சாதாரண குடும்ப வாழ்க்கையில் கணவன் மனைவியின் ஊடல் - கூடல் விஷயங்கள் அவ்வளவு பெரியதாக தெரியாது. ஆனால், ரகு செல்லம்மா விஷயம் முற்றிலும் வேறானது.செல்லம் இந்த உறவுக்கு காதல் என்று பெயர் வைத்தாலும் ரகுவிற்கு இருப்பது நிச்சயம் காமமே!
சிறு வயது பெண்களுக்கு புரியும் இந்த விஷயம் ஏன் செல்லத்திற்கு இன்னும் புரியாமல் இருக்கிறது?
அம்மா மடியில் அப்பா தலை வைத்து படுத்திருப்பதில் செல்வா அதிரவில்லை.இந்த உறவுக்கு இதுவரை அவர் நியாயம் செய்யவில்லை. பெயரிடப்படாத பெயரளவு உறவிது!அந்த குற்ற உணர்வு இல்லாமல் எப்படி இந்த மனிதரால் இருக்க முடிகிறது என்ற ஆற்றாமை செல்வாவிற்குl!
லேசாக தொண்டையை கணைத்து தன் இருப்பை அவர்களுக்கு உணர்த்தினாள் செல்வா.தன் கணவன் முகத்திலிருந்து நிமிர்ந்து பார்த்த செல்லம் சற்றே அதிசயித்து " என்ன செல்வா.. ஏதாவது முக்கிய விஷயம் இருக்கா " என்று கேட்க,
"ம்ம்.. நிச்சயம் இருக்கும்மா.. உங்களுக்கு கேக்க இப்ப நேரம் வசதிப்படுமா.. இல்ல சார் கிளம்பின பிறகு என்னோட ரூமுக்கு வரீங்களா "---செல்வா. ரகு முகத்தில் படரும் அத்ருப்தியை கண்ட செல்லம் " அப்பா.. ஒன் ஹவர் ல கிளம்பிடுவாங்க.. அப்புறம் நானே வரேன் "என்று முடித்துவிட்டாள்.
செல்வா மனதில் இது வழமைதான் என்றாலும் அசுயை, ஒவ்வாமை போன்ற எதிர்மறை எண்ணங்கள் உருவாவதை தவிர்க்க முடியாமல் கீழே இறங்கி சென்றாள்.ரகு கிளம்பி சென்ற பிறகு செல்லத்தால் எழவே இயலவில்லை. நல்ல தூக்கம் அவளை சுருட்டியது. ரகுவின் வன்மையை தாங்கும் வயதில் செல்லம் இல்லை.அதை சொல்ல முடியாமல் வளைந்து கொடுக்கிறாள். காயத்ரிக்கு மெனோபாஸ் சமயம் என்பதால் ரகு மனைவியை அதிகம் நாடுவது இல்லை.. அதற்கு சேர்த்து இங்கே செல்லம் மாட்டிக்கொண்டாள்.
என்ன வரமோ அவள் வாங்கி வந்திருப்பது? என்னால் முடியவில்லை என்று ஒரு பெண் வாய் விட்டு தன் கணவனிடம் சொல்ல இயலாது என்றால் அந்த உறவால் என்ன பயன்?அடுத்த நாள் செல்லம் வரும் பொழுது செல்வா அங்கில்லை. கொஞ்சம் பொருட்கள் வாங்கவேண்டி தியாகராய நகர் வரை வந்திருக்கிறாள்.
சின்னவள் அறையில் ஏதோ மும்மொரமாய் படித்துக்கொண்டு இருக்க உள்ளே வந்த செல்லம் " அக்கா இல்லையா அப்பு " என்றாள்.நிமிர்ந்து பார்த்த மகளின் பார்வை அம்மாவை குற்றம் சாட்டியது.தலை குனிந்து கொண்ட செல்லம் மெல்ல நிமிர்ந்து பார்த்தாள்." இன்னும் மூணு நாள்.. அக்கா கிளம்பிடுவா. பிறகு, யாரும் இல்லாத அனாதையா இந்த வீட்டுல நா...நேத்து தான் ஹாஸ்பிடல்லேந்து வந்தேன். இந்த முறை சந்திரா சார் ஹெல்ப் பண்ணாங்க. அக்காவே ஒரு நா கழிச்சு தான் வந்தா... என்று நடந்த அனைத்தையும் சொல்லி முடிப்பதற்குள் கழிவிரக்கத்தில் அழுது விட்டாள். மெல்ல அழுகை நின்று விசும்பலும் தேம்பலுமாக முடித்தாள்.
