தன் கணவன் மற்றும் மகனுடன் அன்னையின் வீட்டிற்குள் வேகமாக நுழைந்த நிவிகாவிற்கு கேட்ட செய்தியில் உடம்பு கிடுகிடுவென நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது... சோபாவில் அமர்ந்திருந்த தகப்பனையும் இரு அண்ணன்களையும் பார்த்தாலும் கவனம் அவர்களிடம் செல்லாமல் தன் அண்ணன் மகளை மட்டுமே மனதும் கண்ணும் தேட அவள் அறையை நோக்கிச் சென்றாள் வேக எட்டுக்களுடன்.
கதவைத் திறந்து உள் நுழைந்தவள் பார்த்தது அப்போதுதான் முகம் கழுவி விட்டு வந்த வினிகாவை தான்.
தன் செல்ல அத்தையை பார்த்தவுடன் "பேக் டு பெவிலியன்.." என்றாள் இரு கண்களையும் சிமிட்டி உதட்டில் ஒட்ட வைத்த புன்னகையுடன். வேகமாக வந்து அவளை அணைத்து கொண்டவளுக்கு இன்னுமே உடம்பு நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. அத்தையின் நடுக்கம் உணர்ந்தவள் அவளை ஆசுவாசப்படுத்தும் பொருட்டு மெதுவாக அவள் முதுகை தடவி, "ஈசி அத்தை ஈஸி." என்றாள் அணைத்து பிடித்த படி. சற்று ஆசுவாசம் பெற்றவள் அப்பொழுதுதான் கவனித்தாள் கட்டிலில் அமர்ந்தபடி இவர்களைச் சோகமே உருவாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அகிலாவை
"நீ இங்க என்ன பண்ற அகிலா? உனக்குப் படிக்கறதுக்கு எதுவும் இல்லையா? போய்ப் படி. போ"
"அதை ஏன் அத்தை கேக்குற. நான் வந்ததுல இருந்து இப்படித்தான் பசை போட்டு ஓட்டினார் போல என் கூடவே சுத்திட்டு இருக்கா. இதுல அப்பப்ப அழுக வேற... " என்று சிரிப்புடன் தங்கையை பார்த்தபடி வினிகா கூற. கண்களில் நீருடன் மூக்கும் சிவந்து தன் அத்தையையும் அக்காவையும் லேசாக உதட்டை பிதுக்கிய படி பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் அகிலா.
"ஹேய் அகி, சும்மா, சும்மா அழுக கூடாது. நான் நல்லா தான் இருக்கேன். உன் அறைக்குப் போ.' என்றவளிடம் இல்லை என்பதாகத் தலையாட்டி மறுக்க அத்தையை விட்டு அவளிடம் வந்து அவளின் கலைந்து இருந்த முடிகளை ஒதுக்கிய படி, "எனக்கு ஒன்னும் இல்ல டீ.நீ போ..கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடு."
"ஏன்கா? என்ன ஆச்சு? சண்டை போட்டு வந்துட்டியா மாமா கூட…?" என்று கேட்டவளிடம்
"நான் சண்டை போடலை அகி குட்டி. அதுக்கு மேல என்னால அங்க இருக்க முடியல…" என்றவளுக்கு தொண்டை அடைத்துக் கண்ணீர் வர, "வேண்டாம் அக்கா. வேண்டாம் நீ அங்க இனிமே போகவே வேண்டாம்.
இங்கேயே இருந்துக்கோ.இப்படி அழுகாத. நீ அழுகுறத பாக்க முடியல என்னால…"எனக் கேவிக்கொண்டே கூற அந்நேரம் "அகிலா அக்கா…"என்ற சத்தத்துடன் இவர்களின் அறைக்குள் வந்த நிகிலனை கண்டவள் விரைந்து அவனிடம் செல்ல.
"அப்படியே போங்க ரெண்டு பேரும். அகிலா அவனுக்கு ஏதாவது சாப்பிட கொடுத்துட்டு நீயும் சாப்பிடு…" எனக் கூறிய அத்தையை பார்த்தவள். சரி என்று விட்டுத் தன் அக்காவையும் ஒரு பார்வை பார்த்தபடி
அகிலா தன் மகனுடன் செல்வதை பார்த்த நிகிதா. வினிகாவின் கைகளைப் பிடித்து இழுத்துச் சென்று அவளைக் கட்டிலில் அமர வைத்துத் தானும் அவளுடன் அமர்ந்து கொண்டவள்
"சொல்லு என்ன ஆச்சுன்னு.?" என்றாள் தெரிந்து கொள்ளும் ஆவலுடன்.
