரை பரிசோத்தித்த தாதி “காலையில் பார்க்கும் போது குறைவாய்தானே இருந்தது. இப்போது என்ன நடந்தது” கண்டிப்புடன் கேட்டவர் “கொஞ்சம் ரிலாக்ஸாய் இரும்மா” என்றவாறே வெளியேறினார்.
அவள் கண்களோ தந்தையின் அருகே பதட்டத்தின் மொத்த உருவமாய் நின்றவனையே கவலையுடன் பார்க்க அவளின் சலனத்தைக் கவனித்த ராகவன் கௌதமை இழுத்துக் கொண்டு வெளியே சென்றான்
“கிருஷ்ணா அவளுக்கு உன்னைப் பதட்டமாக பார்க்க ப்ரெஷர் ஏறுது கொஞ்சம் காட்டிக் கொள்ளாமல் இருக்கப் பார்” அவன் எச்சரிக்க அவனோ சட்டென அருகே போட்டிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்துவிட்டான்.
“எனக்கு கொஞ்ச நேரம் தனியா இருக்கணும்” என்றவன் தலையில் கை வைத்து செல்ல தன் உள்ளங்கையில் முகத்தைப் புதைத்தான் கௌதம். எழுந்து சென்று மறுபுறம் இருந்த பல்கனி வழியே வெளியே பார்க்க எதிரே கடல் சத்தமின்றி தென்பட்டது. ஏனோ கடலைப் பார்க்க மனது அமைதியடைய வெகுநேரம் வரை பார்த்துக் கொண்டே நின்றான், திரும்ப ராகவன் வந்து அழைக்கும் வரை.
“கிருஷ்ணா ஸ்ரீகுட்டி உன்னைத் தேடுகிறாள்”
“வாரேன்” திரும்பியவன் முகம் அமைதியாய் இருக்க யோசனையுடன் பார்த்தான் ராகவன்.
அறையில் அவள் மட்டும்தான் இருந்தாள். அனைத்தும் தயார் செய்யப்பட்டு இன்னும் ஒரு மணி நேரத்தினுள் தியோட்டரினுள் எடுத்து விடுவார்கள். அனஸ்தீசிய கொடுப்பது எல்லாம் தியேட்டரினுள் உள்ள அறையில் வைத்துதான். அதன் பின்னர் சிகிச்சை முடிந்த பின்னர் தான் பார்க்க முடியும்.
அறையினுள் சென்று அவள் முகம் பார்த்தவனுக்கு நொடியில் புரிந்தது, பயந்துவிட்டாள். இத்தனை நாள் எப்படியோ சமாளித்துவிட்டான். ஸ்டூலை அருகே இழுத்துப் போட்டு அமர அவளோ பெட்டில் விலகி படுத்தாள். ‘இங்கே இரு’ என்பது போல்.
அவள் விருப்பபடி அருகே அமர்ந்து முகம் நோக்கிக் குனிய கன்னங்களை பற்றிக் கொண்டவள் “பயமா இருக்கு கௌதம்” பயம் நிறைந்த பெரிய கண்களால் அவனை பார்த்தாள்.
“ஷ்...” அவள் கண்களில் இதழ் பதித்து நிமிர “இத்தனை நாள் உங்களைப் பார்த்ததில் எனக்கு என் பயம் தெரியல” சொன்னவள் கண்கள் இன்னும் பெரிதாய் விரிய அவனைப் பார்க்க அவனோ கண்விழியை மட்டுமாய் அசைத்து வேறுபுறம் பார்த்தான். அன்று ஒருநாள் தன்னை மீறி பயத்தை வெளிக்காட்டி விட அவனைத் தேற்றுவதில் தன் பயத்தை மறந்ததை கவனித்துவிட்டானே! இல்லாவிட்டால் அவன் பயத்தை அப்படி வெளிப்படையாக காட்டியிருக்கமாட்டனே.
ஆனால் அதன் பிறகு இந்தக் கணம் வரை அவள் உண்மையில் பயத்தை மறந்து தான் போனாள். தனக்காக ஒருவன் உயிராய் உருகுகின்றறான் என்ற என்னமோ இல்லை அவனின் காதல் தந்த நம்பிக்கையோ இந்தக் கணம் வரை பயம் அவளருகே கூட வரவில்லை.
“இதுதான் நீங்கள்...” நடுங்கும் உதடுகளைக் பற்களால் கடிக்க பெருவிரலால் வருடி அவள் உதடுகளை விடுவித்து லேசாய் இதழ் ஒற்றி நிமிர்ந்தவன் அவள் கண்ணை ஆழ்ந்து பார்த்து கேட்டான் “என் மீது நம்பிக்கை இருக்கா?”.
அவன் கண்ணில் தென்பட்ட ஏதோ ஒன்றிற்கு கட்டுப்பட்டவளாய் “இருக்கு” தலையசைத்தாள்.
அவள் ஒரு கை அவன் பெரிய கையினுள் நெஞ்சோடு சிறைபட்டிருக்க அவளை நோக்கிக் குனிந்திருந்தவன் “உனக்கு எதுவும் நடக்காது நடக்க விடமாட்டேன்” அவன் குரலில் இருந்த உறுதியில் மனம் அமைதியுற மெலிதாய் புன்னகைத்தாள்.
குனிந்து அழுத்தமாய் கன்னத்தில் இதழ் பதிக்க அன்று மோலில் வைத்து கன்னத்தில் முத்தமிட்டது ஞாபகத்தில் நிழலாட புன்னகையுடன் ஆழ்ந்த மயக்கத்திற்குச் சென்றாள் ஸ்ரீனிகா.
விலக அப்போதும் புன்னகையுடன் இருந்தவள் முகத்தைப் பார்த்தவனுக்கு தொண்டை கரகரக்க “சீக்கிரம் வந்துருடி” என்று எழுந்தவன் அருகே நின்ற அனஸ்டியடிக் (Ananstiatic) இனைப் பார்த்து “தேங்க்யூ” என்று சிறு நன்றியை உதிர்த்தவன் அப்போதும் தன் கையில் இருந்த அவள் கையில் இதழ் பதித்து விடுவித்தான்.
எப்படியும் அவளுக்கு கடைசி நேரம் ஒரு பயம் வரும் என்பதை அனுமானித்தவனாய் அனஸ்டியடிக் கொடுப்பவரிடம் அவளின் பயந்த சுபாவத்தை எடுத்துச் சொல்லி அறையில் வைத்தே அனஸ்தீசியா கொடுக்க சம்மதிக்க வைத்திருந்தான்.
பூப் போல தூக்கில் ஸ்டேச்சரில் படுக்க வைத்தவன் கன்னத்தை அவள் தலையில் வைத்து அழுத்த தொண்டைக் குழி ஏறி இறங்கியது. உணர்ச்சியற்று இறுகிப் போன முகத்துடன் தியேட்டர் வரை சென்றவன் அவளை உள்ளே எடுத்து கதவைச் சாற்ற முன்னிருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தான்.
உணர்ச்சியற்று இறுகியிருந்த முகத்தைப் பார்த்துவிட்டு யோசனையுடன் அருகே வந்தான் ராகவன் “கிருஷ்ணா நீ...” மேற் கொண்டு என்ன கேட்க என்று தெரியாமல் தடுமாற “பேப்பர்ஸ் கொஞ்சம் நீங்கள் பார்த்து கொள்ளுங்கள் அண்ணா” என்றவன் முழங்காலில் முழங்கையூன்றி நெற்றியை உள்ளங்கையில் தாங்கியவன் அறுவை சிகிச்சை நடை பெற்ற அந்த பன்னிரண்டு மணி நேரமும் அசையக் கூட இல்லை. அவசரமாய் கையெழுத்து போட மட்டும் எழுந்தவன் மீண்டும் அதே இருக்கையில் போய் இருந்துவிட்டான்.
பன்னிரண்டு மணி நேரம் நூறு ஆண்டுகளைப் போல் கடந்திருந்தது.
சிவப்பு விளக்கு அணைந்து சத்திர சிகிச்சை பிரிவு கதவைத் திறந்து கொண்டு இன்னொரு பத்து டாக்டர்ஸ் புடை சூழ வந்த ரிச்சர்ட்டை உணர்ந்தவன் போல் சட்டென எழுந்து நிற்க அத்தனை நேரம் ஒரே நிலையில் இருந்த கால்கள் அவனின் பேச்சைக் கேட்க மறுக்க தள்ளாட இரு பக்கமும் பிடித்துக் கொண்டானர் அசோகனும் ராகவனும்.
சிவந்திருந்த கண்களும் கலைந்திருந்த தலையும் தாடியுமாய் அவனைப் பார்த்த ரிச்சர்ட் ஆதூரத்துடன் அவன் தோளில் தட்டி “கட்டியை வெற்றிகரமா அகற்றியாகிவிட்டது. அதனால் இனிப் பயமில்லை. ஆபத்தான இடத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்ட அறுவை சிகிச்சை அதனால் இன்னும் மூன்று நாட்களுக்கு மயக்கத்தில்தான் இருக்க வேண்டும். இதுவரை உடல் ரீதியாக எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லை” தொடந்து ஆங்கிலத்தில் சொல்லிக் கொண்டு வந்தவர் சிறிது நிறுத்தி அருகே நின்ற இருவரையும் பார்த்து “மூளை தொடர்பான விடயங்களை இலகுவில் இப்படித்தான் என்று யாராலும் சொல்ல முடியாது. இதுவரைக்கும் அவர் உயிருக்கு எந்த விதத்திலும் ஆபத்தில்லை” சொல்லி முடிப்பதற்குள் அடைத்திருந்த தொண்டையில் இருந்து கரகரத்த சத்தம் மட்டும் வரக் கேட்டான் “பேபிஸ்”.
அந்த மருத்துவர் குழாமில் நின்ற சென்னையின் மிகச் சிறந்த கைனொலோஜிஸ்ட்டும் பீரியடிசனும் “பேபிஸ் ஆரோக்கியமா இருக்கிறாங்க. எந்தப் பிரச்சனையும் இல்ல” புன்னகையுடன் கூறினார்கள். அவர்களிடம்தான் மாதாமாதம் செக்கிங்கிற்காக அழைத்துச் செல்வான். அவருக்கு ஸ்ரீனிகா தொடர்பான முழு விடயங்களும் அத்துப்படியாகியிருந்தது. அத்தனை நேரமிருந்த இறுக்கம் தளர அப்படியே நாற்காலியில் சரிந்துவிட்டான் கௌதம்.
அசோகனும் ராகவனும் திடிரென சரிந்ததில் பயந்து போய் பார்க்க ரிச்சர்ட் அவன் பல்சைப் பரிசோதித்து விட்டு “ஹி இஸ் ஒல்ரைட், ஜஸ்ட் ஸ்ட்ரெஸ் ரிலீவ்” புன்னகையுடன் கூறியவர் “கெட் அப் ஜங் மேன், கெட் பிரெஷ் அண்ட் வெல்கம் பாக் யுவர் லவ். இன்னும் இரண்டு மணி நேரத்தில் பேசண்டை ஐசியு மாற்றிவிடுவார்கள். அதன் பிறகு டிஸ்ட்ரப் செய்யாம உள்ளே போய் பார்க்கலாம். நான் நாளை வந்து பார்க்கிறேன்” தோளில் தட்டி விட்டு சென்றார்.
மறுபுறம் இருந்த ஐசியு யூனிட்டுக்கு தியோட்டரில் இருந்து உள் புறமாகவே மாற்றி விட ஒவ்வொருவராக சென்று ஸ்ரீனிகாவைப் பார்த்து விட்டு வர உடையவனோ இத்தனை நேர அழுத்தம் விடை பெற்றதில் அசைய முடியாது இருந்தான். உள்ளே சென்று பார்க்கத்தான் வேண்டும், ஆனால் அசையவே முடியவில்லை.
ஒவ்வொருவராய் வந்து அழைத்துப் பார்த்துவிட்டார்கள் கல்லுள்ளி மங்கன் போல் அசையாமல் இருந்தான் கௌதம். கடைசியாய் மீண்டும் ஒரு முறை “தம்பி எவ்வளவு பெரிய அறுவை சிகிச்சை, இப்போது நினைவு இல்லாவிட்டாலும் அவள் ஆழ்மனம் உங்களைத் தானே தேடும்” எடுத்துச் சொல்லிப் புரிய வைக்க முயன்றாள் வத்சலா.
அவனுக்குமே புரிந்துதான் இருந்தது. ஆனால் அவனால் அசைய முடியும் போல் தோன்றவில்லை. கிட்டத்தட்ட ஏழு மாதமாய் உள்ளே அடக்கி வைத்திருந்தது. உடல் பஞ்சு போல் பாரமேயின்றி இருக்க எழுந்து ஐஸியூ வரை செல்ல முடியம் போல் தோன்றவில்லை. ரிச்சர்ட் சும்மாவெல்லாம் சொல்ல மாட்டார் அன்றே அவ்வளவு கறாராய் பேசியவர். எனவே அவள் உயிருக்கு ஆபத்தில்லை என்றால் ஆபத்தில்லைதான். அவள் உயிரோடு இருக்கும் வரை வேறு எந்தப் பிரச்சனை வந்தாலும் அவனால் சமாளிக்க முடியும்.
மெல்லிய முறுவலுடன் “இல்ல அண்ணி அது... என்னால்...” அவன் இழுக்கவே “நான் அவரை இல்ல மாமாவை வர சொல்லட்டுமா?” அவன் நிலை புரிந்து கேட்க “வேண்டாம் அண்ணி கொஞ்ச நேரத்தில் நானே போய்ப் பார்க்கிறேன்” என்ற கௌதம் அடுத்த பத்து மணி நேரம் வரை அந்த இருக்கையை விட்டு அசையவில்லை.
அவன் நிலையை ஓரளவு புரிந்து கொண்ட குடும்பத்தினரும் அவனை அதற்கு மேல் வற்புறுத்தவில்லை.
