தன்னை இறுக்கமாக அனைத்து பிடித்து இருந்த அண்ணன் மகளின் பிடியிலும் அவளின் அழுகையிலும் அதிர்ந்து நின்ற நிவிதா. தானும் அவளை இறுக அணைத்து பிடித்தவள் பின் வேகமாக அவளைத் தன்னிடமிருந்து பிரித்துப் பார்க்க முயல அதற்கு விடாமல் மேலும் அவளை இறுக்கிப் பிடித்து அழுவதை தொடர்ந்து கொண்டு இருந்தாள் வினிகா.
அவளை வலுக்கட்டாயமாகத் தன்னை விட்டுப் பிரித்தவள்,
"வினி மா என்ன டா? என்ன ஆச்சு? ஏன் இப்படியொரு அழுகை? இங்க பாரு அத்தையை பாரு. என்னடி? என்னன்னு சொல்லு? எனக்கு ஒரு மாதிரி பயந்து வருது டி. ஏன் இப்படி அழுகிற?.." என அவளும் கண்ணில் கோர்த்து விட்ட நீரோடு அண்ணன் மகளின் முகத்தை நிமிர்த்திப் பார்க்க அப்பொழுதுதான் சரியாகவே பெண் அவளைப் பார்த்தாள் பெரியவள்.
"என்னடி இது? கண்ணு முழி எல்லாம் உள்ள போயி கண்ணுக்குக் கீழே இப்படி கருவளையம் கழுத்து எலும்பெல்லாம் துருத்தி கிட்டு இருக்கு சாப்பிடுறியா? இல்லையா? என்னதான் நடக்குது? நானும் வேலை வேலைன்னு கொஞ்சம் பிஸியா இருந்ததுனால உன்னை வந்து பார்க்க முடியல. என்ன தாண் டி பிரச்சனை? சொல்லு வாய தொறந்து." எனக் சற்று அதட்டிக் கேட்க
"என்னால முடியல அத்தை. என்னை நம்ம வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டு போறியா?.." எனக் கேட்டவளுக்கு மீண்டும் அடக்க முடியாத கண்ணீரும் கேவலும்.
"கூட்டிட்டு போறேன்டி நீ முதலில் அழுகையை நிறுத்து. என்ன ஆச்சு சொல்லு?.."
"என்னை எதுவும் கேட்காத அத்தை. இப்போதைக்கு ஏதாவது சொல்லி என்னைக் கூட்டிட்டு போ." என்றவள் தன் அத்தையை பாவமாகப் பார்க்க.
அவளை அணைத்து பிடித்தது போல் அறைக்குள் அழைத்து வந்தவள். மெத்தையில் அவளை அமர வைத்து அங்கிருந்த தண்ணீரை குடிக்க கொடுத்தாள். தண்ணீரை குடித்தவள் சிறிது ஆசுவாசம் அடைந்த பின்பு தான் சூழ்நிலையை உணர்ந்தவள் போல
"ஆமா நீ யார் கூட வந்த? நீ மட்டும் தான் வந்தியா? இல்ல அம்மா எல்லாம் வந்திருக்காங்களா?.." என்ற படியே வேகமாக வெளி வாசலைப் பார்க்க,
"நான் மட்டும் தான் வந்தேன்…? என்றாள் இவளும் அமைதியாக.
"சரி சொல்லு என்ன ஆச்சு? ஏன் இப்படி இருக்க?.." என இவள் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே வாசலில் யாரோ வரும் அரவம் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்க்க மோகன் தான் நின்றுகொண்டிருந்தான் கேள்வியாக இவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டு.
அவனின் பார்வை முழுவதும் மனைவியிடம் மட்டுமே. அவள் அழுது இருப்பது நன்றாகவே தெரிந்தது அவனுக்கு...
'எதுக்கு இப்போ அழுகிறா? ஓஹோ! அவங்க அத்தை கிட்ட கம்ப்ளைன்ட் பண்றாளா? நமக்குள்ள இருக்கிற அந்தரங்கத்தை எல்லாம் வெளியில சொல்லுவாளா என்ன?.." எனச் சிறிது படபடப்புடன் அவளைப் பார்த்தவன்.
"வாங்க நல்லா இருக்கீங்களா?.." எனத் தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த நிவிதாவிடம் வரவேற்பாகக் கூறிய படியே உள்ளே வந்தான்.
"நல்லா இருக்கேன். நீங்க நல்லா இருக்கீங்களா?.."எனக் கேட்டவள் அவனின் பார்வை அண்ணன் மகளிடமே இருப்பதை கண்டு கொண்டவள்.
"ரொம்ப நாள் கழிச்சு என்னைப் பாக்குறா இல்லையா? அதான் அழுதுட்டா…"என்றாள் அண்ணன் மகளைக் காப்பாற்றும் பொருட்டு. அவர்கள் இருவருக்கும் இடையில் நடப்பது என்ன என்பது தெரியாமல் எதுவும் கேட்க முற்படவில்லை அவள். அது சரியாக இருக்காது என்பதும் அவளின் எண்ணம்.
மோகன் வினிகாவையே பார்ப்பதை கண்ட நிவிதா அதற்கு மேல் அங்கு இருக்க சங்கடமுற்றவராக,
"சரி வினி, நீ முகம் கழுவிட்டு வா. நான் கீழே வெயிட் பண்றேன்…"
"சரி அத்தை…"என்று அவளும் கூற மோகனிடம் ஒரு தலையசைப்பை கொடுத்துவிட்டு கீழே இறங்கி சென்றாள்.
"என்ன அத்தைய பார்த்தவுடனே அப்படியொரு அழுகை?.." என்று சற்று நக்கலாகக் கேட்டவனை பார்த்தவள் எதுவும் சொல்லாமல் தலையைக் குனிந்து கொள்ள…
"எல்லாத்தையும் சொல்லியாச்சா? உங்க அத்தை கிட்ட…" எனக் கேட்டான் எல்லாம் என்பதில் சற்று அழுத்தம் கொடுத்து.
அவன் கேள்வி புரியாமல் சற்று குழப்பமாக அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவள். புரிந்த பின் சற்று முகம் சுருக்கியபடி
"இன்னும் சொல்லல. ஆனா சில விளக்கங்கள் தேவைப்படுது எனக்கு. சில குழப்பங்கள் இருக்கு தேவைப்பட்டால் அவங்க கிட்ட கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்குவேன்…" என்றாள் அவளும் சற்று நிமிர்வோடு.
வேகமாக அவள் அருகில் வந்தவன். "இங்க பாரு வினிகா நம்மளோட அந்தரங்கம் நமக்கு மட்டும்தான் அதை அடுத்தவங்க முன்னாடி கடை பரப்புவது எனக்குப் பிடிக்காது."