"நான் சொல்றது இருக்கட்டும். நீ முதல்ல சொல்லு உனக்கு எப்படி தெரிஞ்சது.?" என இவள் பதில் கேள்வி கேட்க.
"கடையில இருந்தேன். உங்க மாமா வந்து,
"கிளம்பு உங்க அப்பா வீட்டுக்குப் போகலாம் அப்படின்னு சொல்லவும் எனக்கு ஒண்ணுமே புரியல. ஏன் இப்ப? அப்படின்னு கேட்டா. உங்க அண்ணா போன் பண்ணாரு. ஏதோ வினிகாவ வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வந்துட்டோம்னு சொல்றாரு. வா,போகலாம் என்ன ஏதுன்னு பார்க்கலாமெனச் சொன்னவுடன். எனக்குக் கையும் ஓடல. காலும் ஓடல.
மேனேஜர் கிட்ட எல்லாத்தையும் பார்த்துக்க சொல்லிட்டு சாவியை கொண்டு வந்து இங்க கொடுக்கச் சொல்லிட்டு வேகமா வந்தோம்."
"ஒஹ்..! மாமாவும் வந்திருக்கிறாரா.?" என்றளிடம் "ஆம்" என்று பதில் அளித்தவள்.
"சரி நீ சொல்லு. என்னதான் ஆச்சு.?" என மறுபடியும் கேட்க. அங்கு நடந்தவைகளை சொன்னால் இவள். கேட்டவளுக்கு பெரும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. அதே நேரம் கீழேயும் அமுதனிடம் மோகனின் வீட்டில் நடந்தவைகளை விவரித்துக்கொண்டிருந்தார். தாத்தா..அங்கு முத்துப்பாண்டி, சுசிலா. பார்கவி,பாட்டியென அனைவரும் இருந்தார்கள்.
"ஏன் மாமா அவசரப்பட்டுட்டீங்க? என்ன? ஏதுன்னு பேசி இருக்கலாம் இல்லையா?.." என அமுதன் செல்லத்துறையை பார்த்துக் கேட்க.
"இல்ல மாப்ள, இதுக்கு மேல பேசறதுக்கு ஒன்னும் இல்ல. எல்லாமே கை மீறி போயிடுச்சு. இனி நம்ம பிள்ளையை அங்க விட்டா அவ வாழ்க்கை சுகப்படாது. கஷ்டம் தான் படுவா." என்றவரிடம்
"இருந்தாலும் பொம்பள புள்ள வாழ்க்கை மாமா. நம்ம சட்டு, சட்டுன்னு முடிவு எடுக்க முடியாது இல்லையா. "
"கண்டிப்பா மாப்ள. நாங்களே அவளைக் கூட்டிட்டு வந்துட்டோம் அப்படின்னா, யோசனை பண்ணாமலா இருந்திருப்போம். நாங்க போகும்போது மோகன் வினிகாவோட கழுத்த பிடிச்சுக்கிட்டு இருந்தான்." என்றவர் வேதனையாகப் பார்கவியை பார்க்க. அவருடன் சுசீலாவும் அதிர்ச்சியில் உறைந்தே நின்றிருந்தார்... வீட்டிற்குள் வந்தவர்கள் எந்த விவரமும் கூறாததால் அங்கு என்ன நடந்தது என்பது முழுதாக இவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை... மேலோட்டமாகக் கூறியவர்கள் அமுதன் மற்றும் முத்துப்பாண்டி வந்த பிறகே விரிவாக அங்கு நடந்ததை கூறினார்கள்.
வீட்டின் ஆண்கள் இருவரும் பாட்டியுடன் வினிகாவை பார்க்கச் சென்றவர்கள் வரும்போது அவளையும் கையோடு அழைத்து வர வந்தவர்களைப் பார்த்தவர்களுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. இவர்கள் வந்ததை பார்த்த சுசீலா தான்
"வா வினிகா. என்ன நீ மட்டும் தான் வந்து இருக்கியா? மாப்ள வரலையா.?" எனக் கேட்டுக்கொண்டே இவள் பின்னே திரும்பிப் பார்க்க "மாப்பிள்ளையா? மண்ணாங்கட்டி." எனக் கோபமாக உரைத்த மருதுபாண்டி அமைதியாகி விட.
