Lufa Novels
Moderator
சக்கரை தழுவிய நொடியல்லவா!
அத்தியாயம் 19
தேநீரை நாம் உறிஞ்சும் மாலை போதாதே.. கை கோர்த்து போக இந்த சாலை போதாதே!
என்னென்ன விண்கலம் நான் சொல்லவே.. கைபேசி மின்கலம் போதாதடி!
உன் அழகை பருக என் கண்கள் போதாதடி.. என் நிலையை எழுத வானங்கள் போதாதடி!
நேரமுல்லை பின் இழுத்தும்.. வாரம் எட்டு நாள் கொடுத்தும்.. சுற்றும் பூமியை தடுத்துமே.. ஹே..
போதவில்லையே போதவில்லையே உன்னைப்போல போதை ஏதும் இல்லையே!
எனப்பாடிக் கொண்டே தன் இரு சக்கர வாகனத்தை ஓட்டிக்கெண்டிருந்தான். அவளோ அவன் பின்னால் அமர்ந்து அவனையும், அவன் பாட்டையும் இரசித்துக் கொண்டே வந்தாள். பாடலில் மூலம் அவன் கூற வரும் கருத்துகள் அவளை எங்கெங்கோ இழுத்து சென்றது.
“சித்தத்து திரும்ப டிரைனிங் போகனுமா?”
“ஆமாடி. போகனும்ல. புதன் கிழமை ட்ரைன் டிக்கெட் எடுத்துருக்கேன்”
“அப்போ இன்னும் மூணு நாள் தான் இருக்கா?”
“ஆமா!”
“திரும்பி எப்போ வருவ?”
“ஒரு மாசம் ஆகும் முடிய. முடிஞ்சதும் எங்க ஜாப் கொடுக்குறாங்களோ அங்க போகனும்”
“அப்போ நான்?”
“டிரைனிங்க்கு உன்ன எப்படி டீ கூட்டிட்டு போறது? டிரைனிங் முடியவும் வேலை வந்தபிறகு அங்க போய்ட்டு தங்க இடம் எல்லாம் பார்த்துட்டு வந்து கூட்டிட்டு போறேன்”
“அதுவரை தனியா இருக்கனுமா?”
“அஞ்சு மாசம் எப்படி இருந்த? அப்படி தான் இருக்கனும்”
“அப்போ அப்பா, அம்மா எல்லாரும் இருந்தாங்க” எனக்கூற, வண்டியின் வேகத்தில் தன் கோபத்தைக் காட்டினான்.
“மெதுவா போ சித்தத்து” எனக்கூற, அவன் கைவண்ணத்தில் வாகனம் உருமியது.
“சரி கோபப்படாத. இனி பேசல போதுமா? ஆனா தனியா இருக்குற மாதிரி இருக்கும். சீக்கிரம் வந்துருவல”
“ம்ம்” மட்டும் பதிலளித்தான்.
“சிரியேன்” எனக்கேட்க, “ம்ச்” எனச் சலித்துக்கொள்ள, “செல்லம்ல.. செல்லம்ல” எனக்கொஞ்சியே அவனைச் சமாதானப்படுத்தினாள் மது. இருவரும் அவளுக்கு விருப்பமான பிள்ளையாரை சந்திக்க வந்து கொண்டிருந்தனர்.
இவனை என்ன செய்து சமாதானம் செய்வதென்றே பெண்ணவளுக்கு தெரியவில்லை. அவன் இவ்வளவு கோபம் கொண்டு இப்போது தான் பார்க்கிறாள். அவளைப் பிறந்ததுமுதல் கண்ணும் கருத்துமாகப் பார்த்துக்கொண்டவன், ஒரே வீட்டில் ஒன்றாக வளர்ந்தவர்கள். பெற்றோரைக்கூட விட்டுவிட்டு அவள் வீட்டிலேயே தவமிருந்தவன். இன்று அவர்கள் அத்தனை பேரையும் வெறுத்துக்கொண்டல்லவா இருக்கிறான். ‘கடவுளே அவருக்கு மனதில் மாற்றத்தைக் கொடு’ எனக் கடவுளிடம் மன்றாடிக்கொண்டே சென்றாள் அவனுடன்.
கோவிலில் அன்பு “இல்ல ஈகை நீ சரியா பார்த்திருக்க மாட்ட, வேற எங்கயோ போயிருப்பாங்க இல்ல வேற கோவிலுக்குப் போயிருப்பாங்க. நமக்கு முன்னாடியே பைக்ல வந்தவங்க இன்னமுமா இங்க வராம இருப்பாங்க?”
