வேதம் - 08
- Thread starter admin
- Start date
‘அப்போ அவளோட நிமிர்வ நேசிக்கப் போறியா, சர்வேஷ்?' என்று மனசாட்சியின் கேள்விக்கு,
‘அதை, நான் ஏன் உன்கிட்ட சொல்லணும்?'
என்று மனசாட்சிக்கு திமிர் காட்டியவன், தன் மனநிலையின் கட்டுப்பாட்டுக்கு என அருந்தும் மாத்திரையை எடுத்த பின்னே, சற்றே ஆசுவாசமானான்.
இப்படியே அன்றைய நாள் கழிய, அன்றிலிருந்து தினமும் சர்வேஷ் வருகை ஆஃபீஸில் வழமையானது. பெரிய வல்லரசான அமெரிக்காவிலேயே தொழிலில் கொடி கட்டிப் பறப்பவனுக்கு, தன் தாய் நாட்டில் தொழிலைப் பார்ப்பது ஒன்றும் அத்தனை கடினமாக இருக்கவில்லை. ஆனால் அவன் மிகக் கடினமானவன். அவனைப் பரிச்சயம் இல்லாதவர்கள் அனுசரித்துப் போவது மிக, மிக கடினமாக இருந்தது.
தொழிலாளர்களை தட்டிக் கொடுக்கவும், வேலையில் ஒப்பியடிக்க நினைப்பவர்களை கொட்டி வேலை வாங்கவும், சில சமயம் வாய் பேசுவதை விட, கை பேசி காரியத்தை சாதிக்கவும் அஞ்சவில்லை, அந்த அஞ்சா நெஞ்சன். ஆக ஏஜே குரூப்ஸ் எந்த நேரமும் ஃபயர் வேகத்தில் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது.
இளம் வயதினருக்கு ஏற்கனவே அவன் தோற்றத்தில் ஒரு கிரேஸ் என்றால், பலருக்கும் அவன் தோற்றத்தில் ஒரு பயம் இருந்தது உண்மையிலும் உண்மை.
இலங்கை போன்ற நாட்டில் இந்த குத்துச் சண்டைகள், டபிள்யூ டபிள்யூ எல்லாம் அருகில் அனுபவித்த அனுபவங்கள் மிகக் குறைவு. தொலைக்காட்சியோடு சரியெனும் நிலையில் நேரில் ஒருவன் அதன் பிரதிபலிப்பாக அப்படி ஒரு அகன்ற தோற்றத்தில் இருக்கையில் பலரோ அவனை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தனர் என்றால், சிலர் பயத்தோடு பார்த்தனர்.
என்ன எப்படியோ சாத்விகாவையும் விட்டு வைக்காதவன், அதிகப்படியாகவே அவளை வேலை வாங்குவதை, வழமையாகக் கொண்டு இருந்தான். ஏதேனும் ஃபைலைக் கொண்டு வரச் சொல்வது,
“முட்டாள்! உன்னை இதையா கொண்டு வரச் சொன்னேன்? நான் கேட்டது மூனு வருஷம் முன்னே உள்ள ஃபைல்!" என்பதும்,
வழமையாக அமைதியைக் கடைப்பிடிப்பவள் சர்வேஷோடு மட்டும் வாயாடப் பழகி இருந்தாள்.
“நான் சரியா தான் கொண்டு வந்தேன் சார். நீங்க தெளிவா வருஷத்தைச் சொல்லாம விட்டுட்டீங்க."
“இப்ப சொல்லிட்டேன் தானே! போ, போய் கொண்டு வா. அண்ட் எப்ப பாரு லிஃப்ட் யூஸ் பண்ணாத, ஸ்டெப்ஸ்ல ஏறி வா. நீ விட்ட பிழைக்கு கம்பெனி லிஃப்ட்ட அடிக்கடி யூஸ் பண்ணி எலக்ட்ரிசிட்டிய வேஸ்ட் பண்ணாத. நாடு இருக்கிற நிலைமைக்கு சேவ் பண்ணிப் பழகு" என்று அவளை வைத்துச் செய்தான்.