"எதையும் இரண்டு முறை சொல்லும் பழக்கம் எனக்கு இல்லை. ஒரு முறை சொல்லும் போதே கேட்டு நடந்துக்கோ. இப்ப போய் முகம் கழுவிட்டு கீழே போ. அவங்க வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்காங்க…" என்ற படியே மொட்டை மாடியை நோக்கி நகர்ந்தான் தன் ஆஸ்த்தான செடிகளைத் தேடி.
செல்லும் அவனையே பார்த்தவளுக்கு மனதில் வெறுமை மட்டுமே… தங்களின் அந்தரங்கம் தவிர அவனை வேறு எதிலும் குற்றம், குறை சொல்ல முடியாது தான். ஆரம்பத்தில் இவளுக்கு ஆதரவாக நிறைய விஷயங்கள் செய்திருந்தான். பேச்சுவார்த்தையும் இருவருக்கும் சுமூகமாகவே இருந்து வந்தது…
எப்போது உடலால் இவளிடம் நெருங்க ஆரம்பித்தானோ அப்போதே இருவருக்கும் ஒரு பிளவு வந்துவிட்டது… அவன் செயல்கள் இவளுக்கு ஏற்புடையதாக இல்லை வெட்கம் களைந்து அதைக் கேட்கவும் வாய் வரவில்லை அவளுக்கு… இல்லை உடலுறவு என்பதே இப்படித்தான் இருக்குமோ? என்ற புரிதலும் சரிவர இல்லை அவளுக்கு.
நண்பர்கள் என்று பெரிதாக அவள் யாரோடும் பழகாததால் இதைப் பற்றி யாரிடமும் பேசிக் கொண்டதும் இல்லை. கேலி செய்து சிரித்துக்கொண்டதுமில்லை. அந்தரங்கத்தை பற்றித் தெரிந்து கொள்ள ஆவலும் இருந்ததில்லை… அதற்காக ஒன்றுமே தெரியாது என்று சொல்வதற்கும் இல்லை. படித்த படிப்பு சில விஷயங்களை மேற்கோள் காட்டியிருந்தது…
சரியான புரிதல் இல்லாமலேயே தற்போது தவித்திருந்தாள்.
தன் போல் சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தவள்
"நீ இன்னும் கீழே போகவில்லையா…?" என மோகனின் குரலில் பதறி எழுந்து வேகமாகத் தன்னை சுத்தப்படுத்திக் கொண்டு கீழே இறங்கி சென்றாள்.
கீழே இறங்கி வந்தவள் தன் அத்தை உடன் மாமியாரும் டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தவள் அவர்களை நோக்கி வந்து தன் அத்தையின் அருகே அமர்ந்து கொண்டாள்.
"என்ன வினிகா?உங்க அத்தை வந்து இவ்வளவு நேரம் ஆகுது நீ இப்பதான் ஆடி அசைஞ்சு மெதுவா வர…" என மருமகளுக்கு ஒரு குட்டு வைத்தவர் நிவிதாவிற்கு காபி கொடுத்து நன்றாகவே உபசரித்துக் கொண்டிருந்தார்.
"இல்ல அத்தை முகம் கழுவிட்டு வரக் கொஞ்சம் லேட் ஆயிடுச்சு…" என்றாள் இவளும் மெதுவான குரலில். "அப்புறம் உன்னைச் சர்ப்ரைஸ் பண்ண போறேன்னு வேகமா மேல வந்தாங்க உங்க அத்தை. சர்ப்ரைஸ் ஆனியா?." எனச் சிரித்துக் கொண்டே கேட்க
"நான் அவளுக்குச் சர்ப்ரைஸ் கொடுக்கத் தான் வந்தேன் ஆனா அவ எனக்குப் பெரிய சர்ப்ரைஸா கொடுத்துட்டா…" என்றாள் நிவிதா தன் அருகில் அமர்ந்திருந்த மருமகளை பார்த்துக் கொண்டே.
அத்தையின் பேச்சிற்கு எந்தப் பதிலும் கொடுக்காமல் குனிந்த தலையுடன் அமைதியாகவும் அதே நேரம் சற்று சோகமாகவும் அமர்ந்திருந்த மருமகளையும் நிவிகாவையும் யோசனையுடன் பார்த்த ரஞ்சிதம். "அப்புறம் வீட்ல எல்லாரும் எப்படி இருக்காங்க? என்ற சம்பிராயதமான கேள்வியைக் கேட்டு வைத்தார்.
"ஹான்! எல்லாரும் நல்லா இருக்கோம்…" என்றவர் தான் வந்த விஷயத்தைச் சொல்லும் நேரம் என்பதை உணர்ந்தவராக "மோகனையும் வினிகாவையும் விருந்துக்குக் கூப்பிடலாம்னு வந்தேன்…"
"அப்படியா நீங்க மட்டும் வந்து இருக்கீங்க. விருந்துக்கு அழைக்க?.." எனக் கேட்டவரை பார்த்தவள் சற்று சங்கட முற்றவளாக
"இல்ல அவரும் வரதா தான் இருந்தது. இப்போ சீசன் டைம்ங்கறதுனால கடையில யாராவது ஒருத்தர் இருக்கணும் அதான் நான் மட்டும் வந்தேன்…"
என்றவளின் பதிலில்
"ஆனா மோகனுக்கு இப்ப தோது படுமான்னு தெரியலையே? அவனுக்குக் கடையில நிறைய வேலை இருக்கு. வீட்டுக்கே லேட்டா தான் வரான். அவன் எங்க இப்ப வரப் போறான்…?"என்றார் மகனுக்கு இந்த மாதிரியான விருந்துகளும் உறவினர் வீடுகளுக்குச் செல்வது பிடிக்காது என்பதையும் அறிந்தவராக.
"எப்ப வரணும் சித்தி? சொல்லுங்க நான் கொஞ்சம் வேலை எல்லாம் ஒதுக்கிட்டு வரப் பார்க்கிறேன்…" எனக் கூறியபடியே இவர்களின் அருகில் வந்த மோகன் அன்னையின் அருகில் அமர்ந்து கொண்டான்.
ரஞ்சிதத்தின் பதிலில் சற்று சோகமான நிவிகா. மோகனின் பதிலில் மகிழ்வுற்றவராக." வர ஞாயிற்றுக்கிழமை தான் கூப்பிடலாம்னு இருக்கேன்…" எனக் கூறினார்.
"ஞாயிற்றுக்கிழமைக்கு இன்னும் ரெண்டு நாள் தான் இருக்கு. சரி நாங்க வறோம்…" என்றான் மோகன்.
"சரி மோகன்
ரொம்ப சந்தோஷம்…"என மகிழ்ந்த நிவிதா ரஞ்சிதத்தை பார்த்து, "நீங்களும் வாங்க. யாழினி, மாமா எல்லாரும் சேர்ந்து வாங்க. அவரு மாமாக்கு போன் பண்ணி முறையா அழைப்பாரு…" என அவர்களுக்கும் அழைப்பு விடுத்தாள்.
