priya pandees
Moderator
அத்தியாயம் 8
தன்னை அணைத்து நின்றவளை தட்டிக் கொடுத்து சமாதானம் செய்தவன், "நாந்தான் சொன்னேனேடா இவங்களாம் கேட்டுக்குற கேட்டகரி கிடையாது. அதைவிட சொல்லி புரிய வைக்க முடியாத அளவுக்கு நமக்கும் அவங்களுக்கும் இடைல லேங்குவேஜ் பேரியர் இருக்கு. அதையும் மீறி சொன்னாலும் அவங்க ப்ளட்ல ஊறிப்போன விஷயத்த அவ்வளவு சீக்கிரம் மாத்திக்க மாட்டாங்க" என அவள் காதில் மெல்ல பேச்சு கொடுத்து அந்த இடத்திலிருந்து விலகி அழைத்துக் கொண்டு நடந்தான் யாஷ்.
அங்கிருந்த பெண்கள் மறுபடியும் அந்த அறைக்குள் நுழைய போக, "ஹே இந்த பொண்ண இவங்கட்ட விட்டுட்டு போனா மறுபடியும் இவங்க என்ன செய்வாங்கன்னு தெரியாது! பெட்டர் நம்மள்ல ரெண்டு மூணு பேர் இங்கேயே இருக்கலாம்" என்றாள் ஜெனிலியா.
"ஸ்டிட்ச்சிங் தேவையான இடத்துக்கு நாங்க போட்டாச்சு. இன்னும் நீங்களும் போய் அந்த இடத்துல உங்க கை மருந்துகள வச்சீங்கனா" என பெரு மூச்சுடன் தலை அசைத்து, "பாவம் அந்த பொண்ணு புரிஞ்சுக்கோங்க" என்றார் அந்த பெண்களிடம் மற்றொரு மருத்துவ பெண்மணி.
"நீங்க ப்ளீஸ் எடுத்து சொல்லுங்க ஜனோமி" என பிஸ்மத் கெஞ்சலாகவே கேட்டார். ஜனோமிக்கும், க்ளாடியனுக்கும் தர்ம சங்கடமான நிலை தான் அது.
ஜனோமி திரும்பி அந்த பெண்களிடம், அவர்கள் மருத்துவத்தோடு நம் மருந்துகள் சேர கூடாது என்றும் சேர்ந்தால் உள்ளிருக்கும் பெண்ணின் உயிருக்கே ஆபத்து என்றும் சொல்லிவிட, "இதுக்கு தான் நாங்களே பாத்துக்குறோம்னு சொன்னோம். அதையும் தடுத்து இப்ப இப்படி சொல்ற?" என புலம்பினர் அந்த பெண்கள்.
"இனி செய்ய மாட்டாங்க. நீங்க காலைல வந்து பாருங்க" என ஜனோமி இவர்களிடம் திரும்பி சொல்ல, மனமே இல்லை என்றாலும் மெல்ல நகர்ந்தனர்.
"நாளைக்கு நம்மள கிளம்ப சொல்லிட்டாங்களே என்ன செய்ய போறோம்?" என்றார் யோசனையாக பிஸ்மத்.
"அதெப்படி பாதில போ முடியும்? நாம பாத்துட்ருக்க பேஷன்ட்ஸும் இதால பாதிக்க படுவாங்களே?" என்றான் முன்னால் சென்ற யாஷ் தலையை மட்டும் திருப்பி.
"அதான் என்ன செய்ய போறோம்?"
"கவர்ன்மென்ட் எங்கள பாதில கிளம்ப அனுமதிக்க மாட்டாங்கன்னு தான் சொல்லணும். இனி நாங்க எதுலயும் தலையிட மாட்டோம்னு தான் பேசி பாக்கணும்" என்றான் யாஷ்.
அவர்களுடன் வந்த ஜனோமி, க்ளாடியன் இருவரும் அனைத்தையும் கேட்டாலும் அமைதியாக நடந்து வந்தனர். அவர்களுக்கு இருபக்கமும் புரிந்தது, இருபக்கமும் நிற்க முயன்று முட்டிக் கொண்டிருந்தனர்.