சில சமயம் ஏதேனும் ஒரு ஆண் ஸ்டாஃப் பிழை செய்து விட்டால், இவள் அருகில் இருந்தாலும் பெண்ணொருத்தி நிற்கிறாள் என்ற எண்ணம் சிறிதுமின்றி.. வண்ணம், வண்ணமாக அவன் வாயிலிருந்து வார்த்தைகள் அருவியாகக் கொட்டும். அந்த நேரம் இவள் முகத்தை சுளித்து விட்டால், அருகில் இருந்த நபர் அகன்றதும்,
“மேடம் முகத்தை சுளிக்கிறீங்க! அப்ப நான் பேசிய வார்த்தையோட மீனிங் ரொம்பவே நல்லா தெரியும் போலவே. எங்க மீனிங்க சொல்லு?"
“சார்!" அவள் தயங்கினால்,
“மீனிங் சொல்லுடி! சொல்லிட்டு போ!"
ஒரு படி மேலே ‘டி' போட்டு உரிமையாக திட்டவே தொடங்கி விடுவான். இவனை மலை என்பதா மடு என்பதா? எண்ணி, அவள் குழம்பாத நிமிடம் இல்லை.
சில நேரங்களில் அவளில் மயங்கும் அவன் மனதின் மேல், தானே கோபம் கொண்டு சூடு கண்ட பூனையாக அவளை காச்சி எடுக்கவும் தயங்க மாட்டான். அந்த சமயங்களில் பெண்ணோ நொந்து போவாள். ரணமாகக் காய்ந்து தள்ளுவான். மாறும் அவன் குணங்களைப் பகுத்தறியத் தெரியாதவள்,
இவன் “ராட்சச ராவணனே தான்!" வாய்விட்டு கூறிவிடுவாள்.
இப்படி தொடர்ந்து மூன்று நாட்களாக, அவளை விட்டு வைக்காது, தன் பழைய காயங்களில் சுழன்று கொண்டிருந்தான். அதுவும் வேலை விஷயமாக வெளிநாடு சென்றிருந்த அரவிந்தனின் வருகை அவன் பழைய அவமானங்களை, புகைப்படம் எடுத்துக் காட்டியது.
இவள் அருகில் இருக்கும் போது கிடைக்கும் இனிமையான இதமும், விலகிச் செல்கையில் தோன்றும் வெறிக்கும் நடுவில், சிக்கித் தவித்த ஆணின் மனநிலை, சில நாட்களாக அவளை வதைக்கத் தொடங்க, அன்றோ ஜனனியின் அழைப்புக்கு ஏற்ப வீடு வரை வந்தவளை, வாசலில் மடக்கிப் பிடித்தவன், வார்த்தைகளை அம்புகளாக வில்லில் தொடுக்கத் தயாரானான்.
ஆனால், அன்றைய நாள் அவள் மூலம் தரப்போகும் சில வார்த்தையின் தடங்கள், அவன் வாழ்வில் பதிந்து போன பெண்ணைப் பற்றிய சில எண்ணங்களை மாற்றப் போகும் சிறு பொறியாய் அமைந்து போகப் போவதை தெரியாதவன்..
ஜனனியின் நலம் விசாரித்துவிட்டு வாயிலை அடைந்தவளை இடை மறித்து,
“ஏய் நில்லுடி! உனக்கு இங்க என்ன வேலை? ஆஃபிஸ்ல வேலை செய்றவ, என்னத்துக்கு வீட்டுக்கு வர? உன்னைப் போல ஆட்கள் பணக்காரங்க வீட்டுக்குள்ள ஈஸியா நுழைஞ்சுருறீங்க. அது என்ன கொஞ்சம் கூட வெட்கமே இல்லாம, இப்படி அழையா விருந்தாளியா வாரது?
இந்த வீட்டுக்குனு ஒரு கௌரவம் இருக்கு. அன்னக்காவடிங்க வந்து போக, இது ஒன்னும் சத்திரம் இல்ல, சாத்விகா!"
வார்த்தைகளை நெருப்பாகக் கக்கியவன் எண்ணவில்லை, அவளைத் தான், தன் வாழ் நாளின் ஆதாரம் எனக் கொண்டாடப் போகிறான் என்று. அந்த நேரம் இவன் விதைத்த வினைப்பயனை உயிர்துடிக்க, அவள் துடிப்பில் அனுபவிப்பான்.
அவளை மேலிருந்து கீழாக அளவிட்டவன், விடுமுறை தினமெனக் கருதி, அவசர அழைப்பின் பொருட்டு நலிந்த புடவையை, பஸ்ஸின் இடிபாடுகளின் போது, முந்தானை பகுதியில் லேசாக ஏற்பட்ட கிளிஞ்சலை மறைத்து மடித்து பின் குத்தி இருந்தாள்.