மகன் தன்னை கேட்காமல் விருந்துக்கு வருவதற்கு சம்மதம் கொடுத்ததில் சற்று கோபம் கொண்ட ரஞ்சிதம் "பரவால்ல இருக்கட்டும். உங்க வீட்டுக்காரர் போன் எல்லாம் பண்ண வேண்டாம். உங்க அண்ணன் மகளும் மோகனும் வருவாங்க…" என்று சற்று நொடித்துக் கொண்டு கூற சங்கடமாக அவளைப் பார்த்த நிவிதா.
"சரி அப்ப நான் கிளம்புறேன்…" என்றபடி அண்ணன் மகளைப் பார்த்தவள். தலையசைத்து அவளிடம் விடை பெற்று சென்றாள்.
அவள் சென்றதும் மோகனும் கடைக்குச் செல்வதற்கு கிளம்ப
"ஹம்ம்… பொண்டாட்டி வந்ததும் எல்லாம் மாறிடும் போல. எந்தச் சொந்தக்காரங்க வீட்டுக்கும் போறது பிடிக்காதே உனக்கு.இப்ப மட்டும் வரேன்னு என்கிட்ட கூட ஒரு வார்த்தை கேட்காம அவங்க கிட்ட சம்மதம் சொல்ற?.."
என்ற அம்மாவின் கேள்வியில்.
"ஏம்மா? நீங்கத் தானே சம்பிரதாயம் கண்டிப்பா செய்யணும். போகணும்னு சொல்லுவீங்க. அப்புறம் நீங்களே இப்படியும் சொல்றீங்க. நான் என்னதான் செய்யறது…" என்றான் சற்று சலிப்புற்றவனாக.
"ஆமா சம்பிரதாயம் தான். ஆனால் நான் நீ வர மாட்டேன்னு சொல்லிட்டு இருக்கேன். நீ அவங்க கிட்ட நான் வருவேன்னு சொல்ற. அப்ப எனக்கு இங்க என்ன மரியாதை…" எனக் கேட்டுக்கொண்டே சமையலறை நோக்கிச் சென்றுவிட. இதற்கு மேல் அன்னைக்கு விளக்கம் கொடுக்க முடியாது. அவரின் விதண்டாவாதத்திற்கும் பதில் சொல்ல முடியாது. என்பதை புரிந்தவனாக இவனும் கிளம்பி சென்றான் கடையை நோக்கி.
இவர்களின் வாக்குவாதத்தை 'தேமே' எனப் பார்த்து நின்றிருந்த வினிகா எப்படியோ அத்தையின் வீட்டிற்கு விருந்திற்கு செல்வதற்கு மோகன் சம்மதித்ததை நினைத்துச் சற்று நிம்மதியும் மகிழ்ச்சியும் அடைந்தவளாகத் தன் அறையை நோக்கிச் சென்றாள். வெகுநாட்களுக்குப் பிறகு முகத்தில் தோன்றிய புன்னகையுடன்.
மோகன் தன் அத்தை வீட்டு விருந்துக்குச் செல்வதற்கு சம்மதம் சொன்னதை நினைத்து அதிக சந்தோஷம் அடைந்தாள் வினிகா… பெரிதான ஆசுவாசம் கிடைத்தது போல் இருந்தது அவளுக்கு... அங்கு இருக்கும் நேரத்தில் எப்படியாவது தன் மனதில் இருக்கும் சில சந்தேகங்களைக் கேட்டு நிவர்த்தி செய்து கொள்ள வேண்டும் என்ற முடிவுடன் தான் இருந்தாள் அவள்...
அத்தை விருந்துக்கு அழைத்து இருந்த அந்த ஞாயிறு காலையும் அழகாக விடிந்தது ஆனால் வினிகாக்கு எப்போதும் போல அசௌகரியமாகவும் அருவருப்பு நிறைந்ததாகவுமே விடிந்தது… அன்றும் அதிக குமட்டல் இருந்தது எவ்வளவு முறை வாயைக் கொப்பளித்து சுத்தம் படுத்திக் கொண்டாலும் ஏனோ கொஞ்சமும் குமட்டல் நிற்கவில்லை. அன்று மிக அதிகமாகவே அவளுக்கு இருந்தது… அதனுடன் அடி வயிற்று வலியும் சற்று அதிகமாகவே இருந்தது. அவ்வளவு சங்கடங்களையும் முகத்தில் காட்டாமல் மகிழ்வுடன் கிளம்பினாள் அத்தை விட்டு விருந்துக்கு.
மோகனும் வினிகாவும் விருந்துக்குச் செல்வதற்கு கிளம்பி கீழே வருவதை பார்த்த ரஞ்சிதம் டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்திருந்த கணவனுக்கும் மகளுக்கும் உணவு மாறுவதை தொடர்ந்தார். தந்தையின் அருகில் சென்று அமர்ந்த மோகன் உணவு உண்ண தொடங்க மகனைப் பார்த்த அண்ணாமலை,
"என்னப்பா விருந்துக்குக் கிளம்பிட்டீங்களா…?"
"ஆமாம்பா கிளம்பியாச்சு…"
"போயிட்டு இன்னைக்கே வந்துடுவீங்களா?இல்ல ரெண்டு மூணு நாள் தங்கிட்டு வர மாதிரி இருக்கீங்களா…?"
"ரெண்டு மூணு நாள் தங்கறதா? அதெல்லாம் இல்லப்பா. போயிட்டு இன்னைக்கு நைட்டு வந்துடுவோம். வேலை இருக்கு எனக்கு…" என்றான்.அருகில் நின்ற மனைவியை ஏறிட்டு பார்த்தபடி அவளுக்கும் பதிலாக…
"ஏன் முதல் முறை போறீங்க. ரெண்டு மூணு நாள் தங்கிட்டு வர்றது தானே… தங்க வாங்கன்னு அவங்க உங்கள கூப்பிடவில்லையா என்ன?..."
"அதெல்லாம் கூப்பிட தான் செஞ்சாங்க. எனக்குத் தான் வேலை இருக்கு…"
"ஓஹோ!.." என்றபடி ஏதோ கூட முயன்ற கணவனைப் பார்த்த ரஞ்சிதம் "இப்ப என்ன உங்களுக்குப் பிரச்சனை. அவன் தான் வேலை இருக்குன்னு சொல்றான் இல்ல. பேசாம சாப்பிடுங்க…" என்று ஒரு அதட்டல் போட்டவர் இவர்களின் பேச்சைக் கவனித்தபடி நின்றிருந்த மருமகளை பார்த்த,
"என்ன சாப்பிடாமல் நின்னுட்டு இருக்க? உட்கார்ந்து சாப்பிடு…" என்றார் அவளிடமும் அதே அதட்டலுடன்.
கணவன் உணவு உண்ண அமரும்போதே மேஜையில் மேல் இருந்த புட்டு, வாழைப்பழம், சர்க்கரையை பார்த்தவளுக்கு உண்ணும் ஆசையே போய்விட்டது. பசியும் மரத்து விட்ட நிலை…
"பெயர் சொல்லிக் கூப்பிடாத. எனக்கு அது பிடிக்காது…" என்றப்படியே விருட்டென்று வண்டியைக் கிளப்ப. பயந்தவள் டக்கென்று அவன் தோள்களை இறுக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டாள்.
