எங்கள் தளத்தில் எழுத விரும்பும் எழுத்தாளர்கள் எங்களை கீழ் உள்ள மின்னஞ்சலில் தொடர்ப்புக்கொள்ளவும் நன்றி Email ID - narumugai.ink@gmail.com

நீயே என் ஜனனம் - 5 & 6

admin

Administrator
Staff member

அத்தியாயம் - 5​

வேலைகளுக்கு நடுவே வயிறு தன் இருப்பை உணர்த்த, உணவு அறையை நோக்கிச் சென்றவன் நாசியை நிறைத்தது, மனைவி தனக்காக அனுப்பி வைத்த பகலுணவு..​

பெண்ணவளின் கைமணத்தில் தனக்குப் பிடித்த மிளகு ரசத்தில், கொத்தமல்லி இலைகளின் தூக்கலான வாசனை அவன் பசியை மேலும் தூண்டியது.​

ஆம்! அவள் வந்த பின் உணர்ந்தது, தனக்கு உணவில் விருப்பு, வெறுப்புகள் உண்டு என்பதை…!​

காரணம்… அவன் அன்பால் பரிமாறும் உணவை உண்பதே திருமணத்திற்குப் பின்பு தான்.​

தாய் இருப்பின், அவனது வயிற்றுப் பசியோடு சேர்த்து, மனப்பசியையும் போக்கி இருப்பார். பதின்மவயதில் தாயை இழந்த துரதிர்ஷ்டசாலி அவன்!​

ஒருவனின் வயிற்றுப் பசியைப் போக்குபவனை தெய்வம் என்பர். அதனாலேயே அன்னையரும் தெய்வங்களே... பிள்ளையின் பசியை அன்னையைத் தவிர உணர உலகில் ஓர் அரிய பிறப்பு இல்லை.​

ஆனால் அவன் விடயத்தில், அவன் பசியைப் போக்கிய தாரமே, அவனது இன்னொரு தாய்.​

ஆம்! தாய் தான்... மனைவி மீது அலாதி பிரியம் கொண்டவன். ஆனால் அவன் நெஞ்சை உறுத்தும் ஒரு விஷமுள் அதை வெளிப்படுத்த அஞ்சுகிறது.​

அது அவன் இறந்த காலம் செய்த கோலத்தின் வினைப்பயன்…​

வயிற்றின் வழியே கணவனின் இதயத்தை அடையும் சூத்திரத்தை ஜனனி அறியாமல் அறிந்திருந்தாள். வயிறு நிறைய உண்டவன் மனம் முழுவதும் கொண்டவளே…​

அந்தத் தேக்குமர ஊஞ்சலில் பள்ளிகொண்டவளின் நினைவும் கணவனைப் பற்றியே...​

அருளானந்தன், விஜயாவின் செல்வப் புதல்வனே ‘அக்கண்யன்’...​

மேலைத்தேய நாடுகள் இலங்கை நாட்டை ஆக்கிரமிக்க இரு காரணங்கள் பிரதானமாய்க் காணப்பட்டது. ஒன்று வாசனை திரவியங்கள், மற்றொன்று பருத்தி நெசவு ஆடை கைத்தொழில்…!​

இந்த ஆடை கைத்தொழிலை ஜீவனோபாயமாக ஏற்றவரே அருளானந்தனின் தந்தை சிவானந்தன். அவர் உருவாக்கியதை அவர் மகன் மலரச் செய்தார் எனில், அக்கண்யன் விருட்சமாக்கினான் என்பதே உண்மை.​

சிவானந்தன் ராஜதந்திரத்தை அறிந்தவர் என்றால் அருளானந்தனும் அகிம்சையைக் கொண்டவர். ஆனால் அக்கண்யனோ, இவர்கள் அத்தனை பேரையும் அசர அடிக்கும் அசகாய சூரன்.​

புத்திக் கூர்மையும், எதையும் எதிர்த்து நிற்கும் தைரியமும், பதின்மவயதில் ஏற்பட்ட விளைவுகள் தந்த பக்குவமும்… தொழிலில் ஏற்படும் சிக்கல்கள் அனைத்தையும் தவிடு பொடியாக்கி, அவனை வெற்றியின் சிகரத்தைத் தொட்டு வரச் செய்தது.​

அருளானந்தனின் இருபத்தைந்தாவது வயதில் அவர் தாய் தந்தையின் சொல்படி மணந்த மணவாட்டியே விஜயா.​

மத்தியவர்க்கக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர். அது வெளிநாட்டு மோகம் மக்கள் மனதில் இடம் பிடித்த காலம்.​

இதே மோகம் விஜயாவின் மனதிலும் வேரூன்றியிருந்தது. மகள் விருப்பப்படி வெளிநாட்டு வரனிற்கு... வரதட்சனை கொடுக்க முடியாத சூழலில், அருளின் பெற்றோர் விஷ்ணு கோயிலில் நடைபெற்ற உற்சவத்தில் கண்ட விஜயாவின் அழகில் மயங்கி, தன் மகனுக்கு, தெரிந்தவர் மூலம் விசாரித்து மணமுடித்து வைத்தனர்.​

