Selvi_Saran
Moderator
ஹாய் நண்பர்களே, நான் செல்வி சரண். இன்று செம்பருத்தி பூ நாவல் மூலமாக உங்களை சந்திக்க வந்துள்ளேன்.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an alternative browser.
You should upgrade or use an alternative browser.
செம்பருத்தி பூ - கதைத்திரி
- Thread starter Selvi_Saran
- Start date
Selvi_Saran
Moderator
செம்பருத்தி பூ 1
''அம்மா '' என்று அழைத்து கொண்டே வந்தாள் நம் கதையின் நாயகி விதுஷிகா. "என்ன விது" என்றார் வாணலியில் கிச்சடியைக் கிண்டிக் கொண்டிருந்த கீதா, விதுஷியின் தாய்.
"வருண் போன தடவை வரும் போது, ஒரு புத்தகத்தை வைத்து விட்டுப் போய் விட்டானாம் அம்மா. அதை கூரியரில் அனுப்ப வேண்டுமாம்" என்றாள் விது.
திரும்பி மகளை பார்த்தார் அவர். இன்னும் சற்று நேரம் அவள் முகத்தைப் பார்த்து கொண்டிருக்க வேண்டும் போல் இருந்தது அவருக்கு. அப்படி ஒரு களையான முகம், பால் போன்ற நிறம், மெலிவும் இல்லாமல் குண்டு என்று சொல்லவும் முடியாத அளவான உடலமைப்பு. எதிலும் ஒரு நிதானம் இருக்கும் அவள் செயல்களில்.
"அப்பா வெளியில் ஒரு வேலையாகக் காலையிலேயே போய் விட்டார்" என்றார் கீதா.
"இன்றைக்கே அனுப்ப வேண்டும் என்றானம்மா. நான் வேண்டுமானால் போய் வரட்டுமா?" தயக்கத்துடன் தான் கேட்டாள்.
ஏனெனில் விதுவைப் பெண் பார்க்க மாலை மாப்பிள்ளை வீட்டார் வருகிறார்கள். உடனே கீதாவுக்குக் கோபம் வந்து விட்டது. கிச்சடியை அடுப்பில் இருந்து இறக்கி "டங்" என்ற சத்தத்துடன் அடுப்பு மேடையில் வைத்தவர் மகளின் புறம் திரும்பினார்.
"என்ன நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான் உன் தம்பி. அவனுக்கு ஒரு ஃபோனைப் போடு" என்றார் அதே கோபத்தோடு. தம்பிக்கு அழைப்பு விடுத்து அன்னையிடம் போனைக் கொடுத்தாள்.
அழைப்பு விடுத்து அந்தப் புறம் எடுக்கப் பட்டதும் "என்னடா நீ? தேவையான புத்தகத்தைக் கையோடு கொண்டு போகத் தெரியதா?" என்றார். இதையும் செல்ல சலிப்பாகத் தான் கேட்டார்.
அவனோ "சாரி ஹனி, இந்த முறை மட்டும் ஹெல்ப் பண்ணு. இனி உன் மகன் மிகவும் கவனமாக இருப்பேன். ப்ளீஸ் ப்ளீஸ் ஹனி" என்று கொஞ்சினான் வருண்குமார்.
"ம்ம் சரி கண்ணா. ஆனால் அக்காவை பகலில் வெயிலில் அனுப்ப வேண்டுமடா. அது தான் யோசித்தேன். சரி நான் அதை பார்த்து கொள்கிறேன். நீ சாப்பிட்டாயா வரு?" என்று அவனுடன் அளவளாவ ஆரம்பித்து விட்டார்.
விது தான் இருவரையும் கோபத்துடன் நோக்கக் கொண்டிருந்தாள். சாவகாசமாக பேசி முடித்து இவள் புறம் திரும்பியவர், சட்டென்று முகத்தை மாற்றக் கெத்தாக வைத்து கொண்டு "என்ன டி?" என்றார்.
"இதைத் தானே நானும் கூறினேன். அவன் மட்டும் என்னம்மா ஸ்பெஷல்".
"நீ கோபப்பட்டால் பக்கத்தில் இருப்பதால் உடனே சமாதான படுத்தி விடுவேன். அவன் ஹாஸ்டலில் தனியாக இருக்கிறான். அதனால் தான் அவனிடம் கோபம் கொள்ளவில்லை விது."
"சரிம்மா நான் கூரியர் ஆபீஸ் போய் வரட்டுமா" என்றாள் மீண்டும்.
"வேறு வழி? சாப்பிட்டுக் கிளம்பு. நான் கொஞ்சம் மார்க்கெட் போக வேண்டும்."
பூபதிராஜ், லட்சுமி தம்பதிகளுக்கு இரு பிள்ளைகள், விதுஷிகா 23, வருண் குமார் 19. தந்தை வங்கி மேலாளர், தாய் குடும்பத் தலைவி. விதுஷிகா தந்தையைப் பின்பற்றி ஐபிபிஎஸ் தேர்வு எழுதி, இரண்டு வருடங்களாக தூத்துக்குடியில் இருக்கும் ஒரு தேசிய வங்கியில், வேலை பார்த்து வருகிறாள். தம்பி சென்னையில் ஒரு பொறியியல் கல்லூரியில், ரோபோடிக் இன்ஜினியரிங் இரண்டாம் வருடம் படித்து கொண்டிருக்கிறான்.
கடந்த 6 மாதங்களுக்கு முன்பு மகளுக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க ஆரம்பித்து, இப்போது தான் ரயில்வேயில் கிளெர்க்காக இருக்கும் சுகுமாரைத் தேர்ந்தெடுத்து, இன்று பெண் பார்க்கும் வைபவம் வைத்துள்ளனர். விதுஷிகாவைப் பொறுத்த வரை, தந்தை தாய் தம்பி தான் அவள் உலகம், நண்பர்கள் எல்லாம். அதற்காக யாருடனும் பழகாதவள் இல்லை. பள்ளி, கல்லூரித் தோழிகள் சிலர் இப்போது வரை தொடர்பில் இருக்கின்றனர் தான். ஆனால் அவளுக்கென்று உயிர்த்தோழி என்று, தனிப்பட்டவர்கள் யாரும் அவளுக்குத் தேவைப்படவில்லை. நண்பர்களுடன் பேசும் விசயங்கள் எதைப் பற்றியும், வீட்டினருடன் பேசும் சுதந்திரம் அவளுக்கு இருந்தது.
இவர்கள் குடும்பம் நவீன கூட்டுக்குடும்ப வகையைச் சேர்ந்தவர்கள். தூத்துக்குடியைப் பூர்வீகமாகக் கொண்டவர்கள். பூபதிராஜின் தந்தை சேர்வராயன், தாய் ராஜம்மாள். இவர்களுக்கு இரு மகன்களும், ஒரு மகளும் அவரவர் குடும்பத்துடன் ஒரே தெருவில் அடுத்தடுத்த வீடுகளில் இருக்கின்றனர்.