மரவீடு வரை யோசனையில் அமைதியாக வந்த வருணி, யாஷின் கைக்குள் இருந்து விலகி திரும்பி, "க்ளாடியன்!" என அவனை அழைத்து நிற்க, அவள் முன் வந்து நின்றான் அவன்.
"உங்களுக்கு ஏஜ் என்ன?"
"ட்வன்டி டூ"
"நீங்க மேரேஜ் பண்ண பொண்ணுக்கு?"
"ட்வல்வ்"
"ஓகே!" என்றவள் திரும்பி யாஷை பார்த்து கொண்டாள் அவளுக்கும் அவனுக்கும் கூட பத்து வயது வித்தியாசம் உண்டே! மெலிதாக சிரித்தான் அவன். ஆனால் அவள் அவனை திருமணம் செய்தது அவளின் இருபத்திநாளில் தான்.
"பனிரெண்டு வயசு குட்டி பொண்ணுகிட்ட உங்களுக்கு லவ், லஸ்ட் ஃபீலிங் வருமா? அதிகமா வேணாம் கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணி உங்களுக்கு ஒரு தேர்ட்டி அவளுக்கு ஒரு ட்வன்டி ஆகும் போது மேரேஜ் பண்ணிருக்கலாமே?" என்றாள்.
"இங்க எங்களோட அதாவது ஆண்களோட வயசுலாம் முக்கியம் இல்ல, ஒரு பொண்ணு வயசுக்கு வந்துட்டானா, மூணாவது நாள் அவளுக்கு அப்பாவோட வழில இருக்குற முறை பசங்க யாரையாவது கல்யாணம் பண்ணி வச்சுடுவாங்க. இத நா பண்ண மாட்டேன்னு சொல்லிருந்தாலும் வேற யாரோடவாது இன்னைக்கு அவளுக்கு கல்யாணம் நடந்துருக்கும். மறுத்த என்னத்தான் ஊரைவிட்டு ஒதுக்கி வச்சுருப்பாங்க. நா அவ சீக்கிரம் வயசுக்கு வராம இருக்க எதாவது மருந்து இருக்குமான்னு தான் டாக்டர்கிட்ட கேட்க நினைச்சேன். ஆனாலும் கேட்க பயமா இருந்தது. நா நினைச்ச நேரமோ என்னமோ மறுநாளே வயசுக்கு வந்துட்டா அவ" என்றான் அவன் பாவமாக.
முகத்தை அழுந்த துடைத்து கொண்டவள், "சரி ஓகே. கல்யாணம் இப்ப நடந்தது நடந்ததாவே இருக்கட்டும். நீங்க வெயிட் பண்ணுங்க. அந்த பொண்ணுக்கு எடுத்து சொல்லுங்க. இருபது வயசு தாண்டட்டும் அப்றம் பேபி பெத்துக்கலாம்னு சொல்லுங்க. அவங்கள பாத்து மத்த பொண்ணுங்களும் மாறுவாங்க. புரியுதா நா என்ன சொல்றேன்னு?" என தெளிவாகவே கேட்டாள்.
"எனக்கு புரியுது டாக்டர். ஆனா இங்க ஏன் தெரியுமா ஏஜ் அட்டன் பண்ணதும் கல்யாணம் பண்ணி வைக்குறாங்க?" என்றான் அடுத்த கேள்வியாக. இன்னும் என்ன வருமோ என அயர்ந்து தான் பார்த்தனர்.
"வெளி பசங்கள லவ் எதும்ன்னு பண்ணிட கூடாதுன்னு இருக்கலாம். ரேப் மாதிரி எதுவும் நடந்திடுமோன்னு பயமா இருக்கலாம்?"