அமைதி பதுமையாக வலம் வந்த விஜயா, திடீரெனக் கிடைத்த வைரங்கள், விலை உயர்ந்த ஆடை அணிகலன், சொகுசு வாழ்க்கையும் அவரை டாம்பீகவாதியாக மாற்றியது.​

ஒன்றன் பின் ஒன்றாக ஏற்பட்ட அருளின் பெற்றோர்களின் மறைவுக்குப் பின், கட்டுப்பாடற்ற வாழ்க்கை அவரைச் சுதந்திரமாகச் செயல்பட வைத்தது. வளர்ந்து வரும் தொழிலில் கவனம் செலுத்திய அருளானந்தன் இதைக் கண்டிக்கவில்லை. காரணம்… மனைவியின் பதின்மவயது ஒருபுறம் என்றால், மனைவியின் மீது கொண்ட எல்லையற்ற காதல்…​

அச்சமயம் தாய்மை அடைந்தவரை, தாங்கினார் என்பதே நிஜம்!​

மகனின் பிறப்பிற்குப் பின், இயல்பிலேயே பெண்மையின் தாய்மை விழிப்படைய, மகனைத் தாங்கும் மனைவியைப் பற்றிய கவலையை மறந்தவராய், தன் தொழிலை வளர்ப்பதில் ஆர்வமானார்.​

ஆனால், மனைவியின் மனதில் வெளி நாட்டு வாழ்க்கையைப் பற்றிய விஷ முள்ளுள்ளதை அறியாது போனார்.​

அந்த விஷம், ஒரு நாள் தன் மனைவியின் இழப்பையும், மகனின் வாழ்வில் பத்து வயதிலேயே முரட்டுக் குணத்தையும் ஏற்படுத்த போவதை அவர் அறியவில்லை.​

இங்கு ஜனனியின் எண்ணத்திலோ, தன்னவனைக் கைப்பிடித்த நிகழ்வு…!​

ஜனனி தன் மூன்று வயதில் பெற்றோரை இழந்தவள். நேர்த்திக்கடனை செலுத்துவதற்காக, மூன்று வயதேயான மகளைத் தன் தமையனிடம் விட்டு… ஜனனியின் தந்தையான ஜெகனும், அவர் மனைவி சுமித்ராவும் கோவிலுக்குச் சென்று திரும்பும் வழியில் ஏற்பட்ட அரசியல் கோஷ்டிகளின் தகராறில், தன் காதல் மனைவி சுமித்ராவை, சம்பவ இடத்திலேயே இழக்க நேர்ந்தது.​

மகளின் எதிர்காலத்தை எண்ணி உயிரைப் பிடித்து வைத்திருந்தவர், தன் நிலையை மருத்துவமனை உதவியுடன் தம்பிக்குத் தெரிவித்தார்.​

அமரனும், அவர் மனைவி தனம் மற்றும் அண்ணன் மகள் ஜனனியுடன் வைத்தியசாலையை அடைய, ஐசியூவில் அனுமதிக்கப் பட்டவர், வைத்தியர் அனுமதியோடு... தம்பியையும், தன் மகள் ஜனனியையும் கண்டவர், தம்பியை நோக்கி…​

“அமர்! ஜானுமா இனி உன் பொறுப்பு. நான் என் சுமிகிட்ட போகிறேன்.​

இவள் வளர்ந்து ஒரு நல்ல வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொடு. இது இந்த அண்ணாவின் ஆசை கண்ணா”​

“அண்ணா! அப்படிச் சொல்லாதீங்க. ஜானு என் பொண்ணு. உங்களைக் காப்பாற்றலாம்..”​

“இ...ல்ல அமரா... என் உயிர் என்னை விட்டுச் சென்று அதிக நேரமாயிற்று. எனக்காக உ..ங்கள் அண்ணி கா...த்திருக்கிறாள்.​

என் மகளுக்காகத் தான் இவ்வளவு நேரம் என் உயிரைக் கையில் பி..டித்து வைத்திருந்தேன். இனி...மேல் அவளை நீ பார்த்துக்கோ...”​

குழறியபடியே கூறியவர், தன் சொத்து பற்றிய விபரங்களையும், மகளுக்குத் தான் சேமித்து வைத்த சேமிப்பு பற்றிய விபரங்களையும், தமையனிடம் ஒப்படைத்தவர்…​

இரத்தம் தோய்ந்த விரல்களால் தன் அன்பு மகளின் கன்னத்தை வருடி…​

“க..ண்ணம்மா! நீ நல்ல பொண்ணா எப்பவும் இருக்கணும்…”​

என்று கூறியவர், மகளின் கன்னத்தில் முத்தமிட்ட அடுத்த நொடி, அந்த அன்புத் தந்தையின் உயிர், தன்னுயிரை தேடிச் சென்றது.​

ஆனால் தந்தை இறந்ததைப் பற்றிக் கூட அறியாத அந்தப் பிஞ்சுக் குழந்தை…​

தன் சிறிய தகப்பனின் கையிலிருந்து எக்கிக் குனிந்து தந்தையின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு…​