அதற்குப் பின் எந்தப் பேச்சு வார்த்தையும் இல்லாமல் அமைதியாகவே சென்று இறங்கினார்கள் நிவிதாவின் வீட்டு வாசலில்.
அவர்கள் வீட்டிலிருந்து பத்து கிலோமீட்டர் தொலைவிலையே இருந்தது நிவிதாவின் இல்லம். சற்று பெரிய வீடு தான் முன்பக்கம் இரண்டு கார்கள் நிற்க முடியும் அளவிற்கு இருந்த இடத்தைத் தாண்டி வீட்டுக்குள் நுழைந்தால் மூன்று படுக்கை அறைகளும் மாடுலர் கிச்சனும் சற்று பெரிய வரவேற்பறையும் மாடியில் எதுவும் இல்லாமல் துணிகள் காய போடுவதற்கு ஏற்றவாறு கயிறுகளுடன் சற்று பெரிய மொட்டை மாடியாக இருந்தது.
பெரிய கேட்டைத் தாண்டி வீட்டிற்குள் செல்வதற்கு சிறிய நடைபாதையை தாண்டித் தான் வீட்டின் வரவேற்பிற்கு செல்ல முடியும் இவர்கள் வாசலை அடையும்போது வண்டியின் சத்தம் கேட்டு நிவிதாவும் அவள் கணவன் முகிலனும் வந்து இவர்களை வரவேற்க அவர்களின் வரவேற்பை ஏற்று இவர்கள் உள் நுழைய
"பே.." என்ற சத்தம் கேட்டுச் சற்று அதிர்ந்து நின்று விட்டாள் வினிகா. அவ்வளவு அதிர்வு இல்லை மோகனிடம்.
"என்ன மாமா நீங்கப் பயப்படவே இல்ல.." குறைபட்ட தன் மச்சினி அகிலாவையும் நிவிதா மற்றும் அமுதனின் மகன் நிகிலனிடமும் சிறு புன்னகையுடனான தலையசைப்பை கொடுத்தவன் உள்ளே செல்ல. இன்னும் ஃப்ரீஸ் மோடில் நின்றிருந்த அக்காவைக் கட்டிக் கொண்டார்கள் அகிலாவும் நிகிலனும் "ஹே"என்ற ஆர்ப்பரிப்புடன்.
ஒருவாரு சுயமுணர்ந்தவள் சுற்றி பார்க்கத் தன் குடும்பமே அங்கு இருப்பதை கண்டு பேர் உவகை கொண்டவள். பெரும் கேவலுடன் யாரிடம் செல்வது எனச் சுற்றி பார்க்கத் தாத்தா, தந்தை அன்னையென அனைவரும் அவர்கள் வீட்டு மருமகனை வரவேற்று கொண்டிருக்க இவளையே பார்த்த நின்ற பாட்டியைச் சென்று இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டாள்.
அவளின் அழுகையில் மனம் கலக்க முற்றவராகவும் அவளின் தோற்றத்தில் பெரும் சிந்தனை கொண்டவராகவும் அவளை அனைத்து பிடித்தவர்.
"ஏட்டி என்ன? நாங்க எல்லாம் வந்து இருக்கோம்.எங்களை எல்லாம் பார்த்துச் சந்தோஷப்படுவேன்னு பார்த்தா. இப்படி ஒப்பாரி வைத்து அழுகிற." என்றார் அவளைச் சகஜம் ஆக்கும் பொருட்டு.
ஆனால் பெண் அவளோ இறுக்கத்தை கூட்டினாலே அன்றி அவரை விட்டு விலகாமல் அழுகையை கட்டுப்படுத்த முயன்றாள்.
மனைவியின் செயலைப் பார்த்தவனுக்கு முகம் இறுக்கமடைவதை தவிர்க்க முடியவில்லை.
வரவேற்பை ஏற்று சோபாவில் அமர்ந்தவன் அமைதியாக மனைவியைப் பார்க்க. இதனைக் கவனித்த தாத்தா.
"இந்தா டி வந்த பிள்ளை கிட்ட என்ன வம்பு வளர்த்துக்கிட்டு இருக்க." என மனைவியைச் சற்று அதட்ட.
தாத்தனின் குரல் கேட்டபின் பாட்டியை விட்டு வேகமாகப் பிரிந்து தாத்தாவைக் கட்டிக் கொண்டாள் வினிகா.
"பாத்தியா தாத்தனோட குரல் கேட்டவுடனே அவர்கிட்ட ஒட்டிக்கிட்டதை."என்றார் தன் மற்றொரு பேத்தி அகிலாவை பார்த்தபடி.
"பாத்தீங்களா உங்களுக்கு நான் தான் எப்பவும். தெரிஞ்சுக்கோங்க." என்றபடி அவளும் ஒரு வெட்டு வெட்டிவிட்டு அவரின் அருகிலேயே அமர்ந்து கொண்டாள் தன் தம்பியுடன்.
தன்னை கட்டி நின்ற பேத்தியிடம்
"வினிமா எப்படி இருக்க.." என்றார் அவளின் தலையைத் தடவியபடி.
"ம்ம்" என்றாள் இவளும் ஒற்றை வார்த்தையாக.
பின்பு மெதுவாகத் தாத்தனிடமிருந்து விலகியவள் அன்னையிடமும் தந்தையிடமும் சிறிய தந்தையிடமும் செல்லம் கொஞ்சி விட்டு, பெண்களோடு அடுப்படியை நோக்கிச் சென்றாள் இவளும்.
ஒரு மாதத்திற்கு பின்பு தங்களை பார்த்த ஏக்கத்தின் வெளிப்பாடே இந்த அழுகையென நினைத்த குடும்பத்தினர் அமைதியாக. அதற்கு மாறாக, பேத்தியின் மெலிவும் கண்களில் தெரியும் சோகமும் எதுவோ சரியில்லை என்பதை உணர்த்தியது அனுபவமுள்ள பாட்டிக்கு.
வெகுபிரமாதமாக ஏற்பாடாகி இருந்தது விருந்து.
பெண்களுடன் அடுப்படிக்கு வந்த வினிகாவை கையோடு அழைத்துக் கொண்டு வந்து சோபாவில் அமர வைத்த நிவிதா. மோகனுக்கும் அவளுக்கும் இளநீர் சர்பத்தை கொடுத்து அருந்த வைத்தாள்.
வெயிலுக்கு இதமாகத் தொண்டையை நனைத்தது அது ஜில்லென்று...
தமக்கைக்கு அன்னை கொடுத்த தனக்கு மிகவும் பிடித்த இளநீர் சர்பத்தை பார்த்த நிகிலன்.
"அம்மா எனக்கு, எனக்கு."என்றான் குதித்த படி.