சிரித்த க்ளாடியன், "இங்க உள்ள பொண்ணுங்களுக்கு லவ்வுன்னா என்னன்னே தெரியாது டாக்டர். வெளி ஆளுங்கன்னு உங்கள மாதிரி ஆட்கள் வந்து போறதே இப்ப ரெண்டு மூணு வருஷமா தான். அதுக்கு முன்ன எங்க ஆளுங்கள தவிர அவங்க வேற யாரையும் பார்த்தது என்ன, வேற ஒரு உலகம் அந்த பக்கம் இருக்குறதே தெரியாதுங்க. அப்றம் ரேப்? அதெல்லாம் உடம்பு கொழுப்பெடுத்தவனுங்க செய்யிறது, அதுவும் இங்க இருக்க மக்கள் சாமிக்கு, பெரியவங்க தண்டனைக்கு பயந்தவங்க, அவங்களுக்கு அதெல்லாம் என்னன்னு தெரியாது. தங்க சுரங்கத்த தோன்றோம்னு வெளில இருந்து உள்ள வந்தவங்களால தான் பல கிராமங்கள் அழிஞ்சது அதுல சில பொண்ணுங்க ரேப் பண்ணி கொள்ள பட்டாங்கன்றத வச்சு தான் நாங்களே அந்த வார்த்தைய தெரிஞ்சுகிட்டோம்"
"ஓ! ஆனா அதை தான் கல்யாணம்ன்ற பேர்ல நீங்களே பண்ணுறீங்களே?"
"இருக்கலாம் டாக்டர். ஆனா இங்க இருக்க பொண்ணுங்களுக்கு அது பழக்கமான ஒன்னு தான். கட்டாயபடுத்தி துன்பபடுத்தி நாங்க எதையும் செய்யலயே? புரிஞ்சுக்குற வயசுல நாங்களும் வெளி உலகத்த பாக்கலனா இப்ப நீங்க பேசுறதுக்கு இவ்வளவு பொறுமையா கூட நாங்க பதில் சொல்லிட்ருக்க மாட்டோம். நாங்க எங்க சமூக கோட்பாட்டுக்குள்ள சரியா தான் இருக்கோம். உங்கள மாதிரி கிடைச்ச சுதந்திரத்த சுயநலமா வீணாக்கல" என்றுவிட்டான் பட்டென்று.
"சரி நீங்க உங்க கல்ச்சர்லயே இருங்க. ஆனா பொண்ணுங்களுக்கும் வலிக்கும்னு கொஞ்சம் புரிஞ்சுக்கோங்க"
"நீங்க சுத்தி வளைச்சு எதுக்கு வர்றீங்கன்னு எனக்கு புரியாம இல்ல. எங்க ஆட்கள் பிறப்பு எல்லாமே பெண்கள் பூப்படைஞ்ச முதல் உதிரத்துலயே நின்னவங்களாதான் இருப்போம். அது எங்க இனத்துக்குக்கான பெருமை" என்றான்.
அதிர்ந்து பார்த்தனர் மருத்துவர்கள், வருணிக்கும் அடுத்து பேச பேச்சு வரவில்லை.
"உண்மை டாக்டர். அப்படி தான் இங்க பிறந்துருக்கோம் நாங்க எல்லாரும்"
"ஒருவேளை குழந்தை பிறக்கலைனா? ஐ மீன் அடுத்த மாசமும் அந்த பொண்ணு ப்ரீயட் ஆகிடுச்சுன்னா?" என்றாள் ஜெனிலியா.
"அப்படி இதுவரை நடந்ததே இல்ல. ஆனா ரெண்டு மூணு சந்ததியினருக்கு முன்ன வாழ்ந்தவங்கள்ல ஒரு குடும்பத்துல அப்படி நடந்ததாகவும், அதுக்கு தண்டனையா அவங்க ரெண்டு பேருமே காவல் தெய்வம் முன்ன தீயில இறங்கிட்டதாவும் சொல்லி கேட்ருக்கேன். தெய்வம் ஒருத்தங்க மூலமா அடுத்த சந்ததிய வேணாம்னு நினைச்சுட்டா தான் குழந்தைய தரமாட்டாங்கன்னு இங்க உள்ள ஐதீகம். அப்படி பட்டவங்க வாழ்ந்தா தெய்வம் இன்னும் கோவம் ஆகும்னு தான் அவங்கள அவங்களே பலி குடுத்துக்குவாங்கன்னு சொல்ல பட்ருக்கு"
"வாட் ரப்பிஷ்?" மருத்துவர்கள் எரிச்சலடைய,
"ஓமைகாட் அப்ப அடுத்த மாசமே அந்த பொண்ணு கன்சீவ்னு வந்து நிக்கணுமா? இல்லனா உங்க ரெண்டு பேரையும் அப்படிதான் பண்ணுவாங்களா?" என்றாள் வருணி.