“அப்பா! வா வீத்துக்குப் போக… பாபாக்கு சாக்கி எங்க? அம்மா குப்புது… வா. . வா...”​

என்று தன் தந்தையை உலுக்கிக் கொண்டிருந்த அந்தச் சின்னஞ்சிட்டை இறுக்கி அணைத்த வண்ணம் கதறி அழுதார்.​

தன் சிறிய தந்தை ஏன் அழுகிறார் என்று அறியாத அம்மழலை தானும் அழுதது.​

அக்குழந்தை அறியவில்லை! தன் தந்தை மீளா துயிலுக்கு நீண்ட தூரம் சென்று விட்டார் என்று.​

அதனாலேயோ என்னவோ, அவள் தன் கணவனிடத்தில் தன் தந்தையின் அன்பைக் காண ஏங்கினாள்.​

ஒரு பெண்ணவள் அன்பையும், பாதுகாப்பையும் உணரும் ஒரே இடம், அவள் தந்தையிடம் மட்டும் தான்!​

ஜனனியும், கணவன் தன் அன்பை வெளிப்படையாக வெளிப்படுத்தா விட்டாலும், அவனிடம் அன்பையும், பாதுகாப்பையும் உணர்ந்திருந்ததால் தான், அவன் மௌனத்தைத் தாங்கிக் கொண்டாள்.​

தன்னிடம் பாராமுகம் காட்டும் கணவன் மகனிடத்தில் கொள்ளை அன்பு கொண்டவன்.​

தன் மகனை அவன் கொஞ்சும் போது அவள் உள்ளத்தில் எழும் வரிகள் இவை…​

“ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய்​

அடி நெஞ்சில் வண்ணம் தீட்டுகிறாய்…​

அன்பெனும் குடையை நீட்டுகிறாய்​

அதில் ஆயிரம் மழைத்துளி கூட்டுகிறாய்...​

சிறு புல்லில் உறங்கும் பனியில் தெரியும்​

மலையின் அழகோ தாங்கவில்லை…”​

ஆனால் அந்தப் பாவை அறியவில்லை! இவ்வரிகளை விட ஆத்மார்த்தமானது அவன் அவள் மீது கொண்ட நேசமென…​

அந்த நேசத்தை நெஞ்சம் முழுவதும் கொண்டவனும் அறியவில்லை! அது கடலினும் பெரிது, ஒரு நாள் தன்னை ஆழிப்பேரலையாகச் சுருட்டிக் கொள்ளப் போகின்றது என்பதையும்!​

அதன் பின்பு வந்த காலங்களில் தன் ராட்சஸ மனைவியின் பிக்கல், பிடுங்கல் மத்தியிலும், கொடுமைகளின் மத்தியிலும், தன் அண்ணன் தன்னிடம் ஒப்படைத்த பொறுப்பைக் கடினத்துடன் முடித்தார்.​

ஆனால், சிறுவயதிலேயே பொறுப்பு மிக்க அந்த அன்பு குழந்தை...​

“அமர்பா... சித்தியிடம் எனக்காகச் சண்டையிடாதீர்கள். நீங்க ஹாப்பியாயிருந்தா நானும் ஹாப்பியாயிருப்பேன். எனக்காக பீல் பண்ணாதீங்க...”​

அந்த நொடியும் தன் சிறிய தந்தையின் கவலையைப் போக்க விளைந்தது அந்தப் பிஞ்சு.​

சித்தியின் தீராத தொல்லைகளுக்கு நடுவே, BA டிகிரியை முடித்தவள், வேலை வாய்ப்பிற்காகக் காத்திருந்த சமயம்.​

ஒருநாள் அவளைத் தனிமையில் சந்தித்த அவளுடைய சிறிய தந்தை ஜனனியை அழைத்து...​

“சித்தப்பா ஒன்னு சொன்னா கேப்பியா...”​

“கண்டிப்பா நீங்க என்ன சொன்னாலும் கேட்பேன்” என்றால் இதழ் பிரியா மென்நகையோடு…​

“கண்ணம்மா! என் முதலாளி அருளைய்யா தெரியும் தானே? அவர் மகனுக்கு உன்னைத் திருமணம் செய்ய அவருக்கு விருப்பமுள்ளதாக தெரிவித்தார். மிகவும் குணசாலி, நம்ம கம்பெனி ஆண்டுவிழாவில் உன்னைப் பார்த்திருக்கிறார்.​

நான் உன்னிடம் கலந்தாலோசித்து முடிவு சொல்வதாகச் சொல்லி இருக்கிறேன். நீ என்னம்மா சொல்ற?”​

“எனக்கு இப்ப திருமணம் வேண்டாம். முதலில் நான் எனக்கென ஒரு வேலையைத் தேடிக் கொள்கிறேனே…”​

“இல்லடா… நான் நல்லா இருக்கும் பொழுதே உனக்கு ஒரு நல்லது செய்து பார்க்க ஆசைப்படுறேன். என்னுடைய காலத்திற்குப் பின்பு நீ அனாதையாகவோ, தனி மரமாகவோ இருக்கக் கூடாது.”​