பூபதிராஜின் அண்ணன் தங்கராஜ் உப்பளம் குத்தகைக்கு எடுத்து நடத்தி வருகிறார், தங்கை வசந்தாவின் கணவர் புகழ்பெற்ற ஜவுளிக்கடை ஒன்றை நடத்தி வருகிறார். சேர்வராயன் தம்பதிகள் குத்தகைக்கு நிலங்களை எடுத்து விவசாயம் செய்து, அதில் வந்த வருமானத்தில், மூன்று பிள்ளைகளுக்கும் அந்தக் காலத்திலேயே ஆண், பெண் வித்தியாசம் இல்லாமல், ஒன்று போல் நிலம் வாங்கி வீடுகட்டிக் கொடுத்தார்கள். தங்கள் கடமைகளை முடித்து, கடந்த இரு வருடங்களில் ஒருவர் பின் ஒருவராக இறைவனடி சேர்ந்து விட்டனர்.
அடுத்த வீடுகளில் இருந்தாலும் ஒருவர் வீட்டில் சின்ன சந்தோஷமோ, கஷ்டமோ எதுவாக இருந்தாலும் ஒருவரை ஒருவர் விட்டுக் கொடுப்பதில்லை. வாரம் ஒரு முறை ஞாயிறுகளில், மதிய உணவுக்கு யாராவது ஒருவர் வீட்டில் தான் அனைவரும் இருப்பார்கள். இவர்கள் பிள்ளைகளும் ஒருவருக்கு ஒருவர், இது வரை ஒற்றுமையாக தான் இருந்து வருகின்றனர்.
விதுஷிகாவின் பெரியப்பாவுக்கு இரு பெண்கள் கீர்த்திகா, பிரியா. கீர்த்திகாவுக்குத் திருமணம் முடிந்து மதுரையில், கணவர் மற்றும் ஒரு வயது குழந்தையுடன் வசித்து வருகிறாள். பிரியா இப்போது தான் பொறியியல் இறுதி வருடம் படித்து வருகிறாள்.
அத்தை வசந்தாவுக்கு இரு ஆண் பிள்ளைகள் தர்ஷன், ராகவன். தர்ஷன் தந்தையுடன் தொழிலில் இறங்கி, காலத்திற்கேற்ற மாற்றங்களை ஏற்படுத்தித் தொழில் முன்னேற்றத்தில் உறுதுணையாக இருக்கிறான். ராகவன் வருண்குமாருடன் ஒரே கல்லூரியில் ஒரே பிரிவில் படிக்கிறான்.
விதுஷியைத் தனியாக வெளியில், அதுவும் இன்று அனுப்ப விருப்பம் இல்லாத கீதா, பிரியாவை துணைக்கு அழைத்து செல்லும் படி கூறினார்.
தாயின் மனநிலையைப் புரிந்து கொண்டு, உடனே பிரியாவுக்கு போன் செய்தாள் விதுஷி. தேர்வுக்குப் படிக்க விடுமுறையில் இருந்தாள் ப்ரியா.
விதுவின் எண்ணைப் பார்த்ததும் உற்சாகமாக "என்ன கல்யாணப் பொண்ணு காலையிலேயே என்னோட நியாபகம்? நியாயமாக அத்தான் நியாபகம் தானே வர வேண்டும்?" என்றாள்.
முகம் லேசாகச் சிவந்தாலும் "நான் உனக்கு அக்கா டி. இப்படிக் கிண்டல் செய்யக் கூடாது" என்றாள் விது.
"அதெல்லாம் செய்யலாம். என்ன விஷயம் அக்கா? அதை முதலில் சொல்லு"
"வெளியில் ஒரு வேலை பிரீ. என்னுடன் வருகிறாயா? ஐஸ் கிரீம் வாங்கித் தருகிறேன்."
"ம்ம்ம்" என்று யோசனை செய்த பிரியா, "சரி இடத்தைச் சொல். வரலாமா வேண்டாமா என்று யோசிக்கிறேன்" கெத்தாகப் பேசினாள்.
மனதுக்குள் இந்த அம்மாவால் தான் இவளிடம் கெஞ்ச வேண்டி உள்ளது. இவளைப் பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம். இப்போது காரியம் நடக்க வேண்டும் என்று, பெரிய மூச்சை எடுத்துத் தன்னை அமைதிப் படுத்திக் கொள்ள முயற்சி செய்தாள் விதுஷி.
"கூரியர் ஆபீஸ் போக வேண்டும் ப்ரீ செல்லம்."
"அக்கா.... ஆ"
காதைக் குடைந்து கொண்டே "ஏன் டி கத்துற?" எரிச்சலில் விது.
"நீ ஒரு கல்யாணப் பொண்ணு. பார்லர், பொட்டிக் இந்த மாதிரி இடங்களுக்கு என்னைக் கூப்பிட்டால் ஒரு நியாயம் இருக்கும். நீ எங்க அதுக்கு சரிப்பட்டு வரப் போற?."
வருணின் தேர்வைப் பற்றிக் கூறி, அந்தப் புத்தகத்தை அனுப்ப வேண்டிய அவசியத்தையும் கூறி, கிட்டத்தட்டக் கெஞ்சி அவளை வரவழைத்து, இருவருமாக வீட்டை விட்டு ஸ்கூட்டியில் வெளியேறிய போது ஒரு மணி நேரம் கடந்திருந்தது.
வழக்கம் போல் வீட்டை விட்டுச் சற்று தூரம் சென்றதுமே, சில நாள்களாக ஏற்படும் உணர்வு இன்றும் வந்தது. வண்டியை நிறுத்தி விட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தாள். யாரும் இல்லை, சாலையில் சந்தேகப் படுமாறு எந்த வாகனமும் செல்லவும் இல்லை. ஆனால் சில மாதங்களுக்கு முன்பு நடந்த நிகழ்வும், அதைத் தொடர்ந்த இன்றைய உறுத்தலும் தொடர் கதையானது.
வண்டி நிறுத்த பட்டதும் பின்னால் இருந்த பிரியா "என்ன அக்கா?" என்றாள்.
"யாரோ அழைத்தாற் போல் இருந்தது" முணுமுணுத்தவாறு மீண்டும் வண்டியை கிளப்பினாள் விது.
கூரியர் ஆபீஸ் போய் புத்தகத்தை அனுப்பி விட்டு, ஐஸ்கிரீம் பார்லர் போய் வசதியான இடம் பார்த்து அமர்ந்தனர் சகோதரிகள். சிரித்துக் கதைகள் பேசிக் கொண்டு இருந்தாலும், விதுவின் பார்வை எதையோ அலசி கொண்டே இருந்தது.
"என்ன அக்கா? யாரைத் தேடுகிறாய்?" என்று கேட்டு விட்டாள் பிரியா.
"யாரோ தெரிந்தவர் போல் இருந்தது"
அந்நேரம் அவளுடைய அலைபேசி அழைத்தது. வருண் தான் பேசினான்.
"அக்கா எங்கே இருக்கிறாய்?"