இலங்கையின் வேகாத வெயிலில் பஸ் ஸ்டாண்டிலிருந்து ஒன்றரை கிலோ மீட்டர் தூரம் நடந்து வந்ததால் ஏற்பட்ட களைப்பும், அங்கங்கே அவள் நீண்ட பின்னல் முடிகள் காற்றில் பறக்க, வைத்திருந்த விபூதி அழிந்தும் அழியாமலுமாக கசங்கிய அஜந்தா ஓவியமாக காட்சியளித்தவளை, ஏனோ அன்று அதிகமாகவே அவன் அகம் தன்னை அறியாமல் ரசிக்க, புறமோ வெறுப்பை வார்த்தையாக்கியவன்,
“லுக்! அவங்க கூப்பிட்டாங்க, இவங்க கூப்பிட்டாங்கனு வெட்கமே இல்லாம இனிமேல் இந்த பக்கம் வராத, புரிதா! நீயும் உன் ட்ரெஸ்சும் பார்க்கவே அசிங்கமாக இருக்கிற. வெள்ளையா இருக்கும் தோலைக்காட்டி இங்கே யாரையும் மயக்கலாமுனு எண்ணத்தோடு இனி இந்த பக்கம் வந்துராத!"
அவன் கண்ட பெண்களின் முன் அனுபவம் அப்படி. அள்ளித் தெளித்த சுடு சொற்களில் கண்களில் நீர் முட்ட துடித்த சாத்விகாவோ, கண்ணீரை இமை தட்டி உள்ளிழுத்துக் கொண்டு. இரு கைகளையும் அவனை நோக்கிக் கும்பிட்டு.
“மன்னிச்சுடுங்க சார், உங்க வீட்டுக்கு வந்தது என் பிழை தான். ஆனால் இந்தப் பிழையை ஜனனி அம்மாவிற்காக நான் செய்யத் தயார். ஏன்னா, அவங்களுக்கு நான் பட்ட நன்றிக் கடன் அப்படிப்பட்டது. என் உயிரும் போதாது, அவங்க எனக்குச் செய்ததை ஈடுகட்ட." என்றாள் நிமிர்வோடு.
நான் யாசகம் பெற்றேன், நீ யாசகம் கொடுத்தாய் என்னும் ஏற்றத்தாழ்வு அந்த நொடி அவளில் இல்லை. நான் பெற்ற யாசகத்திற்கு நேர்மையாக இருக்கிறேன் என்ற நிமிர்வே அவளிடம் விஞ்சி இருந்தது. மங்கையின் நிமிர்வில் சர்வாவின் ஆணவம் தன்னால் அடிபணிந்தது. இதில் விசித்திரம் ஒன்றுமில்லை. ஒழுக்கத்தை உயிராகப் பேணும் ஒவ்வொரு பெண்ணினது நேர்மை குணமும் இது தானே!
“நான் அன்னக்காவடி தான், உறவுகளற்ற பரதேசி தான்! ஆனால், கண்டிப்பா மானமுள்ள பெண் சார். எத்தனையோ நாள் எச்சில் இலையில் அள்ளி சாப்பிட்டு இருக்கேன்.
ஆனால், இதுவரையும் எவரின் எச்சில் இலையையும் தட்டிப் பறித்ததில்லை. அப்படிப்பட்ட கீழ் புத்தியும் எனக்கு இல்லை.
பிறந்ததிலிருந்து இப்ப வர, எனக்கு உறவுகள் கிடையாது. பிறரில் உரிமை எடுக்கும் நிலையிலும் நான் இல்லை. அது போல, மற்றவர்களுடைய உடைமையில் ஆசை கொள்ளும் கீழானவளும் இல்லை.
ஆமா.. நான் இப்பொழுது ட்ரெஸ் பண்ணி இருக்கும் இந்த சாரி கூட ரொம்பப் பழசு. வெறும் 500 ரூபாய். ஒட்டுப் போட்டு தான் அணிந்திருக்கிறேன். ஆனால் கந்தையையும் கசக்கிக், கட்டுனு எனக்கு சொல்லிக் கொடுத்தாங்களே ஒழிய தேவைக்கு அதிகமாக ஆசை கொள்ளச் சொல்லிக் கொடுக்கல, சார்.
இந்தப் பணமும் பகட்டும் என்னைக்கும் எனக்கு தேவையில்லை. இதுவரை நான் அனுபவிக்காதது. இனியும் அதற்கான அவசியம் இல்லை. வறுமையின் நிறத்தை என் சிறு வயதிலேயே அணு அணுவாக அனுபவித்தவ நான். என் பாலியப் பருவத்துல, செல்லடி ஓசையிலும், ரத்தம் கசிந்து ஆராக ஓடிய உடல்களுக்கு மத்தியிலும், பிணவறையிலும் கழித்தவள், சார்.