“ஏனப்பா… என்னால உங்களுக்குத் தொல்லையா? நான் உங்களுக்குச் சுமையாய் இருக்கனா?”​

தன் பாசமிகு மகளின் தலையைக் கோதிய வண்ணம்...​

“இல்ல கண்ணம்மா… உன்ன இந்த நரகத்தில் இருந்து வெளியே கொண்டு வரத்தான் இந்த முயற்சி.​

சின்னதம்பி ரொம்ப நல்லவருடா. நீ நல்லா இருப்பமா. உனக்கான இடம் அதுதான்!’’ (ஆமா ரொம்ப நல்லவரு…)​

சிறு யோசனைக்குப் பின்…​

“அப்பா! அவங்க பணக்காரங்க, சுயமா தொழில் செய்பவர். என்னை ஏத்துப்பாரா?”​

தொடர்ந்து அவரே…​

“ஜனனிமா… ஐயா ரொம்ப நல்லவரு. உன்ன பத்தி எல்லா விஷயமும் தெரியும். உங்க சித்தி உன்னைப் படுத்துற பாடும் தெரியும். அதனால நீ தயங்காத…​

நீ கோபுரத்தில் இருக்க வேண்டியவள். இந்தக் குப்பை மேட்டில் இருந்து போயிருமா. இல்லன்னா, உங்க சித்தி அவனோட அண்ணன் மகன், அந்தக் குடிகாரப்பயலுக்கு, உன்ன கல்யாணம் பண்ணி வச்சுருவா. இந்த அப்பாவுக்காகச் சரின்னு சொல்லும்மா…”​

கண்களில் நீர் தேங்க... உறவுகளற்ற தனிமையில் நின்ற தன்னைச் சித்தியின் கடும் ஆதிக்கத்திற்கு மத்தியில் தாங்கிய தன் அமரப்பாவிற்காக…​

“சரிப்பா… நீங்க என்ன சொல்றீங்களோ அத செய்கிறேன்.”​

“ரொம்ப நன்றிம்மா… நான் ஐயா கிட்ட பேசுறேன்…”​

அதன் பின் துரித கதியில் ஆரம்பிக்கப்பட்டதே அவள் திருமணம்...​

திருமண மேடை வரை, அவள் மனம் கவர்ந்த மணாளனை ஒருமுறை கூடச் சந்திக்கவில்லை.​

அதற்கான வாய்ப்பை அவள் மணாளனும் ஏற்படுத்திக் கொடுக்கவில்லை.​

அதே சமயம் அக்கண்யனின் வீட்டிலோ, மைல்ட் அட்டாக்கால் இன்னலுற்ற தன் தந்தையின் இயலாமையின் பொருட்டு, அவரை மேலும் நோகடிக்க விரும்பாமல் திருமணத்திற்குச் சம்மதித்தான்.​

ஆனால், அவர் தந்தை மட்டுமே அறிந்த உண்மை... தன் மகன் எந்தக் காலத்திலும் பொறுப்புகளைத் தட்டிக் கழிப்பவனல்ல, ஒன்றை கொடுத்தால் அதை முடித்து விடுவான்.​

இந்நிலையில் ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில், கொழும்பிலுள்ள கதிரேசன் கோவிலில், இவர்களின் திருமணபந்தம் உறவுகளும், நட்புகளும் சூழ, இறைவன் மத்தியில் இணைத்து வைக்கப்பட்டது.​

திருமணத் தினத்தன்று அடர் சிவப்பு பட்டுடுத்தி, தங்க நகைகள் ஜொலிக்க, சர்வ மணப்பெண் அலங்காரத்தோடு, மூக்கில் மின்னும் மூக்குத்தியுமாக, மென்நடையோடு மணமேடையை அடைந்தவளை அவன் திரும்பியும் பார்த்தானில்லை.​

மந்திரங்கள் ஒலிக்க, மங்கள நாண் சூடி, குங்குமமிட்ட பொழுதே தன் மனைவியைக் கண்ணுற்றான்.​

நெற்றியில் திலகமிட்ட அந்த ஓர் நொடியில் தன் கண்களை நிமிர்த்தி…​

தன் விழியோடு விழி கலக்க, தன்னை நோக்கிய பெண்ணின் விழியில் விழுந்து, அவள் உள்ளக் கமலத்தில் அவன் இதயம் நனைந்து போனது என்பதே உண்மை!​

அருளானந்தனின் யாருக்கும் தலை வணங்கா தனையன் தான் அவன்…​

ஆனால் அந்த ஆறடி ஆண் மகனின் தலை வணங்கியது ஒரு பெண்ணின் முன்னே...​

அதைக் காதல் என்பதா அல்லது காலம் என்பதா?​

“மாப்பிள்ளையாண்டா, இங்கே வாங்கோ, பொண்ணுக்கு காலில் மெட்டி அணிவிக்கணும்.” என்று அவன் திருமணத் தினத்தில் அய்யர் அழைத்த போது, முறுக்குடன் ‘மாட்டேன்’ என்று நிமிர்ந்து நின்றான்.​

அவனின் தந்தையோ…​

“டேய் அர்வி... அகி கண்ணா கிட்ட போய்ச் சொல்லு, கண்ணா ஐயர் சொல்றத கேட்கச் சொல்லி...”​