செல்லத்திற்கு என்ன சொல்வது என்றே புரியவில்லை."சாரி டி தங்கம். நீ என்னை கூப்பிட்டு இருக்கலாமே கண்ணா" என்ற அம்மாவிடம் நக்கலாக,"ஆமாமாம்..அக்கா நேத்து உங்க கிட்ட பேச வந்ததுக்கு இப்போ தான் வரீங்க.. நா கூப்பிட்டதும் கடலூர்லேந்து அப்.. சாரோட இருக்குற நீங்க கிளம்பி வருவீங்க.. அவரும் உங்கள விட்டுடுவாரு " என்றுவிட்டாள்.
" அப்போ நா இவ்வளவு நாள் என்னோட காரியர் பத்தி யோசிக்க கூடாதா அப்பு?-- செல்லம்." தாராளமா யோசிங்க.. கூட எங்கள பத்தியும் யோசிங்க. உங்க டெசிஷன் எல்லாம் உங்களுக்கும் ரகு சாருக்கும் மட்டும் பொசிட்டிவ்வா இருக்கு. இன்னிக்கு வரை தலை நிமிர முடியல" --- அபர்ணா.
அம்மா மகள் இருவருக்கும் வாக்குவாதம் முற்றியது." ம்ஹும்.. நீ மட்டும் என்ன? மலேசியா போய்ட்டு உங்க அக்காவுக்கு ஒரு போன் பண்ணியா.. அவ பீல் பண்ண போராளேன்னு நாதாண்டி வந்தேன். நீயும் சுயநலம் தான். என்னை மட்டுமே சொல்ற? " நீ சொல்லித்தான் போனேன் ம்மா. இப்போ என்னையே சொல்றீங்க? "
" ஆமாண்டி.. அக்காவுக்கு போன் பண்ணாதேன்னு நான் சொன்னேன் " என்று வெடித்தாள் செல்லம்.இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் குற்றம் சாட்டிக் கொண்டிருந்த சமயம் சத்தம் இல்லாது அபர்ணா அறை வாசலில் வந்து நின்றாள் செல்வா.வாக்குவாதங்களை கேட்டு கொண்டிருந்தவளுக்கு தலையில் அடித்துக் கொள்ளலாம் போலிருந்ததது.அவளை கவனிக்கும் நிலையில் அவர்கள் இல்லை என்பது அவளுக்கு இன்னுமே எரிச்சலை கிளப்பியது.
"க்குஹ்ம்ம்.. நீங்க ரெண்டு பேரும் முடிச்சாச்சுன்னா சொல்லுங்க.. இல்லை, முடிச்சிட்டு எனக்கு போன் பண்ணுங்க.. அதுவரைக்கும் என்னோட ரூம்ல வேலை இருக்கு.. பார்த்துக்கறேன் " என்ற செல்வாவின் குரல் நிச்சயம் இருவருக்கும் அதிர்ச்சி தான்!"இல்லக்கா.. சாரி. அது.. அது வந்து.. ஏதோ சும்மா பேசிட்டு இருந்தோம்" என விம் போட்டு விளக்கியவளை மூத்தவள் ஒரு பார்வை பார்த்ததில் வாயை மூடிக் கொண்டாள் இளையவள்.
"ம்மா..முதல்லே அவே கிட்ட மல்லு கட்டுறதை விடுங்க. அவ உங்க பொண்ணு தான... கொஞ்சமே விட்டு கொடுக்க கூடாதா " என்ற மூத்த மகள் சொல்வதில் இருக்கும் நியாயத்ததிற்க்காக செல்லம் வாயை மூடிக் கொண்டாள்.
"அப்பு.. எனக்கு தொண்டை காஞ்சி போச்சு. போய் நம்ம மூணு பேருக்கும் இஞ்சி டீ போட்டு எடுத்துட்டு வா. இஞ்சி விழுது பிரிட்ஜ் ல வச்சிருக்கேன்" என்று தங்கையை அப்புறப் படுத்திவிட்டு தாயிடம் தொடர்ந்தாள்.
செல்லம் தன் மகளின் முகத்தையே கூர்ந்து பார்த்தாள். 'இவள் எனக்கு அம்மாவாக இருந்திருந்தா நா இப்படி பாதை மாறி இருந்திருப்பேனா ' என்று அவள் மனம் ஊமையாய் அழுதது.