“அண்ணா அண்ணிக்கு எல்லாம் ஒகே தானே” ஐசியுவில் ஸ்ரீனிகாவை பார்த்து விட்டு வெளியே வந்த நதியா அவனருகே தன் பெரிய வயிற்றை தள்ளிக் கொண்டு அமர்ந்தவாறே கேட்டாள்.
“ஹ்ம்ம்” சோபையாய் தலையாட்டியவன் இருட்டி நடுசமாத்தை நெருங்கியிருக்க மென்மையாய் கடிந்தான் “ஏன் இந்த நேரம் வந்தாய் நாளை காலையில் வந்திருக்கலாம் தானே?”.
“பரவாயில்ல அம்மா இப்பதான் வீட்டிற்கு வந்தார்கள். அண்ணியை பார்க்கனும் எ..” சொல்லிக் கொண்டே வந்தவள் திடிரென நிறுத்த வத்சலா கேட்டாள் “என்னம்மா எங்காவது வலிக்குதா?” கௌதம் தன் கையைப் பிடித்த அழுத்தத்தின் அளவில் அவள் வலியை உணர்ந்தவன் கீழே பார்க்க அவள் காலின் கீழே நீர் குளம் கட்டியிருந்தது.
“நர்ஸ்” சத்தமாய் அழைத்தான்.
அடுத்த நொடி பொறுப்பை கையில் எடுத்தவனாய் நதியாவை அதே மருத்துவமனையில் அனுமதிக்க ஏற்பாடு செய்தான். கூடவே வேறு பேசண்டை பார்த்துவிட்டு அப்போது தான் பார்கிங்கிற்கு சென்றிருந்த கைநோலோஜிஸ்டை திரும்ப அழைத்து நதியாவைப் பார்க்கும்படி கேட்டுக் கொண்டவன் ஐசியுவின் கண்ணாடி வழியே ஸ்ரீனியை பார்த்தான். மயக்கத்தில் கருவிகளின் துணையோடு மூச்சு விட்டவளை காண நெஞ்சுக்குள் ஏதோ பிசைந்தது.
அவளை இப்படிப் பார்க்க தைரியம் இல்லாமல் தானே வெளியே பழியாய் கிடக்கின்றான்.
‘இதற்கு மேல் அவளை வேறு எந்த துன்பமும் அவளை அணுகக் கூடாது என்று கடவுளே’ மனதினுள் நினைத்தவனாய் அந்த இடத்தை விட்டு செல்லவதற்கு காலெடுத்த கௌதம் நின்று “யாதவ் அஜா நீங்கள் இருவரும் இங்கேயே இருக்க முடியும் தானே” தயக்கமாய் கேட்டான். ஏனெனில் அவர்கள் இருவரும் நேற்றில் இருந்து இங்கேயேதான் இருக்கின்றார்கள்.
“நோ ப்ரோப்லேம் பாஸ், நீங்கள் மேடத்தை பாருங்கள்” என்று யாதவ் கூற “ஜிகே முதலில் போய் தங்கச்சியை பார் பிறகு தங்கச்சி மேடத்தை பார்த்து விட்டு வந்து கதை” என்றான் அஜா.
நதியாவை அட்மிட் செய்திருந்த இடத்தை அடைந்த போது அவளை உள்ளே எடுத்திருந்தார்கள். அவர்களுடன் வெளியே நின்றவனை அனைவரும் முறைக்க “இல்ல நதியை பார்த்திட்டு போறேன்” அப்பாவியாய் சொன்னான். கிட்டத்தட்ட சிகிச்சை முடிந்தும் பத்து மணி நேரத்திற்கு மேல் இருந்த இடத்தை விட்டு அசையாமல் இருந்தவனை வீட்டிற்கு அல்லது அதே மருத்துவமனையில் இருந்த அறைக்குச் சென்று பிரெஷ் ஆகி வர சொல்ல மறுத்து இருந்தவன் இப்போது எழுந்து வந்திருந்தான்.
அதிக நேரமேடுக்காமல் நதியா சுரேஷின் செல்வன் சுகப் பிரசவமாய் அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் பூமிக்கு வர அவனை கையில் ஏந்திக் கொண்டு வெளியே வந்தான் சுரேஷ். சுரேஷின் கையில் கண்ட சிறு உருவம் தன் மனைவியின் கருவில் இருக்கும் தன் வாரிசுகளை ஞாபகப்படுத்த குனிந்து குழந்தையின் நெற்றியில் முத்தம் வைக்க தாடி குத்தியதில் அது சிணுங்கியது. கன்னத்தை வலிக்காமல் கிள்ளி விட்டு அங்கிருந்து நேரே ஐஸியூ சென்றுவிட்டான்.
ஸ்ரீனி கையை தன் கையில் எடுத்து வைத்து கொண்டு “உடனே பார்க்க வரல நதியாவைப் பார்க்க போய்ட்டான் என்று கோபிக்கதேடி, இப்படி வயர் தலையில் கட்டு பார்க்க முடியல என்னால் அதான் வரல. நதியின் பேபி கூட கையில் தூக்கல, தூக்கவும் முடியல. ஆனா ஆனா நதியின் குட்டி பேபி பார்த்தும்... இவர்கள் இருவரையும் எப்போ கையில்” அவள் வயிற்றில் கைவைக்க அவன் கையை உணர்ந்து உதைத்தார்கள். அவளின் ஹோச்பிடல் கௌனின் மேலாய் வயிறு அசைவது தெரிய “ஷ்... அம்மா பாவம், இன்னும் ஒரு இரண்டு வாரம் அம்மாவை கரைச்சல் கொடுக்க கூடாது” செல்லமாய் கண்டித்தான்.
அவன் சொன்னது கேட்டது போல் அதற்கு மேல் அசையவில்லை அவனின் பிரின்சஸ்சும் லிட்டில் சம்ப்பும். கண்டடூலா போடாத கையை தன் கைகளுக்குள் பொத்தி வைத்தவாறே அவள் புருவ மத்தியைப் பார்த்தவாறே வெகு நேரம் அசையாது அமர்ந்திர்ந்தான் கௌதம்.
உள்ளே வந்த தாதி அவன் நிலையைப் பார்த்து தலையை குறுக்கே ஆட்டி “இது ஐசியு நிறைய நேரம் இருக்க முடியாது. போய்க் குளித்து பிரேஷ் ஆகி வாருங்கள் இல்லை அவர்களுக்கு இன்ஃபேக்ஷேன் ஆக்கிரும்” அவர் அனுபவம் அவனைக் கையாள துணை வந்தது. மறுபேச்சின்றி எழுந்தவன் வெளியே வர அவனை எதிர் கொண்டார் அசோகன்.
“அப்பா” சட்டென அனைத்து அவர் தோளில் முகம் புதைக்க அவன் உடல் குலுங்கியது. சற்று நேரம் அழவிட்டவர் மெல்லத் தட்டிக் கொடுத்தார் “அதுதான் இப்போது அவளுக்கு ஒன்றுமில்லையே”
சிறு வெட்கத்துடன் விலகியவனை “போய் குளித்து பிரெஷ் ஆகி வா. வீட்டிற்கு போவதாய் இருந்தால் அஜாவை அழைத்துச் செல்” தலையைக் கலைத்துவிட்டார். இன்னும் அவன் உடல் அடித்துப் போட்டது போல்தான் இருந்தது.
திரும்பி கண்ணாடியில் தன் முகத்தைப் பார்த்தவனுக்கு ஸ்ரீனிகா சொன்னது ஞாபகம் வந்தது. அவன் நெஞ்சில் கையூன்றி “ஒப்பரேசன் முடிந்து என்னைப் பார்க்க வரும் போது இந்த தாடி எல்லாம் எடுத்து தலைமுடி வெட்டி ஹன்ட்சம்மா வரணும். அப்பத்தான் உங்களிடம் பேசுவேன்” அதற்கு அவன் பதில் பேசமால் நெற்றியில் ஊதி தன்னுடன் அணைத்திருந்தான்.
ஐசியு கண்ணாடியின் ஊடே அவள் தெரிய கண்ணாடியில் பிரதிபலித்த தன் பிம்பத்தை கண்டவன் முகத்தில் இருந்த பத்து நாள் தாடியை தடவ அவன் இதழ்களில் மில்லி மீட்டர் புன்னகை அரும்பியது “அஜா” என்றவாறே முன்னே செல்ல நிம்மதி பெருமூச்சுடன் பின்தொடர்ந்தான் அஜா.
ஏற்கனவே ரிச்சர்ட் கொடுத்த கெடுவில் இரண்டு நாட்கள் கழிந்திருக்க இன்று மூன்றாவது நாள். அம்மா அப்பாவை வீட்டிற்கு போய் ரெஸ்ட் எடுத்து விட்டு மருத்துவர் வரும் நேரமான இரவு பத்து மணியின் பின்னர் வர சொல்லி விட்டு ரகாவனும் வத்சலாவும் கெளதமுடன் மருத்துவமனையில் நின்றார்கள்.
நதியாவும் இன்னும் வீட்டிற்கு சென்றிருக்கவில்லை. ஸ்ரீனிகா கண் விழிப்பதை பார்த்து விட்டு செல்வோம் என முடிவாய் சொல்லிவிட்டாள். எப்படியும் அனைவரும் அதிக நேரம் மருத்துவமனையில் நிற்கும் போது வீட்டில் தனியாக பாப்பாவை பார்த்துக் கொள்வது கடினம் என்று யாசோதாவும் அங்கேயே இருக்கட்டும் என்றுவிட்டார்.
பிள்ளைகளுக்காக யசோதா இரவில் போய்த் தங்கி வர பிரச்சனையின்றி சென்றது. கூடவே ஸ்ரீனிகா நிலா தீப் இருவரிடமும் சொல்லியிருந்தாள் “ஸ்ரீமா கொஞ்ச நாள் வெளியே போவேன் அந்த டைம் நீங்கள் இருவரும் குழப்படி இன்றி இருக்க வேண்டும், சரியா?” என்று ஸ்ரீமாவின் வார்த்தைகள் அவர்களுக்கு வேதம், அதை அப்படியே பின்பற்றினார்கள்.
அனைவரையும் மூன்று நாட்கள் விதவிதமாய் தவிக்க விட்டு ரிச்சர்ட் வந்திருந்த நேரம் கண்விழித்தாள் ஸ்ரீனிகா.
அவர் சில பரிசோதனைகளை மேற்கொண்டு விட்டு கௌதமை உள்ளே அழைக்க இறுகியிருந்த அவன் முகத்தைப் பார்த்துவிட்டு ராகவனும் கூடவே சென்றான்.
கௌதமை ஸ்ரீனிகாவின் முன் நிறுத்திய ரிச்சர்ட் கேட்டார் “இவரை உங்களுக்கு தெரியுமா?”
அறிமுகமற்ற பார்வையுடன் கௌதமைப் பார்த்த ஸ்ரீனிகா புருவத்தை சுருக்கிக் கேட்டாள் “யார் நீங்கள்?”
Saranyakumar
Active member
அப்பாடா ஸ்ரீனிக்கு நல்லவிதமாக ஆபரேஷன் முடிஞ்சு ஸ்ரீனி கண்விழிச்சுட்டா கெளதம் முடி வெட்டி ஷேவ் பண்ணிட்டு வந்துருக்கானா அதனால தான் ஸ்ரீனி யார் நீங்கன்னு கேக்கறாளா 
கெளதம் முடி வெட்டி ஷேவ் பண்ணிட்டு வந்துருக்கானா அதனால தான் ஸ்ரீனி யார் நீங்கன்னு கேக்கறாளா thank you sweetieஅப்பாடா ஸ்ரீனிக்கு நல்லவிதமாக ஆபரேஷன் முடிஞ்சு ஸ்ரீனி கண்விழிச்சுட்டா
Mathykarthy
Well-known member
Very emotional 
கௌதம்
நல்ல முடிவு தான் குடுப்பிங்க தெரியும் ஆனாலும் கௌதமோட தவிப்பும் வேதனையும் படிக்க முடியல....
ஸ்ரீனி நல்லபடியா பிழைச்சு வந்துட்டா...
யார் நீங்களா
இவளை
கௌதம்
நல்ல முடிவு தான் குடுப்பிங்க தெரியும் ஆனாலும் கௌதமோட தவிப்பும் வேதனையும் படிக்க முடியல....
ஸ்ரீனி நல்லபடியா பிழைச்சு வந்துட்டா...
யார் நீங்களா
இவளை நிச்சயமா ரசிக்கும் படி இருக்கும் டாVery emotional
கௌதம்
நல்ல முடிவு தான் குடுப்பிங்க தெரியும் ஆனாலும் கௌதமோட தவிப்பும் வேதனையும் படிக்க முடியல....
ஸ்ரீனி நல்லபடியா பிழைச்சு வந்துட்டா...
யார் நீங்களா
லாஸ்ட் எபி இனி ட்விஸ்ட் தேவையில்லை தானே
Thank you so much sweetie
தீரா 60(a)
60(a)கௌதமை ஸ்ரீனிகாவின் முன் நிறுத்திய ரிச்சர்ட் உதட்டுக்குள் ஒளித்து வைத்த புன்னகையுடன் கேட்டார் “இவரை உங்களுக்கு தெரியுமா?”
அறிமுகமற்ற பார்வையுடன் கௌதமைப் பார்த்த ஸ்ரீனிகா புருவத்தை சுருக்கிக் கேட்டாள் “யார் நீங்கள்?”
கௌதம் மொத்தமாய் அதிர்ந்து ரிச்சர்டை பார்க்க அவளோ ஒரு விரல் நீட்டி விரலால் கௌதமை அழைத்தாள் “ஹேய் ஹன்ட்சம்”.
யாரை அழைக்கிறாள் என்பது போல் பார்க்க “உன்னைத்தான் ஹன்ட்சம் மேன்” என்றவள் மீண்டும் அருகே அழைத்தாள் “இங்கே வா”.