“ஏன்பா நீங்க சொல்ல வேண்டியது தானே?”​

அவனை ஒரு முறை முறைத்தார்.​

‘ஆனா, ஊனா அப்பாவும், பிள்ளையும் அப்படியே முறைச்சி முறைச்சிப் பார்ப்பாங்க’​

“செல்ல கண்ணால… போய்ச் சொல்லுப்பா அவன் கிட்ட...”​

“ஏம்பா நீங்க வேற… இருக்கும் கோவத்திற்குக் கிட்டே சென்றால் கடித்தாலும் கடித்து வைபப்பான்”​

அவரோ, “அகி கண்ணா… இதெல்லாம் சாஸ்திரம். ஐயர் சொல்றதைக் கொஞ்சம் கேளு கண்ணா…”​

“என்ன பிள்ளையாண்டான் இப்படி நிற்கிறேள்? வந்து செய்யுங்கோ…”​

ஆனால் அந்த அகம்பாவி சிறிதும் அசையவில்லை.​

ஜனனியும் மனதுக்குள்...​

‘இவர் ஏன் இப்படி இருக்கிறார்? இவங்க சொல்வதில் இவருக்கு விருப்பம் இல்லையோ?’​

அக்கணம்... பகலவன் ஒளியில் மலரும் தாமரை மலர் போல், தன் இரு விழிகளையும், ஆறடி உயரத்தில் வளர்ந்து இருக்கும் தன் ஆடவனை நோக்கி உயர்த்திப் பார்த்தாள்.​

அவ்விழியில் அவன் கண்டது… காதலையா, நேசத்தையா அவன் அறியான்!​

ஆனால், அவள் நயனங்கள் கூறுகின்ற ஏதோ ஒன்றுக்கு கட்டுப்பட்டு, மெட்டி அணிவிக்க அவள் பாதத்தின் அருகே மண்டியிட்டான். தன் இடக்கரத்தால் அவள் வலப்பாதம் பற்றி, தன் வலது கையின் இரு விரல் கொண்டு, அவள் இரண்டாம் விரலில் மெட்டி அணிவிக்க…​

அந்தப் பொழுது அவன் இடக்கரத்தின் முதல் மூன்று விரல்களும், அவள் இரண்டாம் விரலை அவன் அறியாமலேயே வருடியது.​

கணவனின் சில்மிஷத்தில் நாணத்தில் முகம் சிவக்க…​

அவனின் காதல் ததும்பும் வதனத்தைக் காணப் பார்வையைத் தாழ்த்தினாள்.​

அவள் கண்டதோ, எரிந்தும் எரியாமலும் இருக்கும் ஓமகுண்டத்தை வெறித்து நோக்கிய, அவன் உணர்வு தொலைத்த முகத்தையும், அதிலே தோன்றிய செந்தணலையும்… பெண்ணவளோ மலைத்து நின்றாள்.​

அந்த மனம் கவர் கள்வன் அவளைக் கண்ட பொழுதே, அவள் கண்களின் வழியே தன் இதயத்தில் நுழைந்தாள் என்பதை, அறியாமல் போனது அவன் மடமையே!​

உழுத நிலம் போல்​

உடல் பழுத்தாலும்…​

வெண்ணிற மேகம் போல்​

கூந்தல் வெளுத்தாலும்…​

அங்கங்கள் ஒடுங்கி​

தளிர்நடை நடந்தாலும்…​

என் உயிர் உள்ளவரை​

நிலைத்திருக்கும்…​

உன் மீது நான் கொண்ட காதல்...​

 

admin

Administrator
Staff member

அத்தியாயம் - 6​

தன் கையிலிருந்த புத்தகம் விழும் ஓசையில், நினைவு கலைந்து வீட்டினுள்ளே சென்றவள், தன் மகன் விழித்திருப்பதைக் கண்டு அவனோடு சிறிது நேரம் செலவிட்டாள்..​

சிறிது நேரத்தில் அவள் அலைபேசி அழைப்பு இருவரின் கவனத்தையும் கவர்ந்தது.​

அப்புறம் அழைத்தது அரவிந்தனின் சகதர்மினி…​

“ஹலோ அண்ணி! எப்படி இருக்கிறீர்கள்? நான் யாமினி பேசுறேன்…”​

“அட யாமி! எப்படி இருக்கிறாய்? இப்பதான் எங்க ஞாபகம் வந்ததா? சின்னக் குட்டி எப்படி இருக்கிறாள்? அம்மா அப்பாவ பார்த்துட்டு வந்தாயா?”​

“அச்சோ அண்ணி! நாங்க நல்லா இருக்கிறோம். ஒரு ஒரு கேள்விய கேளுங்க. ஹா.. ஹா.. ஹா..”​

மெல்லிய நகையைத் தொடர்ந்து...​

“என்ன அண்ணி… அண்ணாவோடு நீங்களும் ஆபீசுக்குப் போறீங்களா?”​

“நான் ஏன்டா போக? வீட்ல தான் இருக்கேன். எனக்கு ஆது குட்டியோடு டைம் சரியா இருக்கு”​

