சில நாட்களாக மகனின் நடத்தையில் இருந்த வித்தியாசத்தைப் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருந்தார் திலோத்தமை. ஏதோ ஒன்று அவனை வெகுவாக வருத்துகிறது என்பது தெரிந்தே இருந்தது அவருக்கு. அது என்ன என்பதுதான் பிடிப்படவில்லை ஒரு வேலை காதல் தோல்வி எதுவும் இருக்குமோ? என்ற பயமும் இருந்து கொண்டு தான் இருந்தது. ஆனால் அதை அவனிடம் கேட்டு அவனுக்கு வருத்தத்தை ஏற்படுத்துவதோடு அல்லாமல் தானும் வருத்தப்படுவதை விரும்பவில்லை அவர்.
இரு நாட்களுக்கு முன்பு வந்திருந்த பெரியம்மா மகள் சொல்லிச் சென்ற விஷயத்தையே யோசித்துக் கொண்டிருந்தார். அதைச் செயல்படுத்தினால் என்ன என்று. தன் கணவரிடமும் இதைப் பற்றி அவர் எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. முதலில் கணவரிடம் பேசிவிட்டு இதற்கான முன்னெடுப்பை எடுக்கலாமா? என்ற பெரும் யோசனை தான் அவருக்கு.
எப்படியும் வரும் ஆவணியோடு இருபத்தி ஆறு வயது முடிகிறது அவனுக்கு இதுவே திருமணம் செய்யச் சரியான நேரம் என நினைத்துக் கொண்டார். எப்படியும் இப்போது ஆரம்பித்தால் ஆறு மாதங்கள் எனும் இழுத்து விடும். பின்பு மகளுக்குச் செய்வதற்கு சரியாக இருக்கும் என்று மனக்கணக்காகப் போட்டுக் கொண்டவர் ஒரு முடிவெடுத்தவராக எழுந்து சென்றார் வேலைகளைப் பார்ப்பதற்கு.
கணவன் திரு வேங்கடத்தின் வருகைக்காகக் காத்திருந்தார் திலோத்தமை. அனைத்து வேலைகளையும் முடித்துவிட்டு. மனதின் குழப்பங்கள் பெரிதாக இருக்க வேலைகளைச் சிரத்தை எடுத்துச் செய்ய முடியவில்லை. எளிதாக இட்லியும் அதற்கு வேர்க்கடலை சட்னியும், பொடியும் என முடித்துக் கொண்டார்.
இங்கும் மகனுக்குப் பிடித்த வேர்க்கடலை சட்னி தான் அரைத்து இருந்தார். மகள் தான் முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக் கொள்வாள். இட்லி என்றால் அவளுக்குக் கட்டாயமாகச் சாம்பாரோ அல்லது குழம்போ இருக்க வேண்டும்.
சற்று அதட்டி 'இட்லி பொடி வைத்துச் சாப்பிடு' எனக் கூறி விட வேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டார்.
இரவு ஏழு மணி ஆகவுமே கணவர் வந்துவிட அவருக்கான காபியை கொடுத்தவர் மற்றவர்களும் வீடு வரக் காத்திருந்தார். எட்டரை மணிபோல மகனும் வந்துவிட.
"ராகவ் கொஞ்சம் சீக்கிரமா வாடா. நான் எல்லாருக்கும் சாப்பாடு பரிமாறிட்டு, நானும் சாப்பிட்டு போய்ப் படுக்கிறேன்." என்றவரை கேள்வியாகப் பார்த்தவன்.
"ஏம்மா? என்ன ஆச்சு?.." என்றான்.
அனைவரும் சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரை பொறுமையாகக் காத்திருக்கும் அன்னை இன்று விரைவாகச் சாப்பிட சொல்வதில் அர்த்தம் விளங்காமல். "ஒன்றும் இல்லப்பா கொஞ்சம் அசதியா இருக்கு அதுதான்." அவரைப் பார்த்தபடி மதியம் கொண்டு சென்ற சாப்பாடு பையில் இருந்த பாத்திரங்களை எடுத்துச் சிங்கிள் கழுவ போட்டவன் அன்னையின் பதிலில் வேகமாக அவரிடம் வந்தவன்.
"என்ன ஆச்சு? உடம்பு எதுவும் சரி இல்லையா? டாக்டர்கிட்ட போலாமா?.." எனக் கேள்வி எழுப்ப. இவர்களின் சம்பாஷனைகளை பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேங்கடமும் "என்ன ஆச்சு திலோ? உடம்பு சரியில்லையா என்ன? நான் வந்து இவ்வளவு நேரம் ஆகுது நீ ஒரு வார்த்தை கூடச் சொல்லல என்கிட்ட டாக்டர்கிட்ட வேணா போலாமா?.."என அவரும் பதற,
"அய்யய்யோ ஒன்னும் இல்ல. கொஞ்சம் அசதியா இருக்கு அவ்வளவுதான். இன்னைக்கு கொஞ்சம் சீக்கிரம் படுத்து எழுந்தால் நல்லா இருக்கும்னு யோசிச்சேன். அதுக்கு எதுக்கு பதறுறீங்க ரெண்டு பேரும்.வாங்க வந்து சாப்பிடுங்க." என்ற படியே அனைத்தையும் எடுத்து வைக்க அடுப்படிக்குள் நுழைந்தார் வினோதினியெனச் சப்தமிட்டு கொண்டே.
'இவங்களும் பயந்து, நம்மையும் பயமுறுத்திடுவாங்க. நாம ஒரு கணக்கு போட்டு வேலை பார்த்தா இதுங்க பதறுற பதற்றத்தில் நெஜமாவே ஏதாவது வந்துடும் போல'
என மெதுவாக முனுமுனுத்துக் கொண்டே அனைத்தையும் எடுத்து வைத்தவர்.
"வினோ.. வந்தியா? இல்லையா..?" எனக் கேட்டபடியே நிமிர. அவளும் அவளின் அறையிலிருந்து வெளிவந்தவள் அன்னையின் நினைப்புக்கு தப்பாமல் டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்து அங்கிருக்கும் பதார்த்தங்களை திறந்து பார்த்தபடி,
"என்ன மா? வெறும் சட்னி மட்டும் வச்சிருக்கீங்க. சாம்பார் இல்லையா? அதுவும் வேர்கடலை சட்னி ஒரு தக்காளி சட்னி ஆவது வைக்கக் கூடாதா?.." என முகத்தைச் சுளித்து கொண்டே கேட்க.
"இன்னைக்கு இதுதான் சாப்பிடு. பொடி இருக்கு பாரு."
"வெறும் பொடியா போங்கம்மா." என்ன அழுத்துக் கொண்டவளை பார்த்துக் கொண்டே வந்த ராகவ்.
"ஏன் வினோ..? அம்மா முடியலன்னு தான சொல்றாங்க. ஒரு நாள் அட்ஜஸ்ட் பண்ணி சாப்பிட முடியாதா? அப்படி உனக்கு வேணும்னா நீயே செஞ்சிக்க வேண்டியது தானே? இவ்வளவு நேரம் போன் தானே பார்த்துட்டு இருந்த." என அண்ணன் கேட்டதும் அவ்வளவு நேரம் கை வலிக்க அசைன்மென்ட் எழுதிக் கொண்டிருந்தவள் வெகுண்டு எழுந்து விட்டாள் கோபத்தில்.