கௌதம் திகைப்பிலிருந்து மீளாமல் ரிச்சர்டைப் பார்க்க அவளை அவதானித்தவர் அவனை அருகே போகும்படி தலையாட்டினார்.
அருகே வந்து குனிந்து நிற்க அவன் முக வடிவை ஒரு விரலால் அளந்தவள் உதட்டைக் குவித்து “ஒ.... ரெம்ப ஹன்ட்சம்” இருபுறமும் உதடு இழுபட சிரித்தவாறே கேட்டாள் “உன் பெயர் என்ன மேன்?”.
தன்னைத்தானே சுட்டிக் காட்டிய கௌதம் “என் பெயரா?” உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள கேட்க அவன் சட்டையின் நுனியை இரு விரலால் பிடித்து இழுத்தாள்.
“ஏன் மேன் பெயர் சொல்ல மாட்டியா?” உதட்டைப் பிதுக்கி முகத்தை சோகமாய் தூக்கி வைத்துக் கொள்ள அச்சு அசல் டிஸ்னி பிரின்சஸ் போலவே இருந்தது.
தன்னையே யாரென்று கேட்டதில் அதிர்ச்சியின் உச்சத்தில் இருந்த கௌதம் “கௌ கௌதம்” வாழ்கையில் முதல் முறையாய் தடுமாறினான்.
“ஹாய் ஹன்ட்சம் கௌதம்! என்னை கல்யாணம் செய்யுரியா?” கண்களை சுழற்றி கேட்க கௌதமுக்கு தலையோடு சேர்ந்து உலகமும் சுற்றும் போலிருந்தது. மூளையில் ஒப்பரேசன் என்று தன்னை மறந்து போவதைக் கூட எதிர் பார்த்தான். ஆனால் இது என்ன வகை தன்னைக் கல்யாணம் செய்யக் கேட்கிறாள். ஆனால் தன்னைத் தெரியவில்லை. கண்களில் மயக்கத்துடன் முகம் மலர பார்த்தவள் நிலை என்ன என்பதே அவனுக்கு புரியவில்லை.
“டொ டொக்டர் ஷி” கையை ஸ்ரீனிகாவை நோக்கி நீட்டி “ஹேர் ஹப்பென்ட்” வார்த்தைகள் கோவையாய் விழ மறுக்க ரிச்சர்டையும் அவருடன் நின்ற மருத்துவர்களையும் பரிதபமாய் பார்த்தான்.
ராகவனுக்கு தம்பியைக் காண சகிக்கவில்லை. அவன் தோளில் ஆதரவாய் கை போட்டவன் பதிலை எதிர் நோக்கி மருத்துவர்களைப் பார்க்க அதற்கு மேல் தாங்காது என்பது போல் அனைவரும் சத்தமாய் நகைத்துவிட்டனர்.
அண்ணன் தம்பி இருவருக்குமே தலைகால் புரியாமல் நிற்க ஸ்ரீனிகா ஒரு கையை நீட்டி கௌதமின் கையைப் பிடித்தாள். ‘என்ன?’ என்பது போல் பார்க்க அருகே அழைத்தாள்.
குனிய உதட்டின் அருகே கையை வைத்து ரகசியமாய் “ஓடிப் போவோமா?”என்று கேட்க எச்சில் புரையேற இருமினான் கௌதம்.
“அச்சோ பாத்து” கன்னத்தை தட்டிக் கொடுத்து வில்லங்கத்திற்கு வெட்கப்பட்டு புன்னகைத்தாள். ஒரு கணம் அவளைப் பார்த்தவன் மறுகையால் அவள் கையை தட்டிக் கொடுத்தவாறே “வாட் ஹப்பன்ட் டு ஹேர்? வை ஆர் யூ ஆல் லவ்பிங்?” அடக்கிய சினத்துடன் கேட்டான்.
அவர்களில் ஒருவர் அவன் தோளில் தட்டிக் கொடுக்க, ஸ்ரீனிகாவையே கவனமாய் கவனித்த ரிச்சர்ட் “நோதிங் ராங் வித் ஹேர். ஷி இஸ் டோட்டலி பைன்” என்று அவனுக்கு ஆறுதலளித்தார்.
“அவளுக்கு ஒன்றுமில்லை அனஸ்தீசிய எபக்ட் அவ்வளவுதான் இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் பூரண நினைவு வந்திரும். சிலர் அனஸ்தீசிய கொடுத்து நினைவு திரும்பும் போது இப்படித்தான் நடப்பார்கள். உங்களில் ஒருவர் அருகே இருக்கலாம். அதிகம் தலையை அசைக்க விடாதீர்கள். வொமிட் வர வாய்ப்பு இருக்கு அது நல்லதில்லை. லக்கி மேன் நீ, அவளுக்கு நினைவே இல்லை ஆனாலும் உங்களை காதலிக்கின்றாள்” சொன்னவர் குரலில் லேசாய் பொறமை கூட எட்டிப் பார்த்தது.
“நான் பாட்டுப் பாடவா?” அவன் கையைப் பிடித்துக் கேட்க சற்று விலகி நின்று ரிச்சர்ட் சொன்னதை கிரகித்தவனுக்கு கண்ணில் நீர் சுழன்றது.
“பிடிக்கும் உன்னை பிடிக்கும் அழகா உன்னை பிடிக்கும்” அவனை நோக்கி கையை நீட்டிப் பாட்டுப் பாட அருகே நின்ற ஒருவர் அவள் பாடும் பாட்டின் மொழிபெயர்ப்பை ஆங்கிலத்தில் ரிச்சர்ட்க்கு கூற மீண்டும் ஒரு சிரிப்பலை பரவியது.
வேகமாய் அவளருகே வந்தவன் “யெஸ் உன்னை கல்யாணம் செய்கின்றேன்” என்றான் அவளருகே குனிந்து. அவள் “ஒ” என்று உதட்டைக் குவிக்க தன்னைக் கட்டுபடுத்த முடியாமல் சட்டென குனிந்து அவள் இதழில் ஆழ்ந்த முத்தம் ஒன்றைப் பதித்தான் கௌதம்.
அவன் விலக “ஒ... யு கிஸ் மீ” இரு கைகளையும் ஆனந்த ஆச்சரியத்துடன் வாயில் வைத்தாள்.
“நானும், உன்னை கிஸ்” என்று எழ முயல “அசையாதேடி, தலையில் ஐந்து சென்டிமீட்டர் நீளத்திற்கு தையல்” தோளைப் பிடித்து படுக்க வைத்தான் கௌதம்.
படுக்க வைக்க முயன்றதில் அருகே வர ஒரு விரலால் கண்களை நோண்டி “காபூல் திரட்சை போன்ற கண்கள் பிடிக்கும். காஷ்மீர் அப்பிள் போன்ற கன்னம் பிடிக்கும்” சத்தமாய் பாட காதுமடல் வரை சிவந்தவன் “கொஞ்சம் சும்மா இரேன்டி” கெஞ்சினான்.
அவனிடம் வருகிறேன் என்று எழ முயன்றவளைத் தடுத்து நிறுத்தி “சொல் கேட்கவிட்டால் நான் போய் விடுவேன்” மிரட்டவே அழுவது போல் உதட்டைப் பிதுக்கினாள்.
“இம்சைடி” வாய்க்குள் முனங்கியவன், மறுகையால் பின் தலையைக் கோதி அவளிடமிருந்து தள்ளி நிற்க “ஹி இஸ் சோ கியூட், ஹி இஸ் சோ ஸ்வீட், ஹி இஸ் சோ ஹன்ட்சம்” திரும்பவும் பாடத் தொடங்க இந்த முறை அவர்களுக்கு மொழிபெயர்ப்பு தேவையின்றி மீண்டுமொரு சிரிப்பலை பரவியது.
நெற்றியை அழுந்த்தத் தேய்த்து விட்டவன் அருகே வந்து அவள் இதழ்கள் மேல் ஒரு விரலை வைத்து நெற்றியில் இதழ் பதிக்க ஏதோ ஞாபகம் வந்தது போல் கண்ணைச் சுருக்கினாள். மென்மையாய் உதடு அதிர அழைத்தாள் “கௌதம்”
“ஹ்ம்ம் நானேதான் தூங்கும்மா” என்றான் கௌதம்.
“நீ இங்கே தானே இருப்ப மேன்” கண்ணைச் சுருக்கிக் கேட்க “ஹ்ம்ம் இங்கேயே தான் இருப்பேன்” அவள் கையை இறுகப் பற்றிச் சொல்ல “அப்ப சரி” என்றவாறே அவன் கையை கன்னத்தோடு வைத்து கண் மூடினாள்.
கௌதம் ரிச்சர்டை நிமிர்ந்து கேள்வியாய் பார்க்க “எல்லா விதத்திலும் ஒகே, இனி நோர்மல் டெலிவரி கூட ட்ரை பண்ணலாம். நான் இன்று நைட் சிங்கபூர் போகிறேன். மீதியை இங்கே உள்ள நீயுரோலோஜிஸ்ட் பார்த்துக் கொள்வார்கள்” புன்னகையுடன் சொன்னவர் “இந்த லவ்வை எப்போதும் விட்டு விடாதே யங் மேன் கெட்டியாய் பிடித்துக் கொள்” என்று ஸ்ரீனிகாவைக் காட்டியவர் தோளில் தட்டி விடை பெறவே அவரை வழியனுப்ப கௌதமும் எழுந்திருந்தான்.
அசைய முடியாது அவன் கை ஸ்ரீனிகாவின் இறுகிய பிடியில் கையிருக்க ராகவன் முன் வந்து “நான் உங்களை ட்ராப் செய்கிறேன்” என்று அழைக்க சிறு மன்னிப்பு வேண்டும் பார்வையுடன் “தேங்க்ஸ் எ லோட்” என்றான்.
ராகவன் அவரை அழைத்துச் செல்ல ஸ்ரீனிகாவிடம் திரும்பியவன் “இம்சைடி நீ, கொஞ்ச நேரத்தில் என்ன பாடுபடுத்திட்ட?” செல்லமாய் கடிந்தவனை கண்ணில் மயக்கத்துடன் ரசித்தாள்.
அவளின் ரகளைகள் அத்துடன் நிற்கவில்லை ஐசியுவே அமர்க்களப்பட்டது. நர்ஸ் செக்கிங் செய்ய வந்து போகும் மருத்துவர் என அனைவரையும் தன் அலப்பறையில் சிரிக்க வைத்து அன்று முழுவதும் கௌதமை சிவக்க வைத்தாள் ஸ்ரீனிகா.
அறிமுகமற்ற பார்வையுடன் கௌதமைப் பார்த்த ஸ்ரீனிகா புருவத்தை சுருக்கிக் கேட்டாள் “யார் நீங்கள்?”
கௌதம் மொத்தமாய் அதிர்ந்து ரிச்சர்டை பார்க்க அவளோ ஒரு விரல் நீட்டி விரலால் கௌதமை அழைத்தாள் “ஹேய் ஹன்ட்சம்”.
யாரை அழைக்கிறாள் என்பது போல் பார்க்க “உன்னைத்தான் ஹன்ட்சம் மேன்” என்றவள் மீண்டும் அருகே அழைத்தாள் “இங்கே வா”.
கௌதம் திகைப்பிலிருந்து மீளாமல் ரிச்சர்டைப் பார்க்க அவளை அவதானித்தவர் அவனை அருகே போகும்படி தலையாட்டினார்.
அருகே வந்து குனிந்து நிற்க அவன் முக வடிவை ஒரு விரலால் அளந்தவள் உதட்டைக் குவித்து “ஒ.... ரெம்ப ஹன்ட்சம்” இருபுறமும் உதடு இழுபட சிரித்தவாறே கேட்டாள் “உன் பெயர் என்ன மேன்?”.
தன்னைத்தானே சுட்டிக் காட்டிய கௌதம் “என் பெயரா?” உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள கேட்க அவன் சட்டையின் நுனியை இரு விரலால் பிடித்து இழுத்தாள்.
“ஏன் மேன் பெயர் சொல்ல மாட்டியா?” உதட்டைப் பிதுக்கி முகத்தை சோகமாய் தூக்கி வைத்துக் கொள்ள அச்சு அசல் டிஸ்னி பிரின்சஸ் போலவே இருந்தது.
தன்னையே யாரென்று கேட்டதில் அதிர்ச்சியின் உச்சத்தில் இருந்த கௌதம் “கௌ கௌதம்” வாழ்கையில் முதல் முறையாய் தடுமாறினான்.
“ஹாய் ஹன்ட்சம் கௌதம்! என்னை கல்யாணம் செய்யுரியா?” கண்களை சுழற்றி கேட்க கௌதமுக்கு தலையோடு சேர்ந்து உலகமும் சுற்றும் போலிருந்தது. மூளையில் ஒப்பரேசன் என்று தன்னை மறந்து போவதைக் கூட எதிர் பார்த்தான். ஆனால் இது என்ன வகை தன்னைக் கல்யாணம் செய்யக் கேட்கிறாள். ஆனால் தன்னைத் தெரியவில்லை. கண்களில் மயக்கத்துடன் முகம் மலர பார்த்தவள் நிலை என்ன என்பதே அவனுக்கு புரியவில்லை.
“டொ டொக்டர் ஷி” கையை ஸ்ரீனிகாவை நோக்கி நீட்டி “ஹேர் ஹப்பென்ட்” வார்த்தைகள் கோவையாய் விழ மறுக்க ரிச்சர்டையும் அவருடன் நின்ற மருத்துவர்களையும் பரிதபமாய் பார்த்தான்.
ராகவனுக்கு தம்பியைக் காண சகிக்கவில்லை. அவன் தோளில் ஆதரவாய் கை போட்டவன் பதிலை எதிர் நோக்கி மருத்துவர்களைப் பார்க்க அதற்கு மேல் தாங்காது என்பது போல் அனைவரும் சத்தமாய் நகைத்துவிட்டனர்.