"நா உங்க பேச்ச கேட்டு பத்து வருஷம் வெயிட் பண்ண முடிவெடுத்தா எங்களுக்கும் அதான் நடக்கும்"
"சுத்த இடியட் கூஸ் போங்கடா என்னன்னும். இன்னும் இங்க இருந்து இவங்க கல்ச்சர தெரிஞ்சுட்டோம்னா நாம தான் சைகோவ மாறி திரியணும். சரியான காட்டுமிராண்டி கூட்டம்" என தமிழில் திட்டிவிட்டு ஆற்று பாதையை நோக்கி நகர்ந்துச் சென்று விட்டாள் வருணி.
"நில்லுடி வருணி!" என அழைத்தான் யாஷ், அவள் வாய்க்குள் திட்டிக்கொண்டே வேகவேகமாக நடந்துவிட்டாள்.
"கொஞ்சம் உங்க மக்கள சேஞ்ச் பண்ண ட்ரை பண்ணுங்க க்ளாடியன். நாடு எங்கையோ போயிட்ருக்கு நீங்க அவ்ளோ பேக்ல நிக்றீங்க" என்றான் திரும்பி இவனிடம்.
"இன்னும் ரெண்டு மூணு ஜெனேரேஷன் போனா எதாவது மாற்றம் வரலாம்னு நாங்களும் நம்புறோம் டாக்டர்" என்க,
"நாளைக்கு உங்க தலைவர்ட்ட பேசுங்க. நாங்க இன்னும் மத்த கிராமமும் பாக்கணும் பாதில விட்டுட்டு போக முடியாது"
"பேசி பார்ப்போம் டாக்டர்" என விடைபெற்றனர் இருவரும்.
மற்றவர்களும் சோர்வுடன் படுக்க செல்ல, யாஷ் அவன் மனைவியை தேடிச் சென்றான். அவர்கள் அங்கு தான் படுக்கின்றனர் என இத்தனை நாட்களில் மற்றவர்களும் தெரிந்திருக்க, அவரவர் வீடு சென்று முடங்கி விட்டனர். நூற்றி ஐம்பது கிராமங்கள், இவர்கள் இதுவரை இருபத்தைந்து கிராமங்கள் மட்டுமே முடித்திருந்தனர். அதிலும் சிலவற்றிற்கு இன்னும் ரத்த பரிசோதனை முடிவுகள் வரவில்லை. சிலருக்கு மருத்துவம் பாதியில் நிற்கின்றது. இதெல்லாம் முடிக்கவே குத்துமதிப்பாக இன்னும் ஒருவாரம் மேல் ஆகிவிடும். அடுத்து தான் மற்ற கிராமங்களை என்ன செய்வதென்றே அவர்கள் யோசிக்க வேண்டும். இவ்வளவு குழப்பத்தில் அவர்களின் செயல்களும் சேர்ந்து கொள்ள சோர்ந்தனர் மருத்துவர்கள்.
ஆற்றின் கரையில் இவர்களுக்காகவே ஆங்காங்கே தீப்பந்தம் எரிந்து கொண்டிருந்தது. அதனாலேயே மிருகங்கள் பயமின்றி இருந்தனர் மருத்துவர்கள். கரை ஏற்றத்தில் சோகமாக அமர்ந்திருந்தவளை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டு அவளிடம் விரைந்தான் யாஷ்.
"வரு குட்டி" என அவளை இடித்து கொண்டு அருகில் அமர,
"மாமா கண்டிப்பா ஏதாச்சும் பண்ணணும். நானும் யோசிக்றேன் ஐடியாவே வரல" என்றவள் முகத்தில் அவ்வளவு தீவிரம், அவன் மாமனை பார்ப்பது போலிருந்தது. அவன் வெளியே ஆலோசிக்க மாட்டான் அவனே புருவ முடிச்சுடன் யோசித்திருப்பான் ஆனால் அதன் தீவிரத்தை எதிரில் உள்ளவர்களால் உணர முடியும். அப்படிதான் இருந்தது வருணி முகமும். ஏதாவது செய்தே ஆகவேண்டும் என்ற வெறியுடன்.