“அப்புறம் என்ன அண்ணி? அண்ணாவுக்குத் தான் டைம் இல்ல. நீங்களாவது இந்தப் பக்கம் வரலாம் தானே? உங்களைப் பார்த்து எவ்வளவு நாளாச்சு!”​

“அதுக்கு என்னடா? வந்து விட்டால் போகுது. நான் இந்த முறை வரவிருக்கும் நீண்ட விடுமுறைக்கு உன்னைப் பார்க்க வருகிறேன்.​

நாங்களும் பிள்ளைகளை எங்கேயாவது அழைத்துச் செல்லலாம். வீட்டிலேயே இருந்து போரடிக்கிறது யாமினி.​

அரவிந்த் அண்ணா, நல்லா இருக்காங்களா? அவரோட அம்மா அப்பா நல்லா இருக்காங்களா?”​

“ஆமாம் அண்ணி… அவங்க எல்லாரும் நல்லா இருக்காங்க. நேற்று தான் அத்தையும் மாமாவும் போனில் பேசினார்கள்.”​

“அப்படியா! சரிடா, நீயும் கவனமாயிரு. நேரம் கிடைக்கும் பொழுது இந்தப் பக்கம் வா”​

“சரி அண்ணி… அப்போ நான் வைத்து விடுகிறேன் அண்ணி. பாய்…”​

அலுவலகத்திலோ, சிந்தையிலிருந்து மீண்டவன், வேலையில் கவனம் செலுத்த…​

அதுவரையிருந்த அவன் மனநிலையை மாற்றியது வந்த அலைப்பேசி அழைப்பு…!​

அதைத் தொடர்ந்த அப்புறம் என்ன கூறப்பட்டதோ, கேட்டுக் கொண்டிருந்தவனின் முகமும் சிவந்து கோபத்தில் தாடைகள் இறுக, பற்களை நறநறவெனக் கடித்த வண்ணம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவன், அழைப்பைத் துண்டித்த மறுகணம்…​

“அரவிந்த்…” என்ற கர்ஜனையில் அவன் அலுவலறை ஒருகணம் ஆட்டம் கண்டது.​

தடுப்புக்கு அப்பால் அவன் அறையில் அமர்ந்திருந்த அரவிந்தனோ, அவனை நோக்கி பதை பதைப்புடன் அவன் முன்னால் வந்து நின்றான்.​

அந்த ரணகளத்திலும் அவன் மனம்…​

‘இவனொருத்தன்… எப்ப பாரு, சமஞ்ச புள்ள மாதிரி என்னையே கூப்பிடுவான்.​

இன்னைக்கு எவன் இவனோட ஏழரையை இழுத்தான்னு தெரியலையே? யாரு என்ன செஞ்சாலும் என் தலைய தானே உருட்டுவான்.​

டேய் லூசு பசங்களா! எவன் என்ன பண்ணித் தொலைச்சிங்களோ?​

இவன் லுக்கே சரியில்லையே... விட்டா அப்படியே என்னை எரிச்சிருவான் போல இருக்கே.​

ஆண்டவா! என்னை இந்த ஆம்பள கண்ணகிட்ட இருந்து காப்பாற்று’​

என்று அந்நேரத்திலும் கேலியாக எண்ணிக் கொண்டே,​

“அகி என்ன ஆச்சுடா?”​

கண்கள் சிவக்க முறைப்புடன் அவனை நோக்கி,​

“முட்டாள்! என்னிடமே எல்லாவற்றையும் கேட்க நீ ஏன் என் பி ஏ வாக இருக்கிறாய்?”​

அவனோ மனதுக்குள்…​

‘இவன் சொன்னாலே புரியாது. இதுல சொல்லாமல் வேறு திட்டுனா நான் என்ன நினைக்கிறது?’​

அவனே தொடர்ந்து…​

“ராயல் மட்டிரியல்ஸ், ஜே எம் டி, மிஸ். ரம்யா தான் நம்ம சிங்கப்பூர் கிளயன்ட்ஸ் மீட்டிங்கை அட்டென்ட் செய்தாளா?”​

கடும் கண்டன பார்வையுடன்…​

“மீட்டிங்கிற்கு முதல் இதை ஏன் என்னிடம் நீ சொல்லவில்லை?”​

“அது ஆமாம் அகி… அவ அப்பா மிஸ்டர்.ராம் தான் அவருக்குப் பதிலாகத் தன் மகள் வருவார் என்றார். இது நாம் இணைந்து செய்யும் பிராஜக்ட், அதான் ரம்யா அட்டென்ட் செய்தாள்.​

இரு கம்பெனி சார்பாக, யாராவது ஒரு ஆள் மட்டும் அட்டன் செய்தால் போதும் என்பதால் தான், நான் இதைப் பற்றி உன்னிடம் அறிவிக்கவில்லை”​

“பிளடி பிட்ச்**** என்ன நினைத்தாள் அவள் மனதில்...​

அவள் அழகில் மயங்கி, அவ சொல்றத கேட்பேனென்று நினைத்தாளா? அல்ல உடம்பை காட்டி மயக்கலாம் என்றா?​