ஈகை “ஒருவேலை நம்ம வரதுக்கு முன்னாடியே வந்து சாமி கும்பிட்டு கிளம்பிட்டாங்களோ?”
“தெரியலயே! இன்னும் என்னத்துக்கு இங்க இருக்க. வா! கிளம்பலாம்”
“இன்னும் கொஞ்ச நேரம் பார்ப்போமா?”
“நம்பிக்கை இல்ல. ஆனா இங்க இருக்கும்போது மனசு கொஞ்சம் சாந்தமா இருக்குற போல இருக்கு. அதுக்காகவாது கொஞ்ச நேரம் உட்கார்ந்துட்டு போவோம்” எனக்கூறி ஓரிடத்தில் மூவரும் அமர்ந்தனர்.
மதுவும் சித்தார்த்தும் கோவிலுக்கு வந்துவிட்டனர். சித்தார்த் “மது! நீ உள்ள போ. நான் கடையில போய்த் தேவையானத வாங்கிட்டு வரேன்” எனக்கூற சரியெனத் தலையசைத்து விட்டுக் கோவிலுக்குள் நுழைய, வாசலையே பார்த்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்த அன்பழகன் கண்ணில் விழுந்தாள் மது.
“ஈகை! மதும்மா” எனக் கண்களில் கண்ணீர் கோர்க்க, தழுதழுத்த குரலில் வந்தது வார்த்தை. ஈகை திரும்பிப் பார்க்கும் முன் எழுந்த அன்பு, மதுவை நோக்கி நடந்தார் இல்லை கிட்டத்தட்ட ஓடினார் என்றே சொல்லலாம்.
அவர் வருவதை கண்டு விட்ட மதுவுக்கும் மனதில் ஆயிரம் மத்தாப்பூ பூக்க கணவனின் கோபம், அவனின் வார்த்தை ஏன் அவனையே மறந்து தந்தையை நோக்கி ஓடியே வந்தவள் அவரைக் கட்டிப்பிடித்து கண்ணீர் வடிக்க, அவள் கை, முதுகு, தலை எல்லாம் வருடிக்கொடுத்து, மகளின் நலனை ஆராய்ந்தனர் பெற்றோர்.
நெற்றியில் வீக்கம் கூட நன்றாகக் குறைந்திருந்தது. உடல் ரீதியாக மகள் காயப்படவில்லையென அறிந்த அன்பு,
“மதும்மா எப்படி இருக்கடா?”
“நான் நல்லா இருக்கேன்பா. நீங்க எப்படி இருக்கீங்க? வீட்டுல எல்லாரும் எப்படி இருக்காங்க?”
“இருக்கோம்மா உன் நினைப்பு தான்”
“நான் நல்லா இருக்கேன்ப்பா”
“உன்னை விட்டுட்டு எங்களால தான் இருக்க முடியல.. மனசு கிடந்து தவிக்குது” என மகளைத் தோளில் சாய்த்துக்கொண்டே அன்பு கூற, ஈகையோ மகளின் தலையைக் கோதிக்கொண்டு, அவளையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றார். இருவரும் கூடவே கூட்டிட்டு வந்த தரூணை மறந்துவிட்டனர் மகளைப் பார்த்த சந்தோஷத்தில்.
சித்தார்த்தோ பொருட்களை வாங்கிக் கொண்டு கோயிலுக்கு வர, வாசலில் சிறு சலசலப்பு. என்னவெனப் போய்ப் பார்க்க, ஒரு சிறுவன் அழுதுகொண்டிருக்க, அங்கிருந்த ஒரு பெண் அவனைத் தோளில் போட்டுச் சமாதானம் செய்துகொண்டிருந்தாள். தோளில் போட்டிருந்ததால் சிறுவனின் முகம் தெரியவில்லை.
அவனும் குழந்தை கீழே விழுந்துவிட்டது போலும். அவனது தாய் சமாதானம் செய்கிறாளென எண்ணி நகர, அங்கிருந்த ஒருவர்,
“யாரு புள்ளனு தெரியலயேப்பா.. இப்போ என்ன பண்ணுறது.. பக்கத்துல விசாரிங்க இல்லனா போலீஸ்ல சொல்லிடலாம்” எனக்கூற, அவனால் அந்த இடத்தை விட்டு அசையமுடியவில்லை.