"நானும் பிரீயும் கூரியர் ஆபீஸ் போயிட்டு, அப்படியே ஐஸ்கிரீம் சாப்பிட வந்தோம் வருண்"
"அக்கா.....?".
"என்ன டா? சொல்லு".
"இன்னைக்கு நீ மாப்பிள்ளையிடம் பேசி விட்டு, உனக்குப் பிடித்திருந்தால் மட்டும் தான் சம்மதம் சொல்ல வேண்டும். அப்பாவுக்காக, அம்மாவுக்காக என்று எந்த முடிவும் எடுக்க கூடாது. சரியா?".
தம்பியின் அக்கறையில் மனம் நெகிழ்ந்தாள் விதுஷி. ஆனால் வெளியில் அதை மறைத்து "என்னடா, பெரிய மனுஷன் போல் பேசுற!" என்றாள் விளையாட்டாக.
"அக்கா, செமஸ்டர் எக்ஸாமுக்கு படிக்க லீவு விட்டிருக்காங்க. இல்லா விட்டால் நான் இந்த நேரத்தில் உன் கூட இருந்து, அங்கே உன் முகம் பார்த்தே சொல்லிவிடுவேன். உனக்கு பிடிச்சிருக்கா இல்லையா என்று. அதனால் தான் உன்னிடம் சொல்லுகிறேன்."
"சரிடா, சரிடா பெரிய மனுசா. கண்டிப்பா சொல்லுகிறேன். சரி தானா?"
"சரிக்கா. அந்த பிஓடி நம்பரை அனுப்பு"
"ம்ம்" என்று காலை கட் செய்தாள் விதுஷி.
பிரியா விதுஷியிடம் "அக்கா வா பார்லர் போகலாம்."
"எதுக்குடி?"
"ம்ம். எனக்கு பேசியல் செய்யத் தான்"
"வா அக்கா. சித்தியிடம் காலையிலேயே பேசி விட்டேன். உனக்கும் செய்து தான் கூட்டி வரச் சொன்னார்கள்"
"அம்மா என்னிடம் எதுவும் சொல்லவில்லையே"
"நேற்று சொன்னதற்கு நீ வேண்டாம் என்றாயாம். அது தான் என்னிடம் இன்று தான் சொன்னார்கள். ப்ளீஸ் அக்கா"
இருவரும் பார்லருக்குள் நுழைந்தார்கள். உண்மையில் பிரியா புருவம் திருத்த மட்டும் தான் இங்கு வந்தாள். விதுஷிக்காக மட்டுமே இங்கு வந்துள்ளனர். விதுஷியை உள்ளே அனுப்பி விட்டு, வெளியில் காத்திருப்புப் பகுதியில் அமர்ந்திருந்தாள் பிரியா. அவர்கள் ஒரு காம்ப்ளெக்ஸில் இருக்கும் பார்லருக்குத் தான் வந்திருந்தார்கள். அப்போது அங்கு வந்த ஒரு நடுத்தர வயது ஆண், அவர்கள் வந்த ஸ்கூட்டி நம்பரைக் கூறி, அது பிற வண்டிகளை எடுக்க முடியாமல் சிரமம் ஏற்படுத்துவதாகவும் கூறி, அதைச் சற்றுத் தள்ளி நிறுத்துமாறு கேட்டார்.
பிரியா கீழே சென்று வண்டியைப் பார்த்தாள். அது அவர்கள் நிறுத்திய மாதிரி இல்லாமல், குறுக்காக நின்று கொண்டிருந்தது. அவளுக்குச் சற்று குழப்பம் ஏற்பட்டது. ஆனால் யாரிடம் சென்று கேட்பது என்று தெரியாமல், வண்டியைச் சிறிது போராட்டத்திற்குப் பிறகு சரியாக நிறுத்தி விட்டு, மீண்டும் சென்று இரண்டாம் தளத்தில் இருந்த பார்லர் பகுதியில் அமர்ந்தாள்.
வெகுநேரம் ஆகி விட்டது, விதுஷி இன்னும் வர வில்லை. ரிஷப்ஷன் பகுதிக்குச் சென்று இன்னும் எவ்வளவு நேரம் ஆகும் என்று கேட்டாள். அவள் சொன்ன பதிலில் பிரியாவுக்கு மயக்கம் வரும் போல் ஆகி விட்டது.
தொடரும்….
இந்த நாவல் பிரதிலிபியில் முடிவுற்ற நாவல். தளத்தில் முதல் முறை பதிவு செய்கிறேன். படித்து விட்டு தங்கள் கருத்துகளை தெரிவியுங்கள் பிரெண்ட்ஸ்…
Selvi_Saran
Moderator
செம்பருத்தி பூ 2
தலை கனமாக இருந்தது விதுஷிகாவுக்கு, கண்களைத் திறக்கவே முடியவில்லை. சிறிது நேர முயற்சிக்குப் பிறகு கண் இமைகளை மெதுவாகத் திறந்தாள். பார்வை மங்கலாக எதுவும் தெரியவில்லை, சுற்று புறம் புரியாமல், சூழ்நிலை புரியாமல் மூளை மந்தமாக இருந்தது.
படுத்திருந்தவள் எழுந்து கொள்ள முயன்றாள். உடல் எங்கோ பறப்பது போல் இருந்தது. உடலையும், மூளையையும் திடப்படுத்த முயன்றவாறு எழுந்து அமர்ந்தாள். அந்த அறை அவளுக்குப் புதிது. அறைக்கதவு பூட்டப்பட்டிருந்தது.
ஆனால் அவளுக்குத் தற்போது உடல் உபாதைகளைத் தீர்க்க வேண்டி இருந்தது. அறைக்குள் இருந்த பாத்ரூமிற்குள் சென்று, முகத்தை நீர் விட்டு நன்றாக அடித்துக் கழுவினாள். மூளை கொஞ்சம் சுறுசுறுப்பு அடைந்தது. கடைசியாக பியூட்டி பார்லரில் நடந்ததை நினைத்துப் பார்க்க ஆரம்பித்தாள்.
பார்லரில் முதலில் பிரியாவும், விதுஷிகாவும் தங்கள் தேவைகளை ரிசப்சனில் கூறி விட்டு அமர்ந்திருந்தனர்.
பார்லர் பெண் ஒருத்தி பிரியாவிடம், "மேடம், உங்களுக்கு த்ரெட்டிங் மட்டும் என்பதால் நீங்கள் முதலில் வாருங்கள்" என்று அழைத்தாள்.
"அக்கா, நான்போய் விட்டு வருகிறேன்" என்று விதுஷியிடம் கூறி விட்டுத் தன் மொபைல், பர்ஸை அவளிடம் கொடுத்து விட்டு உள்ளே சென்றாள்.
சற்று நேரத்தில் பிரியா வெளியே வரவும், விதுஷியை உள்ளே அழைத்துச் சென்றனர். அப்போது விதுவை, உள்ளேயே பக்கவாட்டில் இருந்த இன்னொரு காத்திருப்பு அறையில் அமருமாறு சொன்னாள், அந்தப் பெண்.