அண்ணன் தம்பி இருவருக்குமே தலைகால் புரியாமல் நிற்க ஸ்ரீனிகா ஒரு கையை நீட்டி கௌதமின் கையைப் பிடித்தாள். ‘என்ன?’ என்பது போல் பார்க்க அருகே அழைத்தாள்.
குனிய உதட்டின் அருகே கையை வைத்து ரகசியமாய் “ஓடிப் போவோமா?”என்று கேட்க எச்சில் புரையேற இருமினான் கௌதம்.
“அச்சோ பாத்து” கன்னத்தை தட்டிக் கொடுத்து வில்லங்கத்திற்கு வெட்கப்பட்டு புன்னகைத்தாள். ஒரு கணம் அவளைப் பார்த்தவன் மறுகையால் அவள் கையை தட்டிக் கொடுத்தவாறே “வாட் ஹப்பன்ட் டு ஹேர்? வை ஆர் யூ ஆல் லவ்பிங்?” அடக்கிய சினத்துடன் கேட்டான்.
அவர்களில் ஒருவர் அவன் தோளில் தட்டிக் கொடுக்க, ஸ்ரீனிகாவையே கவனமாய் கவனித்த ரிச்சர்ட் “நோதிங் ராங் வித் ஹேர். ஷி இஸ் டோட்டலி பைன்” என்று அவனுக்கு ஆறுதலளித்தார்.
“அவளுக்கு ஒன்றுமில்லை அனஸ்தீசிய எபக்ட் அவ்வளவுதான் இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் பூரண நினைவு வந்திரும். சிலர் அனஸ்தீசிய கொடுத்து நினைவு திரும்பும் போது இப்படித்தான் நடப்பார்கள். உங்களில் ஒருவர் அருகே இருக்கலாம். அதிகம் தலையை அசைக்க விடாதீர்கள். வொமிட் வர வாய்ப்பு இருக்கு அது நல்லதில்லை. லக்கி மேன் நீ, அவளுக்கு நினைவே இல்லை ஆனாலும் உங்களை காதலிக்கின்றாள்” சொன்னவர் குரலில் லேசாய் பொறமை கூட எட்டிப் பார்த்தது.
“நான் பாட்டுப் பாடவா?” அவன் கையைப் பிடித்துக் கேட்க சற்று விலகி நின்று ரிச்சர்ட் சொன்னதை கிரகித்தவனுக்கு கண்ணில் நீர் சுழன்றது.
“பிடிக்கும் உன்னை பிடிக்கும் அழகா உன்னை பிடிக்கும்” அவனை நோக்கி கையை நீட்டிப் பாட்டுப் பாட அருகே நின்ற ஒருவர் அவள் பாடும் பாட்டின் மொழிபெயர்ப்பை ஆங்கிலத்தில் ரிச்சர்ட்க்கு கூற மீண்டும் ஒரு சிரிப்பலை பரவியது.
வேகமாய் அவளருகே வந்தவன் “யெஸ் உன்னை கல்யாணம் செய்கின்றேன்” என்றான் அவளருகே குனிந்து. அவள் “ஒ” என்று உதட்டைக் குவிக்க தன்னைக் கட்டுபடுத்த முடியாமல் சட்டென குனிந்து அவள் இதழில் ஆழ்ந்த முத்தம் ஒன்றைப் பதித்தான் கௌதம்.
அவன் விலக “ஒ... யு கிஸ் மீ” இரு கைகளையும் ஆனந்த ஆச்சரியத்துடன் வாயில் வைத்தாள்.
“நானும், உன்னை கிஸ்” என்று எழ முயல “அசையாதேடி, தலையில் ஐந்து சென்டிமீட்டர் நீளத்திற்கு தையல்” தோளைப் பிடித்து படுக்க வைத்தான் கௌதம்.
படுக்க வைக்க முயன்றதில் அருகே வர ஒரு விரலால் கண்களை நோண்டி “காபூல் திரட்சை போன்ற கண்கள் பிடிக்கும். காஷ்மீர் அப்பிள் போன்ற கன்னம் பிடிக்கும்” சத்தமாய் பாட காதுமடல் வரை சிவந்தவன் “கொஞ்சம் சும்மா இரேன்டி” கெஞ்சினான்.
அவனிடம் வருகிறேன் என்று எழ முயன்றவளைத் தடுத்து நிறுத்தி “சொல் கேட்கவிட்டால் நான் போய் விடுவேன்” மிரட்டவே அழுவது போல் உதட்டைப் பிதுக்கினாள்.
“இம்சைடி” வாய்க்குள் முனங்கியவன், மறுகையால் பின் தலையைக் கோதி அவளிடமிருந்து தள்ளி நிற்க “ஹி இஸ் சோ கியூட், ஹி இஸ் சோ ஸ்வீட், ஹி இஸ் சோ ஹன்ட்சம்” திரும்பவும் பாடத் தொடங்க இந்த முறை அவர்களுக்கு மொழிபெயர்ப்பு தேவையின்றி மீண்டுமொரு சிரிப்பலை பரவியது.
நெற்றியை அழுந்த்தத் தேய்த்து விட்டவன் அருகே வந்து அவள் இதழ்கள் மேல் ஒரு விரலை வைத்து நெற்றியில் இதழ் பதிக்க ஏதோ ஞாபகம் வந்தது போல் கண்ணைச் சுருக்கினாள். மென்மையாய் உதடு அதிர அழைத்தாள் “கௌதம்”
“ஹ்ம்ம் நானேதான் தூங்கும்மா” என்றான் கௌதம்.
“நீ இங்கே தானே இருப்ப மேன்” கண்ணைச் சுருக்கிக் கேட்க “ஹ்ம்ம் இங்கேயே தான் இருப்பேன்” அவள் கையை இறுகப் பற்றிச் சொல்ல “அப்ப சரி” என்றவாறே அவன் கையை கன்னத்தோடு வைத்து கண் மூடினாள்.
கௌதம் ரிச்சர்டை நிமிர்ந்து கேள்வியாய் பார்க்க “எல்லா விதத்திலும் ஒகே, இனி நோர்மல் டெலிவரி கூட ட்ரை பண்ணலாம். நான் இன்று நைட் சிங்கபூர் போகிறேன். மீதியை இங்கே உள்ள நீயுரோலோஜிஸ்ட் பார்த்துக் கொள்வார்கள்” புன்னகையுடன் சொன்னவர் “இந்த லவ்வை எப்போதும் விட்டு விடாதே யங் மேன் கெட்டியாய் பிடித்துக் கொள்” என்று ஸ்ரீனிகாவைக் காட்டியவர் தோளில் தட்டி விடை பெறவே அவரை வழியனுப்ப கௌதமும் எழுந்திருந்தான்.
அசைய முடியாது அவன் கை ஸ்ரீனிகாவின் இறுகிய பிடியில் கையிருக்க ராகவன் முன் வந்து “நான் உங்களை ட்ராப் செய்கிறேன்” என்று அழைக்க சிறு மன்னிப்பு வேண்டும் பார்வையுடன் “தேங்க்ஸ் எ லோட்” என்றான்.
ராகவன் அவரை அழைத்துச் செல்ல ஸ்ரீனிகாவிடம் திரும்பியவன் “இம்சைடி நீ, கொஞ்ச நேரத்தில் என்ன பாடுபடுத்திட்ட?” செல்லமாய் கடிந்தவனை கண்ணில் மயக்கத்துடன் ரசித்தாள்.
அவளின் ரகளைகள் அத்துடன் நிற்கவில்லை ஐசியுவே அமர்க்களப்பட்டது. நர்ஸ் செக்கிங் செய்ய வந்து போகும் மருத்துவர் என அனைவரையும் தன் அலப்பறையில் சிரிக்க வைத்து அன்று முழுவதும் கௌதமை சிவக்க வைத்தாள் ஸ்ரீனிகா.
ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்து கண் விழித்தவளுக்கு காதருகே பின்புறத் தலையில் பயங்கரமாய் வலித்தது. ‘எங்கே இருக்கிறேன்’ தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டவளுக்கு கடைசியாய் கௌதம் முத்தமிட்டது நினைவு வர கண்ணைத் திறத்து பார்த்தாள்.
சுற்றிலும் மருத்துவ உபகரணங்களுடன் மருத்துவமனையில் இருப்பது புரிந்தாலூம் ‘இப்போது தானே மயங்கினேன் அதற்குள் எப்படி இங்கே’ குழப்பமாய் இருக்க சுற்றும் முற்றும் பார்க்க தலையசைத்து விட்டு “ஒஹ்” வலியில் தன்னையும் அறியாமல் லேசாய்க் கத்தி விட சட்டென எழுந்திருந்தான் கௌதம்.
“ஸ்ரீனி” அவன் கையை அவள் கன்னத்திற்கு கொடுத்து விட்டு அவளருகே கட்டிலில் தலை சாய்த்து ஏதோதோ யோசனையில் அமர்ந்திருந்தவன் அவள் சத்ததில் எழுந்து நேராய் அமர்ந்தான்.
“யு ஒகே” கேட்டவன் சந்தேகமாய் பார்த்தான் இன்னும் அனஸ்தீசிய பக்க விளைவு இருக்கின்றாதா என்பது போல்.
நீண்ட புருவத்தை சுருக்கி யோசித்தவள் “வோர்டில்தானே இருந்தோம்” கனத்து போயிருந்த குரலால் கேட்டு அவனை அப்போதுதான் நன்றாகப் பார்த்தாள்.
சிகையை அழகாய் ஓட்ட வெட்டி ஒரு நாள் தாடியுடன் கண்களில் இருந்த அந்தக் களைப்பும் சோர்வும் இல்லையென்றால் ஆணழகன்தான், இன்னும் ரசித்துக் கொண்டே இருப்பாள். “யூ ஒகே” பரிவுடன் அவன் சிகை கோதிய கையைப் பிடித்து நெற்றியில் அழுத்திக் கொண்டவன் வேகமாய் தலையாட்டினான் “ஹ்ம்ம்”.
அவள் எழுந்ததுமே முன் போல் ஏதாவது குறும்புத்தனம் செய்வாளோ என்று யோசனையாய் பார்த்தவன் ‘யு ஒகே’ என்று கேட்டதில் நினைவு திரும்பிவிட்டது புரிய கவலையுடன் கேட்டான் “வலிக்குதா?” அவள் பதில் சொல்வதற்குள் ரவுன்ட் வரும் மருத்துவர் உள்ளே வர அவரை செக் செய்ய விட்டு வெளியே செல்ல முயன்றவன் கை ஸ்ரீனிகாவின் இறுகிய பிடியில் இருந்தது.
அவள் முகத்திலிருந்த கலக்கத்தைப் பார்த்து தயங்கியவாறே மருத்துவரை நோக்க அவரோ சிறு முறுவலுடன் அவனை இருக்கும்படி தலையசைத்தார். அவளிடம் சில பரிசோதனைகளை மேற் கொண்டவர் இருவரையும் பார்த்து “ஷி இஸ் பெர்பாக்ட்லி பைன். தையல் பிரிக்கத் தேவையில்லை தானே கரைந்து விடும். நாளை நோர்மல் வோர்ட்க்கு மாத்திடலாம். ஒரு நான்கு நாளின் பிறகு பிசிகல் அக்டிவிட்டி தொடர்பாய் பார்த்து விட்டு டிஸ்சார்ஜ் செய்யாலாம்” கோப்பில் கையெழுத்திட்டவர் “ஆஹ் அடுத்த ஒரு செவென் வீக்ஸ் முழுமையான பெட் ரெஸ்ட் கொடுங்க அதிக வேலை செய்யக் கூடாது பாரம் தூக்க கூடாது. பேபி செக்கப் போங்க. சுகப் பிரசவம் என்றால் நோர்மல் டெலிவரி செய்யலாம். அப்படியில்லை என்றால் சீசர் நல்லது.” என்றவாறே அவர் வெளியே செல்ல அவன் கையை பிடித்து இழுத்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“என்னம்மா” என்றவனிடம் உதடு பிதுக்கிச் சொன்னாள் “வலிக்குது”. உடல் இறுக ஒரு கணம் கணங்களை இறுக முடித் திறந்தவன் சத்திர சிகிச்சையில் அதைத்திருந்த முகத்தை கனிவுடன் வருடிவிட்டான் “கொஞ்ச நேரத்தில் குறைந்திரும்”
“உண்மையாவா?” அப்பாவியாய் கேட்க கன்னத்தை கடித்தபடி தலையாட்டினான். ஏற்கனவே அவனிடம் மருத்துவர் தனிப்பட்ட ரீதியில் எச்சரித்திருந்தார். சத்திர சிகிச்சையின் பின்னர் எப்படியும் இரண்டு மாதங்களுக்கு தலையிடி இருக்கக் கூடும்
அருகே அமர்ந்து அவள் முகத்தின் அருகே முகம் வைத்து நுனி விரலால் மென்மையாய் வருடிவிட்டான்.
Last edited:
Saranyakumar
Active member
ஸ்ரீனி ஆபரேசன் நல்ல படியாக முடிந்த பிறகும் கெளதமுக்கு ஷாக் ட்ரீட்மென்ட் கொடுக்கறது அழகு
Mathykarthy
Well-known member
பாதி தான் இருக்கு 
ஸ்ரீனி ரொம்ப வெட்கப்பட வைக்கிற கௌதமை
🫣🫣🫣🫣
ஸ்ரீனி ரொம்ப வெட்கப்பட வைக்கிற கௌதமை
🫣🫣🫣🫣Thank yo sweetieபாதி தான் இருக்கு
ஸ்ரீனி ரொம்ப வெட்கப்பட வைக்கிற கௌதமை
தீரா60(b)
60(b)தையலின் அருகே இருந்த ஈரத்தை வெகு கவனமாகவும் மென்மையாகவும் ஒற்றி எடுத்தவனையே கண்ணாடியில் புன்னகையுடன் பார்த்திர்ந்தாள் ஸ்ரீனிகா. ஒபரசன் முடிந்து இன்றுதான் தலை முழுகி வந்திருந்தாள். சரியாய் சொன்னால் அவன்தான் முழுக வைத்து அழைத்து வந்திருந்தான்.