குழந்தை வழிதவறி வந்துவிட்டது போல என நினைத்து அந்தப் பெண்மணியிடம்,
“என்னம்மா ஆச்சு?” எனக் கேட்க, அப்பெண்மணி பதில் கூறும்முன் பழகிய குரல் கேட்டதால் அப்பெண் தோளிலிருந்து திரும்பிப் பார்த்த சிறுவன் சித்தார்த்தை “மாமா” என அழைக்க, சிறுவனின் முகம் பார்த்த சித்தார்த்துக்கு அதிர்ச்சி தான். ஏனெனில் அது அஸ்வந்தின் மகன் தரூண்.
“மாமா” எனத் தரூண் மீண்டும் அழைக்க,
“தரூண்” என்றான் அதிர்ச்சியாக. தரூணோ அப்பெண்ணிடமிருந்து தாவிச் சித்தார்த்திடம் வர, தருணை வாங்கிக் கொண்டான் சித்தார்த்.
“உங்க சொந்தகார பையனா தம்பி?” என அப்பெண் கேட்க, ‘ஆமாம்’ என்னும் விதமாகத் தலையசைத்தான்.
“புள்ளைய கவனமா பார்க்க வேண்டாமா? ரோட்டுக்கு வந்துட்டான் பிள்ள.. வேகமா வந்த பைக் காரன் இடிக்க வர, பயந்து கீழ விழுந்து ஒரே அழுகை. சரி இனி கவனமா பார்த்துக்கோங்க தம்பி” எனக்கூறி கூட்டம் கழைந்து செல்ல,
சித்தார்த் “நீ எப்படிடா இங்க வந்த? யார் கூட வந்த? அம்மா எங்க?” எனக் கேட்க,
தரூண் “தாத்தா, அப்பத்தா கூட வந்து..”
“எங்க அவங்க?” எனக் கேட்க, கோவிலுக்குள் கைக்காட்டினான் தரூண்.
“சரி வா” என அவனைத் தூக்கிக்கொண்டு கோவிலுக்குள் வரும்போது பல சிந்தனை சித்தார்த் மனதுக்குள்.
‘மது அவ அம்மா அப்பாவ பார்த்திருப்பாளா? பேசியிருப்பாளா? நான் பேசக்கூடாதுனு சொன்னத மதிச்சு பேசாம இருப்பாளா? இல்ல அப்பா அம்மாவ பார்த்ததும் திரும்ப என்னை மறந்துட்டு அவங்க கூட ஒட்டிக்குவாளா?’ எனப் பல சிந்தனையில் வர அவன் நினைத்தது சரி தான் என்னும் விதமாகத் தந்தை தோளில் சாய்ந்து நின்றிருந்தாள்.
அவனுக்கோ மீண்டும் தோற்றுவிட்ட உணர்வு. அவர்களுக்காகத்தானே தன்னை வேண்டாமெனத் தூக்கி எறிந்து ஆதவனுடனான திருமணத்திற்கு ஒத்துக்கொண்டாள். இன்றும் வரும் வழியில் கூட அவர்களின் மேல் அவனுக்குள்ள கோபம் அவளுக்குத் தெரியும் ஆனாலும் அவர்களிடம் சென்று உறவாடிக் கொண்டிருக்கிறாளே! அப்போ அவளுக்குத் தன்னை விட அவர்கள் எல்லாரும் தானே முக்கியம்.
இந்த உலகில் அவனுக்கு முக்கியமான ஆள் யாரென அவனிடம் கேட்டால், தூக்கத்திலிருந்தாலும் யோசிக்காமல் அவளை நோக்கித் தான் கையைக் காட்டுவான். ஆனால் அவளுக்கோ அவன் இரண்டாம் பட்சம் தான் என்று எண்ணும்போது மனதிற்குள் சுறுக்கென வலி பரவுவதை தவிர்க்க முடியவில்லை.
தாய், தகப்பன் குடும்பம் அத்தனையையும் விட்டுவிட்டு அவளொருத்திக்காகத் தான அவன் வாழ்நாள் முழுக்க அவள் வீட்டிலேயே கிடந்தான். அவள் குடும்பத்தைத் தானே தன் குடும்பமாக நினைத்தான். ஏன் அவளுக்காகத் தான் தன் உயிரையும் பணயம் வைத்துக் கொரானாவில் அவளுடனே இருந்தான்.