"இருடா தரேன். பறக்காவெட்டி.." என்ற படியே அவனுக்கும் எடுத்து வரக் கிச்சனை நோக்கிச் சென்றவளை "எனக்கும் அகிலா அக்காவுக்கும் சேர்த்துக் கொண்டு வாங்க." என்றவனின் குரல்பின் தொடர்ந்தது. "சரி சரி." என்றவள் அனைவருக்கும் கொண்டு வந்து கொடுத்தாள் அந்தப் பானத்தை.
"பிசினஸ் எப்படி போகுது மோகன்.?" எனத் தன் தந்தையின் கேள்விக்கு மோகன் பதில் அளிப்பதை பார்த்த வினிகா. மெதுவாக எழுந்து சென்றாள் கிச்சனை நோக்கி அனைவரும் குடித்து வைத்த டம்ளர்களை எடுத்துக்கொண்டு.
இவள் கிச்சனுக்குள் சென்ற நேரம் சமையலை முடித்து அனைத்து பதார்த்தங்களையும் டேபிளில் அடுக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள் பெண்கள் அணி. இவள் வருவதைப் பார்த்ததும்.
"என்ன ம்மா இங்க வந்துட்ட? மாப்பிள்ளை கூட இல்லாம." எனக் கேட்டார் சுசீலா.
"இந்த டம்ளர் எல்லாம் வைக்க வந்தேன் அம்மா." என்றவள் அனைத்தையும் சிங்கிள் போட்டுவிட்டு அன்னையின் அருகில் வந்து நின்று கொண்டாள்.
"என்ன எங்க அண்ணன் வீட்டுக்குப் போனதுக்கு அப்புறம் ரொம்ப சைலன்ட் ஆயிட்ட போல இருக்கு.?" எனக் கேள்வி எழுப்பினாள் இவளின் சித்தி பார்கவி. இவளின் அமைதி நிலையைப் பார்த்தபடி.
"அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல சித்தி. சும்மாதான்." எனக் கூறியவளை பார்த்தவளுக்கு ஏதோ குறைவது போன்ற தோற்றம்.
பின் ஆண்கள் ஒவ்வொருவராக வந்து டைனிங் டேபிளில் அமர அன்று ஞாயிறு ஆதலால் அசைவமே சமைத்து இருந்தார்கள். அது விருந்து வைத்த பெண்ணுக்கும் மாப்பிள்ளைக்கும் சந்தோஷம் கொடுத்ததோ இல்லையோ ஆனால் அகிலாவும் நிகிலனும் சந்தோஷமாக ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டார்கள்.
இலை போட்டுப் பரிமாற முடியாது என்பதால் லா ஓப்பல்லா பீங்கான் தட்டுக்களையே வைத்தவர்கள் சிறு சிறு கிண்ணங்களில் அக்காரவடிசலையும் அதைச் சாப்பிடுவதற்கு ஏதுவான சிறிய கரண்டியும் வைத்து முதலில் பரிமாறினார்கள். நெய், முந்திரி, பாதாமுடன் பொன் நிறத்தில் மினுமினுத்தது தங்கம் போல்.
பின்பு சீராகச் சம்பா அரிசியில் செய்த ஆட்டுக்கறி பிரியாணியும் அதனுடன் வெங்காய பச்சடியும் கத்திரிக்காய் தொக்கும் பரிமாறி வருத்த வஞ்சிரம் மீன் துண்டுகளும் மிளகு கறிவேப்பிலை சேர்த்து செய்த கோழி வருவலோடு கடலை மாவில் முக்கிப் பக்கோடா போலப் பொரித்தெடுத்த இறாலையும் வைத்துத் தட்டை நிறைத்து விட்டார்கள்.
கண்ணுக்கு விருந்தான உணவுகளை முதலில் பார்வையிட்டுப் பின்பு நாவுக்கு ருசியான உணவை வயிற்றில் நிறைத்து உண்டு முடித்தார்கள் அனைவரும்.
பின்பு எல்லோருக்கும் அங்கு ஸ்பெஷலாகத் தயார் செய்யப்படும் பீடா வழங்கப்பட்டது.
தன் வீட்டில் தினமும் தாம்பத்தியம் என்ற பெயரில் நடக்கும் செயல்களால் உணவை விரும்பி உண்ண முடியாமல், அதீத குமட்டல் உணர்வால் ஏதோ பெயருக்குக் கொறித்து எழும் வினிகா. இன்று அத்தையின் வீட்டில் முதலில் கண்களுக்கு விருந்தான உணவைக் கண்டவள், காலையும் சாப்பிடாததினால் ஏற்பட்ட பசியாலும் வயிறு நிறைய ஆசையோடு உண்ண ஆரம்பித்தாள் வேகமாக. இவளின் வேகம் கண்ட வீட்டாட்க்களே
"மெதுவா சாப்பிடு விணிமா ஏன் இந்த அவசரம்..?" என்றார்கள் ஒன்றும் புரியாமல் அவளின் வேகம் கண்டு.
"காணாதத கண்டது போல எதுக்குடி இவ்வளவு வேகமா சாப்பிடுற? மெதுவா சாப்பிடு." என அன்னை சுசிலாவும் சத்தமிட. அதற்குப் பின்பே சுற்றம் உணர்ந்து மெதுவாகச் சாப்பிட ஆரம்பித்தாள் வினிகா.
மனைவியின் செயல்களை அவதானித்து கொண்டிருந்த மோகனுக்கு என்ன முயன்றும் முகம் கடுப்பத்தை மறைக்க முடியவில்லை.
இவர்கள் இருவரின் செயல்பாட்டையே அமைதியாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் பாட்டி சிவகாமி.
அனைவரும் உண்டு முடிக்க உண்ட மயக்கம் தொண்டனுக்கும் உண்டு என்பதற்கு இணங்க அங்கங்க கட்டையைச் சாத்தினார்கள்.
அங்கிருந்த அறை ஒன்றுக்கு மோகனை அழைத்துச் சென்ற அமுதன் அவனை ஓய்வு எடுத்துக் கொள்ளுமாறு பணித்துவிட்டு வெளிவர அங்கு அகிலா உடன் அமர்ந்திருந்த வினிக்காவை பார்த்தவன்.
"போ மா நீயும் போய் கொஞ்ச நேரம் படுத்து ஓய்வு எடு." எனக் கூற மாமனின் வார்த்தைகளைத் தட்ட முடியாமல் கணவன் தங்கி இருந்த அறைக்குள் நுழைந்தாள் வினிகா.
அங்குக் கோபத்துடன் அமர்ந்திருந்தவனுக்கு எவ்வளவு கட்டுப்படுத்த முயன்றாலும் வார்த்தைகள் வேகமாக வெளிவந்தன இவளைக் கண்டவுடன்.