மருத்துவமனையில் இருந்து வந்ததில் இருந்து கண்ணுக்குள் வைத்துப் பார்த்துக் கொண்டான். இருவர் அறையையும் கீழே மாற்றியவன் வாஷ்ரூம் செல்லவதற்கு கூட நடக்க அனுமதிக்கவில்லை. அவனே தூக்கிச் சென்றுவிட்டான். இருபத்திநாலு மணித்தியால ஷிபிட் நர்ஸ் என என ஏற்பாடு செய்து முழு ஓய்வில் வைத்துப் பார்த்துக் கொள்ள முதலில் மறுத்தாலும் அவன் கண்களில் அலைபுறுதலை பார்த்த பின்னர் மறுக்க மனம் வரவில்லை ஸ்ரீனிகாவிற்கு.
இத்தனை நாள் அதிகம் பாரதிருந்த அலுவலக வேலைகளும் அவனை மூழ்கடிக்க களைத்து போனாலும் அவளுக்கு ஒன்றுமில்லை என்ற எண்ணமே அவனை இயங்கச் செய்தது.
ஒன்பதாம் மாதம் வளைகாப்பு பெரிதாக செய்ய வேண்டும் என்று கௌதம் கேட்க ஸ்ரீராமும் ஒத்து ஊதினான். யசோதா ஒரே பிடிவாதமாய் சொல்லிவிட்டார் “பெரிதாய் செய்ய வேண்டாம் இரண்டு உயிர்களை சுமந்து கொண்டு இருக்கிறாள். அதோடு இப்போதுதான் செத்து பிழைத்து வந்திருகின்றாள். ஊர் கண் பட்டுவிடும்” என்றவருக்கு உடந்தையாய் சாரதாவும் “அது சரிதான். சாதரணமாய் இருவீட்டாரினையும் வைத்து செய்வோம்” என்று விட இருவருக்கும் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை.
கௌதம் கையை தன் கையில் எடுத்துக் கொண்டவள் “ஷ் அதுதான் பிறந்தநாளை பெரிதாக கொண்டாடி விட்டீர்களே! இதை சிம்பிளாக செய்வோம்” தலை சாய்த்துக் கேட்க ஸ்ரீராம் அவள் காலை வாரினான் “அப்பதானே நகை எதுவும் போட வேண்டி இருக்காது”. அவள் நகை பயத்தை கேலி செய்தான்.
“ஏட்டா...” லேசாய் சிணுங்கினாள்.
மரகதப் பச்சை அனார்கலியில் அளவான அலங்காரத்துடன் தேவதை போல் நடந்து வந்தவளையே இமைக்காது பார்த்தவன் தோளில் கை வைத்து மெல்ல சிரித்தார் அசோகன். “அப்பா...” மெல்லிய வெட்கத்துடன் பின் தலையை அழுந்தக் கோதி வேறெங்கோ பார்க்க சிரிப்பை அடக்கிய அசோகன் “போய் கூட்டிட்டு வா” அனுப்பி வைத்தார். பெண் குழந்தைகளின் வெட்கம் மட்டுமில்லை, ஆண் குழந்தைகளின் வெட்கமும் பெற்றோருக்கு சந்தோசம் கொடுக்கும் ஒன்றுதான்.
தோளை சுற்றி கை போட்டு அழைத்து வந்து மனையில் இருத்த இருவரையும் பார்த்த அனைவருக்குமே மனம் நிறைந்தது.
இரு குடும்பத்தார் மட்டும் வந்திருந்து ஆசிர்வாதிக்க அவளின் வளைகாப்பை பெரிதாய் செய்யவில்லை என்ற குறையை தவிர வேறு குறையின்றி சிறப்பாக நடத்தி முடித்தான் கௌதம். கடைசியாய் கௌதம் வந்து இரு கன்னத்தில் சந்தானம் பூசி கைகளுக்கு மரகத வளையலை அணிவிக்க உதட்டைப் பிதுக்கினாள் ஸ்ரீனி.
அவள் பயம் புரிந்த அனைவரும் சத்தமாய் நகைக்க நாணத்தில் தலை குனிந்தவள் உச்சியில் அழுத்தமாய் இதழ் பதித்தான் கௌதம்.
ஐந்து வகை அன்னம் பழசாறு என அளவாய் சாப்பிட்டு சற்று நேரம் கௌதமின் உதவியுடன் தோட்டத்தில் நடந்து விட்டு அறைக்கு வந்தவளுக்கு மூச்சிரைத்தது. அலங்காரங்களை கலைக்க கூட சோர்வாய் இருக்க அப்படியே கட்டிலில் சாய்ந்து அமர்ந்துவிட்டாள். சாரதா, ஸ்ரீராம் ஸ்ரீநிஷா அலன் என அனைவரையும் வழியனுப்பி உள்ளே வந்தவன் ப்ரெஷ் ஆகி வந்து காலைத் தூக்கி மடியில் வைத்து மென்மையாய் அழுத்திப் பிடித்து விட கண்ணைச் சுற்றிக் கொண்டு வரும் போலிருந்தது.
அவள் கண் சொக்குவதைப் பார்த்தவன் அருகே ஒரு முக்காலியை எடுத்து வைத்து அவளருகே அமர்ந்து அலங்காரங்களைக் மென்மையாக களைய தொடங்கினான். தலையில் பெரிதாய் அலங்காரம் செய்ய விடவில்லை கௌதம். சாதரணமாய் பின்னி பூ வைத்து நெற்றி சுட்டி மட்டுமே வைத்திருந்தாள். அவள் சத்திர சிகிச்சை முடிந்து சில மாதங்களே ஆனா நிலையில் தலை அலங்காரத்திற்காக பயன்படுத்தும் ஸ்ப்ரேயில் கெமிக்கல் இருக்கும் அது ஆரோக்கியத்திற்கு கேடு என்று அவற்றை பயன்படுத்த கௌதம் அனுமதிக்கவில்லை.
தாய்மையில் நிறைந்திருந்த அவள் அழகு அவனைக் கொள்ளையிட பார்வையை அவள் முகத்தை விட்டு அகற்றாமல் மெலிதாய் போட்டிருந்த நகைகள் தோடு ஜிமிக்கி என ஒவ்வென்றாய் கழட்டி அருகே வைத்தவனைப் பார்த்து சோர்ந்த முகத்தில் குறும்புடன் கேட்டாள் “எந்த சாரே காலையில் இருந்து என்னையே நோக்கி”
அவள் கழுத்தில் முகம் புதைத்தவன் கிறங்கிய குரலில் “தளதளவென்று அழகா இருக்கடி” என்றவாறே அவள் வாசத்தை நுகர்ந்தான். “கூசுது” என்று சிரிக்க வேண்டுமென்றே மீண்டும் அதே போல் செய்ய, வழமை போல் இயல்பாய் அவன் தலையைக் கோதியவள் சட்டென இறுக்கிப் பிடித்தாள்.
அவள் வலிக்கப் பிடித்ததில் நிமிர்ந்தவன் “என்னச்சுடி” கலவரமாகிக் கேட்டான்.
திடீரென்று ஏற்பட்ட வலி பொய்யோ என்பது போல் மாயமாய் மறைய சற்று அமைதியானவள் முகத்தில் குறுவியர்வை.
பதட்டமாய் அவள் முகம் பார்த்தவனிடம் “வலிச்ச மாதிரி இருந்திச்சு, இப்ப ஒகே” அவள் சொன்னதில் அவன் நெற்றியிலும் வியர்வை பூக்க அவன் நெற்றியோடு நெற்றி வைத்து “இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் இருவரும் வெளியே வந்திருவார்கள் என்று நினைக்கிறேன்” என்றவளை குழப்பமாய் பார்த்தான்.
சட்டெனப் புரிய கண்கள் விரித்துப் பார்த்தவன் கை அவள் வயிற்றை வருடியது.
“எவ்வளவு நேரம் என்று தெரியல ஆனா பயபடமா இருக்கணும் என்ன” கெஞ்சலாய் கேட்க பேச்சின்றி தலையாட்டியவன் கண்களில் பயத்தின் தாண்டவம்.
“ஷ்...” கன்னத்தை வருடியவள் “அஜாவுக்கு போன் செய்யுங்கள்” உத்தரவிட்டாள். லைனில் வந்தவனிடம் பேச முடியாது அவளிடம் நீட்ட “ஏட்டா ஹோச்பிடல் போகணும் உடனே வாங்கோ” என்று கட் செய்து விட்டு கௌதமைப் பார்த்தாள்.
“நீங்கள் போய் அத்தை, வத்சலா நதியை அழைத்து வாருங்கள்” அனுப்ப முயல அவளை விட்டு அகல மறுத்து தலையாட்டினான். வார்த்தைகள் அவனிடம் வருவேனா என்று மல்லுக்கு நின்றன.
கெஞ்சலாய் பார்த்தவள் “சரி ஃபோனாவது எடுத்து தாருங்கள்” கேட்டாள்.
மறுக்காமல் எடுத்துக் கொடுக்க “அத்தை என் அறைக்கு வாருங்கள் வத்சலா அக்காவையும் அழைத்து வாருங்கள்” மூச்சு வாங்க அவள் சொன்னதிலேயே நிலைமையைப் புரிந்து கொண்டவர் உரிய ஆயத்தங்களை மேற்கொண்டார். இப்படி அவசரத்துக்கு தேவையென்று வள்ளியை இங்கேயே நிற்க சொல்லியிருந்தார் “வள்ளி அவசரம் கொஞ்சம் சுடுநீர் கொண்டுவா” அவர் வைத்த சத்தத்தில் அனைவரும் வெளியே வந்தனர்.
உள்ளே வந்த யசோதா சிறிது சுடுநீர் குடிக்கக் கொடுத்தவர் பேயறைந்தது போல் கௌதம் முகத்தைப் பார்த்து சிரித்துவிட்டார். “டேய் அவளையும் பயபடுத்தமா தள்ளி இருடா” கேலியாய் பேசி மகனை ஒரு நிலைக்கு கொண்டு வர முயன்றால் அவனோ அவள் கையையே இறுக பற்றியபடி அசையாது இறுகிப் போயிருந்தான்.
உள்ளே வந்த வத்சலா ஏற்கனவே தயார் செய்து வைத்திருந்த ஸ்ரீனிகாவின் பாக்கை எடுத்தவள் “அத்தை மருத்துவமனைக்கு சொல்லிவிட்டேன். இவருக்கு எதோ அவசர ஒப்பந்தம் கையெழுத்திட வேண்டும் என்று போனவர் நேரே மருத்துவமனை வருவதாக சொல்லிவிட்டார். நதியா இங்கே இருந்து குழந்தைகளையும் நிலாந்தனையும் பார்த்துக் கொள்வாள் நாம் போவோம்” என்றாள்.
அத்தையின் கண்ணசைவில் இறுகிப் போயிருந்த கௌதமைப் பார்த்து “என்ன கொழுந்தனரே மருத்துவமனை போவோமா வேண்டாமா?” அவனை இலகுவாக்க முயன்றாள்.
அது சற்றே வேலை செய்ய அவளை தூக்கிக் கொண்டு மருத்துவமனை விரைந்தான். செல்லும் வழியில் அவள் வலியில் துடிக்க கைகளால் வருடி தோளோடு அனைத்து என்று துணையாய் இருந்தவன் வாயிலிருந்து ஒரு வார்த்தை வரவில்லை.
இறுக பிடித்திருந்த கௌதமின் கையை ஸ்ரீனிகா விட மறுக்க தியேட்டரினுள் அவளுடன் சேர்த்து அவனையும் உள்ளே எடுத்தார்கள். பனிக்குடம் உடைந்து விட்டிருந்தது. ஆனால் பிள்ளையின் தலை திரும்பவில்லை.
“பேபி தலை திரும்பவில்லை. கொஞ்சம் சிரமம் போல தான் இருக்கு, சிசேரியனுக்கு ரெடி செய்யுங்கள்” என்ற மருத்துவரைப் பார்த்தவன் மேடிட்டிருந்த வயிற்றில் கை வைத்து வருடி விட்டான். ‘ப்ளீஸ் அம்மாவை இதற்கு மேல் கஸ்டப்படுத்தக் கூடாது’ அவன் மனம் நினைத்ததை வாரிசுகள் உணர்ந்தார்களே என்னவோ உள்ளே அசைவது மருத்துவருக்கு புரிய மீண்டும் பரிசோத்தித்துப் பார்த்தார். தலை திரும்பி வாசலுக்கு வந்திருந்தது.
“மிசஸ் ஜிகே கொஞ்சம் மூச்சு பிடித்து முக்குங்கள், சுகப் பிரசவம் தான். மிஸ்டர் ஜிகே நீங்கள் மனைவியிடமும் குழந்தைகளிடமும் பேசுங்கள் அவர்களாவே வழுக்கிக் கொண்டு வந்துவிடுவார்கள் போல இருக்கு”
மருத்துவர் கூறியதைக் கேட்டு அவள் காதருகே குனிந்தவன் “ஸ்ரீனி...” நடுங்கும் குரலால் தன் காதலையெல்லாம் சேர்த்து வைத்து அழைத்தான். தன்னருகே குனிந்திருந்த அவன் தலைமுடியைக் கொத்தாக பிடித்தவள் “கௌதம் கிருஷ்ணா” என்று அழைக்கவும் குழந்தை வெளியே வரவும் சரியாக இருக்க மீதி “ஆ...” என்ற அலறலாய் கேட்டது.
ஒரு கை அவளிடம் சிறைப்பட்டிருக்க மறுகை அவள் வயிற்றிலிருந்து பேபி வெளியே வருவதை உணர்ந்தது.