ஆனால் அவளோ அவளுக்கு முதன்மை அவள் தாயும், தகப்பனும் மட்டும் தானென அவனுக்கு மீண்டும் மீண்டும் பாடமெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். தனக்காகத் தன் கோபம் குறையும் வரைக்கும் கூட அவளால் அவர்களை விட்டு இருக்க முடியவில்லை. ஆனால் அவர்களுக்காக வாழ்நாள் முழுவதும் என்னை விட்டுவிட்டு ஆதவனை கட்டிக்க சம்மதம் சொன்னவள் தானேயெனக் கசப்பாக மனதுக்குள் இறங்கியது.
அன்பு “சித்தார்த் உன்னை நல்லா பார்த்துக்கிறானா? ஆனந்தி ரொம்ப பேசுறாளா?”
“சித்தத்து நல்லா பார்த்துக்கிறாங்கப்பா உங்களுக்குத் தெரியாதா அவர பத்தி. ஆனா நம்ம வீட்டு மேல கொஞ்சம் கோபம் இருக்கு. அத கொஞ்ச கொஞ்சமா நான் குறைச்சுட்டு நம்ம வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டு வரேன்ப்பா. அத்தைய பத்தி நமக்குத் தெரியாதா? நாக்குல தேள் கொடுக்கு தான் இருக்கும். நான் கண்டுக்கிடலப்பா”
“சாப்பிட்டியாடாம்மா”
“ஹ்ம்ம். இப்போ கூட ஹோட்டலுக்கு போய்ட்டு தான்ப்பா வந்தோம். இந்தச் சாக்லெட்ஸ் கூடச் சித்தத்து வாங்கி கொடுத்துதான்”
ஈகை “இனிப்பு திங்காத மது. உனக்கும் அவனுக்கும் எத்தனை தடவை சொன்னாலும் புரியாது”
“இல்லம்மா முழுசா சாப்பிடமாட்டேன். ஃப்ரிஜ்ல வச்சி கொஞ்சம் கொஞ்சமா சாப்பிட்டுக்குவேன்”
“சித்தார்த் எங்கம்மா காணோம்?”
“கடைக்குப் போனார்ப்பா திங்க்ஸ் வாங்க” எனக்கூறியவளுக்கு அப்போதுதான் தான் சித்தார்த்துடன் இங்கே வந்ததே ஞாபகம் வர, பதட்டம் வந்தது.
‘அய்யோ! சித்தத்து கூடத் தான வந்தோம். இப்போ அப்பா, அம்மாக்கிட்ட பேசுறத பார்த்தா என்ன செய்வாரோ!’ என நினைத்துத் தந்தையிடமிருந்து பிரிந்து சுற்றி சித்தார்த்தை தேட அவனோ கண்களில் கனல்மின்ன, கையில் தரூணுடன் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே நின்றிருந்தான்.
“சித்தத்து” எனப் பயத்துடன் அவனைப் பார்க்க அவனே அவர்களருகில் வந்து ஈகையிடம் தரூணைக் கொடுத்தான்.
அன்பு “சித்தார்த்” என அழைக்க அவனிடமிருந்து பதிலில்லை. திரும்பி நடக்க முயன்றான். அவன் கைகளைப் பற்றிய அன்போ,
“சித்தார்த்! நான் சொல்றத கொஞ்சம் கேளுப்பா”
“எதையும் கேட்குற மனநிலை இல்லை. என்ன இருந்தாலும் என்னைப் பிறந்ததிலிருந்து வளர்த்த உங்களைக் காயப்படுத்த விரும்பல. கைய விடுங்க” என்றான்.
“எங்க சூழ்நிலை அப்படி இருந்ததுப்பா அதான் கொஞ்சம் புரிஞ்சுக்கோயேன். எதையும் உடச்சி பேச முடியாத கட்டாயத்துல இருக்கோம்”
“பரவாயில்ல இப்போ நீங்களே சொன்னாலும் கேட்குற நிலையிலும் நான் இல்லை. காலந்தவறி செய்யுற எந்தக் காரியத்துக்கும் மதிப்பில்லை” எனக் கைகளை அவரிடமிருந்து உருவினான்.
மதுவை ஒரே ஒரு பார்வை தான் பார்த்தான், மனதளவில் செத்தே விட்டாள் பெண். பின் அன்பு மற்றும் ஈகை இருவரையும் பார்த்தவன், அவள் கையிலிருந்த தரூணையும் பார்த்துவிட்டு,
“என்னாதான் பெத்த பிள்ளைபோல வளர்த்தாலும், உங்களுக்கு உங்க புள்ளைகள் நலன் மட்டும் தான் கண்ணுக்கு முன்னாடி நிற்கும் போல. அன்னைக்கு என்னை விட்டீங்க இன்னைக்கு இவன விட்டுட்டிங்க” எனத் தரூணைக் காட்டிக்கூறி, “இவன உங்கள நம்பி தான் அவன பெத்தவங்க விட்டாங்க, அவன பத்திரமா கொண்டு போய் ஒப்படச்சிடுங்க. என் உயிரை வேரோடு பிடிங்கின மாதிரி பிடிங்கிதாதீங்க” எனக்கூற கதறி விட்டார் ஈகை.