"ரிலாக்ஸ்டி. மாமாவ வச்சு இத கொண்டு போகலாம். ஆனா ரெண்டு நாட்டு பிரச்சினை ஆகுறதுக்கு கூட வாய்ப்பிருக்கு"
"ம்ம் வேற நாட்ல இருந்து யாராவது வந்து நம்ம நாட்டுல இந்த மாதிரி இத இத மாத்துங்கன்னு அப்பாட்ட சொன்னா அப்பா மட்டும் கேட்பாரா என்ன? அது நல்லதா இருந்தாலாவது அப்பா யோசிப்பாரு ஆனா அதையே எல்லா நாட்டு பிரதமர்களும் செய்வாங்கன்னு எதிர்பார்க்க முடியாது. பெர்சனல் ஈகோவா எடுத்துட்டு இது வேற மாதிரி பிரச்சினை ஆகிட கூடாது" என்றாள்.
அதிலேயே அதையும் யோசித்திருக்கிறாள் என புரிந்தது அவனுக்கு, "நாம வந்த வேலைய மட்டும் பாப்போம்டா. அதுவே நமக்கு இங்க பெரிய பிரச்சினையா இருக்கு இதுல அவங்கள திருத்துற வேலைலாம் வேணாம். அதை கவர்ன்மென்ட் பாத்துக்கும்"
"எப்படி மாமா? பொண்ணுங்களுக்கு தான் நடக்கதுன்னு ஈசியா பேசுறியா நீயும்?"
"லூசாடி நீ? உன்னையே உன்னால காப்பாத்திக்க முடியல இதுல நீ இத்தன பொண்ணுங்கள காப்பாத்த போறியா? போடி" என கோபத்தில் திரும்பி கொண்டான்.
ஆழ்ந்து மூச்செடுத்து நிதானமாக்கினாள், அவனையும் சேர்த்து கடித்து வைப்பதில் ப்ரோயஜனம் இல்லை என மூளை எடுத்து சொல்ல, மனதையும் அமைதியாக்க முயன்றாள். சற்றுநேரம் இருவருமே அமைதியாக இருந்துவிட்டனர். அதீத கோபம், எரிச்சல் வரும் நேரங்களில் அமைதியாக அமர்ந்து விடுவது பல இழப்புகளை தவிர்த்துவிடும் என்பது அவர்கள் ஆரோனிடமிருந்து கற்றுக் கொண்ட பாடம்.
"கரெக்ட் மாமா! யாரோ எப்படியோ போறதுக்கு நம்ம என்ன பண்ண முடியும். நாமளே ரெடியாகி வந்த பிஃப்டீன் டேய்ஸ்குள்ள அவ்வளவு பேரையும் செக்கப் பண்ணி முடிக்காம தான் திரும்ப போறோம். நல்லா பார்த்தா இன்னும் ஒன் வீக், எக்ஸ்டென் பண்ணா கூட ஒன் வீக் அப்புறம் கிளம்பியே ஆகணும். அதுக்குள்ள இதை மண்டைக்குள்ள ஏத்திட்டு எதுக்காக கஷ்டபடணும்? நம்ம ஹனிமூன ஏன் ஸ்பாயில் பண்ணிக்கணும்? விட்ரலாம்" என அவள் பேசி முடிக்கையில் அவள் பின்னங்கழுத்தை பிடித்து குனிய வைத்து முதுகில் ரெண்டு மொத்து மொத்திவிட்டான்.
"ஏன்டா அடிக்கிற?" தள்ளிவிட்டு நிமிர்ந்து முறைத்தவளை, தானும் முறைத்தவன், "அவங்களுக்கு சாதகமா பேசுனா நம்மளையே டெஸ்ட் பண்ண சொல்லுதானேன்னு உடனே உன் முடிவு மாத்திக்கிட்ட பாரு உன்னைய மொத்தாம என்னடி செய்ய?"