களைப்பில் கண் மூடப் போனவளைத் தடுத்தது செவிலியின் குரல் “இன்னொரு தரம், இன்னொரு பேபியும் வெளிய வரவேண்டும் இல்லையா?”.
“ஸ்ரீனி...” அவன் குரல் அழைக்க விழித்துக் கொண்டவள் வாய் வழியே மூச்சை எடுத்துவிட்டாள். மறு கை அவன் சட்டையை இறுக்கிப் பிடிக்க “அம்மா....” என்ற அலறுலுடன் அவர்களின் அடுத்த மகவும் உலகத்தை எட்டிப் பார்க்க “வாழ்த்துக்கள் மிஸ்டர் அண்ட் மிசஸ் ஜிகே” என்றவாறே தொப்புள் கொடியறுத்து அவனிடம் குழந்தையைக் கொடுத்தார்கள் இரு செவிலியர்கள். இரத்தத்தில் தோய்ந்திருந்த வாரிசுகளைக் கையில் ஏந்திக் கொண்டு அருகே வந்து அவளிடம் கொடுக்க தாயைக் கண்டு கொண்ட கன்றுகளாய் அவளிடம் முட்டி மோதினார்கள்.
அத்தனை நேரமிருந்த பயம் அழுத்தம் அனைத்தும் மறைய தன் வாரிசுகளின் செயலில் தன்னை மீறி நகைத்தான் கௌதம். எப்போதும் போல் அவன் நகைப்பு இனிய சங்கீதமாய் அவளைக் கவர கண்களால் அருகே அழைத்தாள் ஸ்ரீனிகா.
அவளருகே குனிந்தவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டு தலை கோதி “எந்தா கௌதம் பேடிச்சோ?” பரிவுடன் கேட்க “செத்து பிழைச்சிட்டேன்டி” என்றான் பதிலாய்.
அருகே வந்த தாதியர் “பேபிஸ் இருவரையும் கிளீன் செய்த பிறகு பீட் பண்ணலாம்” என்று தூக்கிச் செல்ல “தையலும் போட்டாச்சு, இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் வார்டுக்கு மாற்றி விடுவார்கள். இனி அங்கே வைத்துப் பாருங்கள்” மருத்துவர் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே கண்களை மூடியவளைப் பார்த்து முகம் வெளுக்க நின்றவன் தோளில் தட்டிக் கொடுத்தார்.
“களைத்துப் போனார்கள் அவ்வளவுதான்”
வார்டில் அரைமயக்கத்தில் இருந்தவளை தன் மீதே சாய்த்து வைத்து பேபிஸ் இருவரையும் தானே கையில் ஏந்திக் கொண்டு பீட் செய்ய உதவியவன் மீண்டும் அலுங்காமல் படுக்க வைப்பதை பார்த்திருந்த தாதி பெருமூச்சை வெளியிட்டார் ‘ஹ்ம்ம் எங்கள் வீட்டிலும் ஒன்று இருக்கே பேபி அழுதா என்னை எழுப்பி விட்டு குப்புற கவிழ்ந்து படுக்க என்று அதிஷ்டக்காரி’
மருத்துவமனையில் இருந்து வந்ததில் இருந்து கண்ணுக்குள் வைத்துப் பார்த்துக் கொண்டான். இருவர் அறையையும் கீழே மாற்றியவன் வாஷ்ரூம் செல்லவதற்கு கூட நடக்க அனுமதிக்கவில்லை. அவனே தூக்கிச் சென்றுவிட்டான். இருபத்திநாலு மணித்தியால ஷிபிட் நர்ஸ் என என ஏற்பாடு செய்து முழு ஓய்வில் வைத்துப் பார்த்துக் கொள்ள முதலில் மறுத்தாலும் அவன் கண்களில் அலைபுறுதலை பார்த்த பின்னர் மறுக்க மனம் வரவில்லை ஸ்ரீனிகாவிற்கு.
இத்தனை நாள் அதிகம் பாரதிருந்த அலுவலக வேலைகளும் அவனை மூழ்கடிக்க களைத்து போனாலும் அவளுக்கு ஒன்றுமில்லை என்ற எண்ணமே அவனை இயங்கச் செய்தது.
ஒன்பதாம் மாதம் வளைகாப்பு பெரிதாக செய்ய வேண்டும் என்று கௌதம் கேட்க ஸ்ரீராமும் ஒத்து ஊதினான். யசோதா ஒரே பிடிவாதமாய் சொல்லிவிட்டார் “பெரிதாய் செய்ய வேண்டாம் இரண்டு உயிர்களை சுமந்து கொண்டு இருக்கிறாள். அதோடு இப்போதுதான் செத்து பிழைத்து வந்திருகின்றாள். ஊர் கண் பட்டுவிடும்” என்றவருக்கு உடந்தையாய் சாரதாவும் “அது சரிதான். சாதரணமாய் இருவீட்டாரினையும் வைத்து செய்வோம்” என்று விட இருவருக்கும் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை.
கௌதம் கையை தன் கையில் எடுத்துக் கொண்டவள் “ஷ் அதுதான் பிறந்தநாளை பெரிதாக கொண்டாடி விட்டீர்களே! இதை சிம்பிளாக செய்வோம்” தலை சாய்த்துக் கேட்க ஸ்ரீராம் அவள் காலை வாரினான் “அப்பதானே நகை எதுவும் போட வேண்டி இருக்காது”. அவள் நகை பயத்தை கேலி செய்தான்.
“ஏட்டா...” லேசாய் சிணுங்கினாள்.
மரகதப் பச்சை அனார்கலியில் அளவான அலங்காரத்துடன் தேவதை போல் நடந்து வந்தவளையே இமைக்காது பார்த்தவன் தோளில் கை வைத்து மெல்ல சிரித்தார் அசோகன். “அப்பா...” மெல்லிய வெட்கத்துடன் பின் தலையை அழுந்தக் கோதி வேறெங்கோ பார்க்க சிரிப்பை அடக்கிய அசோகன் “போய் கூட்டிட்டு வா” அனுப்பி வைத்தார். பெண் குழந்தைகளின் வெட்கம் மட்டுமில்லை, ஆண் குழந்தைகளின் வெட்கமும் பெற்றோருக்கு சந்தோசம் கொடுக்கும் ஒன்றுதான்.
தோளை சுற்றி கை போட்டு அழைத்து வந்து மனையில் இருத்த இருவரையும் பார்த்த அனைவருக்குமே மனம் நிறைந்தது.
இரு குடும்பத்தார் மட்டும் வந்திருந்து ஆசிர்வாதிக்க அவளின் வளைகாப்பை பெரிதாய் செய்யவில்லை என்ற குறையை தவிர வேறு குறையின்றி சிறப்பாக நடத்தி முடித்தான் கௌதம். கடைசியாய் கௌதம் வந்து இரு கன்னத்தில் சந்தானம் பூசி கைகளுக்கு மரகத வளையலை அணிவிக்க உதட்டைப் பிதுக்கினாள் ஸ்ரீனி.
அவள் பயம் புரிந்த அனைவரும் சத்தமாய் நகைக்க நாணத்தில் தலை குனிந்தவள் உச்சியில் அழுத்தமாய் இதழ் பதித்தான் கௌதம்.
ஐந்து வகை அன்னம் பழசாறு என அளவாய் சாப்பிட்டு சற்று நேரம் கௌதமின் உதவியுடன் தோட்டத்தில் நடந்து விட்டு அறைக்கு வந்தவளுக்கு மூச்சிரைத்தது. அலங்காரங்களை கலைக்க கூட சோர்வாய் இருக்க அப்படியே கட்டிலில் சாய்ந்து அமர்ந்துவிட்டாள். சாரதா, ஸ்ரீராம் ஸ்ரீநிஷா அலன் என அனைவரையும் வழியனுப்பி உள்ளே வந்தவன் ப்ரெஷ் ஆகி வந்து காலைத் தூக்கி மடியில் வைத்து மென்மையாய் அழுத்திப் பிடித்து விட கண்ணைச் சுற்றிக் கொண்டு வரும் போலிருந்தது.
அவள் கண் சொக்குவதைப் பார்த்தவன் அருகே ஒரு முக்காலியை எடுத்து வைத்து அவளருகே அமர்ந்து அலங்காரங்களைக் மென்மையாக களைய தொடங்கினான். தலையில் பெரிதாய் அலங்காரம் செய்ய விடவில்லை கௌதம். சாதரணமாய் பின்னி பூ வைத்து நெற்றி சுட்டி மட்டுமே வைத்திருந்தாள். அவள் சத்திர சிகிச்சை முடிந்து சில மாதங்களே ஆனா நிலையில் தலை அலங்காரத்திற்காக பயன்படுத்தும் ஸ்ப்ரேயில் கெமிக்கல் இருக்கும் அது ஆரோக்கியத்திற்கு கேடு என்று அவற்றை பயன்படுத்த கௌதம் அனுமதிக்கவில்லை.
தாய்மையில் நிறைந்திருந்த அவள் அழகு அவனைக் கொள்ளையிட பார்வையை அவள் முகத்தை விட்டு அகற்றாமல் மெலிதாய் போட்டிருந்த நகைகள் தோடு ஜிமிக்கி என ஒவ்வென்றாய் கழட்டி அருகே வைத்தவனைப் பார்த்து சோர்ந்த முகத்தில் குறும்புடன் கேட்டாள் “எந்த சாரே காலையில் இருந்து என்னையே நோக்கி”
அவள் கழுத்தில் முகம் புதைத்தவன் கிறங்கிய குரலில் “தளதளவென்று அழகா இருக்கடி” என்றவாறே அவள் வாசத்தை நுகர்ந்தான். “கூசுது” என்று சிரிக்க வேண்டுமென்றே மீண்டும் அதே போல் செய்ய, வழமை போல் இயல்பாய் அவன் தலையைக் கோதியவள் சட்டென இறுக்கிப் பிடித்தாள்.
அவள் வலிக்கப் பிடித்ததில் நிமிர்ந்தவன் “என்னச்சுடி” கலவரமாகிக் கேட்டான்.
திடீரென்று ஏற்பட்ட வலி பொய்யோ என்பது போல் மாயமாய் மறைய சற்று அமைதியானவள் முகத்தில் குறுவியர்வை.
பதட்டமாய் அவள் முகம் பார்த்தவனிடம் “வலிச்ச மாதிரி இருந்திச்சு, இப்ப ஒகே” அவள் சொன்னதில் அவன் நெற்றியிலும் வியர்வை பூக்க அவன் நெற்றியோடு நெற்றி வைத்து “இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் இருவரும் வெளியே வந்திருவார்கள் என்று நினைக்கிறேன்” என்றவளை குழப்பமாய் பார்த்தான்.
சட்டெனப் புரிய கண்கள் விரித்துப் பார்த்தவன் கை அவள் வயிற்றை வருடியது.
“எவ்வளவு நேரம் என்று தெரியல ஆனா பயபடமா இருக்கணும் என்ன” கெஞ்சலாய் கேட்க பேச்சின்றி தலையாட்டியவன் கண்களில் பயத்தின் தாண்டவம்.
“ஷ்...” கன்னத்தை வருடியவள் “அஜாவுக்கு போன் செய்யுங்கள்” உத்தரவிட்டாள். லைனில் வந்தவனிடம் பேச முடியாது அவளிடம் நீட்ட “ஏட்டா ஹோச்பிடல் போகணும் உடனே வாங்கோ” என்று கட் செய்து விட்டு கௌதமைப் பார்த்தாள்.
“நீங்கள் போய் அத்தை, வத்சலா நதியை அழைத்து வாருங்கள்” அனுப்ப முயல அவளை விட்டு அகல மறுத்து தலையாட்டினான். வார்த்தைகள் அவனிடம் வருவேனா என்று மல்லுக்கு நின்றன.
கெஞ்சலாய் பார்த்தவள் “சரி ஃபோனாவது எடுத்து தாருங்கள்” கேட்டாள்.
மறுக்காமல் எடுத்துக் கொடுக்க “அத்தை என் அறைக்கு வாருங்கள் வத்சலா அக்காவையும் அழைத்து வாருங்கள்” மூச்சு வாங்க அவள் சொன்னதிலேயே நிலைமையைப் புரிந்து கொண்டவர் உரிய ஆயத்தங்களை மேற்கொண்டார். இப்படி அவசரத்துக்கு தேவையென்று வள்ளியை இங்கேயே நிற்க சொல்லியிருந்தார் “வள்ளி அவசரம் கொஞ்சம் சுடுநீர் கொண்டுவா” அவர் வைத்த சத்தத்தில் அனைவரும் வெளியே வந்தனர்.
உள்ளே வந்த யசோதா சிறிது சுடுநீர் குடிக்கக் கொடுத்தவர் பேயறைந்தது போல் கௌதம் முகத்தைப் பார்த்து சிரித்துவிட்டார். “டேய் அவளையும் பயபடுத்தமா தள்ளி இருடா” கேலியாய் பேசி மகனை ஒரு நிலைக்கு கொண்டு வர முயன்றால் அவனோ அவள் கையையே இறுக பற்றியபடி அசையாது இறுகிப் போயிருந்தான்.
உள்ளே வந்த வத்சலா ஏற்கனவே தயார் செய்து வைத்திருந்த ஸ்ரீனிகாவின் பாக்கை எடுத்தவள் “அத்தை மருத்துவமனைக்கு சொல்லிவிட்டேன். இவருக்கு எதோ அவசர ஒப்பந்தம் கையெழுத்திட வேண்டும் என்று போனவர் நேரே மருத்துவமனை வருவதாக சொல்லிவிட்டார். நதியா இங்கே இருந்து குழந்தைகளையும் நிலாந்தனையும் பார்த்துக் கொள்வாள் நாம் போவோம்” என்றாள்.