“சித்து.. நாங்க அப்படி நினைக்கலப்பா.. எங்க நிலைமை அப்படி.. உனக்காகத் தான் செய்தோம். நீ நிம்மதியா கடைசி வரை இருக்கனும்னு தான் பண்ணினோம். எங்க நோக்கம் உங்கள பிரிக்கிறது இல்லப்பா” என ஈகை அழுக, அவனுக்கும் கண்களில் கண்ணீர் கோர்த்தது.
பெத்த தாயைப் போலப் பார்த்தவரல்லவா! தன் தாய் கூடத் தன்னை பாரமெனக் கருதி இவர்களிடம் விட்டுச்செல்லச் சில நாட்கள் தாய்ப்பால் கூடக் கொடுத்து அவனைப் பாதுகாத்தவரல்லவா! அஸ்வந்துக்கும் அவனுக்கும் எந்தப் பாகுபாடும் பார்க்காமல் வளர்த்தவர்கள் அல்லவா!
இன்று தன் கோபத்தால் அவர்களைக் காயப்படுத்தி விட்டோமென மட்டும் அவனுக்குப் புரிந்துவிட்டது. தன் வார்த்தைகள் அவர்களை எவ்வளவு காயப்படுத்தியிருக்கிறது எனத் தெளிவாகத் தெரிந்தது. இதற்குத் தானே அவர்களைக் காணாமல் தவிர்த்து வந்தான்.. இப்படி எதாவது கூறி அவர்களைக் காயப்படுத்திவிடுவேனெனத் தான அவர்களைத் தவிர்த்து வந்தான்.
ஆனால் இன்று அவன் எதைச் செய்யக் கூடாது என நினைத்தானோ அதை அவனறியாமலே அவன் கோபம் நிறைவேற்றி எதிரிலுள்ளவர்களை வார்த்தை வால் கொண்டு அறுத்துவிட்டதே!
துடிக்கும் ஈகையை தோளோடு அணைத்து பிடித்து அவளை ஆறுதல் படுத்திக்கொண்டிருந்தார் அன்பு. எதுவுமே செய்யமுடியாமல் அழுது கொண்டிருந்தாள் மது.
சித்தார்த் “மன்னிச்சிடுங்க.. கோபத்துல சொல்லிட்டேன். மனசு கஷ்டப்படுற மாதிரி பேசிருந்தா மன்னிச்சிடுங்க” எனக்கூறி அவ்விடமிருந்து கிளம்பிவிட்டான். பின்னாலேயே ஓடினாள் மது.
அவன் வேகத்துக்கு ஈடு கொடுக்க முடியவில்லை. அவன் இருசக்கர வாகனத்தை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டான். மதுவை திரும்பிக் கூடப் பார்க்கவில்லை. அவள் தான் தன்னை விட்டுவிட்டு செல்லும் அவனையே கண்ணீர் வடிய பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
அவளை விட்டு விட்டுச் செல்பவனுக்கோ மீண்டும் மீண்டும் அவளுக்குத் தான் இரண்டாம் பட்சமாக இருப்பது கண்ணீரைத்தான் வரவழைத்தது. கண்களை நிறைத்து வழியை மறைக்கும் அந்தக் கண்ணீரை அடியோடு வெறுத்தான் அவன். அதற்குக் காரணமானவள் மீது வருத்தம் தான் மேலோங்கியது.
எனக்கென யாருமில்லையே.. உனக்கது தோணவில்லையே!
எனக்கென யாருமில்லையே.. உனக்கது தோணவில்லையே!
போதை நீ தானே தல்லாடுறேன் நானே.. உன் காமம் வேணாமே உன் காதல் போதுமே!
என் போதை நீ தானே தல்லாடுறேன் நானே.. உன் காமம் வேணாமே உன் காதல் போதுமே!
கடல் தாண்டிப் போகும் காதலி.. கை மீறி போகுதே என் விதி.. நகராமல் நின்று போகுமே என் வாழ்கையின் கதி!