"ம்ச் அப்டிலாம் இல்ல. நா யோசிச்சுட்டேன் எனக்கு ஐடியாவே வரல, போதாததுக்கு இங்கேயே இருந்து அவங்கள மாத்தவும் முடியாத நம்ம சிட்யுவேஷன். வேற என்ன முடிவுக்கு வர சொல்ற என்னைய?"
"அவங்களாவே நம்மள மாதிரி ஆளுங்கள பாக்க பாக்க மாறுவாங்கடி. படிக்கணும் இவங்கள மாதிரி சொல்லி தரணும், டாக்டர் ஆகணும், போலீஸ் ஆகணும்னு ஆசைபடுவாங்க. அப்ப அவங்களே ஸ்டெப் எடுப்பாங்க தானே? அன்னைக்கு மாற்றம் வர ஆரம்பிக்கும்" என பொறுமையாக அவன் சொல்லவும் தலையை ஆட்டிக் கேட்டு கொண்டாள்.
"நா ஏன் உன்ன கல்யாணம் பண்ணிக்க கேட்டேன்னு தெரியுமா மாமா?"
"லவ் பண்ணல்லடி?"
"ஆமா பத்து வயசு மூத்த கிழவன் நீ உன்ன லவ்வு வேற பண்ணுறாங்க லவ்வு"
"அடிப்பாவி கிழவன் மாதிரியா தெரியிறேன் உனக்கு?"
"இப்ப இல்ல தான். ஆனா அப்ப என்னோட ட்வன்டீஸ்ல தேர்ட்டீஸ் இருக்க நீ அங்கில் தான?"
"பின்ன எதுக்குடி அங்கில வாவான்னு வரவச்சு கல்யாணம் பண்ண? அப்பாக்கும் மகளுக்கும் ஆளுங்கள அசிங்கபடுத்தணும்னா அவ்வளவு இஷ்டம்"
"அப்பாவ இழுத்தனா அவ்வளவு தான் சொல்லிட்டேன்"
"என் மாமாவ நா என்னவும் பேசுவேன் போடி. உங்க எல்லாருக்கும் முதல்ல, நான்சி அத்தைக்கே முன்னாடி அவரோட முதல் பிள்ளை நாந்தான் தெரிஞ்சுக்கோ"
"அப்றம் எதுக்கு நீ கேட்டதும் கட்டி தர மாட்டேன்னு சொன்னாராம்?" என்றாள். எப்போதும் அதை தானே அவன் பாட்டாக பாடிக்கொண்டிருக்கிறான்.
"அது நீ ஒரு அரலூசு உன்ன கட்டிட்டு நா கஷ்டப்படகூடாதுன்னு நினைச்சு தடுத்துருப்பாருடி"
"வெண்ண மவனே. உன்ன?" என அவன் மேல் பாய்ந்து விட, அவன் மல்லாக்க மண்ணில் விழ, அவன்மீது படர்ந்து விட்டாள் வருணி.
"விடுறி. நீ அங்கில் சொன்னதுக்கும் இதுக்கும் சரியா போச்சு" என அவள் கையிலிருந்த சட்டையை இவன் விடுவிக்க, சட்டையை விட்டுவிட்டு கழுத்தை பிடித்து நெறித்தாள்.
"நா போனா போகுதுன்னு உன்ன கல்யாணம் பண்ணா, என்னையே அரலூசு, வாழ்க்கை குடுத்தேனுல்லாம் பேசுவியா நீ? கொன்னுறேன் இரு இன்னைக்கு"
"ஆ நெறிச்சு தொலையாதடி வலிக்குது" என அவள் கையை தட்டிவிட, அவள் மல்லுக்கு நின்று பிடிக்க, என இருவரும் அடிபிடியில் உருண்டனர்.
அவன் அவளின் அபாயகரமான இடங்களில் கைகளால் வட்டம் சூழ துவங்க, "நேர்மையா சண்டை போடுறா எரும" என அப்போதும் பின்வாங்கவில்லை அவள்.
சிலநிமிட சண்டைக்கு பிறகு, இருவருக்குமே மூச்சு வாங்கியது, அவன் அப்படியே படுத்துவிட, அவன் மேலேயே அவளும் படுத்துவிட்டாள்.