அத்தையின் கண்ணசைவில் இறுகிப் போயிருந்த கௌதமைப் பார்த்து “என்ன கொழுந்தனரே மருத்துவமனை போவோமா வேண்டாமா?” அவனை இலகுவாக்க முயன்றாள்.
அது சற்றே வேலை செய்ய அவளை தூக்கிக் கொண்டு மருத்துவமனை விரைந்தான். செல்லும் வழியில் அவள் வலியில் துடிக்க கைகளால் வருடி தோளோடு அனைத்து என்று துணையாய் இருந்தவன் வாயிலிருந்து ஒரு வார்த்தை வரவில்லை.
இறுக பிடித்திருந்த கௌதமின் கையை ஸ்ரீனிகா விட மறுக்க தியேட்டரினுள் அவளுடன் சேர்த்து அவனையும் உள்ளே எடுத்தார்கள். பனிக்குடம் உடைந்து விட்டிருந்தது. ஆனால் பிள்ளையின் தலை திரும்பவில்லை.
“பேபி தலை திரும்பவில்லை. கொஞ்சம் சிரமம் போல தான் இருக்கு, சிசேரியனுக்கு ரெடி செய்யுங்கள்” என்ற மருத்துவரைப் பார்த்தவன் மேடிட்டிருந்த வயிற்றில் கை வைத்து வருடி விட்டான். ‘ப்ளீஸ் அம்மாவை இதற்கு மேல் கஸ்டப்படுத்தக் கூடாது’ அவன் மனம் நினைத்ததை வாரிசுகள் உணர்ந்தார்களே என்னவோ உள்ளே அசைவது மருத்துவருக்கு புரிய மீண்டும் பரிசோத்தித்துப் பார்த்தார். தலை திரும்பி வாசலுக்கு வந்திருந்தது.
“மிசஸ் ஜிகே கொஞ்சம் மூச்சு பிடித்து முக்குங்கள், சுகப் பிரசவம் தான். மிஸ்டர் ஜிகே நீங்கள் மனைவியிடமும் குழந்தைகளிடமும் பேசுங்கள் அவர்களாவே வழுக்கிக் கொண்டு வந்துவிடுவார்கள் போல இருக்கு”
மருத்துவர் கூறியதைக் கேட்டு அவள் காதருகே குனிந்தவன் “ஸ்ரீனி...” நடுங்கும் குரலால் தன் காதலையெல்லாம் சேர்த்து வைத்து அழைத்தான். தன்னருகே குனிந்திருந்த அவன் தலைமுடியைக் கொத்தாக பிடித்தவள் “கௌதம் கிருஷ்ணா” என்று அழைக்கவும் குழந்தை வெளியே வரவும் சரியாக இருக்க மீதி “ஆ...” என்ற அலறலாய் கேட்டது.
ஒரு கை அவளிடம் சிறைப்பட்டிருக்க மறுகை அவள் வயிற்றிலிருந்து பேபி வெளியே வருவதை உணர்ந்தது.
களைப்பில் கண் மூடப் போனவளைத் தடுத்தது செவிலியின் குரல் “இன்னொரு தரம், இன்னொரு பேபியும் வெளிய வரவேண்டும் இல்லையா?”.
“ஸ்ரீனி...” அவன் குரல் அழைக்க விழித்துக் கொண்டவள் வாய் வழியே மூச்சை எடுத்துவிட்டாள். மறு கை அவன் சட்டையை இறுக்கிப் பிடிக்க “அம்மா....” என்ற அலறுலுடன் அவர்களின் அடுத்த மகவும் உலகத்தை எட்டிப் பார்க்க “வாழ்த்துக்கள் மிஸ்டர் அண்ட் மிசஸ் ஜிகே” என்றவாறே தொப்புள் கொடியறுத்து அவனிடம் குழந்தையைக் கொடுத்தார்கள் இரு செவிலியர்கள். இரத்தத்தில் தோய்ந்திருந்த வாரிசுகளைக் கையில் ஏந்திக் கொண்டு அருகே வந்து அவளிடம் கொடுக்க தாயைக் கண்டு கொண்ட கன்றுகளாய் அவளிடம் முட்டி மோதினார்கள்.
அத்தனை நேரமிருந்த பயம் அழுத்தம் அனைத்தும் மறைய தன் வாரிசுகளின் செயலில் தன்னை மீறி நகைத்தான் கௌதம். எப்போதும் போல் அவன் நகைப்பு இனிய சங்கீதமாய் அவளைக் கவர கண்களால் அருகே அழைத்தாள் ஸ்ரீனிகா.
அவளருகே குனிந்தவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டு தலை கோதி “எந்தா கௌதம் பேடிச்சோ?” பரிவுடன் கேட்க “செத்து பிழைச்சிட்டேன்டி” என்றான் பதிலாய்.
அருகே வந்த தாதியர் “பேபிஸ் இருவரையும் கிளீன் செய்த பிறகு பீட் பண்ணலாம்” என்று தூக்கிச் செல்ல “தையலும் போட்டாச்சு, இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் வார்டுக்கு மாற்றி விடுவார்கள். இனி அங்கே வைத்துப் பாருங்கள்” மருத்துவர் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே கண்களை மூடியவளைப் பார்த்து முகம் வெளுக்க நின்றவன் தோளில் தட்டிக் கொடுத்தார்.
“களைத்துப் போனார்கள் அவ்வளவுதான்”
வார்டில் அரைமயக்கத்தில் இருந்தவளை தன் மீதே சாய்த்து வைத்து பேபிஸ் இருவரையும் தானே கையில் ஏந்திக் கொண்டு பீட் செய்ய உதவியவன் மீண்டும் அலுங்காமல் படுக்க வைப்பதை பார்த்திருந்த தாதி பெருமூச்சை வெளியிட்டார் ‘ஹ்ம்ம் எங்கள் வீட்டிலும் ஒன்று இருக்கே பேபி அழுதா என்னை எழுப்பி விட்டு குப்புற கவிழ்ந்து படுக்க என்று அதிஷ்டக்காரி’
பணிவுடையன் இன்சொலன் ஆதல் ஒருவற்கு அணியல்ல மற்றுப் பிற. (தகுதிக்குக் குறைவானவரிடமும் பணிவுடன் இனிய சொற்களைச் சொல்பவனாக ஆவது ஒருவனுக்கு ஆபரணம் ஆகும்; பிற அணிகள் அணி ஆகா) அழாகாய் திருக்குறள் சொல்லிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தவளைப் பார்த்தவாறே தலையை துடைத்தபடி அருகே அமர்ந்தவனைப் பார்த்து கை நீட்டிச் சிரித்தது மூன்று சின்னஞ்சிறு மலர்கள்.
ஸ்ரீமதி, ஜெயதேவ் கிருஷ்ணா இருவரும் ஆணும் பெண்ணுமாய் இரட்டையர்கள், அடுத்தது சுரேஷ் நதியாவின் வாரிசு நிலாந்தன், நிலாதான் அந்தப் பெயரை வைத்தது. வீட்டிற்கு வந்ததில் இருந்து ‘நிலா தான் தம்பி, நிலா தான் தம்பி’ என்று செய்த ஆர்ப்பட்டத்தில் நிலந்தான் என்றே பெயர் வைத்து விட்டார்கள்.
நதியாவின் மகனுக்கு வயது ஒன்றை நெருங்கிக் கொண்டிருக்க கௌதம் ஸ்ரீனியின் இரண்டு வாரிசுகளுக்கும் ஒன்பது மாதம் முடிந்து இருந்தது. மூவரும் பிரிந்து இருப்பது உறங்கும் போது மட்டும்தான். நதியா இன்னும் யுஎஸ் போகவில்லை. அங்கே மாமாவுக்கு ஓரளவு குணமானாலும் இன்னும் அவரை பார்த்துக் கொள்ள வேண்டிய சூழ்நிலை இருந்ததால் கைக் குழந்தையை பார்த்துக் கொள்வது சிரமம் என்று அவள் மாமியாரே இங்கே இருக்கும்படி சொல்லிவிட்டார்.
“பச்சை குழந்தைக்கு என்ன சொல்லிக் கொடுக்கிறாய்?” கேட்டவாறே இருவருக்கும் அருகே முகத்தை கொண்டு சென்று வயிற்றில் கிச்சு கிச்சு மூட்ட அவன் முடியைப் பிடித்து இழுத்து கிளுக்கி சிரிக்க கையில் இருவரையும் அள்ளிக் கொண்டான் கௌதம். அலுவலகம் முடிந்தால் நேரே வீடுதான் தவிர்க்கவே முடியாத தொழில் பார்டி தவிர வேறு எங்கும் செல்வதில்லை. கூடு தேடும் குருவியாய் வீடு வந்துவிடுவான்
மடியில் நிலாந்தனை இருத்தியவாறே “ம்ம் டிவியில் பார்த்தேன் மூன்று வயதுக் குழந்தை அத்தனை திருக்குறளையும் அழகாய் சொன்னா. குழந்தையின் அம்மா சொன்னார்கள் கைகுழந்தையாய் இருக்கும் போதே சொல்லிக் கொடுக்க தொடங்கிவிட்டதாக அதான் நானும் சொல்லிக் கொடுக்கிறேன்” குழந்தைக்களை கொஞ்சும் அவனை ஆசையோடு பார்த்த படியே சொன்னவளைப் பார்த்தவன் “என்னடி பார்வையெல்லாம் பலமாய் இருக்கு” கிறங்கிய குரலில் கேட்டவன் தோளில் அடி போட்டு அதிலேயே தலை சாய்த்தாள். இரவு உணவிற்கு பிறகு நதியாவும் சுரேஷுமாய் தங்கள் மகனுடன் இரட்டையரையும் தூக்கிச் சென்றுவிட்டனர்.
“இன்று எங்களோடு படுக்கட்டும்” என்று.
இரவு தன் வேலையெல்லாம் முடித்துக் கொண்டு மேலே வந்தவளை கைகளில் அள்ளிக் கொண்டவன் தன் காதல், அன்பு, ஆசை என அனைத்தையும் அவளிடத்தில் கொட்டித் தீர்த்தான்.
களைத்து சோர்ந்திருந்தவள் பெட்ஷிட்டால் தன்னைத் தானே சுற்றியிருக்க தன் மீது போட்டு தலையை வருடிக் கொடுக்க சலுகையாய் அழைத்தாள் ஸ்ரீனிகா.
“கௌதம்”
“ஹ்ம்ம்” என்றவனுக்கு என்றோ புரிந்திருந்தது. அவளுக்கு கூடலின் போது மட்டுமே தான் கணவன் மீதி நேரங்களில் அவள் தன்னிடம் தேடுவது தந்தையின் அன்பை என்று. அவனும் அதைக் கொடுக்க மறுக்கவில்லை. அன்புடன் கூடவே தேவைப்படும் இடத்தில் மெல்லிய கண்டிப்பையும், அதுவும் அவள் நலன் கருதி. அதற்கே வியர்த்து விறுவிறுத்து போய்விடுவான்.
“நான் பாவம்தானே” அவள் கேட்க அவனுடல் அடக்கிய சிரிப்பில் குலுங்கியது.
“ச்சு கௌதம்....” சிணுங்கியவள் அவன் மார்பில் முழங்கையூன்றி கன்னத்தை உள்ளங்கையில் தாங்கிக் கொள்ள தலையின் கீழ் கை கோர்த்து கேட்டான்.
“அப்படியா?”
“கௌத...ம்” அழுத்தமாய் அழைத்தாள்.
“சொல்லுங்கள் லோயர் மேடம்”
“எனக்கு நீதிமன்றம் போவதுதான் பிடித்திருக்கு”
“ஒ...”
“என்ன ஒ...”
“மேலே சொல்”
“அதால அசாம் போக வேண்டாம்”
“சரி போக வேண்டாம்”
“அங்கே உள்ள சொத்துகளை என்ன செய்வது”
கண்களை மூடியபடி சொன்னான் “உன் சொத்துகள் நீதான் சொல்ல வேண்டும்”
“கௌதம் கிருஷ்ணா” பல்லைக் கடித்தாள் ஸ்ரீனிகா.
கண்ணைத் திறந்து பார்த்து சிரிக்க அவன் நாடி பிடித்து கெஞ்சினாள் “நான் பாவமில்லையா? நீங்களே பார்த்துக் கொள்வீர்களாம், நான் உங்களையும் பிள்ளைகளையும் பார்த்துக் கொள்வேனாம்”.
“நானும் பாவமில்லையா? எத்தனை கம்பனிகளைத் தான் பார்ப்பேன்” பதிலுக்கு அப்பாவியாய் கேட்டான். அவனுக்கு முடியாதது இல்லை, அவள் பயத்தை மீறி வர வேண்டும் என்று விரும்பினான், அவளுக்கென்று ஒரு அடையாளம் இருக்க வேண்டும் என்று விரும்பினான்.
அவள் அமைதி காக்க ஊக்கினான் “சொல்லம்மா”
உதட்டைச் சுளித்து திரும்பவே அவளைத் தன் கீழ் கொண்டு வந்து அதற்கு தண்டனையளித்தவன் “இப்படி செய்வோமா?” கேட்டான்.
“எப்படி?” ஆர்வமாய் கேட்டாள்.
“என் வேலையில் பாதியைப் பங்கு போட்டால் அசாம் வேலை அனைத்தையும் நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்” நிபந்தனையிட்டான்.
“எப்படி”
“இங்கே என் பெயரில் உள்ள காலேஜ், எஸ்ஜி மோல், நம் குடும்ப பெயரில் இருக்கும் கிருஷ்ணா மோல், கார் கம்பனியின் பாதி வேலை, அப்பா நடத்தும் கம்பனியில் உள்ள என் வேலை, ஷேர் ஹோல்டர்ஸ் மீட்டிங் இவை அனைத்தையும் நீ பார்த்துக் கொள். அசாமில் உள்ள வேலைகளை நான் பார்கிறேன்”
வாயடைத்து பார்த்தவள் நெற்றியில் நெற்றி முட்டியவன் ‘என்ன’ புருவத்தை கேள்வியாய் உயர்த்தினான்.