"முடிஞ்சிருச்சு எல்லாம். போதும் இவ போய் அங்க வாழ்ந்த வாழ்க்கை." எனப் பாட்டி தான் கண்ணீரோடு கூறினார். "என்ன அத்த சொல்றீங்க? எனக்குப் படபடன்னு வருது புரியிற மாதிரி சொல்லுங்க." என படபடக்க, பார்க்கவியும் அவள் பங்கிற்கு
"என்ன அத்தை இப்படி புரியாம பேசுறீங்க? இது என்ன லேச பட்ட காரியமா. வாழ்ந்த வாழ்க்கை போதும்னு சொல்றீங்க." எனக் கேட்க.
"புரியாமல் பேசுறனா? நாங்க போகும்போது அங்க என்னென்ன கூத்து நடந்துட்டு இருந்ததுன்னு உனக்குத் தெரியுமா." எனக் கோபமாகக் கேட்க, அப்படி என்ன நடந்திருக்கும் என அதிர்வோடு நின்று இருந்தார்கள் இரு பெண்களும்.
"உங்க அண்ணன் பையன் எப்படி எல்லாம் இவள் கிட்ட நடந்து இருக்கான்னு தெரியுமா? தாம்பத்தியமே அவளுக்குச் சுகப்படல. வலிய தான் அனுபவிச்சிருக்கா என் பேத்தி." எனக் கூறியபடி தன் அருகிலிருந்து பேத்தியைத் தடவி கொடுக்க.
எந்த எதிர்வினையும் ஆற்றாமல் அமைதியாகக் குனிந்து தரையை வெறித்தபடி நின்றிருந்தாள் வினிகா. தன் வீட்டு பெரியோர்கள் முன் அவளின் அந்தரங்கம் அலசப்படுவதில் அவளுக்கு அவ்வளவு வெட்கமாகவும் வேதனையாகவும் இருந்தது.
அந்நேரம் முத்துப்பாண்டியும் அங்கு வர "அண்ணே என்ன ஆச்சு? இப்பதான் அண்ணாமலை மச்சான் போன் பண்ணி எல்லாம் சொன்னாரு. வேக வேகமா ஓடி வரேன்." என்றவரை பார்த்த மருதுபாண்டி, மகளைத் திரும்பிப் பார்த்தவர்.
"சுசீலா, வினிமாவை அவ அறைக்குக் கூட்டிட்டு போ அவளுக்கு ஏதாவது குடிக்க கொடு சூடா…" எனக் கூற நடப்பவற்றை அதிர்வோடும் பயத்தோடும் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அகிலா பெரியம்மா உடனும் அக்காவை ஒட்டிக்கொண்டும் அவளின் அறைக்குள் சென்றாள்.
மகளை அழைத்துச் செல்லும்போது பார்க்கவியை ஒரு பார்வை பார்த்த சுசிலாவின் பார்வையில் 'பார்த்தியா உங்க வீட்டு ஆளுங்களோட லட்சணத்தை' என்ற பொருளே நிறைந்திருந்தது… அண்ணன் அங்கு நடந்தவைகளை கூற, அனைத்தையும் கேட்டிருந்த முத்துப்பாண்டிக்கு தாங்க முடியாத கோபம்.
"சீச்சீ என்ன வேலை பார்த்து இருக்கான் அவன்? அவன அப்படியே விடுறதா…" எனக் கேட்டபடி கோபமாக எழுந்தவரை,
"முத்து அமைதியாக இரு.வெளியில சொல்ற விஷயம் இல்லை இது. மனசுக்கு பிடிக்கல. ஒத்து வரல. பிரிஞ்சுட்டாங்க. இதுதான் நாம சொல்லப் போறோம். இத பத்தி அவங்க வீட்ல போய்ச் சண்டை போடுறதோ வாக்குவாதம் பண்றதோ வேண்டாம் அது நம்ம பிள்ளைக்குத் தான் மேலும் மேலும் மன உளைச்சலை கொண்டு வரும். போதும் இந்த இரண்டு மாசமா அவ பட்ட கஷ்டமே போதும் இன்னும் அந்தப் பிள்ளையை வதைக்க வேண்டாம். ஏற்கனவே ஆள பாத்தியா எலும்பும் தோலுமா இருக்கிறாள். எப்படி அவளைத் தேற்றிக்கொண்டு வரப்போறோமோ தெரியல. இதுக்கா என் பேத்திய சீரும் சிறப்புமா நான் கட்டிக் கொடுத்தேன்." எனக் குரல் அடைக்க கூறினார் செல்லதுரை..