"பிரியாவுக்கு முடித்த உடன் எனக்குரிய நேரம் என்று சொன்னீர்களே?" என்றாள் விதுஷி.
"ஆமாம் மேடம், ஆனால் உள்ளே இருக்கும் கஸ்டமர் சற்று நேரத்தை இழுத்தடிக்கிறார். அவர்களை அனுப்பி விட்டால், உங்களுக்குரிய சேவையில் இடையூறு இல்லாமல் இருக்கும். அதனால் தான் மேடம்" என்று விட்டு ஒரு கிளாஸ் பழச்சாற்றை அவளுக்குக் கொடுத்தாள்.
அதைக் குடித்த பின்பு சற்று நேரத்தில், அவளே மீண்டும் விதுஷியிடம் வந்தாள்.
"மேடம், உங்களுடன் வந்த பெண் காம்ப்ளக்ஸ் வாசலுக்கு உங்களை வர சொல்லி, ரிசப்ஷன்க்கு சொல்லி இருக்கிறார்கள்"
"அவள் ஏன் கீழே சென்றாள்?"
"தெரியவில்லை மேடம். வேண்டுமானால் ரிஷப்ஷனில் கேட்டு பாருங்கள்".
விதுஷி ரிஷப்ஷனில் கேட்கும் அளவு பொறுமை இல்லாமல், அங்கிருந்து வெளியேறி, கீழே செல்வதற்காக படி இருக்கும் பகுதி நோக்கி செல்ல ஆரம்பித்தாள். அப்போது மேலே ஏறி வந்து கொண்டிருந்த ஒரு பெண் அவளிடம்,
"இங்கே பொட்டிக் எந்த பக்கம் இருக்கிறது?" என்று கேட்டார்.
அவள் வழி சொல்வதற்காக திரும்பிய போது, அவள் பின்புறம் இருந்து அவள் முகத்தில் ஒரு துணி அழுத்த பட்டது. அவ்வளவு தான் அவள் நினைவில் உள்ளது.
இது யாருடைய வேலையாக இருக்கும்? இந்த கேள்வி தோன்றிய உடனேயே அவள் மனதில் ஒரு முகம் தோன்றி உடல் வெளிப்படையாக நடுங்க தொடங்கியது.
வேகமாக அந்த அறையின் கதவை திறந்து பார்த்தாள். கதவு உடனே திறந்து கொண்டது. அந்த அறையின் வாயிலில் இருந்து வெளியில் பார்த்தாள். அது ஒரு நவீன மாடலில் கட்டப்பட்டிருந்த வீடு. ஆனால் வீடு அளவில் சிறியதே. இவள் இருந்தது மாடியில். கீழே எட்டி பார்த்தாள். பேச்சுக் குரல் மட்டும் கேட்டது, ஆனால் யாரும் கண்களுக்கு தெரியவில்லை.
"திருப்பள்ளி எழுச்சி முடிந்ததா?" பின்புறம் கேட்ட குரலில் அதிர்ந்து திரும்பினாள். சர்வமும் ஒடுங்கி, மீண்டும் ஒரு மயக்கம் வந்ததைப் போல் தள்ளாடினாள்.
பிரியா ரிஸப்ஷனை அணுகி, அங்கிருந்த பெண்ணிடம் விதுஷிகாவுக்கு ஃபேசியல் முடிய இன்னும் எவ்வளவு நேரம் ஆகும் என்று கேட்டாள். அவள் இன்டர்காமில் உள்ளே உள்ள அறைக்கு அழைத்து விவரம் கேட்டாள்.
"மேடம், உங்களுடன் வந்தவர்கள் நீங்கள் கீழே சென்று அழைத்த போதே சென்று விட்டார்கள். இன்னும் திரும்பி வரவில்லை"
பிரியாவுக்கு பதட்டமாகி விட்டது. "நான் எப்போது ஃபோன் செய்தேன்?"
"மேடம் நீங்கள் தான் மேடம், என் அக்கா விதுஷிகா உள்ளே இருக்கிறாள். அவளை காம்ப்ளக்ஸ் வாசலுக்கு வரச் சொல்லச் சொன்னீர்கள். பெயர் கூட பிரியா என்றீர்களே?"
"சரி அப்படியே என்றாலும் நான் தனியே இங்கே வந்து அமர்ந்து அரைமணி நேரம் ஆகி விட்டது. நீங்கள் ஏன் அவளுடைய ஃபேசியலுக்காக அவளை அழைக்கவில்லை?"
"நீங்கள் தனியே வந்து அமர்ந்திருப்பதை பார்த்து, அவர்களுக்கு ஏதும் அவசர வேலையாக போய் இருப்பார்கள், அவர்கள் வருவதற்காக நீங்கள் வெயிட் செய்வதாக நினைத்து விட்டோம் மேடம்" என்றாள் அந்தப் பெண் மிகவும் பயத்தோடு.
பிரியா கத்திப் பேசியதால், பார்லர் உள்ளே வேலை செய்பவர்களும் அவளிடம் வந்து விளக்கம் கொடுத்தனர். ஆனால் அந்த விளக்கத்தால் அவளுக்குத் தான் எந்த பயனும் இல்லை. இப்போது விதுஷியை எங்கே? அவளுக்கு என்ன ஆயிற்று?
அவள் இப்படிப் பொறுப்பில்லாமல் தன்னை இங்கே விட்டு விட்டு வீட்டிற்குச் செல்ல ஒரு சதவீதம் கூட வாய்ப்பே இல்லை.
ஆனால் அவளுக்கு வேறு வழி இல்லை. இப்போது வீட்டிற்குத் தெரியப்படுத்த வேண்டும். ஏனெனில் விதுஷி உள்ளே செல்லும் போது அவளுடைய ஃபோன், ஹாண்ட்பாக் போன்றவற் பிரியாவிடம் தான் கொடுத்து விட்டு சென்றிருந்தாள்.
வீட்டுப் பெரியவர்களிடம் சொல்லப் பயமாக இருந்தது. அவள் நினைவுக்கு உடனே வந்தவன், அவளுடைய அத்தான் தர்ஷன் தான். இருவருக்குமிடையில் சொல்லப்படாத நேசம் ஒன்று உள்ளது. இருவருக்கும் ஒருவர் உணர்வு மற்றவர்க்கு சொல்லாமலேயே தெரியும். அதனால் தான் எந்த ஒரு இக்கட்டிலும் அவளுக்கு மனக்கண் முன் தோன்றுவது அவன் தான்.
தர்ஷனுக்கு ஃபோன் செய்தாள். ரிங் சென்று அவன் அழைப்பை ஏற்றதும், "அத்தான்" என்றாள் அழுகுரலில்.
"என்னம்மா? என்ன ப்ரீ? அழுகிறாயா?" என்றான் தர்ஷன் பதட்டத்துடன்.
தேம்பலுக்கிடையே அவள் விசயத்தைச் சொன்னதும், "நீ அங்கேயே இரு. நான் வந்து விடுகிறேன். அது வரை அமைதியாக அங்கேயே அமர்ந்திரு" என்று விட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தான்.