அவனைத் தள்ளி விட்டுத் திரும்பிப் படுத்து “நான் அசாமுக்கே போறேன்” முறுக்கிக் கொண்டாள். மெல்லச் சிரித்தவன் “நானும் கூடவே வருவேன்” பின்னிருந்து கட்டிக் கொண்டான்.
“இங்கே உங்கள் கம்பனி வேலையை யார் செய்வார்கள்” கழுத்தை வெட்டினாள்.
“இம்சைடி நீ” அவள் கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்து “அதை அண்ணாவும் அப்பாவும் பார்த்துக் கொள்வார்கள்” விட்டேத்தியாய் சொல்லவே திரும்பி அவன் முகம் பார்த்தவள் “எனக்கு பயமாய் இருக்கு” தெளிவிள்ளமால் முணுமுணுத்தாள்.
“என்னைப் பார்” உத்தரவாய் எழுந்த குரலில் அவன் கண்ணைப் பார்க்க ‘நானிருகின்றேன்’ என்று கண்ணை மூடித் திறந்தான்.
அவளுக்கு புரியவே செய்தது, இந்த வேலைகள் எதுவும் அவனுக்கு ஒரு பொருட்டே இல்லை. அதிலும் தனக்கு கொடுத்திருக்கும் வேலையில் பெரிதாய் வேலைப் பளு என்று எதுவுமில்லை என்பதுடன் அது சமூகத்தில் அவளுக்கு ஒரு அந்தஸ்தை கொடுத்து அதிகாரமும் செல்வாக்கும் உள்ள ஒரு பெண்ணாய் வளைய வருவாள்.
“அந்த வேலைகளைப் பார்த்துக் கொள்கிறேன் ஆனால் அசாம்” அவளுடல் நடுங்க தன்னுடன் அணைத்து நெற்றியில் மென்மையாய் இதழ் பதித்தான் “அதை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்”.
பிரம்மபுத்ரா நதி சிவந்த நிறத்தில் ஓடிக் கொண்டிருக்க அதன் மேல் மிதந்து கொண்டிருந்தது அந்த மூன்றடுக்கு லக்ஸரி குருசியர். அந்த நூறடிக்கும் மேல் நீளமான குருசியர் கப்பலின் மூன்றவது மாடியும் அதன் மேற்புறமும் அவர்களுக்கு மட்டும் என ஒதுக்கபட்டு இருக்க கீழே சுற்றுலா பயணிகள் நிரம்பி வழிந்தார்கள். அது அவளின் பெயரில் இருக்கும் ஐந்து கப்பல்களில் ஒன்று.
அதன் மேல்மூன்றாவது மாடியின் தளத்தில் திறந்த வெளியில் அமர்ந்திருந்தாள் ஸ்ரீனிகா. சூரியன் வெப்பம் குறைந்து சாயத் தொடங்கியிருந்தது. அவளுடன் கூடவே நான்கு வயது ஸ்ரீமதி, ஜெயதேவ், நிலாந்தன் உடன் ராகவன் வத்சலாவின் புதல்வர்கள் மாதவ கிருஷ்ணன், ரகுதேவ் கிருஷ்ணன் முன்னே அமர்ந்திருக்க அனுதீப்பும் நிலாவும் அவள் இருபுறமும் அவள் மீது சாய்ந்து அமர்ந்திர்ந்தனர்.
அனைவருமாய் சேர்ந்து ஏதோ விளையாட்டில் ஈடுபட்டிருந்தவர்களை கலைத்தது தீப்பின் குரல் “சித்தப்பா, அப்பா”.
ஸ்ரீனிகா புன்னகையுடன் நிமிர்ந்து பார்க்க மயங்கிய அந்திமாலையின் சிவப்பு அவன் முகத்தில் ஜொலிக்க சிறு கப்பலில் நின்றிருந்தான் கௌதம். வருடத்திற்கு மூன்று முறை இங்கே கணக்கு வழக்குகள் பார்க்க வருவார்கள். அப்படியே ஷேர் ஹோல்டர் மீட்டிங் என்று இருபது நாள் நின்று விட்டு மீண்டும் சென்னை போய்விடுவார்கள்.
இந்த முறை அனைவருக்கும் விடுமுறையாய் இருக்கவே ஒட்டு மொத்த குடும்பமுமாய் வந்திருந்தனர். அசோகன் தன் கம்பனிப் பங்குகளில் குறிப்பிட்ட அளவை அவளுக்கு கொடுக்கவே இதுதான் சாட்டு என்று அசாம் கோப்ரேட் பங்குகளில் குறிப்பிட்ட அளவை ராகவனுக்கும் நதியாவிற்கும் கொடுத்துவிட்டாள்.
இங்கு வந்தால் அவளுக்கு கொண்டாட்டம். வேலை எதுவுமின்றி குழந்தைகளுடனும் அத்தை மாமாவுடனும் நேரத்தை போக்குவாள்.
மூன்றாவது தளத்தில் வெளியாய் இருந்த இடத்தில் கம்பளம் ஒன்றை நிலத்தில் விரித்து அமர்ந்திருந்தவர்களை பார்த்து “பிரெஷ் ஆகி வருகிறேன்” என்றவாறே உள்ளே செல்ல அவன் பின்னேயே சென்றவர்கள் சாப்பிட்டுவிட்டு மீண்டும் வந்தார்கள்.
உள்ளே இருக்கும் அறைகள் அனைத்தும் செவென் ஸ்டார் ஹோட்டலின் தரத்தில் அமைந்திருந்தது. ஆனாலும் இங்கே வெளியில் இருப்பது தான் பிடித்தம். சாதாரண பண்ட் சேர்ட்டுடன் வந்தவன் ஸ்ரீனிகாவின் அருகே அமர “அப்பா” என்று தாவினார்கள் மதியும் தேவும்.
அவள் மடியில் தலைவைத்துப் படுத்துவிட்டான் கௌதம். நிலத்தில் படுத்தால் யார் அவன் நெஞ்சில் மஞ்சம் கொள்வது என்பதில் குழந்தைகளுடன் மல்லுக்கு நிற்பாள் ஸ்ரீனிகா. அதிலும் ஒரு பிரச்சனையாய் வந்தான் அனுதீப்.
அவன் தலையை தள்ளியவாறே வந்தான் “ஸ்ரீமா எனக்கு”.
மறுபக்கத்தில் படுக்க வைத்து “இந்தப் பக்கம் என் தீப்புக்கு மட்டும்” என்று அவனை சமாதானம் செய்ய அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில் “என் பெண்டாட்டி மடிடா” என்றான் கௌதம். அவன் வாயிலேயே ஒன்று போட்டாள் ஸ்ரீனிகா.
சற்று நேரத்தில் காலையில் இருந்து விளையாடிய களைப்பில் உறங்கி விட நதியாவும் ராகவனும் வந்து மதியையும் தேவ்வையும் தவிர அனைவரையும் தூக்கி சென்றுவிட்டார்கள்.
குழந்தைகள் இருவருக்கும் ஆற்றின் குளிர் தாக்காத வண்ணம் காலுக்கு காலுறை தலைவரை வரும் குழந்தைகளுக்கான ஜம்பர் சூட் போன்ற ஸ்வட்டரை அணிவித்தவளை தலைக்கு கை கொடுத்து பக்கவாட்டில் திரும்பிப் படுத்தவாறே பார்த்திருந்தான்.
இருவரும் உருண்டுவிடாமல் தலையனைகளை அணையாய் வைக்க கௌதம் எழுந்து நுளம்புக்கான பெரிய குடையை அனைவருக்குமாய் விரித்து வைத்தான்.
உறக்கத்தில் சிணுங்கிய இருவரையும் தட்டிக் கொடுத்து தலையை கோதிவிட அழ்ந்த உறக்கத்திற்கு சென்றனர் இருவரும். உறங்கும் குழந்தைகளின் அழகைப் பார்த்தபடி கையூன்றி அமர்ந்திருந்தவளை இழுத்து தன் மேல் போட அன்று போல் மாலையாய் விழுந்தாள் ஸ்ரீனிகா.
அவன் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு அவனையே அசையாது பார்த்திருந்தாள் ஸ்ரீனிகா. அவள் வாழ்க்கை எங்கே எப்படித் தொடங்கியது. இந்த பிரம்மபுத்ரா நாடுகளைக் கடந்து வளைந்து நெளிந்து கங்கையில் சேர்வதைப் போல் கடைசியில் அவன் கைகளில் சேர்ந்திருந்தது அவள் வாழ்க்கை. அதற்குள் எத்தனை பிரச்சனை எத்தனை தவிப்பு. ஆனால் இன்று மனம் முழுதும் நிறைந்திருக்கும் நிறைவுக்கும் கையில் இருப்பவன் காதலுக்கும் இதை விடவும் துன்பப்பட்டாலும் தகும் என்று மனமும் மூளையும் சேர்ந்து சொல்ல புன்னகைத்தால் ஸ்ரீனிகா.
“என்னம்மா” அவன் குரல் களைப்பில் கனத்திருந்தது.
“ஒன்றுமில்லை உறங்குங்கள்” அவன் புஜத்தில் தலைவைத்து ஒரு கையை குழந்தைகள் மேல் போட்டாவாறே படுக்க பின்னிருந்து அணைத்தவன் ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்குச் சென்றதை அவன் ஏறி இறங்கிய மார்புகூடு கூற அந்நேர இனிமையை ரசித்து அனுபவித்தபடி வெகு நேரம் கண்ணுறங்காமல் விழித்திருந்தாள் ஸ்ரீனிகா.
நடுநிசியின் போது கிருஷ்ண பட்ச சந்திரன் எட்டிப் பார்த்து அவர்கள் மேல் நிலவொளியைப் பொழிய மெதுவே கண்ணயர்ந்த ஸ்ரீனிகாவை தாலாட்டுவது போல் மெதுவே ஆடியபடியே மிதந்து கொண்டிருந்தது, அந்தக் குருசியர்.
அந்தக் கப்பலின் பயணம் போல் மெல்லிய தாலாட்டும் வெண்ணிலவின் தண்ணொளியுமாய் அவர்கள் வாழ்க்கை இனி இன்பமாய் செல்லும் என்பதில் சிறிதும் சந்தேகமின்றி நாமும் விடை பெறுவோம்.
சுபம்
Referance
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9014549/
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/ar...ery rare.,must be considered during pregnancy.
https://www.medicalnewstoday.com/articles/can-pregnancy-cause-brain-aneurysm#outlook
https://thejns.org/focus/view/journals/neurosurg-focus/47/1/article-pE8.xml
https://www.uth.edu/news/story.htm?id=5d2d8b9a-d1b4-4dc9-86fc-344378006898
https://www.cern-foundation.org/news/intimacy-and-a-brain-or-spinal-cord-tumor-diagnosis
https://www.pennmedicine.org/for-pa...ke up to,brain surgery is neurologic function.
hanges in hormones and blood flow during pregnancy increase the risk of a brain aneurysm forming,
https://www.medicalnewstoday.com/ar...rea.-,Causes,an aneurysm growing or rupturing.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/ar...iotomy is,is considered persistent or chronic.
https://www.hopkinsmedicine.org/health/conditions-and-diseases/brain-tumor/brain-tumor-surgery
https://www.ouh.nhs.uk/patient-guide/leaflets/files/11585Pcranial.pdf
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9014549/
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/ar...ery rare.,must be considered during pregnancy.
https://www.medicalnewstoday.com/articles/can-pregnancy-cause-brain-aneurysm#outlook
https://thejns.org/focus/view/journals/neurosurg-focus/47/1/article-pE8.xml
https://www.uth.edu/news/story.htm?id=5d2d8b9a-d1b4-4dc9-86fc-344378006898
https://www.cern-foundation.org/news/intimacy-and-a-brain-or-spinal-cord-tumor-diagnosis
https://www.pennmedicine.org/for-pa...ke up to,brain surgery is neurologic function.
hanges in hormones and blood flow during pregnancy increase the risk of a brain aneurysm forming,
https://www.medicalnewstoday.com/ar...rea.-,Causes,an aneurysm growing or rupturing.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/ar...iotomy is,is considered persistent or chronic.
https://www.hopkinsmedicine.org/health/conditions-and-diseases/brain-tumor/brain-tumor-surgery
https://www.ouh.nhs.uk/patient-guide/leaflets/files/11585Pcranial.pdf
Saranyakumar
Active member
அழகான நிறைவான கதை சிஸ் கெளதம் ஸ்ரீனிகா 
கெளதம் ஸ்ரீனிகா
Mathykarthy
Well-known member
லவ்லி எண்டிங்....... 
சூப்பர் ஸ்டோரி
கௌதம் ஸ்ரீனி
ரொம்பவே மிஸ் பண்ணுவேன்..... அழகான ஆத்மார்த்தமான காதல்......
சூப்பர் ஸ்டோரி
கௌதம் ஸ்ரீனி
ரொம்பவே மிஸ் பண்ணுவேன்..... அழகான ஆத்மார்த்தமான காதல்......Thank you sweetie ஆரம்பத்தில் இருந்தே கமெண்ட் செய்து நிறைய சப்போர்ட் கொடுத்தீங்கஅழகான நிறைவான கதை சிஸ்
thank you daa thank you so muchலவ்லி எண்டிங்.......
சூப்பர் ஸ்டோரி
கௌதம் ஸ்ரீனி
உங்கள் கமெண்ட் எப்பவுமே எனக்கு ஊக்கம் கொடுத்தது Thanks a lot sweetheart அடுத்த கதையில் சந்திப்போம்
Mathykarthy
Well-known member
சீக்கிரமா அடுத்த கதையோட வாங்கthank you daa thank you so much
உங்கள் கமெண்ட் எப்பவுமே எனக்கு ஊக்கம் கொடுத்தது Thanks a lot sweetheart அடுத்த கதையில் சந்திப்போம்