ஹா.. ஹா.. ஹா.. நான் அக்கண்யன்…” என்றான் தன் முழு உயரத்திற்கும் நிமிர்ந்து நின்று…​

“நான் யார் என்பதை இனி தான் அவள் புரிந்து கொள்வாள். என்னையல்ல, இந்த அக்கண்யனின் நிழலைத் தொடவும் தைரியம் வேண்டும். ஒருமுறை என்னிடம் அத்து மீறியவளைக் கண்டித்தேன். பட் தண்டிக்காமல் விட்டது தான் பிழை. லெட் சீ…!”​

என்று கழுத்து நரம்புகள் புடைக்க கர்ஜித்தவன்…​

மேஜையின் மேலுள்ள சிகரெட் பெட்டியில் இருந்து சிகரெட் ஒன்றை எடுத்து, தன் அழுத்தமான உதடுகளில் வைத்துப் பற்ற வைத்தான்.​

கிட்டத்தட்ட நான்கு சிகரெட்டுகளை காலி செய்தவனைப் பார்த்து…​

“என்னவாயிற்று அகி? என்ன விஷயம் என்று சொல்லுடா. எதுவாயிருந்தாலும் பொறுமையா செய்யலாம். உன் முன்கோபத்தை இதில் காட்டாதே. பாவம் பொண்ணுடா! எதுவும் பண்ணி வைத்து விடாதே…”​

நண்பனின் கோவத்தை நன்கு அறிந்தவனாயிற்றே!​

“என்னவாயிற்றா? மண்ணாங்கட்டி!” என்று அவனைப் பார்த்து உறுமியவன்…​

“அவள் என்னோட வருங்கால மனைவி என்று அவர்கள் முன் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு, எனக்காக ஒதுக்கீடு செய்த ஷேர்சையும், அவ பெயருக்கு அக்ரிமண்ட் பண்ணியிருக்கா. அதுமட்டுமில்லாமல்…​

நம்ம கம்பெனியோட ஒன்றரை கோடி ரூபா முடிவுப்பொருளை சந்தைப்படுத்த விடாம கிறுக்குத்தனம் பண்ணி வச்சிருக்கா”​

அரவிந்தன் உள்ளத்திற்குள்…​

‘அச்சோ! இவனே ஒரு ருத்ரமூர்த்தி… இவன் குணம் தெரியாம அந்தப் பொண்ணு என்ன பண்ணி வைத்தாளோ?’​

என்ன நடக்கப் போகுதோ என்று எண்ணியவனின் எண்ணத்தை அறிந்தவனாய்…​

அரவிந்தனை நோக்கி முறைப்புடனே, சில பல ஃபோன் கால் செய்தான்.​

அவன் அப்புறம் அழைத்தது ஒரு நிழல் உலக தாதாவை...​

அவனைப் பொறுத்தவரை, அவன் சாணக்கியனுக்குச் சாணக்கியன், சத்திரியனுக்குச் சத்திரியன்!​

22 வயதில் தந்தையின் மொத்த சாம்ராஜ்யத்தையும் ஒற்றை ஆளாய் எடுத்து நடத்துவது என்பது சாமானியமல்ல…​

இன்று வரை எவருக்கும் அடி பணிந்ததில்லை... எந்த யுத்தியையும் இலகுவாய் கையாள்வதில் மன்னாதி மன்னன்…​

வாய் பேச்சு வார்த்தையிலிருந்து அடிதடி வரை எதற்கும் அஞ்சுவதில்லை. காரணம் அவன் பின்புலம்... பணம் படைத்தவன், ஆள் பலமும் படைத்தவன்..​

அழைப்பை ஏற்ற உடன் சில பல கட்டளைகளைப் பிறப்பித்தவன்…​

மீண்டும் அரவிந்தன் புறம் திரும்பி அலட்சியத்துடனே...​

“இந்த அக்கண்யன் யார் என்பதைப் புரிந்துக் கொள்வா, இது அவளுக்கானது மட்டுமல்ல...​

அவள வைத்து, என்னை மடக்க நினைக்கிற அவ அப்பனுக்காகவும் தான் இந்த அடி... வைட் அன் வாட்ச்”​

அங்கு நிலவிய சிறிது நேர மௌனத்தைக் கலைத்தது, அரவிந்தனுக்கு வந்த அலைபேசி அழைப்பு...​

அதை ஏற்றவனின் முகமோ அதிர்ச்சியில் வியர்த்து நின்றது.​

அதிர்ச்சியோடு அவனை நோக்கி…​

“என்னடா இப்படிப் பண்ணி வைத்திருக்காய்? எதுவும் ஃப்ராபளம் வந்தா என்ன பண்றது?”​

“இஸ் இட்...” என்றவன் நமட்டுச் சிரிப்புடன்…​

“ஹா..ஹா..ஹா.. அக்கண்யன்டா! செஞ்சதுக்குப் பிறகு யோசிக்கிற முட்டாள் இல்ல”​

என்று அவன் மீண்டும் ஒரு சிகரெட்டை எடுத்துத் தன் இதழ்களில் பொருத்திக் கொண்டான்.​

அரவிந்தனும் அவனை நோக்கி…​

“அதான் அவங்க மெட்டிரியல்ஸ் கொண்டு வந்த கன்டைனர கவுத்துட்டியே...! அதுவுமில்லாம, அவருடைய டீலிங் எல்லாம் கேன்சல் பண்ணி, நஷ்டம் ஏற்படுத்தியாச்சி தானே? லாரியை வைத்து அவள் காரை ஆக்சிடன்ட் பண்ணி, அவளையும் மூன்று மாதம் எழும்ப விடாமல் பெட்ல படுக்க வைத்து விட்டு, பிறகு ஏன் உம்முன்னு இருக்க?”​