கீதாவுக்கு கால் செய்தான் தர்ஷன். சாதாரணமாக விசாரிப்பது போல் அவர் எங்கே இருக்கிறார் என்று கேட்டு, விதுஷியைப் பற்றியும் விசாரித்தான். அவர் மார்க்கெட் போய்விட்டு வீட்டிற்கு வந்து விட்டதாகவும், விதுஷி ப்ரியாவோடு பார்லர் சென்று விட்டு இன்னும் வரவில்லை என்றும் தெரிவித்தார்.
உடனே காரை எடுத்து கொண்டு, பிரியா கூறிய அந்த காம்ப்ளக்ஸை நோக்கி சென்றான்.
பிரியாவைப் பார்த்து நடந்ததை விசாரித்து, பார்லரிலும் விசாரித்து பார்த்தான். ஆனால் அங்கே உருப்படியான விஷயம் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. தந்தைக்கு அழைத்து விஷயத்தைக் கூறினான். அவர் மூலமாக கீதாவுக்கும், பூபதிக்கும் விஷயம் தெரிவிக்கப்பட்டது. குடும்பத்தில் அனைவரும் விதுஷியின் வீட்டில் கூடினர்.
தர்ஷன் பிரியாவை அழைத்துக் கொண்டு, அந்த காம்ப்ளக்சில் இருந்த நிர்வாக அறைக்குச் சென்று பார்த்தான். அவர்களின் உதவியுடன் சிசிடிவி காட்சிகளைப் பார்க்கத் தொடங்கினான். ப்ரியாவை வீட்டிற்கு செல்லுமாறு கூறினான். ஆனால் அவள் மறுத்து விட்டாள்.
சற்று நேரத்தில் பூபதிராஜ், தங்கராஜ், தர்ஷனின் தந்தை சேகர் மூவரும் அங்கு வந்தனர். சிசிடிவி காட்சியில் விதுஷி பார்லரில் இருந்து வெளியில் வருவது தெரிந்தது. ஆனால் அதற்கு பிறகு அவள் அந்த காம்ப்ளக்சில் இருந்து வெளியில் வந்ததற்கான எந்த வீடியோவும் இல்லை. அந்த தளத்தில் இருந்த அனைத்து கேமரா பதிவுகளையும் பார்த்து விட்டனர். இதற்கிடையில் மாப்பிள்ளை வீட்டினரிடம் இருந்தும் பூபதிக்கு போன் அழைப்பு வர தொடங்கியது.
பூபதிராஜ் மகளை தொலைத்த கவலையுடன் இந்த கவலையும் சேர நிற்க முடியாமல் தள்ளாடினார். அவரை அங்கிருந்த இருக்கையில் அமர செய்த தர்ஷன் அவரிடம் இருந்து போனை வாங்கி, பூபதிராஜிற்கு திடீரென்று உடல் நலம் சரியில்லையெனவும், அதனால் இன்று அவர்கள் வர வேண்டாம் என்றும் கூறி, மன்னிப்பும் கேட்டு கொண்டு காலை கட் செய்தான்.
இதற்குப் பின் என்ன? இந்த எண்ணத்துடன் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்து கொண்டனர்.
சேகர் "நாம் இனி செய்வதற்கு ஒன்றும் இல்லை. இனி போலீஸ் உதவியைத் தான் நாட முடியும். இப்போதே நேரம் பிற்பகலைத் தாண்டி விட்டது. இனியும் நேரத்தைக் கடத்த வேண்டாம்" என்றார்.
தங்கராஜ் "மாப்பிள்ளை சொல்வது தான்டா எனக்கும் சரியாகப்படுகிறது" என்றார் தம்பியிடம்.
பூபதி அது வரை திடமாக இருந்தவர் திடீரென்று குலுங்கி அழத் தொடங்கினார். மற்ற அனைவரும் அவரைத் தேற்றி போலீஸ் ஸ்டேஷன் அழைத்துச் சென்றார்கள்.
வீட்டில் கீதாவை மற்ற பெண்கள் அனைவரும், சமாதானப் படுத்த முயன்று தோற்று கொண்டிருந்தனர். ஏனெனில் விதுஷி அவர்கள் அனைவருக்குமே செல்லமான பெண். அத்தனை அமைதி வெளியில், வீட்டிலோ அதற்கு எதிராக அவ்வளவு கலகலப்பான குணமுள்ளவள். அவளுடன் நெருங்கிப் பழகியவர்களுக்கு மட்டுமே அவள் சுபாவம் தெரியும்.
தர்ஷன் "பிரியாவும் தங்களுடன் போலீஸ் ஸ்டேஷன் வர வேண்டும், ஏனெனில் அவள் தான் விதுஷியுடன் இருந்தாள்" என்றான். அதனால் அவளும் அவர்களுடன் சென்றாள்.
இன்ஸ்பெக்டர் முன் அனைவரும் நின்றிருந்தனர். தர்ஷன் நடந்த நிகழ்வைப் பற்றி கூறினான். பூபதி கண்ணீரை கட்டுப்படுத்திய முகத்துடனும், பிரியா அழுது கொண்டும் இருந்தார்கள்.
இன்ஸ்பெக்டர் பிரியாவிடம் தேவையான கேள்விகளை கேட்டுப் பதில்களைப் பெற்றுக் கொண்டார். பின்பு நிமிர்ந்து அவர்கள் அனைவரையும் பார்த்தார்.
ஒரு பெருமூச்சுடன் "சார், கேட்கிறேன் என்று தவறாக நினைக்க வேண்டாம். இந்தக் கல்யாணத்தில் உங்கள் பெண்ணுக்குச் சம்மதமா?" என்றார்.
பூபதி "சார், என் பெண் விருப்பத்திற்கு மாறாக, எங்கள் குடும்பத்தில் யாரும் நடந்து கொள்ளவே மாட்டோம். அவள் சரி என்ற பிறகு தான், இன்றைக்கு மாப்பிள்ளை வீட்டாரை வரக் கூறினோம். அதுவும் இல்லாமல் என் பெண் மிகவும் நேர்மையானவள் சார். பிடிக்கவில்லை என்றால், முகத்திற்கு நேராகக் கூறி விடுவாளே தவிர, இப்படி ஓடி ஒளிபவள் இல்லை" என்று கூறும் போதே அவருக்குக் கண்ணீர் வந்து விட்டது.
இன்ஸ்பெக்டர் "சரி சார், இப்படிக் கேள்வி கேட்பது என்னுடைய கடமை. நீங்கள் சற்று நேரம் வெளியே காத்திருங்கள்" என்றார்.
பிரியாவை, சேகர் அவருடைய காரில் டிரைவருடன் வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தார். கீதாவும், தர்ஷனுக்கு அழைத்து கேட்டுக் கொண்டே இருந்தார். வருணும், ராகவனும் சென்னையில் இருந்து விமானத்தில் கிளம்பி வந்து விட்டனர்.