"என்ன அவ்ளோ பசியா உனக்கு? காலையில் எங்க அம்மா எவ்வளவு தூரம் சொன்னாங்க சாப்பிட சொல்லி. நீதான சாப்பிடாம வந்த. இங்க என்னமோ சாப்பாட்டை பார்த்தே பல நாள் ஆனது போல அப்படி சாப்பிடுற வேகமா. அங்க மட்டும் சாப்பிட உட்கார்ந்தா குமட்டிக்கிட்டே இருப்ப. இங்கே அந்தக் குமட்டல் எல்லாம் எதுவும் இல்லையா..?" என கோபமாக கேட்டவன். பின்பு சற்று யோசித்தவன் ஆக,
"அது சரி, உனக்கு ஏன் அப்படி குமட்டல் வருது.?" என முதல்முறையாகக் கேட்டான்.. அவன் பேசப் பேச அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவள் அவனின் கடைசி கேள்வியில் கோபமாக அவனை உறுத்து பார்த்தவள்.
"ஏன்னு உங்களுக்கே தெரியும். யோசிச்சு பாருங்க." என்ற படியே வெளியேறிச் சென்றாள்.
மனைவியின் பதிலில் முதலில் குழம்பியவன் பின்பு குமட்டலுக்கான காரணம் புரிந்தவனாகக் கைமுஷ்டியை இறுக்கி மெத்தையின் மேல் ஒரு குத்து விட்டவன். வேறு எதுவும் செய்ய முடியாத நிலையில் வேகமாகப் படுத்துக் கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டான்.
'இவள பாவம் பார்த்து இங்க கூட்டிட்டு வந்ததே தப்பு' என்ற நினைப்புடன்.
மனைவியின் பேச்சையே அசை போட்டுக் கொண்டிருந்தவன் எப்போது உறங்கினானோ அவனுக்கே தெரியவில்லை. தன் அருகிலிருந்து யாரோ
" மாமா மாமா" என அழைப்பது எங்கோ கிணத்துக்குள் கேட்பது போல் இருக்க. மெதுவாகச் சுயம் உணர்ந்தவன் கண்களைத் திறந்து பார்க்க, நிகிலன் நின்றுகொண்டிருந்தான் இவன் அருகில்.
"மாமா ஐந்து மணி ஆகிடுச்சு பாட்டி உங்களை எழுப்பச் சொன்னாங்க…" என்று கூறிவிட்டு வெளியில் ஓடிவிட. இவனும் எழுந்தவன் தன்னை சுத்தப்படுத்திக் கொண்டு அறையை விட்டு வெளியில் வந்தான். இவன் வெளிவருவதை பார்த்த அமுதன், "வாங்க மோகன் நல்ல தூக்கம் போல…" எனச் சிரித்துக் கொண்டே கேட்டவாறு அவனோடு சென்று சோபாவில் அமர.
"ஆமா ஒரு நாள் தான் லீவு கிடைக்குது அதான் கொஞ்சம் அசந்து தூங்கிட்டேன்…" என்றான் இவனும்.
இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்துவிட்டு அவனுக்கான டீயுடன் வந்தாள் நிவிதா. நன்றி கூறி டீaயை பெற்றுக் கொண்டவனின் கண்கள் மெல்ல சுழன்றது மனைவியைத் தேடி. அவனின் தேடலைப் புரிந்த நிவிதா
"வினிகா அம்மா கூடப் பேசிக்கிட்டு இருக்கா…" எனக் கூற
"ஓ! சரி…"என்று கேட்டுக் கொண்டவன் அமுதனின் புறம் திரும்பி
"உங்க பிசினஸ் எல்லாம் எப்படி போயிட்டு இருக்கு…" எனக் கேட்டுப் பேச்சை ஆரம்பித்தான்.
இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்த நிவிதா, வினிகா இருந்த அறைக்கு வர அங்கு அவளைச் சுற்றி அனைவரும் அமர்ந்திருந்து பொதுவான கதைகள் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். இவளிடம் எப்படியாவது பேசி விட வேண்டும் என நினைத்திருந்த நிவிதாவிற்கு அதற்கான சந்தர்ப்பமே அமையவில்லை… மதிய உணவிற்கு பின்பும் இரண்டு அண்ணிகளுடன் வினிகா இருக்க இவளால் எதையும் கேட்டு அறிந்து கொள்ள முடியவில்லை.
அனைவரையும் பார்வையால் சுழற்றி இவள் பார்க்க அப்போதுதான் தூங்கி எழுந்த இவளின் அன்னை சிவகாமியும் இவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். அவளின் எண்ணவொட்டத்தை அறிந்து கொண்டவராக
"என்ன மா எழுந்துட்டீங்களா? சரி நான் போய் எல்லாருக்கும் காபி கொண்டு வரேன்…" என்றவள்
"வினி நீயும் வா…" எனக் கூறியபடி வெளியேற
"நான் வரேன் நிவிதா…"என்றவாறு எழ முயன்ற பார்க்கவியிடம்,
"இல்ல அண்ணி இருக்கட்டும். நீங்கப் பேசிட்டு இருங்க…வினி வந்து எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணு வா." என்றபடி வெளியேற.அவளும் பின் தொடர்ந்தாள் அத்தையை.
ஏற்கனவே பால் கொதித்து கொண்டிருக்க வேகமாகக் காபியை கலந்தவள் ஒரு பெரிய ட்ரேயில் அனைத்தையும் அடுக்கி வைத்து, "இந்தா உள்ள போய் எல்லாருக்கும் கொடுத்துட்டு உன்னோட காபி எடுத்துட்டு மொட்டை மாடிக்கு வந்துவிடு." என்றவள் அவளை அனுப்பிவிட்டு தனக்கான காபியை எடுத்துக்கொண்டு இவளும் மாடி ஏறினாள்.யார் கண்களையும் கவராமல்.
அத்தை சொல்லிச் சென்றது போல் அனைவருக்கும் காபியை கொடுத்தவள் தனக்கானதை எடுத்துக் கொண்டு மாடி ஏற. மொட்டை மாடியின் கைப்பிடி சுவரில் சாய்ந்தபடி காபியை அருந்திக் கொண்டிருந்த நிவிதா, வினிகா, அவள் அருகில் வரவும்.
"இப்ப சொல்லு.என்ன நடக்குது உனக்கும் மோகனுக்கும் இடையில்.? எனக் கேள்வி எழுப்ப.
"என்ன சொல்றது? எப்படி சொல்றதுன்னு ஒன்னும் புரியல அத்த?.."என்றவளிடம் "உங்களுக்குள்ள எல்லாம் சரியா தான நடந்துக்குது? எல்லாம் ஓகே தானே._ எனக் கேட்டவளிடம்.
"நீங்க எதைக் கேக்குறீங்களோ அது எதுவுமே ஓகே இல்லை என்று தான் சொல்கிறேன்."
"கொஞ்சம் தெளிவா புரியும் படியா சொல்றியா.?"
"அப்ப நீயும் தெளிவா கேளு.
"உங்களுக்குள்ள தாம்பத்யம் எல்லாம் நடக்குது தானே."