அம்மா முகம் பார்த்து உணர்வுகளை புரிந்து கொண்ட மகள், அம்மாவின் கைகளில் ஆதரவாய் தட்டிக் கொடுத்து " சில் ம்மா.. எப்போவும் உங்கள நா தப்பா நினைக்க மாட்டேன். பேசவும் மாட்டேன். நீங்க அவருக்கு உண்மையா இருக்கீங்க.. பட் அவர்... ப்ச்.. அவர் அதுக்கு ஒர்த் இல்லை. உங்களுக்கும் தெரியும் தானே... "
'ஆமாம்' என்பதை போல் தலையாட்டினாள் செல்லம்.தன் பேச்சை தொடர்ந்தாள் செல்வா.. " ம்மா உங்களுக்கே தெரியும் இந்த அகடமி என்னோட பல வருஷத்து கனவு. இது விட்டுக் கொடுக்க எனக்கு எந்த காலத்திலும் மனசு வராது.
பட் இப்ப நான் சூழ்நிலை கைதி. வந்திருக்கிற சிங்கப்பூர் ஆஃபரை விட முடியாத சூழ்நிலை. உங்களுக்கு புரியும் என்று நினைக்கிறேன்.
ஏதாவது ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் என்னால் அங்கு வேலையை கண்டின்யூ பண்ண முடியலன்னா, அகடமியையும் இழுத்து மூடிட்டு உட்கார முடியாது.அதிகம் இல்லை ஒரு ரெண்டு மூணு வருஷம்.. முடிஞ்சா உங்க ரெண்டு பேரையும் அங்க கூட்டிட்டு போயிடுறேன்.. இல்லன்னா நான் இங்க வந்துடறேன்.
அது வரைக்கும் ரெண்டு பேரும் அட்ஜஸ்ட் பண்ணி இருந்துக்கோங்க சண்டை போடாதீங்க. அப்பு இன்னும் குழந்தை தாம்மா.. மெச்சூரிட்டி வரல.நீங்க அவரோட இருக்கிறத பத்தி நான் எதுவும் பேச விரும்பல. நான் இங்க இருக்கும் போதே இதோட ரெண்டு தடவை ஆயிடுச்சு. கொஞ்சம் அவளையும் கவனிக்க பழகுங்க.
நானும் இல்லனா அவ ரொம்ப தனியா ஆயிடுவா. நீங்க அவ்வளவு ஒதுக்குற மாதிரி நடந்துக்கிட்டா, அவ எப்படி யோசிப்பானே புரியாது... நான் சொல்றது கரெக்ட் தானே மா.. "செல்லம் தன் மகளுக்கு பதில் எதுவும் கூறவில்லை. தனக்கு உறுதுணையாக நின்று கொண்டிருக்கும் மூத்த மகள் கொஞ்ச காலத்திற்கு தன்னை விட்டு செல்ல போகிறாள் என்பதை அவள் நெஞ்சை கசக்கியது.
இத்தனை நாள் மகளை கவனிக்காமல் விட்ட குற்ற உணர்வு, அவள் இப்பொழுது செல்லும் நேரத்தில் சென்ற நேரங்கள் திரும்ப வராதா என்ற ஏக்கம் வந்துவிட்டது.
" லீவு ஏதாவது கிடைச்சா வருவ தானே செல்வா... அங்கேயே இருந்திட மாட்ட தானே?"அம்மாவின் கேள்விக்கு சட்டென்று பதில் சொல்லாதவள், "நான் உங்களுக்காக கமிட்மெண்ட் கொடுக்க விரும்பலமா... முதல் ஒரு வருஷத்துக்கு இங்க வர ஐடியாவுல நான் இல்லை.
என்னை நேரில் பாக்கணும் மாதிரி இருந்தா.. எனக்கு சொல்லுங்க நான் பிலைட் டிக்கெட் புக் பண்ணி தரேன். இல்லைன்னாலும் இப்பதான் வீடியோ கால் ஈசி ஆயிடுச்சு.. " என்று அம்மாவை கட்டிக்கொண்டாள்.
மகள் தன்னை சமாதானப்படுத்துவது புரிந்தாலும், இதற்கு எப்படி வினையாற்றுவது என்பது புரியாது சிலையென அமர்ந்து விட்டாள் செல்லம்.ட்ரெயில் மூன்று தேநீர் கோப்பைகளை எடுத்துக் கொண்டு, அறைக்குள் வந்த அபர்ணா " என்ன... அக்கா என்னை அனுப்பிட்டு அம்மாவும் பொண்ணும் கதை பேசியாச்சா..? என்று சிரித்துக் கொண்டே கேட்டாலும், அவள் குரலில் என்னை விட்டு விட்டு பேசி விட்டீர்களே என்ற ஆதங்கம்.