இவர்கள் இங்கே காத்துக் கொண்டிருக்கும் போது உள்ளே இன்ஸ்பெக்டருக்கு ஒரு போன் வந்தது. அவர் மிகுந்த பணிவுடன், அந்த பக்கம் சொல்வதை சிரத்தையாகக் கேட்டுக் கொண்டார். பின்பு வெளியில் பெண்ணின் நிலைமையைப் பற்றி கவலையில் இருப்பவர்களை நினைத்து, அவருக்கு ஒரு பெருமூச்சு வந்தது. இருந்தும் இந்த விஷயத்தில், அவரால் இவர்களுக்கு இனி, எந்த உதவியும் கிடைக்க போவதில்லை. ஆனால் அவருக்கு இடப்பட்டக் கட்டளைக்கு இணங்க அவர் செயலாற்ற வேண்டும்.
கான்ஸ்டபிளைக் கூப்பிட்டுத் தர்ஷனை அழைத்து வரும் படி கூறினார். அவன் வந்ததும், "உங்கள் வீட்டுப் பெரியவர்களை வீட்டிற்கு அனுப்பி விடுங்கள் சார். நாம் சில இடங்களுக்குப் போக வேண்டி இருக்கும்" என்றார்.
அவனும் இங்கேயே இருக்கிறோம் என்ற தந்தையையும், மாமன் மார்களையும் வற்புறுத்தி வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்து விட்டு, இன்ஸ்பெக்டர் உடன் கிளம்பினான்.
தன் முன் நின்றவனை முகத்தில் கேள்வி, பயம், அதிர்ச்சி, கோபம் என்று எல்லா உணர்ச்சிகளையும் காட்டி வெறித்து நோக்கிக் கொண்டிருந்தாள், விதுஷிகா.
அவள் பார்வையை அலட்சியமாக எதிர் கொண்டான், அவன் "அரிமா துரை".
- தொடரும்..
Selvi_Saran
Moderator
செம்பருத்தி பூ 3
திருநெல்வேலியில் கணபதி குரூப்ஸ் என்றால் தெரியாதவர்கள் இருக்க முடியாது. நூற்பு ஆலைகள்(ஸ்பின்னிங் மில்ஸ்), கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரி, பொறியியல் கல்லூரி, பாலிடெக்னிக் கல்லூரி, பேருந்துகள், பல தொழிற்சாலைகள், ஹோட்டல்கள் இன்னும் பல துறைகளில் அவர்களின் பெயர் தான் முதன்மையானது. இதன் நிறுவனர் தான் கணபதி, மனைவி இந்திராணி. கணபதியின் சிறு வயதில் அவருடைய சொந்த உழைப்பில் மட்டுமே சிறு அளவில் ஆரம்பித்த தொழில் விரிவடைந்து, தற்போது மூன்றாவது தலைமுறை அவருடைய பேரன் அரிமா துரை கடந்த ஒன்பது வருடங்களில் பல துறைகளிலும் விரிவடைய செய்துள்ளான். கணபதி தம்பதிகளுக்கு இரண்டு பிள்ளைகள். முதல் மகன் நாச்சியப்பன், இவர் மனைவி லட்சுமி. அடுத்து பெண் சரஸ்வதி, இவர் கணவர் சேகர்.
கணபதி தன் பிள்ளைகள் இருவரையும், தன்னுடன் தான் ஒரே குடும்பமாக வைத்திருக்கிறார். நாச்சியப்பனுக்கு காயத்ரி, அரிமா துரை என இரு பிள்ளைகள். காயத்ரியை மதுரையில் மணம் முடித்து கொடுத்துள்ளனர். சரஸ்வதி சேகர் தம்பதிக்கு இரு மகள்கள், தன்ஷிகா மற்றும் அனுஷா. இருவரும் படிப்பை முடித்து விட்டு வீட்டில் தான் இருக்கின்றனர்.
அரிமா துரை வயது 29, மாநிறம், உயரம் 6 அடிக்கும் மேல், ஆனால் அவன் உருவத்தை பார்த்த யாரும் சற்று மிரண்டு தான் போவார்கள். திருமலை தூண் (திருமலை நாயக்கர் மஹாலில் இருக்கும் தூண்) என்பார் அவன் தாத்தா கணபதி. அப்படி ஒரு ஓங்கு தாங்கான உடலமைப்பு. அதில் கணபதிக்கு அப்படி ஒரு பெருமை. எங்கேயும் யாரும் அவனை எதிர்த்து ஒரு சொல் சொல்ல யோசிப்பார்கள், ஏனெனில் அவன் கோபக்காரன் மட்டுமல்லாமல், சட்டென கை நீட்டி விடுபவனும் கூட. வீட்டினர் கூட அவனுடன் நினைத்ததை உடனே பேசி விட முடியாது. குடும்ப நிகழ்வுகளை பற்றி என்றால் அவன் தாய் லக்ஷ்மியோ, பாட்டி இந்திராணியோ தான் பேச முடியும், அவர்களிடம் மட்டுமே அவன் சற்று இளக்கம் காட்டி பேசுவான். வீட்டிலேயே இருந்தாலும் தன் அத்தை மகள்களிடம் கூட தேவைக்கு மட்டுமே அளவான பேச்சு இருக்கும்.
அரிமா துரையின் அத்தை சரஸ்வதிக்கு, தன் இரு மகள்களில் ஒருவரை அவனுக்கு மணம் முடித்து விட வேண்டும் என்ற ஆசை உள்ளது. ஏனெனில் கணபதி, கூட்டுக் குடும்பமாகவே இருந்தாலும் சரஸ்வதியின் கணவர் சேகரை கணபதி குழுமத் தொழில்களில் தலையிடுவதை விரும்புவதில்லை. அவருக்குத் தனியாக, ஆலைகள் நிறுவி, அதை சரஸ்வதியின் பெயரில் பதிவு செய்து கொடுத்துள்ளார். இது போக பல சொத்துக்களையும் சரஸ்வதியின் பெயரில் வாங்கி கொடுத்துள்ளார். இன்னும் ஒரு குடும்பமாகவே இருந்தாலும், தீபாவளி, பொங்கல், சரஸ்வதி மற்றும் அவர் மகள்களின் பிறந்த நாள், இதைப்போல் சுப தினங்களில் நகைகள், விலை உயர்ந்த பரிசுகள் எல்லாம் கணபதி, நாச்சியப்பன், அரிமா துரை மூவரிடம் இருந்தும் அவர்களுக்கு கணக்கில்லாமல் கிடைக்கும்.
இருந்தும் சரஸ்வதிக்கு ஒருவித பய உணர்வு இருந்து கொண்டு தான் இருக்கிறது. அரிமா துரைக்கு வெளியில் இருந்து பெண் எடுத்தால், இப்போது போல் தன்னால் இந்த வீட்டில் நிரந்தரமாக தங்க முடியாது என்று, அவர் மனதில் எப்போதும் எண்ணம் உண்டு. அதனால் அவர் தன் அன்னையிடம், அவர் மூத்த மகள் தன்ஷிகாவை அரிமாவுக்கு கொடுக்க வேண்டும் என்று கேட்டு கொண்டிருப்பார். இந்திராணிக்கும் மகளின் ஆசையில் தவறு இருப்பது போல் தெரியவில்லை. அதனால் அவரும் சரஸ்வதியின் எண்ணத்தை மாற்ற முயலவில்லை. ஆனால் இருவரும் மறந்தது அரிமா துரையின் மனதை, விருப்பத்தை.