"நடக்குது தான். ஆனால் இதுதான் தாம்பத்தியமா..? அது, இப்படித்தான் இருக்குமாங்குற புரிதல் தான் எனக்கு இல்ல."
"புரியல"
"அதைத்தான் நானும் சொல்றேன் எனக்கும் புரியலன்னு."
"சரி நான் உடைச்சே கேட்கிறேன்."
என்றவள் சிறிய தயக்கத்திற்கு பின்பு
"உங்களுக்குள்ள முத்தம், அணைப்பு, அப்புறம்."என்றவள் சற்று இடைவெளி விட்டு,
"இன்டர் கோர்ஸ் எல்லாம் இருக்கா? இல்லையா?.."
"கடைசியா சொன்னியே அது இருக்கு. முதல்ல சொன்ன ரெண்டும் தான் இல்ல."
"ஹான் என்னடி சொல்ற."
"உண்மையா தான் சொல்றேன்"
"இதுவரைக்கும் ஒரு முறை கூட உனக்கு முத்தம் கொடுத்ததில்லையா? கட்டி பிடித்ததில்லையா?.."என உடைத்தே கேட்டாள் பெரும் அதிர்வாக.
"இல்லை." என்றவளின் பதிலில்
"என்ன டி இது? ஒரு இதழ் முத்தம் கூட இல்லாமல் என்ன தாம்பத்தியம்."
"இதழ் முத்தமா? ஒரு நெற்றி முத்தம் கூட எனக்குக் கிடைச்சது இல்லை…" என்றாள் விரக்தியாக.
"எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு புரியவே இல்ல..? இன்னும் எப்படி உன் கிட்ட தெளிவா கேட்கிறது என்று எனக்குப் தெரியல..? ஆனா தாம்பத்தியம் நடக்குதுன்னு நீ சொல்ற. ஆனால் இப்படி ஒரு முத்தம் கூட கொடுக்காமல் அது என்ன தாம்பத்தியம்..? எனக்கு புரியவே இல்ல. இதுக்கு மேல உன்கிட்ட வேற என்ன கேட்கிறது..?" என்று தவிப்பாகக் கேட்டவளை பார்த்தவள்.
"உனக்குச் சிம்பிளா சொல்லவா. ஒருத்தர் சாப்பாடு எப்படி சாப்பிடுவாங்க? முதல்ல சாதம், சாம்பார் அதுக்கப்புறம் ரசம் சாதம் அதுக்கு அப்புறம் தயிர் சாதம் அதற்கு தொட்டுக்கொள்ள பொறியியல்,கூட்டு, அவியல் எல்லாம் சாப்பிட்டுட்டு கடைசியா சாப்பிட்டு முடிக்கும்போது தான் பாயசம் குடித்து விருந்த முடிச்சுப்பாங்க இல்லையா?ஆனா இங்க ஆரம்பிக்கும்போதே பாயாசத்துல தான் ஆரம்பிப்பாங்க. ஆரம்பித்த கையோடு முடித்தும் விடறாங்க. அவ்வளவுதான் அதிகபட்சமா ஒரு ஐந்து நிமிட வேலை. இப்ப உனக்குப் புரியும்னு நினைக்கிறேன்."
அவளின் பதிலில் அதிர்ந்து நின்றவள்…
"இதை எப்படி டி நீ பொறுத்துக்கிட்டு இருக்க? வலியை எப்படி தாங்கிக்கிற…?" என்று தவிப்புடன் கேட்டாள் தாம்பத்தியத்தின் புரிதலும் தாத்பரியமும் புரிந்தவள்.
"வலியா? வலியை உணர்ந்து, வலிக்குதுன்னு சொல்ல ஆரம்பிக்கும் போதே எல்லாம் முடிஞ்சிருக்கும். அதுக்கப்புறம் சொன்னா என்ன? சொல்லலனா என்ன? அப்படின்னு அமைதியா வயிற்றை இறுக்கி பொத்தி என்னை ஆசுவாச ப்படுத்திக் கொள்ளவே நேரம் சரியா இருக்கும்…"என்றவள் அத்தையின் அதிர்ச்சியை பார்த்து.
"இது என்ன பிரமாதம். இதைவிட ஸ்பெஷல் ஐட்டம் ஒன்னு இருக்கு…" என்றாள் சிரித்துக் கொண்டே. கண்களை சிமிட்டிய படி, மேலும் என்ன பூதம் வருமோ எனப் பயந்து கொண்டே அவள் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நிவிதாவை பார்த்தவள்.
"நீ ஏன் அரண்டு போய் இருக்க? ஃப்ரீயா விடு…"
"என்னடி சொல்ல வந்த? முழுசா சொல்லி முடி. இப்படி சிரிச்சு மேலும் பயம் காட்டாத எனக்கு…" என்றாள் இதய பகுதியில் கை வைத்து அழுத்திக் கொண்டே.
"இந்த வலி கூடப் பரவால்ல அத்தை. என்னால ஓரளவுக்கு தாங்கிக்கவும் முடியுது. சமாளிக்கவும் முடியுது.ஆனா ஒரே ஒரு விஷயம் மட்டும் என்னால ஜீரணிச்சுக்கவே முடியல. அதை உன்கிட்ட சொல்றதுக்கும் எனக்கு ரொம்ப கூச்சமா இருக்கு…" என்றவள் தவிப்பாகச் சில நேரம் யோசித்து விட்டு.
"இந்த ஒரு செயல் எனக்குப் பிடிக்கவே இல்லை. அப்படியே தொண்டை வரை அடச்சி, அப்படியே குமட்டிக் கிட்டு வாந்தி வர மாதிரி இருக்கும். தலையை ஒரு இன்ச் கூட என்னால நகட்ட முடியாது. அந்த ஒரு செயலை மட்டும் விட்டுட்டா இந்த வலி எல்லாம் எனக்கு ஒண்ணுமே இல்ல நான் தாங்கிப்பேன். அதை மட்டும் என்னால தாங்க முடியல. நாறுது, குமட்டது…" எனக்கூறி இரு கைகளால் மூக்கையும் வாயையும் சேர்த்து மூடிக் கொண்டவளை பார்த்த நிவிதாவிற்கு அவள் எதைச் சொல்ல வருகிறாள் என்பது புரிந்து சற்று அதிர்வாக அவளை நோக்கியவளுக்கு என்ன சொல்வது எனத் தெரியாமல் அவளை இழுத்து அணைத்துக் கொள்ள.
அத்தையின் தோள் சாய்ந்தவள் கதறி அழத் தொடங்கினாள்.
"என்னால சாப்பிடவே முடியல… சாப்பாட வாயில வச்சாலே இதுதான் ஞாபகம் வந்து குமட்டிக்கிட்டே இருக்கு. நான் ஏன் இப்படி இருக்கேன்னு நீ கேட்டில்ல? இதுதான் காரணம். ரொம்ப பசிக்கும். சாப்பிடலாம்னு ஆசையா போய் ஒரு கவளம் வாயில் வைத்தவுடன இரவில் நடந்தவைகள் ஞாபகம் வந்து அருவருப்பும் சேர்ந்து வந்துவிடும். அதுக்கப்புறம் எப்படி சாப்பிடுறது? என்னோட சாப்பாடு எல்லாம் எங்க பக்கத்து வீட்டு மியாவுக்கு தான் போகுது."என்று சிரிப்புடன் கூறியவள்… அதற்குச் சற்றும் பொருத்தம் இல்லாமல் அவளின் பிடியை இறுக்கி வேகமாக.