பசியும் பட்டினியும் எனக்குப் புதுதில்ல சார். ஏன் இந்த வேலை இல்லாட்டியும் என்னால் கண்டிப்பாக தண்ணீரை மட்டும் பருகிக் கொண்டு சிறிது நாட்கள் வாழ முடியும்.
அந்த வாழ்க்கை முறைக்கு, நான் பழக்கப் பட்டவள் தான் சார்.
இங்கே நான் வந்தது ஜனனி அம்மாவுக்காக தான். அவங்களுக்காக உங்க இந்த வார்த்தைகளை நான் சகிச்சுட்டுப் போறதுல, குறைந்து போயிற மாட்டேன், சார்.
ஆனால், எந்தப் பெண்ணையும் பணத்தோடு ஒப்பிடாதீங்க. ஏன்னா பணத்திற்கு விலைபோகும் பெண்மை இந்த பூமியில் அரிது சார். நானும் அந்த இனத்தைச் சேர்ந்தவளும் இல்ல!"
என்றவள் துளி அமைதிக்குப் பின்,
“கண்ணகியின் வம்சங்களும் இன்னும் வாழ்ந்து கொண்டு தான் சார் இருக்கு!"
அதுவரை ஆதங்கம், கோபம், வலி என மாறி, மாறி உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்தியவள், இறுதியாக அவன் விழிகளை ஆழ நோக்கி,
“ராட்சச ராவணன்!" என்ற கடைசி விளிப்பை சற்றே அழுந்தக் கூறி விட்டு, விறுவிறுவென கேட்டைத் திறந்து கொண்டு வெளியே சென்றாள்.
உரைத்த வார்த்தையும், சொல்லிச் சென்ற விஷயமும் அவன் உள்ளத்தை தாக்கியதா? இல்லை, அவன் சுயத்தை இழக்க வைத்ததோ?
ஏதோ ஒரு தெரியாத புரியாத உணர்வுக்குள் சிக்கித் தவித்த சர்வேஷ், முதல் முறை ஒரு பெண்ணின் வித்தியாசமான பரிணாமத்தில் திகைத்து நின்றான்.
ஏதோ ஒரு வகையில் அந்தப் பெண்மையின் வைராக்கியம், அவன் ஆண்மையின் திமிரை தலைகுனியச் செய்தது.
அந்த நொடி சாத்வியை இறுக்கிப் பிடிக்கச் சொல்லி, அவன் மனம் உச்சரித்த அந்த ஆரவாரக் கூச்சலுக்கு, சர்வேஷ் செவி சாய்த்தான். போகும் அவளை விழி அசைக்காது பார்த்தான்.
அவன் திமிரை வார்த்தை கொண்டு சிலுவையில் ஏற்றி விட்டே சென்று விட்டாள்.
அவளின் எந்த நிமிர்வில் புருவம் வியப்பில் ஏற முதல் முறை அவளை உற்று நோக்கினானோ, அதே நிமிர்வில் அவளுக்குள் தொலைந்தால் என்ன என்ற கேள்வியை தனக்குள் ஆழமாக வாங்கிக் கொண்டான், சர்வேஷ் அக்கண்யன்.
புது வேதம் படிக்க, அவன் இதயம் தயாராகி விட்டது. ஆனால், அது மறக்காத ரணங்கள் வலியையும் கொடுக்கும்.
அதை காதல் சுக வலியாகவும் மாற்றலாம்.
அவள் கண்ணகியின் வம்சம் என்றாள். ஆனால், இவள் கணவனுக்காக மதுரையை எரித்த கண்ணகியா? இல்லை, பிறர் மனை நாடிய மணவாளனை வேள்வியில் எரிக்கப்போகும் நவீன பத்தினியா?
படைத்த பிரம்மனே அறிவான்!
சாத்வியின் நிமிர்வு பிடிச்சிருக்கு ❤santhinagaraj
Well-known member
வாள் கொண்டு ஏற்படுத்தும் காயத்தை விட வார்த்தை கொண்டு ஏற்படுத்தும் காயம் ரொம்ப பெரியது சர்வேஷ் யாகாவாராயினும் நாகாக்க வேண்டும்
நன்றி அக்கா
Thank youma..