" ம்ம்.. அம்மா பொண்ணுக்குள்ள ஆயிரம் இருக்கும். சரி இப்போ உன்னோட விஷயத்துக்கு வருவோம்.அம்மாவை எப்பவுமே எடுத்தெறிஞ்சு பேசக்கூடாது. உன்னோட லைப்ல என்ன முக்கியமான டிஸிசன் எடுத்தாலும் அம்மாகிட்ட நிச்சயம் கேக்கணும். அண்ட் இவ்வளவு வருஷம் என் முகம் பார்த்து வளர்ந்திட்டே.இனிமே, உன்னோட விஷயங்களை நீ தான் பாத்துக்கணும்.
அஃப்கோஸ் எனக்கு மேல நம்பிக்கை இருக்கு.. மலேசியா போய் ஒரு நாள் கூட எனக்கு போன் பண்ணி என்னை தொந்தரவு பண்ணல. "அக்காவின் முகம் பார்க்க முடியாமல் தலை குனிந்து கொண்டாள் அபர்ணா.
பின்னர் மென் குரலில் சாரிக்கா... பட்... என்று அவள் ஏதோ சொல்ல வருவதை தவிர்த்த செல்வா.." இட்ஸ் ஓகே டியர். நீ வளர்ந்தாச்சு. என்னோட குழந்தையா இனிமே உன்ன ட்ரீட் பண்ண முடியாது தானே!அக்காவின் பதிலில் வேறென்ன கேட்பது என்று அவளுக்கு புரியவில்லை. தொண்டை அடைத்தது.
கண்ணீர் வழிய அக்காவை இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டாள்.
செல்வாவுக்கும் கண்கள் கலங்கியது. ஆனால், அபர்ணா தன்னை பற்றி நினைத்தது.. அவளை பார்த்து நான் பொறாமை படுவேனா.. இதில் கூட அவளுக்கு தெளிவு இல்லை என்றால்...
அழதே..அப்பு. இன்னும் ரெண்டு நாள் இருக்கு நா கிளம்ப. நாம மூணு பேரும் எங்கயாவது போலாம்.. ஒண்ணா டைம் ஸ்பென்ட் பண்ணலாம்... போட்டோஸ் எடுத்துக்கலாம்... என்று அடுக்கிக் கொண்டே போக, அடுத்த நாள் காலையிலேயே பாண்டிச்சேரி கிளம்பிவிட்டார்கள்.
மூவருக்கும் குருவிக் கூட்டை கலைக்கும் உணர்வு தாம். ஆனால், ஒருவருக்கு முன்னேற வாய்ப்பு கிடைக்கும் பொழுது எப்படி தடுக்க முடியும்?மனதளவில் அடி பட்டிருக்கிறாள் செல்வா.. அதற்கு மருந்து ஏது?அவள் பழகும் விதத்தில் ஒரு விலகல் இருப்பதை மற்ற இருவருமே உணர்ந்தார்கள். என்ன செய்வது என்று தான் தெரியவில்லை.
ஆயிற்று.. அன்றைய நாளின் மாலையில் திரும்ப சென்னை வந்தாயிற்று. வீடு வந்த செல்வா தானே தான் அறைக்குள் சென்று கதவை மூடிகொண்டாள்.வீடு, அகடமி, கல்லூரி நாட்கள், நண்பர்கள், அருகில் இருக்கும் எலியட்ஸ் கடற்கரை, தி நகர் ஷாப்பிங், என்று வரிசை போட்டு ஏங்கினாள்.அபர்ணாவையும் அம்மாவையும் சீக்கிரம் அழைத்து சென்று விட வேணும் எனவும் யோசித்தாள்.
அதே சமயம் அம்மா ரகு அப்பாவை விட்டு எங்கே வரப்போகிறாள்?என்றும் தோன்றி அழத் தூண்டியது.மனித எண்ணங்கள் எப்படி இருந்தாலும் நடப்பவை வேறு தானே..இவள் நினைவில் இந்த நொடி அவன் இல்லை. ஆனால், அவன் நினைவுகளை இவள் மட்டும் ஆக்கிரமிப்பு செய்திருந்தால்?