"இது ஒன்னு மட்டும் எனக்குப் புடிக்கல, புடிக்கல, புடிக்கல…" எனக் கதறிக்கொண்டு அத்தையை இருக அணைத்துக் கொண்டாள். கேட்டுக் கொண்டிருந்தவளுக்கும் கண்ணீர்.
இவர்கள் அடுத்தடுத்து மேலே செல்வதை பார்த்திருந்த சிவகாமி பாட்டியும் மாடியின் தொடக்கத்தில் நின்று இவர்களின் சம்பாஷனைகளை முழுவதுமாக கேட்டுக் கொண்டிருக்க. பேத்தியின் கதறலிலும் அவள் சொன்ன விஷயங்களிலும் அவள் அனுபவிக்கும் வேதனைகளையும் உணர்ந்தவராகத் தன் நெஞ்சில் கை வைத்து அழுத்திக்கொண்டு அதிர்ந்து நின்றார். பேத்திக்கும் மகளுக்கும் நிகராக இவரது கண்களிலும் வற்றாத கண்ணீர் ஆறாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது.
கதறிக் கொண்டிருந்தவளின் கதறல் சற்று மட்டுப்பட்ட பிறகு அவளைத் தனினிடமிருந்து பிரித்தவள் கண்ணீரால் நிறைந்திருந்த அவள் முகத்தைத் தன் முந்தானை கொண்டு அழுத்தித் தொடைத்தவள் அங்கங்க சிலுப்பி இருந்த அவள் தலை முடிகளைக் கைகள் கொண்டு சரி செய்தவள் அவள் நாடியைப் பிடித்துத் தன்னை நோக்கி உயர்த்தி அவளைப் பார்க்க வைத்தவள்.
"நீ ஏன் இதைப் பத்தி மோகன் கிட்ட பேசல…?"
"ஒருமுறை எனக்கு வலிக்குது ன்னு சொன்னேன். எனக்கு இது தான் பிடிச்சிருக்கு ன்னு மோகன் சொல்லிட்டாரு.அதுக்கப்புறம் இதைப் பற்றிப் பேசவே எனக்கு விருப்பம் இல்லை. அதோட கொஞ்சம் வெட்கமாகவும் இருந்தது…"
"இவ்ளோ நடந்ததுக்கப்புறம் என்னடி வெட்கம் உனக்கு.? அவனுக்கே வெட்கம் இல்ல." எனக் கோபப்பட்டவள் பாவமாகத் தன்னை பார்க்கும் அண்ணன் மகளைப் பார்த்தவள். மறுபடியும் அவளை இழுத்து அணைத்துக் கொண்டு.
"நீ பேசாம இருக்கிறது இதுக்கு தீர்வு கிடையாது. உனக்கு இது பிடிக்கல அருவருப்பா இருக்கு உனக்கு இது வலியைக் கொடுக்குது அப்படிங்கிறத மோகனுக்கு புரியிற மாதிரி எடுத்துச் சொல்லு. இதைப் பற்றி விளக்கமா பேசுறதுனால ஒன்னும் தப்பாகிடாது புரியுதா.? உன் வலியையும் விருப்பத்தையும் நீ தான் சொல்லணும்.இத தவிர்த்து அவன் உன்கிட்ட எப்படி நடந்து கொள்கிறான்.?"
"ஆரம்பத்தில் ஓரளவு நல்லா தான் என்கிட்ட பேசிக்கிட்டு இருந்தாரு. அவருடைய எதிர்கால கனவெல்லாம் கூட என்கிட்ட ஷேர் பண்ணிக்கிட்டாரு. இரண்டொரு விஷயத்தில் எனக்காகச் சப்போர்ட் பண்ணி அவங்க அம்மா தங்கையைக் கண்டிக்க கூடச் செஞ்சாரு."
அம்மா, தங்கையைக் கண்டித்தானா? அப்படி கண்டிக்கிற அளவுக்கு என்ன நடந்தது."
"ப்ச் அது ஒரு உப்பு சப்பு இல்லாத கதை. இன்னொரு நாள் சொல்றேன்." என்றவளிடம் மேலும் துருவிக் கேட்காமல்
"சரி அதையெல்லாம் அப்புறம் பார்க்கலாம். இப்ப வீட்டுக்குப் போனதுக்கு அப்புறம் மோகன் மறுபடியும் இப்படி நடக்க முயன்றால் அங்கேயே அவனை நிறுத்திப் பேச ஆரம்பி. உனக்கு இது பிடிக்கலைன்னு சொல்லு. வலியைக் கொடுக்குதுன்னு சொல்லு. தப்பு இல்ல. சரியா.?"
என மறுபடியும் அழுத்தித் தன் வலியையும் வேதனைகளையும் ஆசைகளையும் கணவனிடம் கூறுவது தவறு இல்லை என்பதை கூறினாள் அவளுக்குப் புரியும்படி.
"சரி அத்தை. கண்டிப்பா பேசறேன். நானும் நெனச்சேன் இது என்ன நிறைய கதைகளில் தாம்பத்தியத்தை பற்றி அவ்வளவு அழகான ரசிக்கும் படியான விஷயமாகக் கூறும்போது எனக்கு ஏன் இப்படி பிடிக்காததாகவும் அருவருப்பு நிறைந்ததாகவும் இருக்குன்னு. உன்கிட்ட பேசுனதுக்கு அப்புறம் சில தெளிவு கிடைச்சிருக்கு ஒரு சில கேள்விகளும் இருக்கு. நிச்சயம் மோகன் கிட்ட பேசுவேன்." என்றாள் சற்று தெளிந்த மனதுடன்.
வினிகா வின் முகத்தில் தெரிந்த தெளிவில் சற்று நிம்மதி அடைந்தவளாக
"சரி வா கீழே போகலாம். ரொம்ப நேரம் மேலே இருக்கிறோம்.அப்புறம் யாராவது நம்மைத் தேடி வந்தாங்கன்னா என்ன ஏதுன்னு விசாரிப்பாங்க. அங்க இருக்கிற பைப்ல முகம் கழுவிட்டு வா." என்றபடி அங்கிருந்து குழாயை நோக்கிச் செல்ல. இவர்களின் அசைவை உணர்ந்த சிவகாமியும் அதற்கு மேல் தாமதிக்காமல் கீழே இறங்கி சென்றார்.
அத்தை கூறியது போல பேசினால் தீர்வு கிடைக்குமா வினிகாவிற்கு.. நாமும் காத்திருப்போம் அவளுடன்...