பின்,அடக்க முடியாமல். தன் வயதையும் மறந்து. சத்தமிட்டு கதறியவரை பார்த்திருந்த மகன்கள் இருவருக்கும் தாங்க முடியவில்லை. வேகமாக வந்து தந்தையை தாங்கிப் பிடித்தவர்களுக்கும் கண்ணீர். வேகமாகத் தண்ணீர் குவலையுடன் வந்த பார்கவி அவருக்குத் தண்ணீரை குடிக்க கொடுத்து.
"மாமா எமோஷன் ஆகாதீங்க. அவனோட வாழ்ந்த வாழ்க்கை அவளுக்குப் போதுமுன்னா நம்ம பிள்ளைக்கு எது நல்லதோ அதை நாம செய்வோம்." எனக் கூறிய தம்பி மனைவியை நிமிர்ந்து பார்த்தார் மருது பாண்டி.
"என்ன மாமா பாக்குறீங்க? அவர் எனக்கு அண்ணன் தான் இல்லன்னு சொல்லல. ஆனா வினிகா எனக்கும் பொண்ணுதான். அவளுக்குக் கஷ்டம் கொடுக்கிற எதுவும் எனக்கு வேண்டாம். இனி அண்ணன் வீடும் எனக்கு இல்ல அண்ணன் பிள்ளைகளும் எனக்கு யாரோ தான்…" என்றவரை பார்த்தவர்களுக்கு மனதில் சிறு மகிழ்ச்சியே.
தன் காலத்திற்குப் பிறகு குடும்பம் உடையாமல் இருக்கும் என்ற பெரும் நிம்மதி அந்த முதியவருக்கு... பிள்ளைகள் இருவரும் ஒற்றுமையோடு இருந்து தன் மகள் மற்றும் பேத்திகளைப் பார்த்துக் கொள்வார்கள் என்ற உறுதி அவருக்கு ஏற்பட்டிருந்தது.
சின்ன மருமகளை ஏறிட்டு பார்த்தவர் "வேண்டாம் மா. அப்படி சொல்லாத. அண்ணன் வீடு எப்போது உனக்குத் தேவைதான். நீ போ, வா எங்களுக்கு அதில் எந்த ஆட்சேபனையும் இல்லை.ஆனால் அவங்க யாரும் இங்க வரக் கூடாது. அது மட்டும் பார்த்துக்கோ…" என்றவரிடம் மறுப்பாகத் தலை அசைத்தவள்.
"இல்ல மாமா வேண்டாம். நாளைக்கு காலப்போக்கில் காலம் மாறும்போது என்ன ஆகுமோ? எனக்குத் தெரியல ஆனா இப்ப என்னால உறவ வளர்த்துக்க முடியாது. அதை நான் எங்க அண்ணனுக்குத் தெரிவிச்சிட்டே அவங்களோட பழகுறத நிறுத்திக்கிறேன்." என்றவளை பார்த்த முத்துப்பாண்டிக்கு மனைவியின் பேச்சில் சிறு சந்தோஷமும் கர்வமும்.