அன்று அரிமா துரையின் பிறந்த நாள். நெல்லையின் பெருமையான நெல்லையப்பர் கோவிலில் சிறப்பு பூஜை, அன்னதானம் போன்றவை அவனுடைய ஒவ்வொரு பிறந்த நாளின் போதும் நடைபெறும். நாச்சியப்பன் தான் கோவில் தலைவர் பொறுப்பில் இருக்கிறார். ஆனாலும் அரிமா துரை அப்பாவின் பொறுப்புகளில் முடிந்த வரை உறுதுணையாக இருக்கிறான்.
கணபதி இல்லத்தில் காலை உணவுக்கு அனைவரும் டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்திருந்தனர். அது ஒரு அரண்மனை போன்ற தோற்றமுடைய வீடு. வெளியில் இருந்து பார்ப்பதற்கு பழமையும், கம்பீரமுமாக இருக்கும் மூன்று தளங்களையுடைய நவீன வசதிகளை கொண்ட வீடு அது.
மாடிப்படியில் இருந்து இறங்கி வந்து கொண்டிருந்தான் அரிமா துரை. பார்ப்பதற்கு அரசன் போன்ற கம்பீரமான தோற்றத்தில் இருந்தான், வேஷ்டியை ஒரு கையிலும், செல்போனை ஒரு காதில் வைத்து கொண்டு நடந்து வந்தவனை குடும்பம் மொத்தமும் மெய் மறந்து பார்த்து கொண்டிருந்தது. தன்ஷிகா, அனுஷாவை பற்றி சொல்லவே வேண்டாம், இமைக்கவும் மறந்து போய் பார்த்தவாறே இருந்தனர்.
வந்தவன் நேராக கணபதியிடம், "தாத்தா, நீங்களும் பாட்டியும் என்னை ஆசீர்வாதம் பண்ணுங்க" என்றான்.
கணபதி "ராணி, இங்கே வா" என்றார். ஆம், கணபதி தன் மனைவியை ராணி என்றே அழைப்பார்.
இருவரும் சேர்ந்து நிற்கவும், அரிமா அவர்கள் காலில் விழுந்து வணங்கினான். லட்சுமி பூஜை அறைக்கு சென்று திருநீறு கிண்ணத்தை கொண்டு வந்து மாமனார், மாமியாரிடம் நீட்டினார். கணபதி ஆசீர்வாதம் செய்து, அவனுக்கு திருநீறு பூசி விட்டார். அதை தொடர்ந்து அனைவரும் அவனுக்கு வாழ்த்து தெரிவித்தனர். அனைவருக்கும் சிறு தலை அசைப்பும், ஒரு வார்த்தை நன்றியும் மட்டுமே கூறினான். லட்சுமிக்கு சிறு பெருமூச்சு வெளிப்பட்டது. ஏனெனில் அவரிடமும் அவன் அதே தலை அசைப்பை மட்டுமே கொடுத்தான்.
தன்ஷிகா "என்ன அனு, இந்த அத்தான், வாழ்த்து கூறினால் கூட சிரிக்கவில்லை. இப்படி இருந்தால் எப்படி எங்கள் கல்யாணம் நடக்கும்?" என்று முணுமுணுத்தாள் அனுஷாவிடம்.
அனுஷா "அக்கா, உன்னால் முடியா விட்டால் என்னிடம் விட்டு விடு. நான் அத்தானை கட்டிக் கொள்கிறேன்". என்றாள்.
"ம்க்கும், அதற்கு வேறு ஆளைப் பார். அத்தான் எனக்குத் தான்".
"நீயே வைத்துக் கொள். அதைப்பற்றி எனக்கு கவலை இல்லை. ஆனால் நம் இருவருக்கும் இல்லாமல் போய் விட கூடாது. அதை மட்டும் கவனித்துக் கொள்."
"சரி அனு. இனி பார் என்னுடைய செயல்திறனை".
"பார்ப்போம்".
உணவு முடிந்ததும் அனைவரும் கோவிலுக்கு கிளம்பினர். அரிமாவின் காரில் தாத்தா, பாட்டியை அழைத்து சென்றான். சரஸ்வதி, சேகர், தன்ஷிகா, அனுஷா ஒரு காரில் ஏறிக் கொண்டனர். நாச்சியப்பன், லட்சுமி தம்பதி தனி காரில் சென்றனர். கோவிலில் இவர்கள் குடும்பத்திற்கு சிறப்பான வரவேற்பு கோவில் நிர்வாகத்தால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது.
முதலில் நெல்லையப்பர் காந்திமதி அம்பாள் சன்னதிக்கு சென்று, ஏற்கனவே ஏற்பாடு செய்திருந்த சிறப்பு பூஜையில் அனைவரும் கலந்து கொண்டனர். அன்று முகூர்த்த நாள் வேறு. எனவே கோவிலில் கூட்டம் சற்று அதிகமாகவே இருந்தது.
பூஜை முடிந்து அவர்கள் அரிமாவிற்கு மரியாதை செய்து மாலை அணிவித்தனர். அந்த நேரத்தில் தான் அரிமா துரை அவளை பார்த்தான். பார்த்ததும் உலகம் மறந்தது அவனுக்கு. பால் போன்ற நிறம், மாசு மருவற்ற ஒளி பொருந்திய முகம். அதிலும் அவள் கண்கள், அந்த கண்களை விட்டு அவனால் பார்வையை அகற்ற முடியவில்லை. ஆம், அவள் விதுஷிகா தான்.
அன்று அவள் உடன் பணிபுரியும் தோழி ஒருத்தியின் திருமணம். அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை வேறு, அதனால் அவள் வங்கியில் அனைவரும் மினி வேன் ஒன்றில் தூத்துக்குடியில் இருந்து திருநெல்வேலி வந்திருந்தனர். திருமணம் முடிந்ததும் மணமக்கள் மற்றும் அவர்கள் வீட்டார்கள் மண்டபத்திற்கு சென்று விட்டனர். விதுஷி மற்றும் அவளுடன் வந்தவர்கள் நெல்லையப்பரை தரிசிக்க சென்றனர்.
விதுஷி அன்று பச்சை வண்ண பட்டுப்புடவையில், குடை ஜிமிக்கி, கழுத்தை ஒட்டிய மரகதக்கல் பதித்த அட்டிகை, மல்லிகைப்பூ சூடி தேவதை போல் இருந்தாள். அவள் பால் வண்ண மேனிக்கு அன்று அந்த அலங்காரம் மிகப் பொருத்தமாக இருந்தது. அரிமா தான் அவளை பார்த்தான், அவள் அவனை கவனிக்க கூட இல்லை. அவள் தன் உடன் பணிபுரியும் மற்றொரு தோழியிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.