அவனே முகம் இறுக, கழுத்து நரம்புகள் புடைக்க, கண்கள் சிவக்க, “எப்படி அர்வி, இந்தப் பெண்கள் பணத்துக்காக இவ்வளவு மோசமாக நடந்து கொள்கிறார்கள்? எப்படி மத்தவங்க நம்பிக்கையைப் பொய்யாக்குறாங்க? துரோகிகள்டா... அவள்கள் இனமே துரோகிகள், பணத்திற்காக எதையும் செய்யத் துணிவார்கள். பணம்... பணம்... பணம்... புல்ஷிட்”​

புரையோடிய அவன் புண்ணின் ரணத்தின் விளைவுதான் இந்த வார்த்தைகள் என்பதை நன்கு அறிந்து அரவிந்தனும்…​

“அகி ரிலாக்ஸ்டா... கண்டதையும் நினைக்காதே, நிகழ்காலம் தான் நிஜம்! அத மட்டும் மனசுல வச்சுக்கோ. உன் பொண்டாட்டியும் ஒரு பொண்ணுதான், உன் மேல அளவில்லாத அன்பு வைக்கலையா? இன்றைக்கு மார்னிங் இருந்து ரொம்ப ஸ்மோக் பண்ணிட்ட. கொஞ்சம் அமைதியா இருடா.​

நீ இவ்வளவு டென்ஷன் ஆகுற அளவு அவங்க வர்த்தில்ல. இத நான் சொல்லணும்னு அவசியம் இல்லை, உனக்கே தெரியும். கோபத்தை கண்ட்ரோல் பண்ண முடியாதவன் எல்லாம் குடிக்க ஆரம்பித்தால்… நீயும், நானும் மட்டும் அல்ல எல்லோரும் பார்ல தான் இருக்க வேண்டி வரும்.​

நீ இந்த மூன்று நாளா வீட்டுக்கு லேட்டா தான் போகிறாய். உன் மகனுடன் கொஞ்சம் டைம் ஸ்பென்ட் பண்ணலாமே, அகி? இந்தக் காரணங்கள் எல்லாம் தூக்கி போட்டுட்டு இன்னைக்காவது கொஞ்சம் எர்லியா போ.​

பாவம் அந்தப் பொண்ணு! எவ்வளவுதான் தனியா சமாளிப்பா? உன் வீட்டுக்குள் வேலைக்குக் கூட யாரையும் அனுமதிக்க மாட்டாய்.​

என்னடா முறைக்கிற? ஜனனிமா சொல்லல. யம்மி பேபி தான் அண்ணியப் பார்க்க போயிருந்தேன் என்றாள். அவதான் வந்து சொன்னா… என்னோட அப்பா டைம் ஸ்பென்ட் பண்றார் இல்லன்னு உன் மகன் குறை பட்டதா...!​

உன்னை எதிர்த்தவர்களுக்குச் சரியான பாடம் கற்பித்து விட்டாய்‌. பிறகு ஏன் இந்தக் கோபம் அகி? எல்லாச் சந்தர்ப்பத்திலும் கோபம் நல்லதல்ல. அது மீண்டும் உன்னையே காயப்படுத்தாமல் பார்த்துக் கொள்…” என்று கூறியவன்,​

நண்பனுக்குச் சிறிது தனிமை கொடுத்து அறையிலிருந்து வெளியேறினான். ஆனால், அவன் அறியவில்லை! அவன் கூறிய அனைத்தும் நீரில் எழுதிய எழுத்துக்களே என்று!​

நண்பன் தன் மனதின் காயங்களுக்கு, தன் மனைவியை வடிகாலாக மாற்றி, அவளை வதைக்கப் போவதை இவன் அறிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.​

நான் கடவுளின் குழந்தை​

என்றான் மன்னவன்​

ஏன் என்று பெண்ணவள் கேட்க…​

கடவுள் தான் தவறு செய்பவர்களிடம்​

கோபம் கொள்வார், தண்டிக்க மாட்டார்​

என்ற மன்னவனிடம்​

உன் கடவுள் யார் என்று​

பெண்ணவள் கேட்க…​

மன்னவனோ…​

அந்த கோபத்தை கூட​

என்னிடம் காட்டாதே​

நீ அந்த கடவுளுக்கும் மேல்​

என் வாழ்க்கையில்…​

 

santhinagaraj

Well-known member
இந்த அக்கண்யன் ஜனனிக்கு ஏதோ பெருசா ஒரு காயத்தை கொடுக்க போறான்னு தெரியுது அது என்ன??
 
Top