தன் குடும்பத்தை முதன்மையாக அவள் பார்ப்பதில் அவ்வளவு மகிழ்வு. அவளின் உறுதியில் அமைதியாக இருந்து கொண்டார் செல்லத்துரை… அவர்களை ஒரு பார்வை பார்த்த பார்கவி. வினிகாவின் அறையை நோக்கிச் சென்றார். உள்ளே வந்தவர் தாய் மற்றும் மகளுடன் தன் மகளும் சோகமே உருவாக அமர்ந்திருப்பதை பார்த்தவர் வேகமாகச் சுசீலாவின் முன்பு வந்து நின்று,
"ஏன் அக்கா அப்படியொரு பார்வை பாத்துட்டு வந்தீங்க.?" என்று கேட்டபடி வினிகா வின் தலையைத் தன் வயிற்றோடு அனைத்து பிடித்தவள், அவள் முதுகை தடவி விட்டுக் கொண்டே
"இவ உங்களுக்கு மட்டும் பொண்ணு கிடையாது. எனக்கும் பொண்ணு தான். நாளைக்கு அகிலாவுக்கு இப்படியொரு நிலை வந்தால் நான் சும்மா இருப்பேனா? இல்ல நீங்கத் தான் பாத்துட்டு சும்மா இருப்பீங்களா? அப்புறம் நான் மட்டும் எப்படி என் பொண்ண விட்டுத் தருவேன்னு நீங்க நினைச்சீங்க." எனக் கோபமும் அழுகையும் சேர்ந்து கேட்க.
அவளைத் தீர்க்கமாகப் பார்த்த சுசிலா, "உனக்கு எப்பவுமே உங்க அண்ணி மேல மட்டும் தான் கோவம் இருந்திருக்கு. அவர் செய்றத நீ தட்டி கேட்டு இருக்க. ஆனா, அண்ணனையோ அண்ணன் மகனையோ மகளையோ எதுவும் கூறினால் உன்னால அதைத் தாங்கிக்க முடியாது. நீ அதுக்கு கோவம் தான் பட்டு இருக்கே. இப்ப உங்க அண்ணன் பையன் விஷயத்திலும் உன்கிட்ட எந்த நியாயத்தை நான் எதிர்பார்க்கிறது அப்படிங்கிற யோசனையில் தான் உன்னைப் பார்த்துட்டு வந்தேன்." என்றவரின் பதிலில்.
"சரி தாங்க அக்கா. அண்ணன், அண்ணன் பெற்ற பிள்ளைகள் எனக்கு உசத்தி தான். ஆனால் அதற்காக நம்ம வீட்டுப் பிள்ளைகளைவிட அவங்க முக்கியமானவங்க கிடையாது எனக்கு. மாமா இதைப் பற்றி எதுவும் கேட்கக் கூடாதுன்னு சொல்றாரு. சுமூகமா பிரிஞ்சுக்கலாம்னு சொல்றாரு இல்லன்னா நான் போய் ஒரு ஆட்டம் ஆடிட்டு வந்துடுவேன்." என்றவரை பார்த்துச் சுசீலா "வேண்டாம். மாமா சொன்னபடியே கேட்போம். இது வேற, வேற ஆட்கள் வாயில போனா இன்னும் அசிங்கம் நம்ம பிள்ளைக்குத் தான்." எனக் கூற. அவரும் அமைதிக்காகத் தலையசைத்துக் கொண்டார்.
"அது சரி அது என்ன? நடுவுல அகிலாவுக்கு நடந்தான்னு ஒரு வார்த்தை விடற. போதும் ஒருத்திக்கு நடந்தது அவளுக்காவது நல்ல குணமானவன் வாழ்க்கை துணையா அமையட்டும். "
"இப்ப என்ன இவளுக்கும் அதே மாதிரி குணமானவன் வந்து அமைவான் இது ஒன்று தானா என்ன… ?"என்றவரை அதிர்வோடு நிமிர்ந்து பார்த்தாள் வினிகா.
இவர்கள் இங்குப் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது தான் வெளியில் நிவிகா அவள் கணவன் மற்றும் மகனுடன் வந்த அரவம் கேட்க. பெண்கள் இருவரும் வெளியில் வந்தவர்கள் வினிகாவை முகம் கழுவி வருமாறு பணித்து விட்டு வெளியேறினார்கள். அகிலா அவளுடன் இருப்பதை கண்டு திருப்தியுடன்...
சுசிலா மற்றும் பார்கவி கூறியது போலக் குணமான மணமகன்கள் வருவார்களா இருவருக்கும்.
அவர்கள் எங்கு இருக்கிறார்கள்? இருவரும் சேர்ந்து ஒன்றாக வருவார்களோ?.. அந்தக் குணமானவர்கள் வருகைக்கு நாமும் காத்திருப்போம்...