அரிமாவின் குடும்பம் கருவறை மண்டபத்தில் இருந்து வெளியேறினர். அரிமா மனமே இல்லாமல் தான் அங்கிருந்து சென்றான். அதன் பிறகு மற்ற பக்தர்களோடு விதுஷியும், அவளோடு உடன் வந்தவர்களும் சுவாமியை வணங்கி விட்டு கோவில் உட்பிரகாரத்திற்குள் நடக்கத் தொடங்கினார்கள்.
கோவில் வெளிப்பிரகாரத்தில் நாச்சியப்பன், அரிமா துரை மற்றும் கோவில் நிர்வாகிகள் சிலர் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். இந்திராணி, குடும்பத்தில் பெண்கள் அனைவருடனும் அன்னதான மண்டபத்திற்கு சென்று விட்டார். சேகர் அவருக்கு மில்லில் வேலை இருப்பதால், பிறகு வருவதாக கூறி சென்று விட்டார். கணபதி கோவில் அலுவலக அறைக்குச் சென்று அவர் வயதினர் சிலருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தார். கோவில் வெளிப் பிரகாரத்தில் ஒரு தூணில், கோவில் யானை கட்டப்பட்டிருந்தது.
அப்போது கோவில் செயலாளர் அரிமாவிடம், "தம்பி, பிறந்த நாள் அன்று கஜேந்திரனிடம் (யானையின் பெயர்) ஆசீர்வாதம் வாங்கி கொள்ளுங்கள்" என்றார்.
நாச்சியப்பனும், "ஆமாம் அரி, காலையிலேயே தாத்தா உன்னை கஜேந்திரனிடம் கூட்டிப்போக சொன்னார்." என்றார்.
அரிமா "சரிப்பா" என்று கஜேந்திரனிடம் சென்றான்.
அவன் யானை முன் குனிந்து ஆசீர்வாதம் வாங்கும் போது தான், விதுஷி அரிமாவை முதன் முதலில் பார்த்தாள். பார்த்ததும் அவளுக்கு தோன்றியது, இவனுக்கும் யானைக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்பது தான். ஏனெனில் அரிமாவிற்கும், கஜேந்திரனிற்கும் கம்பீரத்தில் எந்த வித்தியாசமும் அவளுக்குத் தெரியவில்லை. அவர்கள் அதற்குள் யானையை சமீபித்திருந்தார்கள்.
விதுஷியின் தோழி ராதா அவளிடம், "வா விது யானையிடம் ஆசீர்வாதம் வாங்கலாம்" என்றாள்.
"எனக்கு பயமாக இருக்கிறது" விதுஷி.
அரிமா இப்போது மீண்டும் விதுஷியை கண்டான். இவர்கள் அருகில் சென்று மற்றவர் கவனத்தை கவராதது போல் நின்று, விதுஷியின் பேச்சை கேட்கத் தொடங்கினான்.
ராதா "பயப்படாதே விது, இத்தனை பேர் இருக்கிறோம் இல்லையா. இன்னும் கொஞ்சம் பக்கத்தில் சென்று பார்க்கலாம், வா" என்றாள்.
விதுஷி, "வேண்டாம் ராது, நீ போ. நான் இங்கேயே நின்று நீ ஆசீர்வாதம் வாங்குவதை பார்க்கிறேன்".
அரிமா மனதில் இவள் உருவத்தில் தான் பெரிய பெண் போல இருக்கிறாள். கஜேந்திரனுக்கு அருகில் செல்லக் கூட பயமா? என்று நினைத்து சிரித்துக் கொண்டான். அவனுக்குத் தன்னை நினைத்தே வியப்பாக இருந்தது. இது வரை எந்த பெண்ணையும் தேவைக்கு அதிகமாக ஒரு நொடி கூட பார்த்ததில்லை. இப்போது இவள் குரல் கேட்க, இப்படி மற்றவர் பார்வை படாமல் அவள் அருகில் நிற்க துடிப்பது, டீன் ஏஜ் பையன் போல நடந்து கொள்வது அவனுக்கே வியப்பாக இருந்தது.
அவளைத் தன் கை வளைவில் நிறுத்தி கஜேந்திரனிடம் சென்று ஆசீர்வாதம் வாங்கும் வேகம் எழுந்தது. இதற்குப் போய் பயப்படலாமா? அதுவும் நான் அருகில் இருக்கும் போது? என்று கேட்கத் தோன்றியது. இந்த எண்ணம் தோன்றியதும் அவனுக்கு அதிர்ச்சியாகி விட்டது. அவள் யாரோ, தான் யாரோ அவளுடன் சேர்ந்து ஆசீர்வாதமா? இதற்கு என்ன அர்த்தம்? ஒரு அர்த்தம் தான் இருக்க முடியும். அவள் அவனுடையவள் என்பது தான் அது.
ராதா விதூஷிகா வரவில்லை என்றதும், தான் மட்டும் சென்று கஜேந்திரனிடம் ஆசீர்வாதம் பெற்றுக் கொண்டாள். அப்போது நாச்சியப்பன் அன்னதானம் தொடங்கி வைக்க அரிமாவை அழைத்தார். இப்போது அவன் சென்று விட்டால் விதுவைப் பற்றி எப்படி தெரிந்து கொள்வது? அதுவும் அவள் கோவிலை விட்டு சென்று விட்டால் என்ன செய்வது? என்று யோசித்தான்.
அவன் அதிர்ஷ்டத்திற்கு அவன் நண்பன் வெற்றிவேல், அங்கே அப்போது இவர்களை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தான். அவன் தான் அரிமாவின் பிஏவும் கூட.
தந்தையிடம் "அப்பா, நீங்கள் மண்டபத்திற்கு நடந்து கொண்டிருங்கள். வெற்றியிடம் சில வேலைகளை கூறிவிட்டு, இப்போது வந்து விடுகிறேன்" என்றான்.
அவரும் "சரி தம்பி, சீக்கிரம் வா" என்று விட்டு சென்று விட்டார்.
வெற்றியை சற்றுத் தள்ளி அழைத்து சென்றான் அரிமா.
வெற்றி "என்னடா, என்ன விஷயம்?"
அரிமா "...." பதிலற்று அமைதியாக இருந்தான்.
வெற்றி "அரிமா நீயா இது? நீ இப்படி தயங்கி இப்போது தான் பார்க்கிறேன். என்னடா விஷயம்?".
"இல்லை வெற்றி, இது வேலை பற்றி இல்லை. அதனால் தான் தயங்குகிறேன்."
"எதுவாக இருந்தாலும் சொல்லு அரி. நாம் பார்த்துக் கொள்ளலாம்" என்றான் நண்பனுக்கு நம்பிக்கை கொடுக்கும் விதமாக.
அவன் சொன்னதும் இப்போது பேச்சிழந்து நிற்பது வெற்றியின் முறையானது.
தொடரும்…